altıncı önsözümüz

(harbi ne ara altı oldu ya?)

Yalım Aydın

Hiç kimse başladığımızda buraya kadar gelebileceğimizi tahmin etmiyordu. İlk sayıyı nasıl
basabildik hala onda kaldım mesela ben. İlerleyişimiz ise hepimizi şaşkınlığa uğratmakla
beraber, doğru adımlar atıldığından normal karşılanmalıymış aslında. Yarım düzine oldu, bir
ay sonra bir yıldır bu işi yapıyor olacağız. Bir ay sonra, tüketim çılgınlığının esir aldığı,
ilişkilerin yapaylaştığı ve modernleşme adı altında robotlaşmanın yaşandığı bu topluma, beleşe,
samimi ve en ilkel baskı yöntemleriyle ortaya çıkarılan bir nesneyi bir yıldır yayınlıyor olmanın
haklı gururu içinde olacağız. Neticede fanzin, tüketim çılgınlıklarına, yapay ilişkilere, tabulara
ve bilumum izinlere karşıdır. Samimidir, tüketim aracı olmadığı için beleştir veya bir iki liradır.
Görsel olarak bakıldığında kendimizi ''fanzin'' olarak tanımlamamız zorlaşıyor belki de. Ama bir
farkımız yok. İsmimizin sonuna koyduğumuz ''fanzin'' kelimesi, dergi çıkartmak isteyip de
yapamadığımız için değil, gerçekten yapmak istediğimiz şey bu olduğu için. Elimizden
geldiğince bizi okuyan insanlara farklı metinler sunacağız, yegane amacımız bu.

Yola çıktığımızda yanımda olan ekip arkadaşlarımın yarısından çoğuyla yol boyunca yollarımız
ayrıldı. Bir kapıyı kapatan ilahi güç, diğer kapıyı açarmış ya hani, bende de o hesap oldu. Yola
çıktıktan sonra da yeni yol arkadaşları kazandım. Bunun yanında ilk sayıdan beri istisnasız İdil,
Mislina ve Alperen ile çalışmak çok büyük mutluluk. İkinci sayımızdan beri beraber olduğum
Umut, Oğul, Ozan Korkmaz ve Seynan Konucu da çok değer verdiğim insanlar. Dördüncü
sayıdan beri yanımızda olan Karya, İrem, Kürklü Balık çok değerli 3 kadın. Aramıza son katılan
Ateş B. de varlığıyla değer katanlardan...

Bunun yanında her zaman yanımızda olan Sıvadık Fanzin ve Kravat Fanzin'e her şey için
teşekkür ederim. Ayrıca yardımlarını esirgemeyen Kopya Fanzin, Kışlık Fanzin, Ihlamur
Akşamı, Ekinoks Fanzin gibi dostlara da selam olsun. Fanzin, fanzinin dostu, fanzin hayatın
kendisi, yaşamın gerçekliğinin ucuz yöntemlerle başkalarına aktarılması, ve asla
tanımlanamayan müthiş bir şeydir. Her gün yeni çıkan fanzinlerin bunu unutmadan yoluna
devam etmesi gerekmekte. Bir de dergi/ fanzin ayrımını iyi yapmaları gerekiyor. Yirmi kişinin
katılımıyla oluşturulan Mevzular Derin Fanzin'in altıncı sayısını okumaya başlamak için
önünüzdeki tek engeli yazının tam da burasında aşmış oldunuz. Herkese huzur ve mutluluk
diliyorum, iyi okumalar olsun...

belki ileteşelim dersiniz diye :

twitter.com/mevzularderinf
facebook.com/mdfanzin
mevzularderinfanzin@gmail.com
 papazın mektubu

Alperen Yavaş

hanımefendi rahibeye iletiniz

kendisine artık böyle sesleniyorum
saklayamadığım ilişki rehberimde
Batı Rönesans'ının geç dönem çocukları
İran peçelerine asla bürünmedi.
kesin ki bundan olacaktır
pazar ayininde sürprizler bekliyorum
tek cevabı
hırslı konuştuğumda kaçırdığı gözlerinden düşen korku oluyor
tarihte geriye gidiyorum

makbere düşmüş bekaretini kurtlar yemeyecek

ya da buz küresi zamanın at arabaları
tırıstan dörtnala hiç geçemeyecek belki
yine de gaipten gelen
bitmek bilmez sapkın serzenişler benim
çünkü ben
modern ahlakın tahrip mühendisiyim

Sophie'nin arka fonda sesi

"bugünlerde bazı bazı
beni özleyebilirsin tatlım"
varoluş suallerine geçmeden önce
işte fısıltılı bir gerçek
romantizmin arzu köprüsü üstünde
duygusal kızarıkların trafik yapıyor
çok gecikmeyiz değil mi ?

benim adımlarımda yürümeyi seçersen

kameralara güler yüz ver
halkın sehpasına pişman gidemem
bilirim ki en büyük iffet koruyucuları
hep şiddet sanıklarıdır
parmak uçlarına düştüğüm gündeysen
belirsiz bulutlar önünü almasın

haşereler çoktur ama

bin bir çeşit ölümleri vardır
 Matrix’ten Hallice / İdil Özeren
Alarmın çalmasıyla uyanan kadın aceleyle duş
aldı (yeni aldığı vanilyalı duş jeliyle) ve
dünden hazırladığı takımını giydi. Dünden
hazırladığı çantasını da alıp mutfağa gitti.
Yumurta haşladı ve portakal suyu sıktı.
Kahvaltısını yaparken bir yandan da gününü
planlamaya çalışıyordu. Kahvaltısı bitince
hemen bulaşıkları çalkalayıp bulaşık
makinesine yerleştirdi. “Kendini temiz tut
ölüm gelir evini temiz tut konuk gelir.” lafıyla
büyümüş olmak onun hayatına düzen getiren
en önemli yaşam felsefesi olmuştu çünkü.
Kadın üç ceviz, iki badem, üç kuru üzüm ve
bir kuru kayısıyı yolda yemek üzere bir
peçeteye sarıp kabanının cebine attı. Hemen
telefonunu da aldı ve koşar adımlarla evden
çıktı.
Acayip bir sesle irkildi adam. Dün
kahvaltısında kullandığı kaşığı üstüne sildi ve
müsliyi kaseye doldurdu. Sütün bitmiş
olduğunu fark edince kaseyi alıp çeşmeye
doğru yöneldi. Gri suyun temiz su rengine
kısmen ulaşması için birkaç saniye bekledi.
Bu arada tişörtüne yapışmış birkaç şeker
parçasını iki parmağının arasına topladı,
müsliyi çeşmenin altına götürürken şekerleri
diline koydu ve yavaşça erimesini bekledi.
Şekerler eridi, kase doldu. Adam hızlıca yaptı
kahvaltısını ve çantasını alıp attı kendini en az
kendisi kadar pis kokulu sokağa.
Ekşimiş portakal kokulu yolda yürürken ayağı
taşa çarpan adam yere düştü. Kalkıp eline
sıvanan köpek dışkısını bir duvara sildi ve
çantasını alıp yürümeye devam etti.
Korna sesleri içindeki kadın, yerinden çıkmış
kaldırım taşına takıldı ve yere yuvarlandı. Sağ
eline sıvanan o iğrenç kokulu kahverengi şeyi
aceleyle sol eliyle çantasından çıkardığı
mendile silip etrafa küfürler savurdu. “Köpek
gezdiriyorsunuz anladık da insan şunları alıp
çöpe atar be kardeşim!” “Belediye de yeni
yolları bozup bozup yapacağına şunları
düzeltsin ayol”
Simitçi kendi kendine kadını onayladı.
Kadının telefonu çaldı. Açmadı. Evet tabi ki
işe geç kaldığını biliyordu.
Adam uykusunu açmak için kahve almaya bir
kafeye girdi. Sade kahveyi işaretledi bir forma
ve kasiyere uzattı. Kasiyer arkasına döndü,
düğmeye bastı ve dolan bardağı adama uzattı.
Adam parasını koydu masaya, kafeden çıktı
yürümeye devam etti.
Kadın ofise vardı. Güvenlik görevlisine
günaydın diyerek dönen kapıdan içeri girdi.
Asansörün üçüncü kat düğmesine bastı.
Queen çalıyordu. Freddie Mercury’nin sesi
O’na hep olduğundan daha iyi bir çalışan
olduğunu düşündürürdü. Hırslı bir çalışan
gibi. Ama Hz. Patron öyle düşünmüyordu
elbette.
Adam ofisinin olduğu binaya girdi. Asansörle
üçüncü kata çıktı. Ofisine girerken
müdürüyle karşılaştı. Kapıyı açtı, içeri girdi,
sandalyesine oturup kahvesinden bir yudum
aldı. Sonra bir yudum daha. Tekrar bir
yudum. Kahvesini bitirdi. Bilgisayarını açtı,
çalışmaya başladı. Saat 09:28 idi.
Kadın ofisine koştu. Aceleyle içeri girdi ve
sandalyesine oturdu. İlk iş olarak telefona
sarıldı. “Halime abla bir sade kahve getirir
misin sana zahmet?” Telefonu kapattı.
Bilgisayarını açtı. İçeri Hz. Patron girdi (bir
yığın dosyayla). “Bunlar sisteme işlenecek.”
“Tabi Kenan Bey”
Kenan Bey çıktı, Halime abla girdi. Kadın
kahvesinden bir yudum aldı. Sonra bir yudum
daha. Tekrar bir yudum. Sonra çalışmaya
başladı. Kadın kahvesini unuttu. Saat 09:28
idi.
Adam acıktı. Öğlen yemeğini yemek için alt
kata indi. Formu doldurdu, kasiyere verdi,
kasiyer düğmeye bastı, adam parayı verdi. Yedi
ve tekrar üçüncü kattaki ofisine çıktı.
Sandalyesine oturdu ve çalışmaya devam etti.
Kadın o günlük işinin büyük bir kısmını bitirdi.
Acıktığını fark etti. Soğumuş kahvesini görüp,
iki tam bir yarım yudumda içti. Binadan çıkıp
pastaneye gitti. Bir tiramisu yedi, kasiyere
parayı götürüp iyi günler diledi. Geri dönerken
birinci kata uğrayıp haftalık karikatür dergisini
aldı ve asansöre yöneldi. Üçüncü kata çıktı.
Ofise koşturdu. Sandalyesine oturup O
yemekteyken gelen ne idüğü belirsiz dosyaları
incelemeye başladı. Halime ablayı aradı ve yine
kahve soğuyana kadar içemedi.
Adam mesaisini doldurdu, ekşimiş portakal
kokulu yoldan evine doğru yürümeye başladı.
Saat 17:04 idi.
Kadın o günlük işini bitirdi. Korna sesleriyle
doğru orantılı olarak adımlarını hızlandırdı.
Saat 19:40 idi.
Adam evine girdi. Sabah kullandığı kaşığı
tişörtüne silip akşam yemeğini yedi.
Kadın markete girip dondurulmuş köfte aldı.
Üstüne rendelemek için de kaşar. Kasa sırasına
girdi. Kasanın yanında duran fındıklı
çikolatalardan bir tane aldı ve parasını ödeyip
çıktı kalabalık marketten. Koşar adım evine
gitti.
Adam kesintisiz bir uyku çekeceğinden emin,
yatağına gitti. Ne yorucu gündü ama. Saat
20:12 idi.
Kadın köfteleri tavaya koydu, kendi yağında
pişirdi. Kaşar rendeledi. Yedi. Bir yandan da bu
gün aldığı karikatür dergisini okudu. Sofrayı
toplayıp bilgisayarı açtı. Patlama haberlerine
göz attı, bu konuyla ilgili iki tweet gönderdi.
Yatmaya hazırlanmak üzere banyoya gitti.
Dişlerini fırçalayıp tuvalete
girdi. Makyajını temizleyip, uyku hapını içti.
Kesintisiz bir uyku diledi ve gözlerini kapattı.
Saat 23:48 idi.
“Sende durumlar nasıldı?” dedi
adamdan ve kadından büyükçe bir şey.
Adamdan ve kadından büyükçe başka bir
şey cevap verdi. “Normal. Yine az çalışıp
çok yoruldular, erkenden yattılar.
Olaysız ve kötü kokulu bir gündü yine
işte”
“Anladım. Benimkinde de yine birileri
havaya uçtu, ölü kokulu bir gündü.
Vücutlarını zorlayarak yaşamaya devam
etti patlamayanlar da. Üzülmüş gibi
yaptı çoğu yine”
“Notlarını arşive ekle de gidelim yemek
yiyelim artık. Profesör bir saat sonra
gelip durum değerlendirmesi isteyecek
bizden” “Sen çık ben de geliyorum
şimdi.”
Gri ve mavi dünyada güneş doğana
kadar vakitleri vardı. Sonra yine ellerine
not defterlerini alarak gözleme devam
edeceklerdi.
Gözleme devam edeceklerden daha
büyükçe iki kişi iş başı yaptı. Gözleme
devam edecekler iş başı yapana kadar ne
yediklerini, nasıl yediklerini, ne
konuştuklarını, nasıl konuştuklarını ve
daha bir sürü onlara ait detayları
arşivlerine koymak üzere, not almaya
başladılar. Sonra yemek yiyecek ve
sohbet edeceklerdi. Gri ve mavi dünyada
güneş tekrar batana kadar kendilerine
vakitleri olacaktı böylece.
Onlar da eminlerdi onların serbest
zamanlarında kendileriyle baş başa,
izlenmeden yaşam sürdüklerine. Bir
küçüklerinin emin olduğu gibi ve
onların da küçüklerinin emin olduğu
gibi.
 Apartman Katından Müstakil Düşünceler

Alperen Yavaş

Sol köşesinde Laz bakkalın olduğu sağa doğru kıvrılan yola geldiğimde huysuzlanmaya başladım.
(Dile kolay 14 yıldır işten eve dönüş yolu olarak burayı kullanıyorum. Patron beni işe ilk aldığında
burada doğulu, esmer bir kuaför çocuk vardı. Karım birkaç kez saç kestirmek için gittiğinde
öğrenmiş ki üç çocuklu bir ailenin babasıymış. "Güneydoğu'da yaşama şansı kalmadı ki be ablam
ondan geldik biz de. Anamı, babamı, ablamı ve yeğenleri orda bırakıp karımla buraya kaçtık da
mektupla haber verdiler artık seni aileden saymayız diye. Varsın öyle olsun dedim, sırf ata toprağı
diye karımı ve döllerimi bomba ortasında büyütmek ister miyim hiç. Mirasınızı da alın başınıza
çalın dedim ben burada yapacağım kuaförlükle üç beş kuruş alıp elbet aç koymam evde
bekleyenleri. Haksız mıyım ablam desene?" Dört ya da beş yıl bu köşe başında kaldı, sonra bir
zaman çekip gitti. Nereye gittiğini hiç öğrenemedik. Ondan sonra burada bir ayakkabı dükkanı
açmışlar. Karım beni zorla alışverişine götürdü. İçerde iki üç gezindim ve kuaför çocuk daha
güzeldi bu dükkanda dedim. Ondan sonra gözüm hiç o tarafa bakmadı iş dönüşlerinde.
Sonrasında haberini duyduk ki ayakkabıcı batmış da kalan malları alıp memleketine kaçmış.
Dükkan uzun süre boş durdu. Galiba evvelki sene yazın Laz bakkalın biri gelip burayı tutmuş.
Dönerken gözümü hep ona diktim ve görünüşü hiç hoşuma gitmedi. Sonrasında da adını dahi
bilmeden sürekli ona sövdüm durdum. Köşede duran çirkin varlığıyla bana 14 yıldır değişmeyen
düzenimi hatırlatıyordu. Belki kuaför çocuk kalsa bu kadar sinirli olmazdım.) Yolu takip edip
ilerideki ikinci sokaktan sola döndüğümde bizim apartmanın önüne geldim. Arabadan inip birinci
katın balkonunun altına koyduğum çöpü kenarı çektim. Arabayı park edecek yer aramayayım diye
14 yıldır birinci katın balkonunun altına bu çöpü çekiyordum zaten. Kendime yeterli yeri açtıktan
sonra arabaya döndüm ve eski külüstürümü park ettim. Cebimdeki anahtarı şıngırdatarak
apartman kapısının önüne geldim. Kapıyı açtım. Merdivenlerden çıkmaya başladığımda aklıma
bir şey takıldı. (Evlenirken karımın kısır olduğunu bilmiyordum. Düğünden çıkıp eve
geldiğimizde daha yatak odasına geçmeden bana söyledi. Şok oldum ve ne yapacağımı
bilemedim. Koltuğa oturup başımı iki elimin arasına aldığımda bana hiç bahsetmediği için çok
çok özür dilediğini, annesinin bunu benden saklaması için kendini zorladığını ve ayrıca hiç
üzülmemem gerektiğini, çocuk yapmadan da gayet mutlu bir ilişkimizin olabileceğini söyledi. Ben
bunları hiç duymamış gibi hareketsiz kaldım. O da beklemekten sıkılmış olacak bir süre sonra
yatağa girip yattı. Gerdek gecemiz aynen böyle geçti. Sonrasında karımı defalarca kez doktora
götürsem de sonuç değişmedi. İçimde hiç baba olamayacak olmanın burukluğu ile evliliğimi
bugünlere getirdim. Karım da butik bir otelde lobide personel olarak çalıştığı için ve bu işte çömez
olduğundan dolayı,ona hep akşam gece arası işleri bıraktıkları için eve geç geliyordu. Ben de her
seferinde apartman kapısını, demir kapıyı ve evin tahtadan, üflesen yıkılacak kapısını anahtarla
açmak zorunda kalıyordum. Son günlerde hep düşünür oldum: Acaba çocuğumuz olsaydı, ben
işten döndükten sonra zile basıp beklemenin keyfini yaşasam, o kapıyı açsa, ben evin kapısının
önüne gelince de "Hoş geldin babacığım benim!" diyerek boynuma atlayıp sarılsa nasıl olurdu
acaba?) Yukarı çıkıp demir ve tahta kapıyı açtım.
Ayakkabılarımı içeri almadan ardımdan kapıyı örttüm. Ev darmadağınık haldeydi. Hiç
umursamadan yatak odasına gittim ve soyundum. Üstümden çıkardığım kıyafetleri aynen
çıkardığım vaziyette bırakıp yatağa uzanırken gözüm aynanın kenarına tutturulmuş olan,
kiracının numarasının yazılı olduğu kağıda ilişti. (14 yıl önce yeni bir işe girmiş olmanın sevinci
içindeyken ve bir yandan da evlenme hazırlıklarını sürdürürken ucuz ve sade bir ev kiralamak için
bu kiracıya gitmiştim. Kiracı -zaten işinin
de gerektirdiği gibi- hoş sohbet ve çenesi
düşük bir adamdı. Evleri dolaşırken bana
sürekli kendim ve geçmişimle ilgi gerekli
gereksiz bir sürü soru sormuştu. O zaman
mutlu bir ruh hali içinde olduğumdan
bütün hayatımı detayları atlamadan ona
anlatmıştım. Bu soruları sırf benim
kişiliğimi öğrenip, sonra her fırsatta
kapatılamayan reklamlar gibi bana beni
satması için sorduğunu öğrendiğimde geç
olmuştu. Evi döşerken onun yüzünden
yediğim kazıklar hala hatrımdan çıkmadı.
Neyse ki evlendikten sonra onun gibi
kurnaz bir adamla ilişkimiz devam etmedi,
sadece bazı aylar apartmanda tadilat
yapıldığında ve bu sebepten dolayı benden
para istediklerinde kirayı yatırırken bu
fiyatı kiradan düşeceğimi belirtmek için
aradım. Böyle durumlarda ev sahibinin
Çizim : Oğul Arda Biçer problem çıkartabileceğini bildiğinden kuru
bir "Pekala beyefendi" diyerek telefonu
kapatırdı. Eminim görüşmeden sonra da uzunca süre ofisinde homurdanırdı.)

Bu ev 14 yıl önce karımın, annemin ve kayınvalidemin istediği şekilde yerleştirildiğinden beri

eşyaların yeri hiç değişmemişti. Zaten içinde çok uzun süre kalamadığımız için bu evde yenilik
yapmaya hem ben hem de karım üşeniyorduk. Şu an yattığım yatak bile alındığından birkaç gün
sonra yaylarının bozuk olduğu sebebi ile değiştirilmesinin dışında 14 yıl önceki yatak ile aynıydı.
Değiştirdiğimizden sonra bir daha bozulmamıştı, biz de bir daha yenisini almamıştık.

Belki hayat da bu kadar düz ve basitti. Zihninizde 14 yıl geriye gittikten sonra birkaç yay parçası
ve bazı dükkan kiracıları dışında hiçbir şeyin değişmediğini görürdünüz. Patlayan bombalardan
kurtaracak bir ailesi bile olamayan birileri büyük umutsuzluğa kapılınca hayatın akışını
durdururdu. Ya da belki bütün bunlar değişime doğumundan beri kapalı olan bir bünyenin
korkunç monotonluğu sorgulanınca kendini korumak için ürettiği bahanelerdi. Tahmin etmesi
gerçekten güçtü. İşten her zaman olduğu gibi yorgun döndüğünden bu konuyla daha fazla
ilgilenmedi. Vücudu sızlamaya başlamışken göz kapakları da yavaş yavaş kapanıyordu. Yorgunluk
uykusu tatlı olacaktı. Uykusunun getirdiği hazzı dahi ezberlemişti. Yastığını kabarttı, her zamanki
gibi sağ kolu yazı yazmaktan ağrıdığı için sol yanına döndü. Beş dakika sonra uykuya dalmıştı.
Yarın sabahki yedi otuz üç alarmının çalması ve tekrar yeni bir günün başlamasına kadar olan
süreci boğucu ve sessiz bir gece eşliğinde geçirecekti. Rüyasında 14 yıl önce kaybettiği inancını
gördü.
Aptal / esved asuman

ne olacak sanıyorsunuz ki acaba

bilmiyorum düzeninize hiç ayak uyduramadım ki
hiç aptal olmadım
gördüğüm rüyaları hiç unutmadım
şuramda sakladığım deliliği hiç aldatmadım aptalsınız ki
bilmiyorum size söyleyebileceğim tek şey bu
yaşıyorsunuz birini sevdiğiniz için
anneniz için aileniz için
neden öldüğünüzü görmemekte bu kadar ısrarlısınız?
aptal değilim
unutmadım hiçbir şeyi
görmezden gelmedim
yaşamadım sizin gibi
ayak uydurmadım pis yalanınıza
bir avuç dolusu aptalsınız
sanırım altı milyarsınız ama aptalsınız
bir boka yaramayacak senin var olman
gözüne sürdüğün rimel uzattığın sakal
kırıklarını aldırdığın saçlarınla iyileşmeyeceksin
içtiğin 70lik unutturmayacak onu

peki neden
neden
neden
neden aptal olduğunu kabul etmiyorsun
neden yaşıyorsun
neden öldüğünün farkında değilsin
bedeninizin ruhunuz hakkında hiçbir şey söylemeye hakkı yok mu
istemiyor işte seni
bileklerini kestiriyor sana
saçlarını sakallarını
yalnız bırakıyor seni ya da kalabalıkta öldürüyor

bir boka yaramayacak varlığınızla neyin ısrarı bu?

kendini öldürmeye cesareti olmayanlar
hayatlarını mahvederler

hani yalnız kalıyorsunuz ya

anlıyorsunuz o zaman hiçbir şeyin amacı olmadığını
sonra biri geliyor ışığı yakıyor ya
unutuyorsunuz hemen buuu
buuu
buuu
NE!

delilik mi bu savaştığım
delilik mi bana yüzümü kestiren
delilik mi bana bunları size söyleten

kendisiyle savaşamayanlar başkalarıyla savaşır demişti biri

kendimle savaşmanın hakkını verdim
vermemek isterdim
aptal olmak isterdim
sizin gibi unutarak görmezden gelerek yaşamak isterdim
Say That You Love Me 'yi hiç dinlememek isterdim
 Oruç Tutan Tekelci

İrem Eyit

Üç saatten beri aynı koltukta oturuyordum. Ayaklarım kefene sarılıp defnedilmemiş gibiydi.
Çölü gören bankın müdavimi olmaktan bıkmıştım. Bu yüzden beynimdeki otobüse adım attım.
Otobüs, bulunmak istemediğim duraklarda bekliyordu. Şoför benden başka kimsenin
gelmeyeceğini anlamalıydı.

Onun bu ısrarcı bekleyişi ve benim sabırsızlığım uyuşmuyor. Ayrıca uzun süre kapalı bir alanda
kalamam. Yan koltuğa bıraktığım ceketimi aldım ve otobüsten indim. Ben inince otobüs
harekete geçti. Durağın bir ucundan öbür ucuna yürümeye başladım. Otobüsü veya birini
beklemiyordum. Duraktaki herkes beklemek zorunda değil. Ben sadece yürümek isteyen bir
insanım. Bu isteğimi gerçekleştirmek için bir durağı seçmem tuhaf olabilir. Yine de durağın
çevresinde yürümeye devam ettim. Biri beni uzaktan izliyordu. Bakışları bir bebeğin örtüsü gibi
yumuşak. O bakınca sıcak hissediyordum. Peki, neden uzaktaydı? Yanıma gelirse bakışları
korkunç görünür diye mi çekiniyordu? Belki görünürdü. Ya o gelirdi ya da bakışları benden
giderdi, giderlerdi, her şey giderdi, gitmeleri gerekirdi. Gidince "sen" kalırsın, denklem gibi. X'i
bulmak için diğer terimleri karşıya atmak gerekir. Atılan terimler farklı olanlardır. Sen olmayıp
seni oluştururlar. Yalnız bırakılman lazımdır. Bu yüzden tüm matematik formüllerine
küfürlerimi iletiyorum. Thales, Pisagor, Arşimet ve daha niceleri yansın diyorum. Bu
dediğimden matematikle bir problemim olduğunu çıkarmayın. Aklımda matematik kılıfını
giymişle bir derdim var. Hayalimdeki yolda yürümek varken belediyenin çukurlu kaldırımlarını
arşınlıyorum. Bu dediğimden belediyeyle bir problemim olduğunu... Bilmiyorum, çıkarın veya
çıkarmayın. Size açıklamak için bu satırlarda ilerlemeyeceğim.

Kelebek olmuş bir tırtılın kozasını yırttığı gibi çıkıyor zombi ayaklarım. Bedenim hareket
ederse, beynimdeki yolculuk biter diye düşünüyorum, olmuyor. Yine yanıldım. Koltuktan
kalktığımdan beri sokaklardayım, sokaklar ise bende. Örtüm yoktu, soğuktaydım ve ceketim
yeterli gelmiyordu. Kötü hissettim. Bir kaldırıma oturup sigara yaktım. Dumanı ciğerlerimi
ısıtamadı. Kafamı göğe çevirdim. Gök beni içine aldı, sevişen iki insan gibiyiz. Artık ben
pencerenizden baktığınızda gördüğünüzüm. Gece gökyüzünüz olup hatalarınızı örtüyorum.
Gündüzleri ise ortanıza atılıyorum. Sizin bir soytarıymışım gibi bana domates fırlattıgınız
zamanlarda geceleri hava yağmurlu fırtınalı olur. Ne siz benim kralımsınız ne de ben sizin...
Sadece ben kendimi domatesle kirletebilirim.

Ben sokakta, sokaklar bende, ben geceleri gökyüzünde. İyi geceler çocuklar...
 Ayna Taşıyıcısı
Ateş B.

Islaklıktan ağırlaşmış saçları rüzgarla savrulurken; en soğuk yüz ifadesini giymişti. Ölü yeşil
gözleri kımıldamazken, ince dudakları belli belirsiz titriyordu. Güzel çıplaklığını saklayan
karanlık, güneşin yokluğundan değildi. O, kendi gecesinde yürüyordu; kendi korkularının, belki
de niyetlerinin siyahında boğuluyordu. Eşsiz güzelliğini sarmalamasına izin verdi kendi gecesinin
ve bunun güzel olduğuunu sandı. Gözleri karanlığa alıştı ve yıldızların ihtişamını unuttu. Kendi
karanlığında aynalara bakamadı ve güzelliğini unuttu.

Yeşil gözleri kımıldamaya başladı. Boşluğun içinde bir şeyler görmeye çalıştı, ya da ben öyle
sandım, ama öyle olmalıydı. Tutunacak bir şey arıyordu. Bir ışık ya da herhangi bir şey. Kendi
güzelliğinin yokluğuna o kadar inanmıştı ki hayalini kurduğu tek şey soldurduğu yıldızların
kaybolmuş ışıklarıydı.

Ah ben, ben de onun gecesine daldım. Çıplaklığını görmek için, kolumun altına sıkıştırdığım ucuz
aynayla ona kendi muhteşemliğini hatırlatabilmek için. Ama bulduğum şey, narin ayaklarının
çamurda bıraktığı izlerden fazlası olamadı. Çıplak ayak izleri, belki kokusu kalmıştı derisinin; ölü
sandığı içini sarmalayan pürüzsüz ve tanrısal tabakanın.

Ben, ayna taşıyıcısı, her ayak izini ayrı ayrı sevdim, ondan kalan yegane lekeleri. Onu bulamadım,
ona kendi eşsizliğini gösteremedim, onu mükemmelliğinin etrafına kurduğu şu hiçlikten
çıkartamadım. Ucuz aynam kolumda, ben ayna taşıyıcısı, sevmeye değer tek şeyimi bulana kadar
bu çirkin gecede onu arayacağım

Gazeli Vurdum
çığlıksız bir gündüze ramak kala
bir şarlatanın ruhu
acılarını sızlattı boşluklarından

van gogh’un kesik kulağından

tutuştu renklerin dansı

baykuşun uğultuları dolandı kırık ağaçlara

bıyıklarıma vurdum en körpe usturayı

neşterle açtım ağacın kabuğunu

ve delilerin yara izlerini kapattım yapraklarıyla

Mahir Taşyurt
 Zevâhir.
ne kadar topluma yakınsan
benden o kadar uzaksın
sen bir din olsan
ben seni yaymazdım asla
neticede günahsız insan nâmümkün,
günahkâr peygamberin olmak ise
benim için büyük şans
tabii bu benim aşkı yaratmamla bağlantılı
benim inanacağım din güzellikte
tırmanışa geçmek zorunda, şartım o.
şâyet başka bir peygamber seçilirse
annem yahudi olmamasına karşın
ne yapar-eder yahudi olurdum
ve gererdim çarmıha onu
bakışlarımla, yüreğimle
eze eze...
zaten, bana ne kadar yakınsan
toplumdan da bir o kadar uzaksındır
şimdi sen bunu anladıysan,
ben artık sana inanayım...
merak etme sevgili-dinim,
günahkâr peygamberliğim sayesinde
fazla can almayacağım uğruna
tüm il’lerdeki azra’lar tatile çıksın!
Toprak Şems Tezcan
Beş Yüzü Aşkın
düşlemenin kalbime verdiği huzur,
zorlu günlerin haklı -olmasa da- gururu,
en güzel sabahlar, kırmızıda saklı o geceler,
nasıl unutulur?
aşkın bir başka olduğu kasımdan,
yepyeni bir yıla devroluşumuza,
parmaklarımın ucundaki rengarenk
mutluluklardan,
akıp giden günah sellerine,
ikimizdik hep, bizdik, helal olsun!
olamadım belki masalların
o meşhur kahramanı,
kurtaramadım çoğu yangından seni,
korkmadan.
dünyamın yettiği kadar sevdim,
masalımın el verdiği kadar da mutlu,
görmek istedim, seni, dünyamda…
Remzi Tutak
İstenmeyen

Ağlamaktan düştü bîtap gözlerim

Bir hayâl artık görüşmek sevgilim

Koklamak ister idim son bir defâ

Gül kokan buğday teninden sevgilim

En güzel taksim sesindir parlayan

Şarkılar sensiz sebepsiz sevgilim

Kıskanır ay görse eşsiz çehreni

Okşamak tarif edilmez sevgilim

Of! Dudaklar kıpkızıl bir çift şarap

Damlasından dâhi mestim sevgilim

Şûrî

Sivas

sömürge bedenlerde bir ülke kadar çığlık

öğütülür çocuk serleri devlet nezdinde
iç cebinden sakat eliyle
köstekli bir saat çıkarır dedem
henüz saat buçuk, henüz yara açıkken
biat eder gelen iyi günlere
iki ellerini yaralar bürür ikisinde temmuzun
vurulur asaf'ın mızıkasına
yüreği seyrelen bir nehirdir
sivas'ın izbe yerlerindeki yangına.

Mert Can Fırat

Titanyum - II
Kırmızı kadife tek kişilik koltuğumda
otururken, ağırlaşan saçlarımdan birkaç parça
saç yüzüme perde çekti. Gözlerimi anlamsızca
evin içine giren sokak lambalarına çevirdim.
Binaların arasında oturan birinin görebileceği
tek şey, sokak lambasıydı. Parmaklarımın
arasından çıkan duman kokusunu, yeniden
ciğerime doldurduğumda göz kırpıştırarak
kolumu kaldırdım. Dudağımın arasına
sigarayı yerleştirdim ve dumanı içime çektim.
Sevişitiğim kadınlar hep farklı oluyordu ama
aynı tipti. Hep sarışın, hep mavi gözlü ve bir
manken gibi vücut yapıları vardı. Bu rüyaları
ilk gördüğümde tek düşündüğüm, cinsellikten
mahrum kalmış bir bedene sahip olduğumdu.
Şimdi ise o kadınların hepsini öldürüyordum.
Rüyalarda, bir kadını öldürmek çok masumca
gelebilir ama değildi. Bazen çıldıracak noktaya
geliyordum. Gözlerimi yavaşça yırtılmış duvar
kağıtlarımın arasına saklanmış saatime
çevirdim. Saat 5'e geliyordu. Bir saat sonra
yeniden işe gidecektim. Beynimi belirli saatler
arası uyuşturuyor ve yeniden
canlandırıyordum. Bazen düşündüğüm
zamanların boşluğunu bile unutuyordum.
Unutuyordum çünkü, artık kendimi kontrol
edemiyordum. Yerimden kalkarken, bedenimi
yıkılan bir kumdan kale gibi hissettim.
Kumlar aşağıya doğru dağ poziyonu alırken,
bedenimde de kalan son enerji topluluğu
bacaklarıma akıyordu. Gözlerimi ovuşturdum.
Üç saat önce giydiğim yeni takımım ve miras
bırakabileceğim tek şey olan, paltomu alarak
üzerime geçirdim. Biraz yürümeye, bedenimi
ve ruhumu ayakta tutmaya ihtiyacım vardı.
Bir odalık evimden çıkarken, arkamda her şeyi
bırakmışım hissi ile göğüsüm kabardı.
Paltomun yakalarını yukarı doğru kaldırdım
ve apartman dairesinden çıkmak için emin
adımlar attım. Apartmanın buğulu camından
dışarıyı izledim. Yağmur başlamıştı. Tanrının
şelalesi ile saniyeler sonra buluşacaktım.
Demirden yapılmış kapıyı zorlukla açtım ve
yüzüme çarpan umudun kokusunu bedenime
çektim. Umudun kokusu. Bu girdaptan
çıkabileceğimi düşündüğüm umudun, küçük
kırıntısı.
Yağmur yağarken, günah, insanların
enselerine pençelerini geçirmiş gibi
kaçtıklarını görmüştüm. Hayattaki en komik
olan belki bu olay. Sen ıslanmaya üzerinde
hiçbir şey yokken hazırsan, yaşamayı
bilmiyorsun demektir. Yaşam risklerle,
kaygılarla, geleceği düşünmekle, beyninde
kurduğu o meşgul dünya dışına çıkamamakla
ve ruhen mutlu olacağı zamanı beklemekle
doludur. Belki bu yüzünden düşüyoruz. Hep
iyi şeylerin olacağına inandığımız için.
Ellerimi ceplerime sokarak kirli yağmur
damlası ile harmanlanmış sonbahar
rüzgarının yüzümü okşamasına izin verdim.
"Yağmurda, tek başına dolaşan adam!" Sağdan
gelen sese aldırmadan yürürken, sesin tekrar
gelmesi ike bakma zorunluluğu hissettim.
"Siyah paltolu!"
Beni tarif etmesi ile bakkalın güneşliğinin
altında, yağmurdan kaçmıştı. "Bana mı
sesleniyorsunuz?" Hevesle kafasını salladı ve
ellerini ısınmak istermiş gibi mor paltosuna
daha çok sokuşturdu. "Evet sana
sesleniyorum!" Dudaklarımı yalayarak seri
adımlarla güneşliğin altına girdim. Yağmur
sesleri buradan daha hoş geliyordu. Hafif
ıslanmış uzun dalgalı kahverengi saçlarını
geriye doğru savururken, koyu kahverengi
gözlerini kısarak bana baktı.
"Ateşin var mı?"
Senli benli oluşuna aldırmayarak, kafamı
salladım ve cebimden zippomu çıkartıp ona
uzattım. Ellerini ceplerinden çıkarttı.
Tırnaklarındaki yarısı çıkmış olan şefaf simli
ojelerine baktım. Yaşına göre oldukça hayat
dolu görünüyordu. Ya da sadece moda zevki
zayıftı. Sigarasının dumanın içine çekerken
bana kısık gözlerle baktı. "Yağmurda yürüyen
insanlar ya bir eğlence arıyordur ya da kafası
bir şeyi dert etmeyecek kadar doludur."
"Öyle mi, kimin bu söz?" Gülümserken, bir
duman daha çekti. "Benim."
Onaylayarak kafamı salladım. "Bu karara
varmak için çok dışarıda beklemiş olmalısın."
Gülümseyerek bana baktı. "Çok ukala bir şeye
benziyorsun."
Senli benli oluşumuzdan yararlanarak,
haddimi aşan bazı kelimeleri sohbet
çerçevemize savurdum. "Sen de tanımadığın
bir insanın damarına basacak kadar kana
susamış görünüyorsun." Beğenmişlikle baktı.
"O zaman izin ver son saniyelerimi, on bir lira
vermeme değecek olan sigaranın tadını
çıkartmakla geçireyim."
Gözlerimi devirirken, kendimi bir duvar ile
konuşuyormuş gibi hissettim. "Sadece senin
iyiliğin için söylüyorum. Her insanla böyle
konuşma."
Sigarada kırmızı rujunun izi çıkmıştı ve elini
havaya kaldırdı. "Hiç kimse, kimsenin iyiliğini
düşünmez. Kiracın bile her ay parayı ödemen
için zam yapmıyor. Sadece alacağı para
aksamasın diye. Şu an bile seni burada
dakikalarca ayakta tutabilecek bir konuşma
yapabilirim. Sonra, konuşmanım sonuna
'iyiliğin için söylüyorum' ekliyerek senden
taksi paramı çıkartırım. İnsanlar birbirlerini
kullanır." Ne baş belası ama! "Unut gitsin.
İyiliğini düşündüğüm yok."
Dumanını yüzüme doğru üflerken, yağmurun
yüzüme çarptığı 3 dakika öncesini özledim.
Gözlerimin altındaki morluklara baktığını fark
ettiğim an gerildim.
"Sen kaç yıldır uyumuyorsun?"
Kendi hayatım işin içine girdiği anda buradan
kurtulmak için beynimde saat ters dönmeye
başladı. Ağzımı açsam, tüm kirli çamaşırlarımı
ortaya dökecekmişim gibi hissettim.
Dayanamayarak yürümeye başladım.
Sorusunu cevapsız bıraktım. Güneşliğin
altından çıkarak bedenimi tekrar tanrımın
şelalesi ile buluşturdum. Arkamdan
gürlermişcesine gelen ses ile durdum.
"Siyah paltolu!"
Gözlerimi kıstım ve görüntüsüne bulanıklık
düşüren yapmur damlaları arasından ona
bakmaya çalıştım. "Ne var?" Güneşliğin
sonuna geldi. "Korkuyor musun?" "Neyden?"
"Hayatın sana getirebileceklerinden. Korkuyor
musun?" Korkusuzca ve gözünü kırpmadan
rüyalarında kadınları öldüren biri olarak mı?
Hayır.
"Bunun ne önemi var?" "Korkma, yoksa
kapana kısılırsın." Yüzüne karanlık bir
gülümseme indirirken yavaşça konuştu.
"İyiliğin için söylüyorum." Zippomu bana
doğru ve havaya attı. Gülerek, zippoyu tekrar
ona attım. "Sende kalsın."
Arkasına dönüp yürümeye başlarken, elindeki
zippoyu havaya kaldırdı. "Seni kullanmama
izin verdiğin için teşekkür ederim." Önüme
döndüm ve dolu olan beynime garip, mor
paltolu kızın söylediği sözleri soktum.
Korkmak ve kullanılmak.
Karya Gültang
 Taksim
Kürklü Balık

‘’Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. Bir amacımız ya da yerimiz yok. Ne büyük savaşı yaşadık ,ne
büyük buhranı. Bizim büyük savaşımız ruhani bir savaş..’’

Taksim’de hayvan hakları için bir yürüyüşe katıldıktan sonra akşamın serinliğine kendimi
bırakmak istemiştim. Bu aralar kendimi bir şeylere bırakma isteği var içimde. Kulaklığımı takıp
yürümeye başladım. Karaköy’e kadar yürüdüm. Rastgele bir bara girdim, küçük çantama sığmayan
bir kitap vardı onunla uğraşıyordum. Barın yanına gelip bir Bomonti filtresiz söyledim. Hemen
yakınlarda bir adam oturuyordu. Birileri yanından geçerken adama çarptı ve adam ona çarpanlara
bağırarak şu soruyu sordu :

’’ Hey, nereye gidiyoruz?’’

Deli herhalde diye düşünmüş olmalılar. İstanbul’da böyledir. Yürürken, otururken, herhangi bir
yerde insanlar size çarpar ve asla özür dilemez. Artık normal bir durum haline gelmiştir bu
nezaketsizlik.

Ben yalnız başına oturan adama bakıyordum refleks olarak. Nerede yalnız bir insan görsem
bakarım. Sherlock Holmes’un kadın hali olabilirdim belki. Sanırım biraz fazla incelemiş olacağım,
bir kaç kez göz göze geldik. Bir süre sonra masadan kalkıp bara geldi. Bir bira ve biraz fıstık istedi.
Bu ikisini söylemek zorundaydı, söylemeseydi klişeler bozulurdu çünkü.

-‘’Az önce bir camideydim, şuan buradayım. Hayat ne kadar garip değil mi? ‘’dedi.
-‘’İbadet etmen gereken yer ,belki de orası değildi.’’dedim . Birasından bir yudum aldı.
-‘’İbadet mi?’’ dedi ve güldü.
-‘’Peki ne için camideydin?’’
‘’Dün babam öldü’’dedi.

Dünyada her şey sanki 2 saniyeliğine durdu. Birbirinden ayrı duran gülümsemekten laçkalaşan
dudaklarım birleşti. Sanki biri yere 3 tane bardak, 2 tane tabak düşürmüş gibi bir sessizlik
hakimdi.

-‘’Bilirsin, şu ölünün arkasından yapılan can sıkıcı merasimler. 2 aydır hastahanedeydi. Kanserdi,
ölümünü bekliyorduk zaten.’’
-‘’Başın sağolsun, üzüldüm ‘’dedim. Önümdeki biradan bir yudum da ben aldım.
-‘’Üzülüyormuş gibi gözükmek zorunda değilsin. Ben üzülmüyorum mesela. Ben çocukken annemi
aldattı, annem de boşanıp amcamla evlendi. Dünyada başka erkek yok sanki. Neyse sen neden
yalnızsın? ‘’dedi.
- ‘’Bazen yalnız kalmak gerekiyor. Bu vücudun bir ritüeli diye düşünüyorum. ‘’
-‘’Mutsuz görünüyorsun ve yalnızsın.’’
-‘’Sen mutlu olmak için hep birilerine mi ihtiyaç duyuyorsun ?’’
-Ritüel dedin de antik dönemde cenaze törenleri için ağlasınlar diye kadınlar
kiralıyorlardı.’’Ağlayan kadınlar lahdi ‘’diye bir lahit var biliyor musun? ‘’dedi sorduğum soruyu
umursamayarak.

-‘’Hayır ‘’ dedim .’’İsmi çok dramatize edilmiş, gel biraz yürüyelim.’’

-‘’Olur’’ dedi.

Biralarımız bitince bardan çıktık ve yürümeye başladık. Uzunca bir süre ikimiz de hiç
konuşmamıştık.

-‘’Dünyanın tüm fekaletleri senin başına geliyormuş gibi davranmayı kes. Annem ben 7 yaşındayken
bizi terkedip gitti.3 katlı bir apartmanın en üst katında babamla birlikte yaşıyorduk.1 yıl sonra bir
sabah babamı evde bulamadım. Çatı katına çıktım, kendini asmıştı. Üniversiteyi İzmir’de okudum
emlakçı çatı katı bir ev gösterdi, o emlakçıyı orada öldürmek istedim. Üniversite bitince buraya gelip
çalışmaya başladım. Bir gün evimin önünde annemi gördüm. Ağlıyordu. Ben hiç ağlayamıyordum
epey zamandır. İki tane kardeşim varmış, bir adamla evlenmiş çok mutsuzmuş, hiç parası yokmuş.
Para verdim, gitti. Bugün evden çıkmadan önce çamaşır makinem bozuldu. Telefon faturam 250 TL
geldi. Yolda yürürken gördüğüm bir anne, engelli olan küçük kızının kollarını bir yerlere çarpıp zarar
vermemesi için çaba sarfediyordu. Gözlerinde bir günde yaşadığı hüznün yıllara çarpılmış hali vardı.
Bugün internette gördüğüm bir fotoğrafta Afrikalı anne gögüğlerinde süt olmamasına rağmen
bebeğini emziriyordu. Sürekli bir yerlerde insanlar kendini patlatıyor o da yetmiyormuş gibi masum
insanların canına kastediyorlar. Havalimanında üzerinde battaniye ile gezen 5 yaşındaki kız
çocuğunun suçu neydi?’’ Biraz durdum.

-‘’Neyse ya teselli vermeye çalışırken biraz abarttım sanırım.’’dedim.

-‘’İhtiyacım olan da buydu. İşte bu gerçek bir teselli oldu.’’
-‘’Etrafı ayağa kaldırmadan acı çekmeyi öğreneceğiz bunu çok sevdiğim bir yazar söylemiş.’’
-‘’Bazı acılar için tam bağımsız bir ayaklanma gerek ama’’
-‘’O acılar için dünya siyasi haritasındaki siyasi sınırları silmeye hazırım. O ayrı.’’

Bir sigara yaktı.’’Yaşayanlar bir sigara yakar.’’Sigarasını bitirdikten sonra

-‘’Gidiyorum şimdi, seni bir daha görmek istersem nasıl olacak peki?’’
-‘’Ya boşver şimdi bunları , işler buraya varmamalı her seferinde.’’dedim.
-‘’Peki’’ dedi arkasını döndü birkaç adımdan sonra bana dönerek
-‘’Seninle hiç öpüşmeyeceğimiz sokakları şimdiden özledim.’’ dedi ve bu sefer gitti.

Ben ise biraz daha yürüdüm, son cümlenin üzerinde durmak istedim. Sonra vazgeçtim. Eve
döndüğümde çamaşır makinem için bir tamirci çağırmam gerektiğini hatırladım. Benim çamaşır
makinemin de bir ruhu var.Hatta benden daha fazla bir ruha sahip.

‘’Eşyaların da bir ruhu vardır.’’

Bütün İşsizler Biraz
Marx’ın Alkolsüz Sayıklamalarıdır
Tarsus’un tasvir edilemeyen sıcağında
Niyazi’yle geleceğimiz hakkında planlar
kuruyorduk. Ta ki Niyazi’nin aklına giren
bacasız sanayi sektörüne girme düşüncesi
bizde sahilden gelen serin meltem etkisi
yaratana kadar. Hem para kazanacaktık hem
de yabancı kadınlarla beraber olacaktık. Bu
fikir Niyazi ve bende o gece uyutmama etkisi
yarattı. Aileler konusunda sorun çıkacağı
Kral TV’ye gönderilen aşk itirafları gibi açık
ve netti. Anneme söylediğimde babana sor o
ne derse cevabını aldığımda Kral TV’de
aşkını itiraf eden adamın ruh haline girdim.
Aynı durum Niyazi için de geçerliymiş annesi
topu babasına atmış.
Babama söylediğimde sadece dikkatli olmam
gerektiğini, paramı idareli harcamam
gerektiğini, günde en az iki kere aramam
gerektiği gibi koşulları sundu. Ben de havuza
balıklama atlayan Rus turistler gibi atladım.
Niyazi’nin babası ekstra olarak amcasının
yanına gitmemizi söylemiş. O bize orada iş
ayarlayabileceğini söyledi. Ama biz
istemedik. Her şeyi Niyazi’yle biz yapacaktık,
torpil ya da birinin selamını getirmek
istemedik. İkimizin babası da kabul etti.
Belki adam olur da okuruz diye.
Niyazi’yle ikimiz Antalya’da hiçbir yeri ve
kimseyi tanımadan yola çıktık. Güneş
tepemizde. İş aradığımız için 40 derece
sıcakta pantolon ve gömlek giymiştik.
Önümüze gelen ilk otele iş başvurusu
yapmak için sıraya girdik. Herkes Doğu’dan
gelmişti. Önümüzdeki çocuk “Dezzim bi
cıgaran varsa verin mi?” diye sohbet açtı.
Seynan Konucu
Çıkartıp verdim ben de. Nerelisin
“Bingöllüyümdür dezzim sen nerelisin” ,
“Tarsus”. Niyazi hemen “Dur bakım bizden
mi değil mi anlarım şimdi dedi” gizlice.
Böyle şeyler hep gizli söylenir zaten.
“Bingöl’ün neresinden birader?”, “Kığılıyım
dezzim.” “Alevi misin?” “Ne yapacan dezzim
tadımızı mı kaçıracan?” dedi sert ve akıllı ol
dercesine. Oysa biz de aleviydik sadece sahip
çıkalım birbirimize diye sormuştu Niyazi.
Sonra ben araya girip yine gizlice “Biz de
Aleviyiz kardeş merak etme” deyince
cennette beklediği birini görmüş gibi “Öyle
desene dezzim ben de şey sandım valla.”
“Yok yok merak etme.” diyerek güven
tazeledik. Konu konuyu açtı, en son “Sizin
eliniz yüzünüz düzgün niye buraya geldiniz
hem siz ne iş yaparsınız elektrik, animasyon,
komi, garson hangisi var sizde?” deyince
Niyazi bana ben Niyazi’ye baka kaldık.
“Mesela ben stewardcıyım.” “O ne oluyor
kardeş?” “Meydancı. Meydanı temizliyorum
havuz başında çöp oldu mu onları
topluyorum o tarz yani.” “Bunun için bir ad
koymalarına gerek yok ki herkes yapar
bunu.” “Öyle olmuyor işte dezzim her işin
adı var turistler böyle seviyor.” Niyazi’yle
karaya bırakılmış kırık sandal gibi kaldık.
40 derece sıcakta beklerken paramız az
olduğu için güvenliğe gidip “Abi biraz su
verir misin çok susadık.” dedik. Demez
olaydık. Güvenlik, “Siktirin gidin lan cami mi
bura pezevenklere bak. Kapıdan içeri
girmeyin turistler rahatsız oluyor içeride,
baktığınızı görmeyim götünüzü keserim.”

deyince Niyazi durdu, sağda hayvanlar su
içsin diye koydukları kapları gösterdi.
“Hayvan kadar değerimiz yok lan.” dedi.
Hayatında ilk defa sigara içti. Niyazi’ye bile
sigara içtirdi bu hayat.
Güneş göğün oruspusudur demişti Arkadaş.
Tepemizde hem elletiyor hem de
gösteriyordu kendini. Başka otele iş için
gittik. Yine su vermediler. Niyazi yine sigara
içti. Müdürü beklerken, altında bulaşık
sularının aktığı penceresiz odaya koydular
bizi. Turistler rahatsız oluyor diye. 40 derece
hava ve ağır koku öldürdü bizi. En son Niyazi
kapıyı kırdı. 10 dakikaya gelecek olan müdür
iki saatte gelmişti. Kapı kırılma olayında
ufak arbede çıktı güvenlikle aramızda. O
sırada müdür geldi, güvenliklerin kulübesine
soktu bizi “Şimdi gençler kendinizi benim
yerime koyun ben de sizin yerinizdeyim.
Beni neden işe alırdınız?” dedi. Niyazi bir
bana baktı bir de sebile.“Oğlum hiçbir
özelliğiniz yok müzikten anlamıyorsunuz,
yabancı dil yok, deneyim yok ben size niye
işe alım gidin memleketinize okuyun
girmeyin bu işe.” dedi. Niyazi bir sigara daha
yaktı.
Elimizdeki paradan yol parasını çıkartıp
kalan paraya baktık, hatrı sayılır para
kalmıştı. Etraftaki en pahalı görünen bara
gidip bayılana kadar içtik, kızları elledik, her
şeyi yaptık. Öbür gün sabah ilk otobüsle
memlekete döndük. Yolda bir karar almıştık
Niyazi’yle. İleride ilk maaşlarımızla bize su
vermeyen otele gidecektik. Daha gidemedik
ama hala aklımızda. Niyazi hala sigara içiyor.
Bence o otelde tatil yapana kadar da içmeye
devam edecek.
Gerçeğine mi,
şakacığına mı ?
"İnsan içinden geleni söylemeliydi yalnızca."
demişti Virginia Woolf. Benim de içimden
gelen şey; küçük bir çocuğun misket
oynamadan önce sorduğu en önemli soru.
"Gerçeğine mi? Şakacığına mı?"
Neydi gerçek ya da şaka olan şey? Tanrı
dünyayı yarattı. Bu, benim bir gerçeğimdi.
Neydi peki herkesin gerçeği? Ortak
gerçeğimiz yalnızlıktır ey ahali! Yalnız değil
miydik hepimiz? Doğarken yalnız değil
miydik? Peki ya yaşarken? Hepimiz o koca
koca binaların içindeki ya da o devasa
kalabalığın içinde ki yalnızlardık. Söylesenize
hangimiz Turgut Uyar okurken yalnız
değildik? Bir Neşet Ertaş dinlediğimizde,
Sadri Alışık'ın Serseri filminde hangimiz
yalnız değildik? "Anladın mı Kazım ?
Anladın mı anam, babam,kardeşim...
Arkadaşım Kazım" Kazım da tatmıştı
yalnızlığı; sigarasının son dumanında, şiirin
son mısrasında ya da bir türkünün son
notasında... En güzel yalnızlıktı onunki, gaz
lambasını yakmış, sigarası bitmek üzere
öylece aynaya bakıyor... Ne güzel oynamıştı
Sadri Abi yalnızlığı. Gerçeğine ya da
şakacığına... Yalnız yaşayanları ne güzel
anlatmıştı Orhan Veli; "Bilmezler yalnız
yaşamayanlar, nasıl korku verir sessizlik
insana... Bir cana hasret, bilmezler..." Misket
oynamadan bildi çocuk da yalnız kalacağını,
korktu ve o yüzden sordu;
“Gerçeğine mi? Şakacığına mı?"
Veysel Yılmaz
 Fikret Abi
Yalım Aydın

Doğduğum pembe panjursuz, tek katlı, bakımsız ve sıvasız evimin bulunduğu mahallede
yaşayan bir abi vardı. Bu abi gece gündüz şarap içip, mahallenin çeşitli noktalarında sızıp
kalırdı. Yılda üç mevsim kendisine hiç dokunulmaz, sızdığı köprünün altından çekip alınmaz
veya üstüne bir gazete parçası örten olmazdı. Ama kış mevsimi geldiğinde mahallemin
sakinlerinin merhamet duygusu soğukla doğru orantılı olarak arttığından olsa gerek, Fikret
Abi’yi evlerine aldıkları, hatta birkaç geceliğine misafir ettikleri bile olurdu. Fikret Abi yani bu
bizim şarapçı abi de bu misafirperverliklere karşı bir teşekkür bile etmez, sanki onu soğuktan
koruyup misafir etmek, evlerinde yer açmak komşuların göreviymiş gibi hiçbir iyi laf etmezdi.
Bunu takiben, Fikret Abi kötü bir söz de söylemezdi. Açıkçası Fikret Abi pek konuşmazdı. Yani
eskiden konuşurmuş da, sonra sözcüklerin onun için hiçbir değeri kalmadığı için konuşma-
dığını söylüyor mahallemin yeni nesil ve felsefeyle yeni tanışan gençleri.

Neyse konuya dönelim. Fikret Abi ile ilgili bildiğim tek şey adının Fikret olduğu. Herkes,
kendini bildi bileli onun burada olduğunu ve her zaman yaşlı olduğunu söylüyor. Hani
Müzeyyen Senar (mekanı cennet olsun) için de böyle derlerdi, o misal. Hiçbir işte
çalışmamasına, hiç parası olmamasına ve dindar mahallemde hiçbir bakkalın içki satmıyor
olmasına rağmen o yaşama tutunduğu %8 alkol oranlı sıvıyı nasıl elde ettiği tam bir muamma.

Tabutta Rövaşata’da Sarı öldüğü zaman arkadaşları onun mezarına ziyaret gitmiş ve orada içki
içmişlerdi. Şişenin dibinde kalan içkinin bir kısmını da mezarın üstüne dökmüşlerdi. Fikret Abi
ölse bırak mezara şişeden kalanı dökmeyi, arkasından ağlayacağını düşündüğüm kimse yok.
Beraber hiç yaşanmışlığım olmasa da kendisini kendi iç dünyamın tezahürü olarak
gördüğümden ötürü kendisine sempati duyuyordum.

Kış mevsiminin soğuk günlerinden biri. Mahalle sakinleri arasında paylaşılan ‘’Fikret Abi’yi
misafir etme görevi’’ bizde. Babamla gidip sızdığı köşeden aldık adamı. Eve getirdik, yatırdık.
Sabah uyandığımda Fikret Abi bizim evin kapısını açıp dışarı çıkmak üzereydi. Ses etmedim
çünkü buradan çıktıktan sonra nereye gideceğini merak ediyordum. Adeta duygusuz bir varlık
olarak bellediğimiz, insanlara ait sıfatları uygun görmediğimiz bu ilginç adamın, sabahın bu
saatinde kalacak yeri olmadığı halde nereye gittiği oldukça merak uyandırıcı olsa gerek. Haliyle
onu takip etmek için planımı yaptım. Beni görmemesi için de sessizce ve bir casus edasıyla
hareket ettim. Onun ardından evden çıkıp büyük bir tedbirle onu takibe başladım. Asla onu
takip ettiğimi görmemeliydi çünkü beni görürse kafasındakini yapmayabilirdi. Yıllardır onun
içki içmek ve sızıp kalmak dışında bir aktiviteye imza attığını görmeyen kitlenin bir parçası
olarak ben, böyle bir şansı kesinlikle riske atamazdım. Velhasılıkelam, heyecanı yüksek gişe
hasılatlı filmlerden pek de geri kalmayacak nicelikte bir takip başladı. Fikret Abi doğuştan
yorgun ve halsiz ve ek olarak da uyuşuk bir insan olarak yaratıldığı için arkasına bakmıyordu.
Belki de aklına gelmiyordu. Bu yüzden işimin kolay olduğu iddia edilebilecek olsa da bunun
kesinliği yoktu.
Fikret Abi belediye binasının bulunduğu caddeye girdi. Caddenin sonundaki köşkü geçti. İkiye
ayrılan yolun sol kısmını tercih etti. Takip ettiği güzergahın sonunda bir halk plajı vardı. İçimi
iyice merak sardı. Aynı sıklıktaki monoton adımlarla yarım saatlik bir yürüyüşten sonra halk
plajına vardık. Mevsimin kış olmasından dolayı tek bir canlı kalıntısının ortada olmamasının
normal karşılanacağı, belediyemizin yaz mevsiminde ücretli servis hizmetiyle ulaşımı sağladığı
uzunca bir plajdı bu. Başlangıcında ve bitişinde kayalıklar vardı. Genellikle plajların bu
kısımlarındaki kayalıklar iki çeşittir. Bazı plajlarda alçaktır ve çok fazla sayıda kaya içermez.
İkinci tip plajlarda ise yükseklik korkusu olanların bakamayacağı tipten ve korkunç şekillerdeki
kayalara sahip kayalıklar mevcuttur. Bizdekiler ikinci tip ailesine mensuptu ve Fikret Abi o an
onlara doğru yol alıyordu.

En yüksek olanına çıktıktan sonra ufuğa baktı. Ve benden yaklaşık sekiz on metre uzakta,
duyabileceğim sesle ufuğa doğru konuşmaya başladı :

‘’Affedin beni, bugüne kadar hiç ayık gezmediğimden algılayamadım. Dünyayı bir şişe şaraptan
ibaret sandım siz gittiğinizden beri. Belki de bu kepazeliklere, rezaletlere, ikiyüzlülüklere ayık
kafayla dayanamazdım. Belki de canından çok değer verdiği insanları iki kuruşluk insanların
iğrenç komplolarına kurban vermiş, tanımadığı adamların kirli hesaplaşmalarının arasında
suçsuz yere hasar görmüş bir adamın Tanrı’dan bunu istemeye hakkı vardır. Belki de günah
denen kavramdan muaf tutuluyorumdur. Canım gitti lan benim canım. O adamlardan ne aldın
sorarım sana. Bazen sokak köşelerinde, bazen de her gün başka bir evde sabahlamaksa benim
kaderim, böyle kader mi olur
ulan. Madem böyle bir kaderim
vardı, niye onları benden aldın ?
Bana misliyle yaşattığın acılar
sayesinde kim mutlu şuan ? O iki
kuruşluk herifler mi ? Canlarımı
benden alanlar mı ? Konuşsana
lan susma öyle! ‘’

Cümlelerini ufka karşı büyük bir

nefretle kurmuştu. Sorularını ise
samimi bir şekilde öğrenmek için
soruyordu. Bir haksızlığa
uğradığı açıktı. Bugüne kadar
ağzından neredeyse tek bir
kelime duymadığım herif, bütün
içini bir buçuk dakika içerisinde
döküvermişti. Ufuktan bir cevap alamayınca benim asla orada bulunup aşağı bakamayacağım o
kayadan aşağı bıraktı kendini Fikret Abi. İntiharı da yaşamı gibi sessiz oldu. Yaşadığının da kimse
farkında değildi, öldüğünün de kimse farkında olmayacaktı. Çaresizce bakındım etrafıma. Biri
olsa yardım isteyecektim belki. Herif kaç metreden atlamıştı gerçi ne yardımı ? Şaşırmıştım.
Fikret Abi’yi benim iç dünyamın tezahürü olarak gördüğümü biliyorsunuz. Benim de sonum böyle
mi olacaktı ? Veya ruhumun, içimin sonu ? Bu yaşananlara ve hislerime daha fazla dayanamayıp
saklandığım yerde ağlamaya başladım.
bazı kuşlar ve diğerleri

siyah beyaz bir filmin içine yanlışlıkla bırakılmış gibi yaşıyorum yine.
süslü kelimelerin samimiyetsiz ahenginde kayboluyorum.
saçma sapan bir suçtan hüküm giymiş mahkûmlar kadar masumum.
elbet anlayacak birileri.
marketten şeker aşırmış çocuklar kadar dolu ceplerim yiyemediklerimle
idama gönderilen genç bir öğrencininki kadar fazla
sana bir türlü söyleyemediklerim.
anlatsam her şey yoluna girecek gibi –di li geçmiş zamanda.
fakat duyulan geçmiş zamanın rivayeti bile
daha inandırıcı geliyor söylenen sözler arasında.
küçük bir çocuğun vazo kırmış ruh halindeyim.
eski bir gardırobun içine saklanıp saatlerce uyuyasım var.
birileri beni bulduğunda bağırışlar, haykırışlar duymak istemiyorum çevremde.
kaybolmuş fakat
büyük uğraşlar sonucunda bulunmuş küçük bir kız çocuğu gibi davransınlar bana.
şımarmak,
ağlamak,
boynuna atlamak istiyorum birilerinin.
bahçede saklambaç oynarken kaybolmuş gibi en güzel anılarım.
hissettiklerimi gömdüğüm çukurun yerini unutmuşçasına bakıyorum etrafıma.
donuk yüzler arasında tutunacak bir mimik, bir hareket arıyorum umutsuzca.

bazı bekleyişler hiç gelmeyişlere tanık olur derler.

ve bazı gelmeyenler de bazı bekleyişleri sonsuzluğa sürükler.
geçip giden günler eskide kalmış diğer günleri maziye yollarken,
usul usul ilerleyen bir trenin üstünde özgürlüğe koşuyor gibiyim
ne kadar hızlanırsam hızlanayım,
geri dönmek zorunda kalacağım.
ve ne kadar özgür olursam olayım,
trenin içinde yol alan bir kafes kuşuyla
gideceğim yere aynı anda varacağım.

Mislina Bursal
 Huzur

Ve nefesimi verdim. Ciğerimdeki duman, "Her an ensemde bir nefes, eli tutulmuş
çıkarken bile yaktı içimi. Nefret ediyorum bu gölgem, omurgam boyunca ürpermem,
uyuyamayışlarım, uyanamayışlarım. Kafamın
sigaradan ama ona ihtiyaç duyduğum için
içindeki sesler, vedalarım, dönüşlerim, göz
kendimden daha çok nefret ediyorum. yaşlarım, kahkahalarım. İntiharlarım,
İhtiyacım var sigaraya. Hayatta olduğumu bir cinayetlerim, ölenlerim. Ben ve kırk yama
tek bu illet sayesinde biliyorum. O kadar çok hayaletim, hayaletlerim.
ağladım ki mutluluk anlamını kaybetti, o
kadar çok kalbim kırıldı ki aşk manasını Dün ilk telefonla konuştuğumuz yerlerden
yitirdi. Ne içtiğimden tat alıyorum ne de geçtim, ellerimden tuttun benim. Yine
gördüğümden zevk. Yaşadığımın bir tek şu küfrettin o kadına, yine güldüm ben. Tam
sigaranın yaktığı ciğerlerim hatırlatıyor bana. okuduğum şiiri açarken yeniden, yok oldun.
Eve dönünce umutlanışımı
Hayattaki son tutanağım şu elimdeki sigara.
anlattım duvarlara, yastığımda kokunu
O da son nefesini verecek yakında. duydum, duymuşsundur beni. Çay
koyuşumda yoklayan adam, her seferinde
Tek dostum şu kalem ile kağıt. Dertlerimi tek sıçratıyor beni. Bir keresinde yaktım kendimi,
dinleyenler onlar. Gerçi onların da beni bileğimdeki izin sebebi. Piyanosuna
bırakması yakın. Dertlerimi dinlemek takılıyorum hep, aynı sahilde aynı şarkıları
istiyorlar ama ben anlatamıyorum , içimi çalıyor, dans ediyor hayaletlerimiz.
onlara dökemiyorum çünkü onları
dertlendirmekten korkuyorum. Kağıdımın Neden kahkahaların kulaklarımda ey
kirlenmesinden, kalemimin körelmesinden ellerimle öldürdüğüm kadın? Sımsıkı
sarmıştım boğazını, onun benim ruhumu
korkuyorum. Onlar beni dertlerimden
sardığı gibi. Kulaklarım çınlıyor, uçmuş
kurtarabilse bile ben onları kurtaramam. hallerimiz çarpıyor bir tokat. Masamın
Kağıdımı temizleyemem, kalemimi açamam. altındayken ben. Odamı mesken edinen
Kadim dostlarıma yardım edemem ben. solistler, çağırdığı tonlarca hayalet ile coşan
gitarist. İçimdeki küçük, en çok sen
Huzuru bir şişe birada buldum. Daha doğrusu uğruyorsun, kucaklıyorum sımsıkı. Beni
biranın yarısında. Tam sarhoş olmadan öldürdüğün yere götür diyor, kalbimi
önceki o yudumda buldum huzurumu. O söktüğün yeri hatırlıyor musun? Gözyaşlarıyla
bir daha söküyorum kalbini, tekrar ve tekrar
yudumu alsam sarhoş olup tüm dertlerimi
dikiyorum yerine. O bir daha gelmezse
unutacaktım ama bir dakika durdum ve sürükler hayaletler beni. Ne zaman bir çiçek
düşündüm sonra biramı kenara koydum ve kopsa bir yerlerde bir kalp daha dikiyorum
yürümeye başladım. Yalpalaya yalpaya yerine. Ve sesleniyorum
yürürken hayatın tüm acılarını gördüm. O saydamlaşmamışlara; peki sen herif, ölünce
acıların yanında mutluluklar da gördüm . sen de ziyaret edecek misin beni, papatyam
Ufacık mutluluklar acıların yanında önemsiz uğrayacak mı her şiirle sevişmemde? Hep
düştüğüm yerde kanımı silecek misin hocam,
gibi gözüküyordu ama yine de oradaydılar.
hep aynı saatte?"
Hayatta ikisinin de olduğunu görünce asıl
huzuru öyle buldum ben.
Irmak Ekim
Umut Çağın Bozacı
Çizim : Oğul Arda Biçer