Giriş (olduk dokuz)

Seynan Konucu

Üstüne kuş uçmayan ağaç nasıl hissederse okuyucusu olmayan dergiler, fanzinler de aynı
şeyi hissederler. Ben de Mevzular Derin’le sıcak bir yaz akşamı tanıştım. Yazı göndermiştim
her zamanki gibi. Yazara geç dönen editörlerdendi Yalım. Yazıyı yayımlayacağız dedi.
Sonraları sohbetimiz ilerledi. Kandillerde mesaj gönderecek boyuta geldik. İlk defa matbu
bir ortamda sürekli yazacaktım. O yüzden MDF benim ilk sevgilim. İlk defa çıkma teklifi
ettiğim sevgilim. Bu ay girişi benden istediler. Ne yazacağımı bilmeden tamam dedim.
Yabancı olmadığım için tedirginlik çekmiyorum artık.

En sevdiğim ay Haziran gibidir MDF. Her sayısı, geçmişi olan eski elbiseler gibidir. Kurban
Bayramında meleyen keçiler gibi. Koyun değil keçi. İnat. Bütün imkansızlıklara rağmen
inatla. Denizde boğulan birinin el atması gibi edebiyat raflarına. Buradayız diyoruz. Gelin
kurtarın demek değil bu, zaten boğulacağımızı biliyoruz ki ayağımızın değmediği yerlerde
yüzüyoruz.

Silah seslerinin insan seslerine karıştığı şu dönemlerde “derdimizdir” MDF.

Gemiler gidip geldikçe, uzaydan yeni bilgiler geldikçe, balıklar su içtikçe, sigaraya ve
alkole zam geldikçe, tüm fotokopi makinaları bozulana kadar MDF olacak. Biz isterdik ki
devlet kanalının hava durumu raporunda bile gösterilmeyen memleketlerde de fanzin
okunsun. O günler de gelecek.

İnsanlara fanzin gerek. Çünkü kış geldi. İçiniz ısınır.

İmlada yanlış yapabiliriz ama samimiyette asla.

Her yeni sayıyı elime aldığımda ilk defa balon tutan bir çocuk gibi hissediyorum. Bırakırsam
uçup gidecek. İki gözümüzün çiçeğidir MDF. Sizin su vermenizle büyüyecek olan çiçek.

Ön Kapak : Aesir Ragnarok Arka Kapak : Emrah Koymat

twitter.com/mevzularderinf mevzularderinfanzin@gmail.com

issuu.com/mevzularderinfanzin
facebook.com/mdfanzin
 Deniz Kıyısında Diyojen
Bende boş vakitten çok ne var, sık sık sorular
soruyorum kendime. İnsanoğlunun en büyük
kusurunun ne olduğunu defalarca sorgulamış-
tım eski zamanlarda. Bir Hıristiyan'ın kafası
Yaratılış hikayesine gider, Müslüman oradan
çıkar "Şirk!" diye bağırır, tüccarsanız cevap
batmaktır, halksanız zalim bir diktatörlük der-
siniz ve bunlar böyle sürüp gider. İşin üzücü
yanı, onca düşündüğüm zaman sonrasında fark
ettim ki hiçbiriniz doğru cevabı bilebilecek
kudrette değilsiniz. Yerel hayatlarınızın ve
yerel düşüncelerinizin kendi çevreniz dışında
kimseye yarar sağladığı yok. Çünkü evrenseli
hissedebilecek durumda değilsiniz ve bundan
dolayı da tek kurtulma şansınız dinlemekten
geçiyor. Kulaklarınız açın size hakikati veriyo-
rum: Sizin en büyük acizliğiniz felsefenin yal-
nızca antik çağda pratik hayata uygulanabile-
ceğini düşünmenizdir.
İzmir'in Urla ilçesinde bir sahilde yaşıyorum.
Evet kendime ait bir evim yok, tek barınağım
denize tam karşıdan bakan buraya bırakılmış
sahipsiz bir şezlong. Günümün çoğunu şezlon-
gumun üstüne uzanıp dalgaların verdiği ferah-
lıktan keyif alarak düşünmek, hayatın temel
sorunlarına çözümler üretmek ve gece yarısı-
na doğru buraya gelen şarapçıların sorduğu
sorulara doğru yanıtlar vermekle geçiririm.
Sorular da öyle basit olmaz ha, küçük düşün-
meyin. Sarhoşun sorduğu sorular filozofla ben-
zerlik gösterir, yalnızca yaklaşımlar biraz fark-
lıdır. Geceleri de böyle hep birlikte tartışıp
hayatın hakikatlerini bulmaya yaklaştığımızda -
ve onlar oturduğu yerde sızıp kaldığında- be-
nim ruhuma düşen sadece ve sadece özü kav
Alperen Yavaş
radığım bir gün daha yaşadığım için sevinmek-
tir.
Bütün gün hiçbir şey yapmayan bir serseri
olduğumu mu düşünüyorsunuz? Büyük laf et-
meyin. Eski hayatımdaki dostlarımdan biri
olan Erol abi ve ailesinin evi buraya çok yakın.
Bazı keyfimin çattığı zamanlar öğlen gibi onla-
rın evine gidip bunca yıllık dostluğun hatırına
bir el feneri ödünç alırım. Sonrasında işim
doğruca Konak meydanına gitmektir. Metro-
dan çıkan, AVM'lerden çıkan insanların doğru-
ca gözlerine tutarım fenerimin ışığını.
"Dürüst bir insan tanır mısınız söyleyin baka-
lım."
"Lan siktir git şu ışığını da çek" ve benzeri
cevap verirler. Deli olduğumu düşünerek hızlı
adımlarla uzaklaşanlar da olur tabi. İnsanlar
anlamanın ve anlaşılmanın zorluğuna karşı aksi
ve öfkeli olmanın veya da umursamaz olmanın
büyüsüne kolayca kapılıyorlar. Onları konuşa-
rak düzeltmek mümkün değil, böyle olunca da
onları boş verip bu sefer sokak sokak gezerek
ışığımı çevredeki nesnelere tutarım. Bu seya-
hatlerimde şimdiye kadar dürüstlükle bütün
hiçbir insan bulamasam da bir çok sokak kö-
peğinin arkadaşlığını kazandım. Onların da
bana çok benzediğini düşünüyorum, bir aile
kavramından çeşitli sebeplerle uzak kalmış
olan bu köpekler sokak sokak gezinerek tıpkı
benim gibi bir gerçeğin peşine düşüyorlar.
Güçlü duyguları olan, eğitilmeye müsait bu
akıllı hayvanların insanlar tarafından yalnızca
hayatta kalmaya çalışan, karnının tokluğu ve
yatacağı yer dışında derdi olmayan bir tür
olarak nitelendirilmesi ne kadar ayıp! Biz aynı işine sen de deli misin filozof mu?" dedi kitap
yolun yolcusuyuz. Ben sokak sokak dolaşarak okuyan gruptan biri. "Sen seç bakalım" dedim
dünyada dürüst bir adam bulmaya çalışıyorum ve hızlıca kütüphanenin içine yürüdüm. Elimi
fakat onların hangi değer uğruna bunca kaldı- uzattığım ilk raftan bir kitabı yakalayıp koşarak
rım eskittiğini iletişim kuramadığımız süre kütüphanenin dışına çıktım ve sahile doğru
boyunca asla bilemeyeceğim. gittim. Arkamdan bağırmalarına aldırmamış-
tım. O kitabı sahilde gün boyunca okudum
"Çok gezen mi çok okuyan mı daha çok bilir" okudum ve en sonunda kütüphane kapanma-
diye hep sorarsınız. Cevap vereyim: bilginin dan biraz önce akşama doğru bitirdim. Sakince
kaynaklarını bunlarla sınırlı tutarsanız en çok oraya dönüp kitabı geri verdim ve teşekkür
ben bilirim! Yattığım sahilden kent merkezine ettim. Asık suratlı kadına şartlarımı kabul
yürüyerek on beş dakika mesafede bir kütüp- ederlerse buradan ödünç kitap almaktan zevk
hane var. Şezlongumda geçirdiğim zamanları duyacağımı belirttim. Nasıl mümkünse bu
kitap okumanın zevkiyle de taçlandırmak sefer yüzü öncekinden de korkunçtu. Nefret
istersem oraya gider ve ödünç kitap alırım. İlk duyduğunu saklama ihtiyacı göstermeden beni
gittiğim zamanı hatırlıyorum da kapıdan içeri onayladı ve bundan sonra üye olmadan ödünç
girdiğimde sağ tarafta danışma olarak yaşlı, kitap almama ses çıkarmayacağını söyledi. O
asık suratlı bir bayan karşılamıştı beni. Ne kütüphane baya büyük ama benim boş vaktim
istediğimi sorduğunda buradan ödünç kitap kadar değil. Elbette zaman, okumamın niteli-
almak istediğimi belirtmiştim. ğini sancaktan tahta geçmiş bir prens gibi
yükseltecektir.
"Tabi ki, yalnız öncelikle kütüphanemize üye
olmanız gerekiyor." Şanslı olduğunuz bir çağda doğmamış olabilir-
siniz. Etrafınızda sizin yaşam biçiminiz ve fikir-
"Böyle bir şey mümkün değil, sizin bana vere- lerinize hayran filozoflar ya da Büyük İskender
ceğiniz kağıtlara imza atmak, bana vereceğiniz gibi bir kral olmayabilir. Ama yine de içinizde
üyelik kartı ya da herhangi küçük bir topluluğa taşıdığınız farklı ruh her zaman bazı insanların
üye olarak dünya vatandaşı olmaktan çıkmak ilgisini çekecektir. Şu an bulunduğumuz çağ da
felsefi inanışıma tamamen terstir. Her insan maalesef dediğim gibi filozofların yerini şarla-
başaramayacak olsa bile benim gibilerin ha- tanlara ve küstahlara bıraktığı bir çağ. Karşını-
yattaki tek amacı sade bir yaşam sürerek, za Büyük İskender gibi tarihteki en önemli
mümkün olan en az mala sahip olup (tek eş- kişiliklerden biri değil de dilini kontrol etmek-
yam yattığım şezlongumdur) mutluluk ve öz- ten aciz, eleştirmek, karışmak ve dedikodu
gürlüğe madde ile değil ruh sayesinde ulaşıla- yapmak dışında vasıfları olmayan kişiler çıkı-
bileceğini kanıtlamaktır." O az önceki asık yor. Ne olursa olsun, sizin kendi felsefeniz ve
suratlı kadın ve çevresinde kitap okuyan bir- cevaplarınız bu kışkırtmalara karşı değiş-
kaç kişi bana gülmeye başladılar. "Hadi git
memelidir. Ha tarihi öneminiz böyle bir çağda asla farkına varılmaz, bu da ayrı bir mesele.
Bir gün şezlongumda yatıp kendimi denizin ihtişamına kaptırdığım sırada küstahın biri karşıma
geçip konuşuyor. "Ooh Beyim, bütün gün yan gelip yatıyorsun da başka hiçbir iş yapmıyorsun.
Denizdi, sahildi, filozofum ayağına bikinili kızları kesmekti derken başka bir isteğiniz var mıdır
acaba?"

Bu bir kışkırtmadır. Ama doğru cevabı biliyorsunuz.

"Kıçını azcık sağa kaydırmanı rica ediyorum, Güneşimi kapatıyorsun" dedim. Zaten böyle bir
cevaptan sonra bu şarlatanlar biraz daha boş boş konuşur, en sonunda da kızarak çekip gider-
ler.

Benim keyfim mi bozuldu? Hiç sanmıyorum. İskender, İskender olmasaydı yalnızca ben olmak
istediğini söylemiş. Ya bana İskender olma şansı verilseydi? Bunu hiç düşünmeden reddeder-
dim. Maddi zenginlikler uğruna at üstünde dünyayı gezip fetihler yapmak insan ruhuna hakaret-
tir. Ben, ben olmaktan başka hiçbir yol ile yaşamın özüne ulaşılamayacağını düşünüyorum. İşsiz,
evsiz veya sadece açlığımı gidermek için biraz yemek istediğimden dolayı dilenci değilim.
Nasıl biri olduğum gerçekten anlaşıldığı zaman, işte ancak o zaman yarattığınız "medeniyet"e
dair bir ümidim olabilir.
 Edebiyat Ragnarökü

Elihu

Ötelenen ve üstü kapatılmaya çalışılan hüsran dolu mevzu: Edebiyatın körelmesi, körleşmesi.
Mevzu da derin, iyi mi?

Öncelikle bi’ bakalım, elimizde neler var; yazma fetişizminin veba gibi yayıldığı yeni kuşak,
elinde kalem bulunca yazıp çizmeye, karalamaya başlayınca ortaya çıkan eser kalabalığı,
doğru olanın, gerçek sanatın ne olduğu konusunda bulantı yaratan “edebiyatçılar”. “Doğru,
gerçek sanat” tanımını kim yapabilir, ne diyebilir; hiç kimse, hiçbir şey. Çünkü bir piyasa
haline gelen edebiyat konusu, rekabet ortamına, tezgahların serildiği pazar alanına dönüştü.
Kalemin ucu, “ne yazacağım” değil, “ne okuyacaklar” diye sorduğu andan itibaren örselen-
miş bir hale geldi. Öznenin “edebiyat yapmak” değil “cüzdan doldurmak”, “isimden söz
ettirmek” olması, sahip olunan kültür varlığını hezeyana sürükledi. Bu, geçmişin yüceltilmesi,
günümüzün ve yarının karalanması kapanyasından ziyade; gerçeğin yalan, yalanın da gerçek
olarak gösterilmesi.

Gerçek anlamda edebiyat yaptığını düşünen “yazan kişilerin”, “genel yayın yönetmenlerinin
” yaptıkları tek şey; edebiyatı ensesinden tutup dönemeçte döndürmek. Bunu şöyle açıkla-
malı; kültürün başlı başına bir endüstri haline geldiği zamanda birey, kaybolmuş biçimde
kendini yeniden üreteceği bir meta üretimi derdine düşer. Kalem, bu yolla gerilir. Çaylak ile
usta olanın birbirine karıştırılması, bireyin kendini neyde bulması gerektiğine hayalet yöne-
ticilerin karar veriyor oluşundan kaynaklanıyor. Edebiyatı bu bakımdan modernizimden,
faşizan dayatmalardan ayrı tutamayız. Modern çağ insanının “modern insan” olma kaygısı
yüzünden “çok okunanlar” rafları ile “çok okunması gerekenler”rafları çatışmakta. Kitapev-
leri bu yüzden kaygan zemin haline geldi. Bir yanda “Kötü Çocuk” diye bir kitap, yazarı
milyonlar aldı, boğazdan yalı verildi. Öteki yanda dünya klasikleri. Kimin oyununa gelmiş bir
raf dizilimi olduğunu epey merak ettiğim bu mağazalarda var işte “çok okunanlar”.

Önüne gelenin kitap yazdığı zamanda “neyin okunması gerektiğine” karar verme haddini
kendini bulan mağazalar da haklı; zamana kafa tutan birey yok, zamana kafa uyduran birey
var.Çok eski zamanlardan beri dönemin eserleri hep gündemi, zamanı yansıtmıştır. Şimdiki
edebiyatın bu kadar özgürlük dışı, ayak uyduran halde olmasını da, bu zamanın insanının tek
boyutluluğundan ayıramayız. İstilacı kültür, araçsallaşmış aklı büyük ölçüde bastırınca “bunu
yazmalıyım, şunu okumalıyım ki bugünde kalayım” algısını ilan etti. Ha, yok yanlış olmasın;
kalitesinden ödün vermeden ilerleyen yazanlar yok mu? En az top gibi yuvarlananlar kadar
çoklar, iyi ki varlar!
 Söyleşi – Deniz Konuklu

Öncelikle merhabalar. Pek yabancı değiliz, kuruluş aşamalarından beri tanıyorsun bizi.
Hatta ekipteki bazı arkadaşlarla daha eskiye dayanan tanışıklığın mevcut. İlk sorumuz şu
ki, bugüne kadar internete yüklediğin şarkıların tamamı İngilizce. Biz bunun nedenini
merak ediyoruz.

Size de merhaba, bu konuşmadan sonra yükleyeceğim parça Türkçe olacaktı. Fakat sorunuza
yanıt olarak şunu söyleyebilirim ki müziğimin sadece Türkiye değil, bütün dünyada duyulma-
sını istiyorum. Bence herkesin anlayabilmesi önemli, tek müzik yapmak istediğim yer Türki-
ye değil, İngilizceyle daha geniş bir kitleye, daha çok insana ulaşmanız mümkün.

Kendini ifade etmenin türlü yolları varken, sen neden müziği seçtin?

Bu ise küçük yaşlarda başladıysanız, seçme gibi bir durum çok da söz konusu değildir, otu-
rup güzel sanatların hangi dalları var, kendimi ilerde ifade edebileceğim ne gibi yollar var
diye düşünmezsiniz. Bir arkadaşınız gitara başlamıştır siz de başlarsınız, ailenizden biri bir
enstrüman çalıyordur veya çalmasa da evde bir çalgı aleti vardır elinize bilinçsizce alırsınız
ve seversiniz. Komşu çocuğunun evine gittiğinizde piyanolarına oturup rastgele tuşlara ba-
sarsınız. Benimki sanırım hem küçükken arkadaşlarımın gitar kursuna başlaması hem de
annemin klasik gitar çalıyor olmasıydı. Fakat ne zaman bu ise kendinizi adayıp yapmak iste-
diğiniz şeyin bu olmasına karar verdiniz diye soracak olursanız bu da nihayeti yakın zamanla-
ra dayanan uzun bir yol derim. Bu yolda karar vermeyi tetikleyen bir suru unsur vardır, en
sevdiğiniz piyanisti veya bir rock grubunu dinlerken, ya da ilk kendi beste/parçanızı yarattı-
ğınız an, çaldığınız çalgı ya da enstrümanlarda geliştiğinizi hissettiğiniz an. Yani kısacası, ilk
andan itibaren varolan müzik ve enstrüman tutkumu bir kenara koyarsak; kendimi müzikle
ifade etmeye, kendimi müzikle ifade edebildiğim zaman karar verdim.

Sözlerini nasıl yazıyorsun, yaşanmışlıklar sözlerine ne derece yansıyor?

Bütün şarkı sözlerini yaşadıklarımla paralel yazdığımı söyleyemem fakat yaşadıklarınızdan

gelen şarkıların daha "gerçek" olduğunu veya dinleyicilerin şarkıyı daha çok hissettiğini
söyleyebilirim. Bu yüzden şarkıları ve sözleri yazarken yaşadıklarımdan olabildiğince esin-
lenmeye çalışıyorum. Fakat şarkı sözünüz kurgu da olsa dışarılarda bir yerlerde elbet o kur-
guyu yaşamış biri olacak ve o şarkıyı özümseyerek dinleyecektir.
 Bugüne kadar yaptıklarının umarız ki devamı gelecek,
peki neler planlıyorsun? Dinleyicileri ne gibi şeyler
bekliyor? Bir nevi kariyer planını soruyoruz gibi düşün.

Hayatımın sonuna kadar yapmak istediğim şey müzik, şu

an için yaptıklarımı yapmaya devam edeceğim, şarkı
yazmak, yaptıklarımı internete yüklemek geliyor elim-
den. İleride müziğimin nereye geleceğini hep birlikte
göreceğiz sanırım çünkü ben de bilmiyorum, bu süreçte
üretmeye devam edeceğim

Edebiyat hakkında ne düşünüyorsun?

Kendini sanatla ifade etmek bana göre en güzelidir, ede-

biyat da müzik gibi bunun bir yolu. İnsani eğitir, gelişti-
rir, keyif verir, yazarla bağ oluşturur. Bazen içinde olur-
sun okuduğunun. Roman benim en çok okuduğum ve
sevdiğim tür. Şiire de o kadar hâkim olmamama rağmen
paha biçemediğim şiirler mevcut, eminim dışarıda onlar
gibi birçok şiir vardır.

Fanzinler ve Mevzular Derin Fanzin hakkındaki düşüncelerin neler?

Cehaletimi mazur görün fakat ben fanzinlerle Mevzular Derin aracılığıyla tanıştım. Bu yüzden
Mevzular Derin’in yeri ayrı, ayrıca dediğiniz gibi kuruluşunuzdan beri takip ediyorum, bu-
yurduğunuzu görmek mutluluk veriyor. Bu yaptığınız güzel işin devamını diliyor ve bir oku-
yucu olarak bütün yazarlara teşekkür ve tebriklerimi iletiyorum.

Son olarak eklemek istediğin bir şey var mı?

Muhabbet için ve sizi benle buluşturduğu için Yalım ve Alperene teşekkür ediyorum. Mevzu-
lar Derin’e uzun bir yayın hayati ve başarılar diliyorum.
 Ölüler ve Yok Olup Gidenler
Ah Menekşe!
Aklıma çimlerde yattığımız günler geliyor
deniz kenarında, asıl yalnızlık ondan sonra
başlıyor.
Gecenin bir vakti yağan kar bozuyor
yıllanmış sessizliğimi.
Sana döktüğüm gözyaşıyla Ankara'dan
İstanbul'a yüzdüreceğim gemiler geliyor
aklıma.
Biliyorsun Menekşe, birtakım padişahlar
yanımda baya halt ederler.
Otobüs yolculuklarında camdan dışarıyı
izlerim,
Aklıma hep sen gelirsin.
Geçmişi geride bırakıp geleceğe gidilen
şimdiler diyarında anlık görüntülerin
heyecanıyla
çarpar kalbim.
Yolda olmayı ne çok sevdiğimi anlatırım
sonra sana.
Her yolculuk bitirilmemiş hayallerdir
bilirsin.
Sokakları denize çıkmayan şehrimin kuru
soğuğunda çıkmaz yollardan bir çıkar yol
aradım
yıllarca.
Pazar poşetlerini mağaza görevlisine emanet
edip yılbaşı süslerine bakmaya gittim bir
başıma.
Basit bir adamdım, dünyanın bütün
sevdalarını yalnız sana adadım.
Afrika bile dahildi.
Cemal Süreya okumak hala vatan hainliği
sayılmıyorken kendine bir kitabını almalısın.
Belki o zaman beni daha iyi anlarsın.
Gerçi Menekşe, sen aslında sana yazılmayan
şiirlerden pek de anlamazsın.
Bir yıla nasıl girersen öyle geçer derler,
Böyle şeylere inanmak için gereğinden fazla
yalnızım oysa ki.
Çam ağacına astığım süslere bakarken
saniyeleri saymak ızdırap olacak yine.
Çünkü yanımda yoksun
ve bu yıl da sensiz geçecek her gününde.
Mislina Bursal
Söyleyecek çok şeyim vardı
anlatamadım sana.
Arnavut ciğerini zeytinle aynı anda ağzına
atmayı ne kadar çok sevdiğini bilmek
hala canımı
yakıyor.
Tahmin bile edemezsin.
Yoksa sen hala anılardaki kadar güzel misin?
Ben seni sevdim, sen beni sevmeyi sevdin
diye kızardım sana.
Yalpalayarak yürüdüğümüz yılbaşı gecesi
bunun hakkında konuşmuştuk bir ara
sokakta.
Sen bunu hatırlamıyorsun Menekşe.
Eve gidip bir an önce sevişmek ve uyumaktı
yegane isteğin.
Seni sürüklediğim derin çukurdan bir
şekilde kaçmayı başardın.
Benimleyken hep -mış gibi yaptın.
Her şeyi dibine kadar yaşarken ben, sen
deniz kıyısında dalgalarla oynadın.
Sonra aynı deniz aldı götürdü seni benden.
Yanlış anlama Menekşe.
Sen ölmedin,
Varlığın bir toz zerresi gibi uçtu ve kayboldu
bu hayattan.
Benimle olduğun müddet boyunca Menekşe,
aslında neredeydin?
Bir gül kadar kokuyormuşsun da, o kokuyu
bir tek ben almıyormuş gibi hissederdim.
Sen evime gelmezdin,
Ben birden çok menekşeyle aynı odada
uyurdum.
Sonra sen gittin.
Oksijensizlikten galiba, uzun bir süre
kendime gelemedim.
Bir çiçekle aynı odada uyumayınız dediler.
Sen gittin, ben çoktan ölü olduğumu epey
sonra fark ettim.
Fakat biliyorsun Menekşe,
Ölüler, sırtlarında yaşadıklarıyla yalnızca bu
dünyadan bir başkasına göç eder,
Geride bir enkaz bırakıp şiir olup gitmezler
 İrin

Ayşenur Sulamaz

Bir irin kokusu çalınıyordu burnuma saçlarımdan

Saç diplerimden fışkırıyormuş çürümüş insanlığımın kokusu
Votka sevgilimi terk ettiğimden beri güneş farklı doğuyor
İnsan birini severek de terk edebilir bilesin
O sana ya da sen ona, birbirinize yaramıyorsunuzdur belki
Votka sevgilim bir yerlerde ne zaman ah etse
Bir özlem kürek sallar el bileklerime

Geçen gün bir rüya gördüm

Rakı masasındayım rakı içen iki insanla
Gülüşmüyoruz; rakı masasında o şekilde gülemezsin
Rakı masasını baban gibi düşün o ciddiyet olmalı
2nin sakallı olanı bir haberle çıkagelmiş evinden
Ayakkabılarını giyerken bu haberi ilmek yapmış beyin çilesine
En içli şarkıları söylüyor rakı bize
Kavunu çatalıyla bölerken sakalı sekiyor sakallının
E be sakallı geveleme lafı
Kavunu da lafı da lime lime ettikten sonra
Çıkarıyor ağzındaki murdar baklayı
Votka sevgilimi vişne suyuna katmışlar (sahnenin ışıkları tamamen kapanır)
(Tef sesi: ta ta ta ta ve eş zamanlı ayak sesi)
(Klik) BAM (tef sesi: tak)

(Oyuncunun üstüne soluk ışık düşer) ‘‘Ben artık yaşayamam.’’

(3 sn karanlık ve ardından ışıklar açılır.) Maalesef yaşamamayı da beceremedim sanki yaşa-
mayı becerebilmişim gibi… Bir hastanede uyanıyorum. Ulan en son beynime silah sıktım
ben! Eğer beni kurtardılarsa bunun tıbbın ilerlemesiyle hiçbir alakası olmadığına eminim,
tamamen benim cenabetliğimle ilgili.

Çisim geldi ama kalkamıyorum; ağrım falan yok ama ne kadar çabalasam da hareket edemi-
yorum. Felç miyim acaba? Hah, Biraz biraz kımıldar gibi oldum. Yanıma kısa dalgalı saçla-
rıyla bir hemşire geliyor; yeşile çalan ela gözleri var. Çok güzel, fazla güzel, bu kadın beni
iyi eder. Ahirete hoş geldin diyor. Ve başlıyor prosedürü anlatmaya... Neden bilmiyorum
ama ahireti hep Fılaş Tivi gibi canlandırmıştım kafamda. Allahın bize vadetmiş olabileceği
eğlence Fılaş Tivi'nin bize sunduğundan fazla olamazdı. Allahın bana Reina’da hurilerle içip
sıçma izni vereceğini sanmıyordum cennetinde. Ne biliyim bi red-lightı falan çekmez sanı-
yordum Allahın kanalları. Yanılmışım! Allahın hiçbir şifreli kanalı yok. Her yerden her koşul-
da her şeyi çekebiliyor. Ya Rabbi sen büyüksün…
Ben Belçika’dayken
Zihnim açıldı
Belçika’nın o parlak ve Prusya dağlarında
Zihnim açıldı otobanda demir yollarında
Ve henüz seküler olmamış sahil kenarlarında
Kasabalarda elektrik göremeyen seyyar
berberlerde
Zihnim açıldı kuzgunla
Zihnim açıldı distopya vadisinin
İlham perisi olan bir tır dolusu varille
Yaşamıyorum yaşayamıyor yazamıyorum
Vakumlu süt sağma makineleriyle
İneğini sağan çiftçileri düşünürken
Ölümü bir pervanenin altında
Yağlı parmaklarımla beklerken
Savaşta kardeşim tarafından mızraklanırken
Kayışımı koparırken
Zihnimi açıyorum
G noktaları kanatlarında olan kelebeklerle
Belçika’da bir dağın altında
Bir kar birikintisinin altında
Zihnimi zorluyorum
Boyunlarını raylara yerleştiren sarı renkli
ırkları inceliyorum
Yser nehrini
Susarken,dans etme edasıyla çakılları
tekmelerken
Acıkırken,uykusuzluğumun her salisesini
ayyaşlar gibi geçirirken
Zihnimi parçalıyorum
Bir çaçaronun kalbinde
Açık apaçık
Eren Burhan
Minval
Soldurduğun çiçekleri açtırıp
Arada varlığımı hatırlattım sana
Bu yazmayı top oynayan çocuklara
verdim sana gelecek
İki kez uyuya kaldım arabanın en geniş
yerinde kucağının tadını iki kez alabildim
ne baharlar kışlar geçirdim terliklerle
aç kalmasın babam dedim
sumaklar yetiştirdim balkonlarımda
benim yoksulluğumdan kaçtın uzun saçlı
kadınlara
kız çocuklarının yüzüne bakamaz oldun
çamur ellerimin sonrasında ben dedim
iyi bir aşçı değilim
keki unuttuğum gibi fırında
gün gelir seni de yakarım kışın ortalarında
anlamadım erkeğin kalbine giden yollardan
sana çok begonyalar biriktirdim coğrafya
defterinde, çoktan kaldı ellerimde
neler geçmedi aklımın iğne ucundan
yakmak geldi orospuların mahallesini
inkar edemedim dizlerinde uyuduğum
orospuları, o yüzündeki hüzünü çıkarsan
tam hayalimdeki erkeksin
beni seviyor musun
bak kahküllerimde beyazlar çıktı
kahve içip uykusuz kaldığım o gecesin
nasıl pişmanım
seni bu minvalde sevmiştim
köşedeki meyhanede gelirsin aklıma
neler gelmedi başımıza
depremde sığınışım kollarıma
ben seni hangi okla vurayım da eros ağlasın
bu gece gideceğim bir yerler var etrafta
memleketim gibi artık
bütün ıslanmış çocuklar, sevgilin gidiyor
kapının önünde bağcıklarını bağlarken
omzuna tutunuyor
görmesini engelleyen alnındaki hatıraları
geriye atıyor, gidiyor son kez koparıp
senin çiçeğini
yüreğinde pencerenin önündeki saksıya
dikiyor
Neda Olsoy
Çizim : Emrah Koymat
 Atm
Gözümü açtığımda yağmur damlaları pence-
renin çinko pervazına vuruyordu. Hava gece
ya da gündüz olma arasında epey kararsız
kalmış görünüyordu. Uyanmaktan nefret
ediyordum. Yeni bir güne başlamak, kendi
hayatını tatsız bir film gibi izlermişçesine
sıkıcı ve dayanılmaz geliyordu. Sanki haya-
tım bana ait değildi.
Yatak o kadar rahatsızdı ki bir an önce
kalkmak istedim. Gözüm birden saate takıl-
dı. Akreple yelkovan manasız bir şekilde
07:15'i gösteriyordu. Sigara içmekten çok
sigara yakmak istiyordu canım. Günlerdir
evden çıkmamıştım, belki de haftalar olmuş-
tu. Zaman kavramını yitirmiş durumdaydım.
Uzun zaman önce bırakmıştım günleri takip
etmeyi fakat bugün dışarı çıkmak zorunday-
dım. Haftalar sonra ilk kez bu boktan evden
birkaç saatliğine de olsa çıkmam gerekiyor-
du. Çünkü evdeki alkol ve tütün stoğum bit-
miş durumdaydı. Lanet olası bir bankaya
gidip hesabımda kalan son paramı da çek-
mem gerekiyordu. Kendimi buzdolabının
kapağındaki yarım limon gibi hissediyor-
dum, ihtiyaçları kadar kullanılmış, belki bir
gün lazım olur umuduyla bir kenara atılıver-
miştim.
Küçük bir hesaplamayla bu ev olarak ad-
landırılan dört tane rutubetli duvarın birle-
şiminden çıkmayalı tam on sekiz gün oldu-
ğunu farkettim. Üstümü değiştirmedim. On
sekiz gündür giydiğim kıyafetlerle çıktım
evden. En yakın ATM eve yaklaşık 500 met-
reydi. O kadar yavaş yürüyordum ki, ayakla-
rım zor hareket ediyordu sanki. Ya da bana
öyle geliyordu. Önümde 3 kişi vardı. Biri
genç bir çocuktu. Üniversite öğrencisi olma-
lıydı. Diğer ikisi ise yaşlıydı belli ki emekli
Nebil Aksel
maaşlarını çekmeye gelmişlerdi. İnsanların
ne kadar farklı yaşamlarını olduğunu düşü-
nürken sıranın bana geldiği farkettim. Büyük
bir heyecanla elimdeki kartı kart yuvasına
soktum. Bir an önce parayı çekip gitmekti
niyetim. Yaklaşık kırk beş saniye bekledim
ama hala giriş ekranı çıkmamıştı karşıma.
Ters bir şeyler olduğunu hissettim. Kartımı
alıp başka atm'ye gitmeyi düşündüm fakat
kartımı vermedi. Ne yapıcağımı bilemedim
bağırmaya başladım. Tekmelerle, yumruk-
larla devam ettim. Kendi hayatıma vuruyor-
dum sanki, kendimden alıyordum hıncımı.
Gözlerimden yaşlar akıyordu, gücüm tüke-
nene kadar vurdum her yere.
Gözlerimi açtığımda karakoldaydım. Ko-
lumu kaldırıcak gücümün kalmadığını hisset-
tim o an. Başkomiser olduğunu düşündüğüm
bi adam karşıma oturdu.
- ''Anlat bakalım'' dedi. ''Neyi'' dedim.
''Önce bankamatiği tekmelemişsin, sonra
etraftaki insanlara küfür etmişsin eşkiya mı-
sın lan sen puşt'' dedi .
Bazı anlar vardır. Zihninin içinde roman ya-
zabiliyosundur ancak ağzından tek bir söz-
cük bile çıkmaz. Sustum... Uzun uzun sus-
tum. Çünkü konuşsam kimse anlamayacaktı.
''Cevap versene pazevenk''
''Kartımı yuttu'' diyebildim yalnızca. Hissiz bir
şekilde suratıma bakmaya devam etti.
''Bütün dünya bana sırtını dönmüşken, beni
hala ayakta tutan sahip olduğum tek şeyi aldı
benden. Beni hiçe sayıp kartımı aldı benden
komiserim''
 Olmayan Bebeklere

İrem Eyit

Hayal dünyamdaki yataklarda tatlı tatlı uyuyordu olacaklar/olacaklar mı? Uzun süre tesirli
uyku ilacının bir kutusunu bitirmişlerdi. Boş kutu, göz kapağımı yorgan olarak kullanıyorlar
ve böylece unutamıyorum. Yataktakiler zehirlenip öldü mü yoksa uyuyorlar mı, diye ayırt
edemiyorum. Ellerim, uçamadığını bildiği halde dağdan atlamak için çıkan kişinin hissettiği
rüzgar kadar soğuk. Bu yüzden ölülerse bile dokununca anlayamam.

Ah! Yataklarında o kadar tatlı uyuyorlar ki olmayan bebeğimin mezarını izler gibiyim. Mezar
taşında ise hiçbir yazı yok, sadece taşın büyük bir kısmını kaplayan ayna var. Bebeğimin
cesedini yiyen böcekler mezarın taşının altından çıkıp bacağıma geldi. O küçük ağızlarından
‘Bundan sonra aynaya baktığında bebeğinin katilini göreceksin.’ diye büyükçe bir kelime
çıktı. Korktum, aynaya baktığımda benden başka birisini görememekten korktum.

Ah! Olmayan bebeğim, üzgünüm ki mezar taşındaki aynayı kırdım. Kırılan parçalardan biri
göğsümde, diğerleri ise tuzlukta. Yemeklerim şenlik, boğazlarıma acı ve göğsüme daha fazla
çizik ve kan katmakla meşguller.

Ah! Olmayan bebeğim, ben dayanamazdım. O aynaya her baktığımda kocaman bir kalabalık
görmeye dayanamazdım işte!

Ah! Olamayan bebeğim, mezar taşını kırdığımdan beri, mezar taşının arkasında bir adam
striptiz yapıyor. Ahlak kurallarım gereği başımı öne eğiyorum, tahriğim gereği mezarındaki
toprağı sıkıyorum. Arada bir gitmiş mi diye başımı kaldırıyorum. Hala orada olduğunu görün-
ce rahatlıyorum. Giderse üzüleceğim ama elbette ki gidecek. Yollara bir şekilde izini bırak-
malı. Bunu ne kadar devam ettirecek bilmiyorum. Sana mı saygısızlık yapıyor? Benim ona
bakarak sana saygısızlık yapmamı mı istiyor? Bilmiyorum, belki ikisidir.

Ah! Olmayan bebeğim, yapamıyorum. Varlığını bilmem bile türbentimi ısırmama yetiyor.
Kimse yokken ahlak yoktur. Senin ruhu Dünya’da ne arar ki? Sen de yoksun değil mi bebe-
ğim?

Ah! Olmayan bebeğim, hayal dünyamdaki yataklarda uyumak istiyorum, dayanamıyorum.

Olacakların uyanacağı yok bari ben uyuyayım. Hem adam sıkılmış gözüküyor, eskisi kadar
hevesli değil. Yakında gider.

Ah! Olmayan bebeğim, birçok kutu uyku ilacı buldum. Piyasadan kalktığı söyleniyordu ama
annemin çeyizliğinden buldum. Danteller küçümsenmemeli. Hepsini içeceğim. Senin gibi
olacağım. Ellerim soğuk, kemiklerim soğuk, tenler ve dokunuşlar soğuk, yatak sıcak. Ben
orada olacağım bebeğim. Sen de ol, beni bul ve uyandır. Sonra birlikte ölürüz bebeğim.
Sonra striptizci adamın plastik bıçaklı bakışları arasında birlikte ölürüz.
 Teyzeye Dair
Kadın sordu "buralı mısın?"
"Hayır kuzenim için geldim haftaya
gideceğim." dergiyi karıştırmaya başladım.
"Kapat onu! Bırak onu yerine dedim
konuşacak kimse yok koskoca şeh(i)(e)rde
söyleyeceklerim var benim de!"
Kafam zonkluyor.
Bir de buradan vur!
Beni dinle!
Hayır! Evet! Sus!
Ne var tamam dinliyorum.
Uzun yolculuk tabi ne olcak teyze mutlu
olsun. Dergiyi kapattim kadına döndüm.
Evet, dinliyorum. Gerçekten.
DİNLEMİYORUM.
Ben de buranın yerlisi değilim birileriyle
tanışayim diye arada gelip gidiyorum bi'
yerlere kızım.
Ya demek öyle? Hmm, ilginç. Pavlov' un
köpeği. Şartlı reflexxx. Nerede
kalıyorsunuz?
Geçen yüzyıl. Antik Mısır ay Yunan. Pardon
Mezopotamya. Evet evet Mezopotamya.
O zamanlar tuvalet kağıdı kokusuz muydu
yoksa inanmıyorum yaaa tatlım kıçınızı
neyle siliyorsunuz siz?
Yalanıyoruz biz daha kolay oluyo.
Anladım anladım. Mantıklı.
Nereliyim demiştiniz?
Hitler' in evinin hemen yanı ya. Bilirsin.
He Akb*nk sokağı. Çıldırmış olmalısın sen
teyze. Vurma! Oraya vurma buraya vur.
Yeter. Yetmez. Tamam susuyorum evet
dinliyorum. Gerçekten.
Anladım.
Anladım mı? Bu kadarcık mı?
Evet ne diyeydim?
İdil Özeren
Bunu demeyeydin kızım. Haklısın orospu.
Bunakların torunu küçük kız seni sen
yaşlılarla nasıl böyle konuşursun bi kere
bana yer vericeksin otobüste oturma hakkın
yok senin.
Sen zaten oturuyorsun hanım teyze.
Olsun oturma. Kaldır kafanı uyuyo taklidi mi
yapıyorsun sen?
İlgilenmiyorum bu tarz distopik
konuşmalarla.
Sen distopya görmemissin. Distopik senin
anandır.
Anancılık yapma teyze. Ben mühendisim
teyze bana sayısal verilerle gel. Yok benim
sayısal verim diyosan kalk git yanımdan
burası özgür bir ülke. Evet öyle. Bakma
bana boş boş. Vurma! Sen gece 12 den sonra
sifon çek sonra torunların ağlasın şov yapsın
ekranlarda vay efendim benim anneannem/
babaannem gece sıçamaz mı? Sıçabilirsin
tabi ama sifon çekme seni hapse attirabilirim
bu saygısızlığın yüzünden. Bizim oralarda
sifon yok ki dedim ya Mezopotamya falan.
Hem sensin saygısız sakız patlatıyor bak
hala karşımda. Ağlama teyze attık işte
tamam.
Kuşların gagaları yapışıyor aç kalıyorlar!
Çöpe attım zaten moruk.
Evet söylüyorum.
Evet söyle artık.
Seni ben öldürdüm gerzek.
Yoo nalaka?
Ay çeneme yumruk attın farkında mısın
kadın!?!? Git. Gitsene. Kışt. Dur tamam gitme
dişlerimi topla yerden öyle git.
Tamam.
Tamam mı? Tamam. Korkma.
 Korkmuyorum.
Öldürdüm.
Ee şimdi nolcak teyze?
Dergiyi kapatmışsın.
Dinliyorum ya seni.
Evet. Dinliyorsun sahiden.
KAFAM PARÇALANDI.
Aynen keke.
Sen kimsin ki kızım?
Senin öldürdüğün kız.
Başka bi' bilgiye ihtiyacın var mı
sahiden?
Beter ol.
Hayır. Neden? Peki sen kimsin?
Beyin yiyici otobüs teyzesi.
Neydi ki suçum?
Ay evet neydi ki suçun? Ben muhabbet edelim diye şeyettim aslında. Allah benim belamı
versin çok mu kötüsün bende bi ilaç var bak böle beyinsel kemirilmelere iyi geliyor.
Vereyim mi bi tane?
Tamam.
Tamam mı?
Tamam.
Kızım benim de senin kadar bi' oğlum var. Al ilacı iç sen.
Nereden geliyorsun?
Ben daha lisedeyim teyzecim :) Kuzenimin yanına gidiyorum :) Tatil yapacağım.
Benim de senim kadar bi' oğlum var. O da çok çalışkan zeki.
Ne güzel ne güzel. İlaç beni kesmedi bi tane daha verir misiniz? (Aslında keşke sussan be
yaşlı.)
Tabi kızım veririm. Al. Yarasın.
(Annem verilen her ilacı içme demişti.)
(KAFAMI PİNÇİKLEDİN TEYZE)

-Otobüs Faciası// İzmir- Fethiye yolu// 27 Ağustos 2016

 Şiir
F.K.Ç

Ben, dönemin Aydemir Akbaş filmleriyle ilk karşılaşan ve bunlara bir anlam veremeyip içinde
duygu arayan on dört yaşında kendinin yeni farkına varmış bir gencin içindekileri El James
gibi kağıda dökmeye çalışan ve bu yazdıklarımı birlikte olduğum kadının baş ucuna koyan
edepsiz edebiyat yapan bir yazarım. Böyle olmasını istemezdim ama hayat şartları, sen tavşan
avlamak isterken tilki tarafından sikilebiliyorsun.

Aslında bu,insanları kullandığım anlamına gelmez. Ben burada kullanılanı oynuyorum çünkü
kullanılan olmak ruhen daha suçsuz hissetiriyor. Büyük ihtimalle hiçbiri o kadar viski ve es-
rardan sonra benim kim olduğumu hatırlamayacak ve o şiire bakınca akşam çok modern bir
yazar ile olduğunu düşünüp mutlu olacak. Benim de en büyük sevabım bu herhalde. İleride
Tanrı’ya yüzünü bile hatırlamadıkları sadece çok fazla alkol alıp uyuşturucu kullandıktan sonra
coşan hormonlarını dizginlemek için bir araç olarak kullandıkları beni, bir şekilde beni mutlu
etti diye savunabilirler, savunmalılar ya da ne bok yerlerse yesinler.

O gün başladı her şey. Aslında o gün çok fazla alkol almasaydık ve gözünün içine baktığımda
bunu kışkırtma yerine duygusal algılasaydı böyle bir şey olmayacaktı.Tek amacım korktuğum
şeyleri ona söylemekti ki o onun yerine hayvanlaşmayı tercih etti ve üstüme atıldı.Aslında
yüzüme ilk baktığında bunu anlamam lazımdı ama alkolün etkisiyle odaklandığım yer orası
değildi. Kıştı ve sadece elektrikli ısıtıcının olduğu bu öğrenci evinde onu ısıtıcının önüne
oturtmuştum. Çünkü onun üşütmemesi gerekiyordu, o özeldi(!).V yakalı beyaz kazağının üze-
rine siyah bir kolye takmıştı, kazağının altından sütyen askısı gözüküyordu ve ben bunu fark
ettiğimde buna odaklandığım için kendime kızmıştım. İçmeye başladığımızda başlarda, geçen
vizelerden bahsediyorduk ve her içildiğinde klasik olan eski sevgililerden, benim hiç güzel
bir ilişkim olmamıştı. Çünkü her zaman kullanılan bir insandım, çabuk güvenirdim ve bazen
kullanılmak da hoşuma giderdi.Son umudum bu kızdı.Ben bunları anlatırken cinsel hayatımı
da dile getirmiştim. Çünkü utanmadan cinsellikten konuşabilen, bunu yadırgamayan ve cinsel-
liğin çok büyütüldüğünü yemek yemek gibi bir şey olduğunu düşünen insanlar bu dönemde
modern sayılıyordu ve modern erkekler her zaman toplumundan hoşnut olmayan kızlar tara-
fından kapılırdı. Ben bunları anlatırken o sıcakladı ve beni modern olarak gördüğü için kaza-
ğını çıkarmasının bi sakınca yaratmayacağını düşünüp kazağını çıkardı, bembeyaz teninin
üstünde siyah sütyeni mükemmel duruyordu ama o böyle otururken gözüm göğüslerine ka-
yardı ve puan kaybederdim, o yüzden ona ince tişörtlerimden birini verdim.

Bu kız farklıydı diyordum içimden, ama attığımız shotlar öyle söylemiyordu. Aynı evde bir kız
ve bir oğlan yan yana ve alkol varken, özellikle de cinselliğin çok sınırlandığı, bu yüzden kimin
eli kimin götünde belli olmayan bir dönemde hadisesiz bir gece atlatamazlardı. Ona içimin
akışını salacaktım ki gözlerine baktığım o on beş saniye içinde onun niyeti fenalaştı. Alkolün
etkisiyle ben de dur diyemedim ve birlikte olduk. Sabah uyandığında gözlerindeki pişmanlığı
anladım ve onu evden siktir ettim. Ona bir şiir yazdım ve sonraki gün kampüste onu buldum.
Yazdığım ilk ve tek romantik şiiri eline tutuşturdum. O, amaçsızca bana bakarken yanındaki
arkadaşlarına sikici bakışlar atarak oradan uzaklaştım. O gün yerini bilecekti, benimle oyna-
mayacaktı, biraz olsun insan olacaktı ve sırf o kız yüzünden onlarca kıza bu rutini uygulamaya
başladım. Pişman olmak hayattaki en pişman olunacak şey demişti büyük dedem, haklıymış.
Neyse ben biraz daha viski doldurup, salondaki hatunun yanına gidiyorum. Neyse ki bu sefer
şiiri arka cebime koydum.

Baretta Baretta Kaplumbağaları

Dar sokaklarda top oynarken Nedir bu, oturduğum gecekondudan

Komşuların gidin başka yerde oynayın Gökdelendekileri izleme telaşım
lafıyla dağılan çocukların ahı tuttu Daha yeni doğmuşken
Bundandır bu yıkım, bu kahır, bu serzeniş Dinozor gördüğünü iddia edişim
Bu korkak adımlarla yapılan yürüyüş Anlamıyorum, istemiyorum da anlamak

Halk et fiyatları nedeniyle vejetaryen
Conkbayırı’nı savaş yokken çıkmak kolay
Açıköğretim sınavları bir açığımı arıyor
Kazan daireleri de pek bir şey kazandırmı-
yor Annem, bir sağdan bir soldan asıyor
Çamaşırlarını çamaşır ipine
Ben de ceketimi mahkeme kararıyla
Bir beden büyülterek asıyorum
Evin girişinde duran askılığa
Bir ölünün arkasından üzülmek için
İnsan olmak yetmiyor
Sağdan olmak gerekiyor, soldan olmak
Ölmek gerekiyor, ölü olmak
Üzgünlüğünü üzülmemen gerektiğini
Düşünenlerden saklıyor
Pantolonlarımın fermuar açılışlarına
Davet ediyorum devlet büyüklerini
Elektrik faturalarına birkaç dilde
Küfür edebilecek kadar da kültürlüyüm
Çok istesem çok istesem öyle olmak
Anayasaya aykırı bir şiir okur
Başbakan olurum
Otel tabelalarına yerleştirmek için
İndirdiler gökyüzünden yıldızları
Süslediler cümlelerini, parlattılar
İnandırdılar olanların iyiliğine toplumları
Eğer toplumlar yıkılmaya hazırsa
Yöneten güçlerin o toplumları yıkacak
Fiyakalı dinamitleri vardır
Taş taş üstünde koymayan
Birkaç çığırtkan sestiler devletin karşısında-
Birkaç kulağı sağır ettiler
Birkaç ergendiler sanki televizyon başında
Bir gece vaktinde herkes uyurken
Davrandılar silahlarına
Necip Fazıl Say
 Köy İstasyonu

Seynan Konucu

Önümden geçen tren, etrafta gezen horozun sesini bastırıyor. Tolstoy geliyor aklı-
ma tren garında. Fatiha okuyorum ölmüşlerin ruhuna. Kulağımdan ne zaman gitti
tren sesi? Horoza inat.

Trenler geçip gidiyor. Köyün çıplaklığı kalıyor. Keşke Nuri Bilge yanımda olsa, se-
ver o böyle şeyleri. Zeki de çakmak çıkarım sigaralarımızı yakar.

Bir ev var karşımda. Belli ki yakında düğün var. Üst katı çıkıyorlar. Giderler gelirler
hesaplanıyor. Kimden altın gelecek en büyük umutları. Şehre gidilecek, yanlarında
gözü açık biri olması lazım. Şehirli, köylüyü yer. Hele düğün alışverişine geleni çiğ-
nemeden yutar.

Tren gelir. İlk ışığı, sonra sesi, sonra kendisi, sonra da sevgili. Horoz iyice öter sev-
gilinin şerefine. Çiçek satan çingeneler gibi.

Tren gider. Horoz susar. İnşaatçılar çalışır. İnşaatta bir kararsızlık. Bende bir bahar
havası. Sevgilinin kokusu burnumda. İnşaatta evin hangi renk kavgası, mutfak do-
lapları kavgası, kapıların kavgası…

Kulağımdaki trenli şarkı kesilir. Dünyanın en güzel müziği gelir. Sevgilinin sesi.
Dünyanın tüm tren seslerine, horoz seslerine ve inşaat seslerine inat.
 Buluğ - Amad

Umut Çağın Bozacı

Bu sayfalara ait değilim ben.

Bu sayfaları dolduran, bu mü-
rekkebi akıtan ben değilim.
Yakışmıyorum ben bu sayfala-
ra, başka biri oluyorum sayfa-
mın hakkını vermek için.

Çikolatalı sütümü bırakıyorum,

dizimi kapatıyorum. Sigarasını
yakıyorum, birasını yudumlu-
yorum. Sigarası beni öksürtür-
ken, biradı midemi kaldırırken
kalemini elime alıyorum.

Alışıyorum yavaşça sigaramın

dumanına, biramın tadına
sözcükler sırayla kalemimden
dökülürken. Kelimelerin ara-
sında kayboluyorum, kendimi
kaybediyorum cümlelerin
içinde. Sütü gözüme çocukça
geliyor, dizisi basitleşiyor
gözümde. Sigarama sarılıyo-
rum, biramı yudumluyorum
sayfamı karaladıkça.

Sayfası dolunca uyanıyorum,

kendime geliyorum yavaşça.
Sigarasını söndürüyorum,
birasını çöpe atıyorum. Korku-
tuyor o, dönüştüğüm kişi beni.
Çikolatalı sütümü elime alıyo-
rum, dizimi açıyorum derinle-
re gömüyorum onu kalemi bir
daha eline alması gerekene
Çizim : Emrah Koymat
kadar.
 Hemoglobin Sancılar

Onur Aşkın

Az az ölüyoruz her gün demiş şair, havadan sudan bahseder gibi.

Son kullanma tarihi geçmiş, fabrikasyon hayatlar yaşıyoruz bilmeden
Neye katık olsak, onu bozacakmış gibiyiz.
Uyum sağlamak en büyük erdemimiz.
Çoğalıyoruz; biçimsiz bir gösterişle.
Miladı çoktan dolmuş cümleler kuruyoruz
gökkuşağında asla rastlanmayacak kadar kırmızı bir tonda.
Göz alıyoruz. Nazarımız değmesin diye tüm dualarımız.
Oysa sevimsiz bir çocuğun peşi yırtık pijamasında saklıydı tüm masumiyet.
O da yamalandı bir vakit, peşi yırtık başka bir pijamanın sağlam kalan son parçasıyla.
Yiğide yakılan türküler de kalmadı gayrı havsalada,
açık bir imtina içindeyiz; en ağır imtihanımızda...
Gel, gel, ne olursan ol yine gel, ister kafir, ister mecusi, ister puta tapan ol yine gel,
bizim dergahımız, ümitsizlik dergahı değildir, yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel...
Dilimizde Mevlana' dan kalma bir ağıt, Şems' in özlemindeyiz.
Sahi neydi düşlerinin rengi? Batalıktan dönme bir kumsalın eteğindeyiz.
Ayak izlerimiz birer muska gibi boynunda, yeşilin en güzel tonlarını taşıyan çimenlerin.
Ve çoktan renk körü olmuşuz. Paletlerin kutsallığında.
Bu son olsun diye başladığımız tüm afrodizyak niyetlerimiz; bir kadehin kırılganlığında,
bir zeminin acımasızlığında, utangaç sakarlığımızda, içinden asla inci çıkmayacak ve
fakat hep bir umutla açılacak, o parlak, beyaz istiridyenin boktan kabuğunda son bulacak..

Yine taştan duvarlar ardında ağlayacak kadınlar.

Ve kahpe bir savaşın izlerini taşıyacak,
kanı, gökkuşağında asla rastlanmayacak kadar kırmızı tonda olan çocuklar...
 Bir Saniye Sonra

Veysel Yılmaz

Yılda birkaç sefer Almanya'ya ablasını ziyarete giderdi Refik. Ayfer ile de ablası sayesinde
yine Almaya’da tanışmıştı. Orta düzey bir üniversitede veterinerlik bölümünü bitirmiş ve
İstanbul'a, hayallerinin şehrine veterinerlik kliniği açmayı planlıyordu. Nitekim son Almanya
ziyareti de bu sebeptendi (!) Hem ablasına hem de Ayfer'e müjdeyi yüz yüze vermek istiyor-
du. Çünkü klinik için her şey tamamdı. Bir de evlilik teklifi var tabi... Ayfer annesini hiç tanı-
mamış, babasını ise bir yangın sonucu 3 sene önce kaybetmişti. Aileden dolayı maddi duru-
mu iyi olan Ayfer, babasının ölümünden beri her gece Almanya'yı terk etmeyi düşünüyor-
du. Artık Refik de vardı. Refik habersiz bir şekilde Almanya'ya gelmiş, ablasına bütün duru-
mu anlatmış ve akşam için Ayfer'le sözleşmişlerdi. Ayfer'e çok güzel bir evlilik teklifinde
bulunmuş, Ayfer de hiç düşünmeden kabul etmişti. Refik belki de en mutlu dönemini geçiri-
yordu. Çünkü hem hayalini kurduğu kliniği açacak hem de yine hayalini kurduğu,ay ışığım
dediği ve hayatına baharı getiren Ayfer'le evlenecekti. Refik, Ayfer'in düğünden 3 ay önce
İstanbul'a taşınmasını istediğinde Ayfer biraz ürkmüştü. Ayfer de Refik gibi İstanbul aşığı bir
insandı. Galata Kulesi’ne çıkmayı, Kadıköy’den Beşiktaş vapuruna bindiğinde martılara simit
atmayı çok severdi ve büyükadada yaptığı bisiklet turlarını çok özlüyordu. Ancak Türkiye-
deki son olaylar onu biraz ürkütmüştü. Ki Refik Türkiye'deyken de onun için endişeleniyordu
hep...

Düğüne bir ay kalmış, Ayfer İstanbul'a yerleşmiş ve hatta klinik için dükkan dahi tutulmuştu.
Ayfer koyu bir Beşiktaş taraftarı olan Refik'e bir sürpriz yapmış ve o haftaki maça iki bilet
almıştı. Formalar giyildi ve maça gidildi. Maçın ardından stadın çevresi neredeyse boşalmıştı
ancak Ayfer bir türlü ayrılmak istemiyordu. Refik sanki hikayenin sonunu bilircesine orda
durmak istemiyordu ancak Ayfer'i de kırma fikri onu da orada tutuyordu.

saat 22.28

Refik içecek bir şeyler almak için Ayfer'in yanından ayrılmıştı.

saat 22.29
...
22.30

Ardı ardına iki büyük ses ... Gökyüzüne kadar her yer alev alev, silah sesleri, karanlık, kap-
karanlık... Refik yaralıydı. Zaten dakikalar içinde ambulansların siren sesleri birbirine karış-
maya başlamıştı. Refik'in bilinci patlamadan dolayı yerinde değil gibiydi ancak ambulansa
bindirilirken nefesi tükenene kadar bağırdı ; ''Ayfer, Ayfeeer''

...
Ayfer'i kaybettikten sonra güneşi sönen Refik hiç konuşmuyor, hiç yemiyordu. Sadece öfke
kusmak ister gibiydi. Refik yazı yazmayı,bir şeyler karalamayı severdi. Ayfer'e de hep ya-
zardı. Bu sefer de bunu yapmak istedi. son çekildikleri fotoğraf, masanın üzerindeydi. Kuz-
guncuk’ta çekilmişlerdi bu fotoğrafı. Elleri birbirine sıkıca kenetlenmiş ve rengarenk boğaz
köprüsünün altında birbirlerine şiir gibi bakıyorlardı. Masanın üstünde başka hiçbir şey
yoktu. Refik defteri ve kalemiyle masaya oturdu. Fotoğrafı eline aldığında sol gözünden yaş-
lar süzülüyordu. Artık hazırdı. Kalemini kağıdın üzerinde öfkeyle oynatmaya başladı ;

‘’onu benden aldınız. şiir gibi bakardı,gözlerindeki şiiri aldınız. baharı aldınız. saçlarının arasın-
dan türkü sızardı, susturdunuz. bembeyaz gelinliği kapkara ettiniz. geleceğimiz... geleceğimizi
aldınız benden. ah Ayfer, keşke bir kez daha dokunsaydım saçlarına, keşke o kırıntılarından bir
şiir daha yazsaydım, keşke deniz gibi baksaydın yine.aşkını yüreğimde büyüttüğüm... her yerde
aldınız onu benden; İstanbul'da, Diyarbakır'da, Ankara, Elazığ ve Van'da. Gaziantep'te bir dü-
ğündeyken, Suruç'ta barış, barış diye bağırırken, Ankara'da gençlerle halay çekerken... Kayse-
ri'de üniversite çıkışındaydık, Bursa'da, Kızılay'daydık. İstiklal Caddesinde aldınız onu benden.
yılbaşı kutlayacaktık biz Ortaköy'de, doğru ya orada da alacaktınız onu benden. bahar güne-
şim... en güzel türküm... çocuklarımız? siz onları da öldürdünüz, büyütemeden... arkadaşlarını,
ilk aşklarını, annelerinin uykusuz geçen gecelerini, beraber sevinçlerini, hepsini...’’

siz tam 499 cana kıydınız. 499 anneye, babaya,sevgiliye,arkadaşa... siz kıydınız, ay ışığıma...

Temel Dünya Düzeni

Alperen Yavaş

Bileklerimi Ockham'ın usturasında kirlettim Basite döndükçe muzip

Bu bir intihar değil sevgilim
Mavinin ardını özgürlükle doldurduğumuz
günde
Kağıttan sorular uçurmuştuk birbirimize
-Dünyanın Everestinden bakınca tüm pusula-
lar denizi gösterir ?"
Tufan sonrasıyla boğuşan bir geminin
Bulutları hala nemli midir ?-
Vesair şeyler. Pek bilirsin
Kendimizi yedinci yaşa sabit sandığımız va-
kitlerdeydi
O sıra da ilginçtir
(tamamen de tesadüftür)
Acemi derinin üstünde salınarak
Geçtiği bölgede bir zehir bir kaşıntıyla
Boğazım ve oradan beynime uzanan kenenin
Eklemlerinden öpmekteydim
Elbette bu bambaşka bir hikayeydi.
Lafı dolandıramam, elimde usturam
Sana son sözüm "her şey dilediğin gibi" olsun
Zira huysuzlandığın ne varsa
Ya para ya bir kaç dakika belki
Akrep yelkovan etkisiyle silinip gitti.
Geriye bir bütün parça basit
Basitleştikçe daha da garip bir ben kaldı.
Saklambaçlı hayalleriyle oynayan
Çocuk
Fanus kırılınca içeri dolan
Ağır gerçeklik altında dilsiz, boğuk.
Sorularımı daha cevapsızken
vurdular iki gözüm be
Ne dememi beklersin böyle ?
Çağ yürüdü demir şakıdı duygular kesif
Değil tabi, anlamlı parçalar yalnız "büyük
resim" ülkesinde
Elde kalanlar
( galiba onlar sizsiniz)
aynı akıntıda dolanmaktalar.
Kuş tüyünden hafif, üflemeyene dargın.
Bende mi kalmıştık ?
Pas geçelim, böylesi daha açık ve seçik.
Artık sadece, büyük kağıtlar yakmak isteyen
şairin
Büyük dizelerini okuyup uyumak istiyorum.
Hani bilirsin rüyalarda olur
Bi ihtimal kaybettiğim şeyleri
Kendi kilerine koymuştur.
 Doa
Gorbehaye
 ıstılah
bunu bana anlat
tam on geceden nasıl
on bir gündüz çıkardın
bej rengi ruj sürdüğünde ten renginden
ayırt edilemez dudakların vardı yani
oradan çıkan sözlere nasıl inanmayayım
bana bunu anlat
anlat bunu bana ben senin
gürültüne maruz kalan alt komşun
olsam bile
gece onda polisi arayamıyorken
sen nasıl olur da bir
gassal soğukkanlılığında
bana bakmadan, gülümsemeden geçip
geçtiğin her yeri yıkıp geçip
tümseklerden seke seke, kumarhane
sokağına sapmadan
nasıl olur da geçmezsin, seni orada
beklediğimi bile bile.
bunu anlat bana
ülkenin gidemeyişatı üzerine
seninle konuştum
sen konuşmadın üstüne bir laf etmedin
sana feda ederim dedim ettim mi
aldın mı ki ciddiye ne hakla soruyorsun
sitemini siteme koymadım,
çünkü yollamadın
belirtilen şartlarda,
-word dosyası içinde-
-times new roman-
-11punto-
Yalım Aydın
e biz de böyle delikanlıyız dedik
en ünlü eserlerinden birine
ben böyle yol veririm
güzeller güzeli bir ablan vardı
o şartları sağladı
beş farklı örgüte, pardon fanzine
eser yollamış bi' de otobiyografik
iki cümle
sonra baktık akraban, haydi dedik
git yoluna.
bize hac yolunda olan insanlar gerek
eğer biz bir cami derneği olsaydık veya
kafalarımızda
siren sesleri yerine sela sesi çalsaydı
bu yılın favori parçası belki yaz ayında
bi pop şarkısı yerine buysa sebebini
sen bul
her şeyi ki anlam kapalılığı da buna dair
şiire almak da özgürlüğüm altında bu
boşluk hissi
oluşuyor her karaladığımda bu
yırttığımın defterini
bir defter olsam belki anlardım neden
ucuz kafiye yapmak istiyorum neden
illa sesli okunduğunu mu hayal
etmeliyim şiirimin?
sözde soru cümleleriyle iflah
olmuyorum
ve ikra.
Ölülerin Kokusunu
Duyuyorum

Köprü üstünde yanmakta olan

son lambanın altında
Zayıf bir ışık eşliğinde dikilmekte
ölü bedenler
Bense seni düşünmekle
meşguldüm o sıra
Ölülerin kokusunu duyuyorum

Bir bertaraflık var üstünde

Nedeni günlerden çarşamba
Seninle yıkılacak binalara bakıyoruz
O binalar yıkılıyorlar
Ölüler enkaz altında öylece kalakaldılar
Ölülerin kokusunu duyuyorum

Bir çığlık duyuluyor etrafta

Nereden geliyor anlayamıyorum
Sağa Yutak
Sola
Bakarken fark ediyorum ki ölebiliriz,
Bir çınar bağırmakta avaz avaz
göğümüzde biterse rüzgar
Ölülerin kokusunu duyuyorum
ölebiliriz,
Dikenli çamlar, götürürken bir ulu çınarı
ipin başına siyaha beyaz
Çınarın kelepçeli elleri acıya zevk
Bunu izleyen kavaklar sessiz ve korkaklar ölüme kusur dediğimiz esnada
Ölülerin kokusunu duyuyorum oysa karanlığa su serpme yeriymiş dünya
doğu'ya yutak
batı'ya batık diyen bir anadan
Mithat Berk Aşkar geldim buraya
burası doğu'nun yarasına yakınma hali
burası tırnak acısının evlat acısıyla
kıyaslanma hali
dedim, burası harap
burası dünya
dedim, n'olursun acımı
doğuyla yarıştırma.

Mert Can Fırat

 Çay, Bütün Kötülüklerin Anasıdır
'’Neden içiyorsun, neden içiyorsun! Yahu
kadın mutlu olmak için içiyorum deyince
hemen susuyor. Çünkü kimseye neden mutlu
olmak istiyorsun diye sorulmaz. Anladın mı
Ercümentcim?''
O yaz bazılarımız hariç hepimiz değiştik …
Bedri Abi’nin marangoz atölyesine uğradım,
bana sandalye sözü vardı. Sağolsun sandal-
yeyi bitirmiş, çok ısrar ama ettim para alma-
dı. Akşam biraz oturup muhabbet edelim
diye Temel Abinin mekânı Lazvegas a gitme-
yi teklif ettim, ‘hay hay’ dedi. Geçen ay
mekânda tatsız bir hadise olmuştu. Mekânın
mührü sökülünce hem Temel Abiyi görürüm
hem de biraz kafamı dağıtırım dedim kendi-
me. Bedri Abi sağlam sözleri bünyesinde
barındıran filozofvari bir adamdı. Temel abi
güler yüzü ile bizi karşıladı o akşam, uygun
bir masaya buyur etti.
Sonrası muhabbet sohbet..
‘’Abi kaç senedir içiyorsun?’’
''-Evlendikten sonra başladım bilfiil 30 yıl
Ercü, evlenene kadar sigara dahi kullanmaz-
dım. Güzel günlerdi'' dedi. Bedri Abi çok
hızlanınca yengeye mahcup olmamak adına
defans yapıp biraz daha muhabbet edip
mekândan ayrıldık. Yaşı itibariyle hızlı güzel-
leşti, mekândan çıkınca biraz sendeledi,
koluna girdim hemen, yapılı adamdır.
''-Ah be abi neden bu kadar içersin ki?’’
''-Mutlu olmak için evladım. Ama bu sorunun
devamı yok’’ Bu kadar sarhoşken mantıklı
Özkan Balıkçı
bir şeyler söylemesini açıkçası beklemiyor-
dum.
-Neyin devamı yok abi?
-Karım Nalan, neden içiyorsun neden içiyor-
sun diye sorunca, ‘‘yahu kadın mutlu olmak
için içiyorum'' deyince hemen susar. Çünkü
kimseye neden mutlu olmak istiyorsun diye
sorulmaz Ercümentcim. ‘Haklısın abi’
‘Bak sana bir sır daha vereyim evladım’ dedi
çatallaşmış sesiyle.
''-Bence bütün kötülüklerin anası çaydır,
ciddiyim. Devlet asıl çayı yasaklasın, ülke
fevkalade ileriye gider. Bak ben hiç çay
içmem mesela ağzıma sürmem’’
Biraz gülüştük. Bedri Abi farkında değildi
ama bana o gece hayatımın en anlamlı keli-
melerini sıralamıştı. Kimseye neden mutlu
olmak istiyorsun diye sorulamazdı.
Akşamları benim bahçe en çok ziyaret edilen
mekândır. Misafirlerimi işletmeciler gibi
yavşakça ellerimi ovuşturarak değil, Temel
Abi gibi babacan bir tavırla ağırlarım ama
biraya tek kuruş para vermem, yalan yok. O
gün Can ve Habip geldiler, oturduk muhab-
bete. Can, iş yerindeki marazaları anlatmaya
başladı her zamanki gibi. Habip de bir yan-
dan çekirdek yiyip yere tükürüp duruyordu.
Sonra uzun zamandır hayalini kurup satın
aldığım kemanı evden getirmek için müsaa-
de istedim. Az sonra keman elimde geri
döndüm. ''Beyler'' dedim sanatçı kişiliğimle.
''Ben herkesin yaşadığını düşünmüyorum.
Yere tüküren, amirlerinden sürekli fırça yi-
yen adamlar, keman çalan biriyle aynı hayatı
yaşayamazlar'' dedim. Habip baya bozuldu,
çekirdek çöplerini avcuna doldurmaya baş-
ladı.
‘Bu benim fikrim katılmak zorunda değilsiniz’
Can da sustu...
''Bir insan keman çalmadan nasıl yere tükü-
rebilir onu da hiç anlayamıyorum''
'-Abi ben kabuklarını şey ediyorum'
dedi Habip.
'' Ye hadi ye ''
Kemanı aldığımdan beri iki hafta geçti. Onca
deneme yaptım ama zalım kemandan doğru
düzgün bir ses çıkarmayı başaramadım. Bir
akşam işten eve döndüğümde Can benim
evin kapısındaydı. Kafayı öne eğmiş, bir
elinde telefon, morali hayli bozulmuş görü-
nüyordu.
'’Can ne oldu kardeşim bi sıkıntın mı var?’’
Ses etmedi.
‘Geç hadi bir şeyler atıştıralım ama susmak
yok anlatacaksın ne olduğunu''.
‘’Tamam kardeşim’’ dedi.
Can o gece sürekli çalıştığı şirketten Selin
isminde bir kızdan bahsetti durdu. Uzun
zaman sonra çalıştığı şirket ile ilgili problem-
lerinden bahsetmeden konuşabiliyordu.
Sonra dayanamadı 'aşık oldum ben' dedi.
'Nasıl yani anlat kardeşim' dedim. Abi iş ye-
rinden bi hatun ufaktan konuşuyoruz diye
devam etti.
‘Can aşık oldum dedin onu anlat’
Sustu..
Anlatamadı.
‘Bak kardeşim insan neye aşık olduğunu anla-
tamıyorsa ya sevmiyordur ya da yalan söylü-
yordur’ dedim. Bedri Abinin hediye ettiği
sandalyede otururken sanki onun gibi konuş-
tuğumu fark ettim. Can biraz utandı.’’Haklısın
bir düşüneyim’’ diye fısıldıyordu kendi ken-
dine. Kulağındaki küpe ile oynamaya başladı.
‘Neyi düşüneceksin olum?’
Bir kaç yudumluk sustu. Sonra müsaade iste-
di. ''O küpelerden kurtul bilader''
''Seviyorum küpeyi''
''Tabi tabi''
Sanırım aşkın en zor yanı aşık olmak, kavu-
şamamak değil de ne hissettiğini insanlara
anlatamamak diye geçirdim içimden.
Telefonum çaldı arayan Bedri abiydi, biraz
borç para istedi.
‘Ay sonu abi bende de yok’ dedim.
‘İstersen bize gel’
‘Yok yok eve geçeyim’ diye kibarca reddetti.
Sonra Can aradı, birkaç haftadır görüşmemiş-
tik.
‘Müsaitsen sana geleyim bahçede oturalım
kuzenim Erkan da İzmir’den geldi o da bi-
zimle olacak nevaleyi ben alırım’ dedi.
Sesinde mutlu bir tını, yeni keşif yapmış bir
mucit heyecanı vardı sanki. Benim it, atletik
havlayıp kuyruğunu sallaya sallaya bahçe
kapısına doğru koştu. Can ve Erkan gelmiş-
lerdi. Elindeki siyah poşetlerin şişkinliğine
bakılırsa bu gece uzun sürecekti. Bahçedeki
tahta masaya oturduk.
‘Ee Can ne haber’ dedim
"Ben ol da gör" dedi.
‘Ne diyorsun olum sen?’
‘’Abi geçen gün aşık olduğumu söyleyince
anlat demiştin ya"
Evet..
İşte cevap veriyorum ben de
"Ben ol da gör"
Can aşkın tarifini yapamıyordu. Bu gerçekten
sevmediğinden değildi, belki de sevdiği
şeyin gerçek olmamasındandı. Sevgi gibi
çaba isteyen bir şeye sahip olmak için heye-
can duymak yetmiyor. Günümüzde de böyle.
Her taraf aşıklarla dolu ama aşık olunanlar
ortalıkta görünmüyorlar. Belki de yoklar.
‘Seni tarif edemiyorum bilader’ dedim. Ger-
çekten de Can tarifsiz bi eşgaldi. Hevesli
çocuktu ama en büyük problemi neye heves-
li olduğunu tarif edemiyordu. Sadece güzel
heves ediyordu. Bunu ona söylediğimde
doğru söylüyorsun derdi hep. Yine söyledim,
yine doğru söylüyorsun, dedi.
Erkan sen ne yapıyorsun okul nasıl, İzmir
nasıl?
"İyi be güzel abim çok şükür okul ortam falan
iyi " dedi. Erkan’ın bu lüzumsuz saygılı modu
beni hep rahatsız etmiştir. Acaba, Erkan
müptezel miydi? Kimseye çaktırmadan oti-
çenlerdeki kronik hastalık, gizli müptezelli-
ğin dışa vuruşu, sürekli saygılı bir genç imajı
verme çabası, derinlerdeki suçluluk duygu-
su.
Gözlerimi gözlerine diktim. Biraz rahatsız
olduğu belliydi. Yol kenarında kıvranan yara-
lı bir hayvan gibiydi. ‘’Ee yakışıklı abim sen
nasılsın" dedi biraz süplüm püklüm.
Erkanı masadan kovmama sebebimin ne
olduğunu asla öğrenemedim.
Erkan da ne konuşmasını ne de içmesini
öğrenebildi.
Can o günden sonra bir daha bana şirketteki
kızdan hiç bahsetmedi.
Habip ise bahçeye geldiğinde daha itinalı
davrandı, yerlere tükürmeyi kesti. Maalesef
o gece Bedri Abiyi kaybettik. O güzel yaz
akşamında aniden öldü. Haberi de aniden
geldi. Evine koştum.
Nalan Teyze;
"bahçedeki çardağın altında çay içip laflı-
yorduk, uzun zaman sonra ilk kez bir akşam
içki içmemişti" diyerek ağlıyordu fiskosçu
komşularıyla.
Demişti abi demişti! Çay bütün kötülüklerin
anasıydı! Bedri Abi o gece bir değil iki şey
öğretmiş meğer. Kahvaltılar dahil ağzıma bir
daha çay sürmedim.
Koca bir yaz bitmişti ve ben hala keman ça-
lamıyordum.
O yaz ben hariç herkes ve her şey değişmişti.