Professional Documents
Culture Documents
د_اسلام_په_رڼا_کې_معاصر_بانکي_مسائل-1
د_اسلام_په_رڼا_کې_معاصر_بانکي_مسائل-1
com
Download from: ketabton.com
1
د کتاب پېژندنه
||||||||||||||||||||||||||||||||
الحمد لله رب العاملني والصالۍ والصالم عىل خري خلقه سيدنا ونبينا محمد وعىل آله وصحبه اجمعني وبعد:
پرته شك له نه چي نړۍ پدي وروستيو يك دومره پرمختګ كړي چي د برشيت په تاريخ يك ساري ندي ليديل شوي،
او كه په درسته توګه ووايو نو دوروستۍ پيړۍ په اخري څلورمه يك دژوند په بيالبيلو ډګرونو يك دومره ترقي او
پرمختګ شوي چي دبرشيت په ټول تاريخ يك ندي شوي ،او دغه پرمختك دژوند اقتصاديو ،كلتوري ،ټولنيزو او
سيايس ټولو چارو ته شامل دي ،نن له دنيا څخه يو كيل جوړ شوي ،كه دنړۍ په لري پرته سيمه يك كومه پيښه
رامنځته يش نو په څو دقيقو يك خرب ټويل نړۍ ته رسيږي ،دغه رنګي اقتصادي چاري دومره پرمخ تليل چي دټولو
خلكو سوداګري يو له بل رسه jتړيل ده ،اقتصادي وده او پرمختګ هغه څه دي چي ځواكمن هيوادونو يئ دنورو
داستعامر لپاره كاروي ،په معارص وخت يك دهيوادونو ترمنځ شخړي او كشمكشونه ټول په اقتصار را څرخي ،او د
مسلامنانو له كمزورتيا نه راپديخوا او په ټوله يك داسالمي خالفت له نړيدو څخه وروسته په نړۍ يك ددوو اقتصادي
نظامونو ترمنځ سيايل رواين وي چي يو يئ لويديځ رسمايه داري نظام و ،او بل يئ ختيځ سوسيالستي نظام و ،چي
دپخواين شوروي اتحاد له سقوط څخه راپديخوا وروستي اقتصادي نظام په نړيواله كچه خپل حيثيت تر ډيره بريده
له السه وركړيدي ،مګر ددي په څنګ بيا اسالمي اقتصاد دپام وړ برياوي السته راوړي ،چي اوس مهال درسمايه
داري نظام او اسالمي اقتصادي نظام ترمنځ شخړه روانه ده ،لويديځوال زيار بايس چي خپيل اقتصادي پالييس په
اسالمي نړۍ يك هم پيل كړي او لدي الري وكوالي يش دهغوي شتمني السته راوړي ،چي غوره بيلګه يئ دامريكا له
لوري په اسالمي هيوادونو يرغل دي ،ځكه دګڼ شمري سياست پوهانو له انده ددغو يرغلونو او بريدونو تر شاه
اقتصادي موخي او اهدف دي ،خو ددي ټولو پرمختګونو او شخړو رسه رسه څه ډول مونږ (مسلامنان) كوالي شو
دايس اسالمي اقتصاد رامنځته كړو چي پخپلو پښو ودريږو او دنورو له محتاجي څخه خالص شو ،پدي ډګر يك يو
هم دبانكونو مسله ده ،په معارص وخت يك دغي مسيل لويديځ ته ډير څه ورپه برخه كړي ،ځكه مسلامنو شتمنو
هم خپيل شتمنۍ دهغوي په بانكونو يك ايښي دي ،او ترينه ګټه السته راوړي ،ديادوين وړ ده چي استعامر دمعارص
نقدي (پيسو) نظام څخه دوه برياوي السته راوړي ،يو داچي پييس د رسو او سپينو برعكس خپل ارزښت له السه
وركوي او له يو كال نه بل ته ډيري ټيټيږي نو دغه كړنه ددي المل ګرځي چي خلك سود ته مخه كړي او هغه
ارزښت چي پيسو له السه وركړي په ګټه يئ پوره كړي ،او له بيل خوا ځواكمن هيوادونه چي كله غواړي يو هيواد تر
خپيل وليك الندي راويل نو داقتصادي بنديزونو رسه يئ مخ كړي چي دغه كړنه خپله ددي جوګه كيږي چي دهغه
هيواد پييس وغورځيږي او بيا ددي وړ نوي چي مقاومت وكړي ،مګر ددي ټولو ستونزو برسريه پدي وروستيو يك
يو شمري مسلامنانو داسالمي بانكونو دجوړوين هڅي اوهاندي پيل كړيدي ترڅو پدي رسه له يوي خوا مسلامنان د
ناوړه عمل سود څخه وژغوري ،او دايس ګټه دهغو پيسو په مقابل يك وركړي چي په بانكونو يك ږدي چي دسودي
بانك دګټي څخه كه ښه وي خو كمزوري نوي ،او له بيل خوا وكوالي يش چي دمسلامنانو شتمني چي اوس مهال
دلويديځ په بانكونو يك ده ځانته را جذب كړي او دغه كړنه به پخپل وار رسه داسالمي هيوادونو اقتصاد ته دپام
وړه پرمختيا ورپه برخه كړي ،البته اوس اسالمي علامو دنده لري چي داسالمي رشيعت په رڼا يك دايس الري چاري
ولټوي چي بانكونه يئ پرته دسود نه وكاروي او فايده يئ دسودي بانكونو په پرتله بهرته وي ،نن سبا ګڼ شمري مسائل
دي چي نويو پلټنو او اجتهاداتو ته اړتيا لري تر څو دولس هغه ستونزي هواري كړي چي هره ورځ وررسه مخامخ
كيږي.
له الله پاك څخه سوال كوم چي ددي موضوع په ليكلو يك توفيق راكړي او دايس څه ټولني ته وړاندي كړم چي
دهغي دبهبود او پرمختيا المل وګرځي ،او په ترځ يك زمونږ هيواد وال وكوالي يش داسالمي رشيعت مطابق دايس
بانكونه پرانزي لكه په يو شمري هيوادونو يك چي اوس پرانستل شويدي او ښي پاييل هم لريل دي.
مضاربت يوه عريب كلمه ده چي له (رضب) څخه اخستله شوي ،او هغه د تګ (سري) په معنى راځي دغه نوم لدي
كبله ورته اخستل كيږي چي مضارب په اكرث وخت يك دخپل تجارت دګټي پخاطر سفركوي ،يا پدي معنى چي په
ګټه يك دمضارب او دمال څښنت لپاره بيالبيله برخه تعيينيږي.
كار كوونيك ته مضارب ويل كيږي او هغه بل ته چي مال لري دمال مالك ويل كيږي ،البته دا دحنفي حنابله او
زيديه علامو په نظر.
خو شافعي او ماليك علامو دغه تړون ته (قراض) وايي چي دا له قرض څخه اخستل شوي ،ځكه دمال څښنت دخپل
مال څخه يوه برخه كاركوونيك ته وركوي او هغه پكښي ترصف كوي او بيا ورته دګټي څخه خپله برخه وركوي،
دايس هم ويل كيږي چي دا له (مقارضه) څخه اخستل شوي چي هغه دمساوات په نوم ده او داځكه چي دمال
ارض)
څښنت او كاركوونيك په ګټه يك رسه مساوي وي ،دمال څښنت ته (مقارض) ويل كيږي اوكار كوونكوي ته (مق َ
او په اصطالح يك مضاربت ديته ويل كيږي چي دوه طرفه ترخپل منځ دايس تړون وكړي چي يو به رسمايه وركوي
او هغه بل به كار پري كوي ګټه به يي ترمنځ رشيكه وي.
دمضاربت دمرشوعيت دليل -الله تعاىل فرمايي" :و آخرون يرضبون يف الډرض يبتغون من فضل الله" او بل دا حديث
دپيغمرب صىل الله عليه وسلم چي فرمايي :په دريو شيانو يك بركت دي :تر معيني نيټي پوري پلورنه ،مضاربت ،او
دغنمو او اوربشو ګډول لپاره د كور نه دپلورين لپاره "
دا راز دصحابه و عمل او كړين پدي معنى چي هغوي به تر خپلو مينځو مضاربت كاوه او يوه هم ددغي كړين انكار
ندى كړى.
رسبريه ددي ټول امت پدي متفق دى چي مضاربت جواز لري او دغه اتفاق دصحابه و دكړين څخه مينځ ته راغيل
او هغوي به دغه كار كولو دساري په توګه عمر ،عثامن ،ابن مسعود او دايس نورو.
د مضاربت رشايط
هغه رشايط چي په رسمايه (راس املال) پوري تړاو لري
لومړي :رسمايه دمضاربت به پييس وي ،او كه دپيسو پر ځاي بل يش وي لكه نور تويك نو پدي يك بيا علامء بيل
بيل نظرونه لري :ګڼ شمري پدي اند دي چي دپيسو نه پرته نور تويك په مضاربت يك راس املال نيش راتالي ،خو
ابن ايب ليىل وايي چي په مضاربت يك راس املال ټول هغه تويك چي له مكيالتو يا موزوناتو څخه وي صحيح كيږي
ځكه دا تويك مثل لري.
جمهور علامء وايي چي كچريي دمضاربت راس املال له پيسو څخه پرته بل يش وي نو په هغه يك تاوان دي ،ځكه
مضارب (كار كووىن) به له څښنت دمال څخه تويك ترالسه كړي خو قيمت به يي پردي مهال امكان لري لوړ او يا
ټيټ وي ا وكله چي بريته سپاري نو قيمت به يي تغري خوړيل وي ،نو پدي صورت يك راس املال اوګټه دواړه نه
معلوميږي ،بليك دواړه به مجهول وي.
دويم :راس املال به هغه قرض نوي چي دمضارب په ذمه وي ،پدي معنى په پيل يك به دمضاربت راس املال هغه
قرض نوي چي دمضارب په غاړه وي ،پدايس توګه كه يو شخص دبل پوروړي وي نو هغه ورته ووايي چي په هغه مال
دمضاربت په شكل تجارت وكړه چي پر تا مي پور دى.
دريم :دمضاربت راس املال به معلوم وي او كه دغه مال نا معلوم وي بيا مضاربت نه صحيح كيږي.
څلورم :راس املال به كاركوونيك (مضارب) ته سپارل كيږي ،چي دغه سپارل به يا په الس رسه وي او يا به دايس
صورت لري چي مضارب كوالي يش پرته دكوم مشكل څخه هغه السته راوړي.
دګټي رشايط:
لومړي :دهر يوه � دمال دڅښنت او مضارب -دګټي اندازه به معلومه وي،كچريي دغه اندازه نا معلومه وي نو
دغه كړنه ددي المل ګرځي چي تړون(عقد) فاسد كړي ،ځكه هر رشط چي دګټي دنامعلومتيا المل ګرځي هغه
دمضاربت تړون له مينځه وړي ،كچريي مطلق مضاربت ذكر يش نو ګټه به ددواړو ترمنځ نياميي وي ځكه رشكت
تل دمساوات غوښتنه كوي.
دويم :دګټي داندازي برخه به ويشل شوي وي لكه نيمه درميه او دايس نور.
پوښتنه :ايا ګټه به يوازي تر عاقدينو (څښنت دمال او مضارب) ترمنځ ځانګړي وي او كه نور هم وررسه رشيكيداي
يش ،پدي يك دعلامو اختالف دي:
الف :په ګټه يك دا رشط دى چي يوازي دعاقدينو (څښنت دمال اومضارب) ترمنځ به وي كه يي ددريم كس لپاره
رشط كړي نو دا مضاربت صحيح ندي ،ځكه دريم كس نه كاركوونىك دى او نه دمال خاوند ،دا دشافعي صاحب او
ظاهريانو نظر دى.
ب :ددريم كس لپاره ګټه رشط كول هم صحيح دى ځكه دا نيك كار اوخريات دى او دمضاربت نوم ورته اخستل
له باب دمجاز څخه دى خو كه يي رشط كړي نو وفاء كول پري الزم دى دا دامام مالك نظر دى.
د مضاربت حقيقت:
پدي مساله يك علامء دوه نظرونه لري:
لومړي :ګڼ شمري علامء پدي اند دى چي مضاربت دمعاويض (عوض) له جنس څخه ده لكه اجاره ،او مزدوي
(اجري) نا معلومتيا ددي المل ګرځي چي دغه عقد (تړون) دقياس خالف ده ،پدي اساس يي دايره ډيره تنګه ده ،او
هغه مضاربت چي داتفاق له الري را مينځته كيږي جواز نلري.
دويم :شيخ االسالم ابن تيميه او دده شاګرد ابن القيم پدي اند دي چي مضاربت د مشاركت له باب څخه ده ،كه
په مضاربت يك يوه معنى داجاري ده نو دا اجاره ډيره پراخه او وسيع ده.
لومړي ډيل دليل :دقياس په وړاندي مضاربت جواز نلري ځكه دا پدايس څه اجاره كول دي چي اجره يي نا معلومه
ده ،آن چي معدومه دي ،دارنګه عمل هم نا معلوم دى ،خو مونږ قياس ته ځكه اعتبار ندي وركړي چي ثبوت يئ په
قرآن ،سنتو اواجامع رسه راغيل.
ددوميي ډيل دليل :مضاربت اجاره ده خو په پراخي او وسيع معنى رسه ،او مضاربت په هيڅ توګه د قياس مخالفه
نده ،اوڅوك چي وايئ دا دقياس مخالفه ده ،او له جنس داجاري څخه ده ،ځكه چي كار د عوض په مقابل يك دى
او په اجاره يك دا رشط دى چي دكار عوض (مزدوري) به معلومه وي دارنګه به دكار اندازه هم معلومه وي ،نوكله
چي په مضاربت يك كار او ګټه دواړه نا معلوم دي پدي اساس دقياس مخالفه ده ،خو دا نظريه ددوي غلطه ده،
ځكه دغه واړه عقود (تړونونه) د رشاكت له جنس څخه دي ،نه د عوض له جنس نه ،اورشاكتونه دايس اجناس دي
ي له معاوضاتو څخه توپريلري ،كه څه هم تر يوي اندازي عوض پكښي موجود دى.
خو همدغه مطلق مضاربت دلومړۍ نظري له مخي يوازي تر تجاريت كړنو پوري ځانګړي دى ،ځكه مضاربت په هغه
تجارت يك صحيح كيږي چي اندازه يي منضبطه نوي ،او كه ورته وواي چي غنم واخله بيا يي وړه كړه او ډوډوي
ورڅخه پخي كړه خو ګټه به ددواړو ترمنځ رشيكه وي دا مضاربت صحيح ندي ،البته دماليك علامء په نزد دا صحيح
دي ،ځكه دمضاربت څخه اسايس مقصد دګټي السته راوړنه ده ،نو په هره مرشوع الر چي راوړي دا صحيح ده.
دا رنګه علامء پدي يك هم بيالبيل نظريات لري چي ايا مضارب كوالي يش دغه دمضاربت مال بل دريم كس ته په
مضاربت وركړي:
لومړي :حنفي علامء پدي اند دى كه چريي دمال څښنت اجازه وكړي او ووايي چي پخپله خوښه او نظر پري كار
وكړه بيا كوالي يش چي مضارب يي بل دريم كس ته په مضاربت وركړي ،ځكه چي دمال څښنت واك او اختيار
مضارب ته وركړي،او وييل دي چي دخپيل خوښي مطابق كار پري وكړه خو ګټه به مورشيكه وي ،دبيلګي په توګه
كچريي دمال څښنت مضارب ته په مطلق ډول پرته لدينه چي دګټي اندازه معلومه كړي مال وركړي ،او هغه را والړ
يش بل دريم كس ته يي په مضاربت وركړي او ورته ووايي چي ستا ګټه به درميه وي ،نو دويم ورسته دكار څخه
ګټه تر السه كړه ،پدي صورت يك به دټويل ګټي درميه برخه دهمدي دويم مضارب وي ،او نيمه به دمال دڅښنت
وي ،باقي شپږمه به د لومړي مضارب وي،ځكه ددويم مضارب كار او عمل دايس معنى لري لكه همدي لومړي
مضارب چي پخپله كړي وي.
دويم :د حنابله علامء وايي چي روا ده خو پدي رشط چي دمال څښنت په قاطع توګه اجازه وكړي ،نو بيا به لومړي
مضارب دمال دخاوند وكيل وګرځي ،كه دويم مضارب ته يي وركړي او ځان لپاره دګټي هيڅ يش رشط نكړي بيا
صحيح ده او كه يي رشط كړي يعني ووايي چي دومره اندازه ګټه به زما وي بيا صحيح نده ،ځكه ده نه كار كړي او
نه مال دده دى او دګټي مستحق هغه مهال ګرځي چي يو له ددي دوو نه ولري يا مال او يا كار.
دريم :شافعي علامء بيا پدي مساله يك دوه نظره لري :چي صحيح نظر يي دادي چي مضاربت دقياس خالف ثابته
شوي ،نو ددي غوښتنه داده چي پدغه تړون (عقد) يك به دوه كسان وي يو دمال څښنت اوبل كار كوونيك بل چاته
رسايت نكوي.
البته دحنفي علامو په وړاندي دګټي مستحق په دريو شيانو رسه ګرځي مال ،عمل ،او ضامنت ،چي زياتره علامء
دي نظريي ته ترجيح او غوروايل وركوي.
تړون رسه ځان رشيك كړي ،پدي اعتبار رسه چي ګني دمال څښنت دي او غواړي دمخكنو رسه پكښي رشيك يش،
آن تردي چي كه دمال څښنت كوم چي پخوا يي دمضارب رسه تړون كړي اوهغه ته يي مال سپاريل خو بيا ورته نور
مال له رسه وركوي او غواړي دپخواين تړون رسه يي ګډ كړي دا هم صحيح نده ،ځكه ددوو مالونو ګډوايل په دوو
تړونونو (عقدونو) رسه صحيح ندى ،مګر كه پخواىن مال ال هامغيس پايت وي كار پري نوي رشوع شوي او يا هغه
مال پلورل شوي وي نقدي پييس تري السته راغيل وي ،نو بيا كوالي يش نوري وررسه يو ځاي كړي ،ځكه دلومړي
تړون حكم قرار مونديل نو دهغه تاوان او ګټه تر هامغه پوري تړاو لري ،ددويم ورګډيدل ددي المل ګرځي چي ديوه
تاوان دهغه بل په ګټه جبريه كړي ،نو هر كله چي دا په دريم تړون يك رشط كيږي (عقد) فاسديږي.
البته دبانكونو داستثامر ترڅ العمل په همدي ګډوايل والړ دي چي وروستني مالونه دمخكنو رسه ګډيږي ،او كړين
هامغيس پايت وي ،نو دغه عمل هغه ستونزه ده چي څه راز دوخت رسه جوړه رايش او ستونزه حل ومومي.
رسبريه پردي په مضاربت يك دمال څښنت كوالي يش دمضاربت لپاره يو شمري رشايط وټايك ترڅو وكوالي يش تر
ډيره بريده له تاوان څخه ځان وژغوري ،خو دغه كړنه په ټوليز استثامر يك امكان نلري ،او نه ګټه په ټوليز استثامر
يك دحاالتو مطابق تقسيميداي يش ،ځكه ټوليز استثامر پدي والړ دي چي له يوي خوا مالونه په ګټه اچوي اوكار
پري كوي او له بيل خوا په ځانګړيو وختونويك ګټي توزيع كوي ،پدي اساس ګڼ شمري معارص فقهاء دغه مساله
داسالمي فقهي په وړاندي له اجاري رسه تړي ،ځكه په اسالمي فقه يك دوه قسمه مزدوران (اجريان) وي يو خاص او
بل مشرتك ،نو مضاربت هم همدي دوو قسمونو ته ويشو ،يو به خاص مضارب يش بل مشرتك ،او په هغه تګالره به
روان شو چي د مشرتك مضارب تنظيم ټايك ،په مشرتك مضاربت يك دري ډيل ګډي وي چي دهري يوي اړييك له
بيل څخه ګوښي وي.
لومړۍ ډله :دمالونو څښتنان ،دوميه ډله :كاركوونيك (مضاربان) درميه ډله :هغه جهت او شخص چي له يوي خوا
يي ددواړو ډلو ترمنځ توافق راوستي او له بيل خوا دمالونو دانتظام چاري پر مخ بيايي ،پدي معنى چي ددوميي ډيل
په لټه يك وي ترڅو هغوي ته مال دكاركولو لپاره وركړي ،نو درميه ډله دايس اهميت لري چي دلومړۍ او دوميي
ترمنځ كړين پرمخ بيايي ،ځكه دى دمال دڅښتنانو لپاره مضارب بلل كيږي ،او د كاركوونكو لپاره دمال څښنت بلل
كيږي ،مګر ددي رسه رسه دى پدايس كړنه ملزم ندي لكه دمضارب په څري چي ديو سړي لپاره كار تر رسه كوي،
بلكيه دى عامو خلكو ته دخپلو خدمتونو وړانديز كوي تر څو يي مال په ګټه واچوي ،نو پدي اساس دمال څښتنان
په ګټه يك يو دبل رشيكان ګڼل كيږي ،رسه ددي چي ددوي تر منځ هيڅ قسم تړون ندى رامينځته شوي ،او
كاركوونيك (مضاربون) پخپلو كارونو يك ګوښي او يو له بله په ګټه او رشايطو يك مستقل دى.
دا رنګه دمضاربينو (كاركوونكو) غوښتنو ته پرته له كوم حساب او سختو رشايطو نه دمال السته راوړين زمينه برابره
ده تر څو پري كار وكړي.
ددي برسريه ټوليز مضاربت كوم چي دبانكونو له الري اجرا كيږي له دوو برخو نه بهرتواىل لري:
لومړي :بانيك مضاربت په يو دايس اساس خط روان دى چي عامه توګه دراس املال اړيكه او پوره واىل تر كار او
عمل پوري تړي په خالف دنورو بانيك چارو چي هغوي راس املال اړيكه او پوره واىل خپله له راس املال رسه تړي.
دويم :دبانك دغه نظام كوالي يش ډير هغه شتمني او مالونه تر السه كړي چي له استثامر او رشكت څخه خوندي
او يب برخي پايت دي ځكه څښتنان يي له بانيك نظام څخه ځكه ډاډه ندي چي هغه په سود والړ دي.
لومړي رشايط :په خاص يا فردي مضاربت يك دمال څښنت كوالي يش په مضارب باندي ځانګړي رشايط او قيوادات
دفقهي احكامو مطابق ولګوي لكه دعباس بن عبد املطلب په قضيه يك چي راغيل عباس خپل مضارب ته وايي :پر
تا الزمه ده چي كله دمضاربت كار كوي نو دسمندر له الري به سفر نكوي ،نه به دكندو او بيدياو له الري سفر
كوي ،او نه به النده تويك رانييس"....
خو په ټوليز مضاربت يك بيا مساله دغه شاين نده بليك لدينه توپري لري ځكه قيودات لګول په ټوليز مضاربت يك
دګډوډي اويب نظمي المل ګرځي ،دبيلګي په توګه كه مونږ دموټر كرايي ته راشو نو هلته به ښكاره تو پرياو بيلتون
وګورو ،يو دايس موټر وي چي خاص كس يي كرايه كړي (سپيشل) اويو دايس وي چي هغه عام ترانسپورت وي ،نو
په لومړي حالت يك كوالي يش مستاجر دموټر چلونيك ته ووايي چي فالين ځاي ته الړ شه ،او هم كوالي يش ورته
ووايي په دي الر مه ځه په هغه بله الړ شه ،خو دعام ترانسپورت مستاجر نيش كوالي كوم ځانګړي رشط په چلوونيك
دموټر ولګوي ،نيش كوالي هغه ته ووايي ما فالين ځاي ته ورسوه بليك موټر بشپړه ازادي لري پخپله ټاكيل الر ځي
نور دخلكو د الرو اوځايونو رسه كار نلري ،خو مشرتك مضارب كوالي يش يو لړ دايس رشايط ولګوي چي دمال
دخوندي ساتلو لپاره وړ وي.
يو شمري علامء پدي اند دي چي مشرتك اجري(مزدور) ضامن ندى ،لكه ابوحنيفه ،زفر ،حسن بن زياد ابگن حزم،
دارنګه شافعي علامء او احمد په يو روايت يك.
ابو يوسف اومحمد پدي نظر دي چي مشرتك اجري(مزدور) پرته له هغه حالت نه چي مال پدايس توګه هالك يش
چي ژغورل يي امكان نلري په نورو حاالتو يك ضامن دى ،ځكه عمر او عيل ريض الله عنهام به مشرتك اجري (مزدور)
ضامن ګڼل.
اوله هغه حالت نه چي ژغورل يي امكان نلري مقصد ورنه دايس حالت دي چي د اجري له قدرت څخه بهر وي لكه
اور ،ډليز غله ،اودايس نور.
دوي وايي حرضت عيل ريض الله عنه به ويل :دخلكو لپاره پرته لدينه (دمشرتك اجري ضامنتيا) بله دمصلحت الر
نشته ،او مصلحت پدي يك دى چي خلك تل جوړونكو ته اړتيا لري او زياتره حاالتو يك دوي دخپلو توكو څخه لري
وي ،ددوي دنظر څخه هغه پټ وي ،او په جوړونكو يك زياتره مهال تفريط او تقصري موجود وي ،ددغو پرديو توكو
دحفاظت خاص فكر نكوي ،كچريي مونږ دغه كسان ضامن ونه ګڼو نو يو له دوو حاالتو نه به ارمرو رامينځته كيږي:
لومړي :يا به په بشپړه توګه جوړونه پريږدو چي دغه كار پر خلكو خورا دروند متاميږي بليك امكان نلري.
دويم :او يا به هغوي كار كوي خو د وريك په صورت يك به ضامنان نوي ،ځكه هغوي به تل همدا وايي چي هالك
شول ،ورك شول ،نو دخلكو مالونو به پرته دكوم سبب څخه وركيږي ،رسبريه پردي چي دغه كړنه به دغټ خيانت
او له الله څخه دنه ويري المل ګرځي ،پدي اساس مصلحت پدي يك دي چي ضامن وګڼل يش.
ددي څخه دايس څرګنده شوه چي دخلكو دمصلحت او ددوي درضورتيا دپوره كولو غوره الر همدا ده چي مشرتك
اجري(مزدور) ضامن وګڼل يش ،او مخيك بيان شوه چي مشرت مضارب دمشرتك اجري په څري دى،ځكه دى دمال په
اداره او كيفيت يك پوره واكدار اوخپلواك دى كچريي ضامن ونه ګڼل يش نو دغه كړنه به ددي المل يش چي ديو
پيسو دالسته راوړين پخاطر به مالونو لوټامرانو او قامربازانو ته وركوي پرته ددينه چي دهغو دساتني او حفاظت
خيال وسايت ،او دغه كړنه به پخپل وار ددي المل يش چي دخلكو مالونه به هالك يش ترمنځ به يي باوري او اعتامد
ختم يش ،اوبيابه دديته جوګه نوي چي داستثامر اوګټي لپاره يي چاته وركړي چي دغه واړه كارونه دټولني دزيان او
بربادي سبب ګرځي.
البته دخاص مضارب دضامنتيا په هكله دمضاربت په باب يك علامو دوه بيل بيل حاالت ذكر كړيدي ،خو دوي
پدي متفق دي چي كه څوك پخپله كار كوي او خپله شتمني پخپله چلوي نو ضامن ندي خو ددغه رشط لګول په
تړون (عقد) اغيزه پري بايس اوكه نه؟
امام مالك او شافعي پدي اند دي چي دغيس مضاربت جواز نلري او رشط فاسد دى.
او كه چريته كاركوونيك (مضارب) دغه پردى مال بل كس ته په مضاربت وركړي نو مالك شافعي ابوحنيفه او ليث
وايي چي كه تاوان يي وكړ نو ضامن دى اوكه ګټه يي وكړه نو دخپل رشط موافق چلند به وررسه كيږي.
كاساين ددي مسايل دوضاحت لپاره غوره مثال راوړي دي هغه وايي ..." :جوړونيك دخلكو څخه كارونو په مزدوري
نييس خو بيا يي پخپله نكوي خو په نورو يي په لږ قيمت كوي او زيادت پييس ده ته پايت كيږي ،نو دي چي كومي
پييس اخيل ددي داستحقاق المل پرته له ضامنت څخه بل نشته ،نو دارنګه هغه مضارب چي اخستل شوي مال بل
كس ته وركوي ترڅو پري كار وكړي ،نو ددويم مضارب كار ددوي دواړو(دمال څښنت او لومړي مضارب) څخه په
نيابت واقع شو ،نو پدي اساس دواړه دګټي مستحق دي ،كه څه هم چي لومړي مضارب كوم كار ندي كړي ،خو
عامه قاعده داده چي ګټه په دريو شيانو رسه انسان السته راوړاي يش :مال ،كار ،او ضامنت نو لومړي مضارب مال
نه درلودل او نه يي كاركړي خو ضامن و نو پدي اساس دګټي مستحق شو.
دګټي دتحقيق ضوابط او تقسيم دخاص او مشرتك مضاربت ترمنځ توپري لري:
فقهاء ګټه دراس املال ساتونيك ګڼي ،او وايي چي د راس املال څخه څه زيات شول هغه ګټه ده او كه زيات نشول
نوګټه نشته ،دارنګه كه مضارب تاوان وكړ بيا يي ګټه وكړه نو لومړي تاوان به په دويم ګټه پوره كړي ،او دا هم
كيداي يش چي تړون كوونيك دګټي ويش اخرته پريږدي ،پدي معنى چي هغه مهال به زوړ تړون فسخه كړي اوڅه
ګټه چي كړي وي هغه به تقسيم كړي اوبيا يك يي كول نو له رسه به نوي تړون وكړي ،اويا دايس چي حسايب به
وكړي ،خو دنتيجي په اړوند دواړه يو يش دي كوم تغري پكښي نه راځي ،ځكه فسخه هم ددي غوښته كوي چي مال
په پيسو بدل يش او حسايب هم نو ددواړو پايله يو يش شوه.
پدغه قسم مضاربت يك دوه ډوله اړييك وجود لري ،يوه يي دكاركوونكو اړيكه له مشرتك مضارب رسه ده ،او دويم
يي دمال دڅښتنانو اړيكه له مشرتك مضارب رسه ده ،دلومړۍ اړييك په اړوند بايد ووايو چي ددغه قسم او خاص
مضاربت فقهي قواعد د ګټي دالسته راوړين او تقسيم په اړوند يو شانته دي ،پدي اساس ټويل ګټي دهغو قواعدو
رسه سم رواين وي كوم چي فقهاو دمحاسبي لپاره ټاكيل دي ،پدي معنى چي راس املال به پوره كوي او باقي چي
څه ګټه پايت شوه هغه به دخپل تړون او اتفاق موافق وييش ،خو دڅښتنانو دمال اړييك له مشرتك مضارب (بانك)
رسه بيا دا شانته ندي ،ځكه پدغه مضاربت يك دټولو مضاربتونو تصفيه په يو وخت يك ناشوين ده ،دارنګه دا هم
ناشوين ده چي مشرتك مضارب (بانك) دي دټولو خلكو راس املال خپلو څښتنانو ته وسپاري ترڅو وروسته ګټي په
صحيح توګه ووييش ،ځكه مشرتك مضاربت دوامدار مضاربت دي او په هغي يك هغه قواعد نيش پيل كيداي كوم
چي په خاص مضاربت يك پيل كيږي.
مخيك مو ډاګيزه كړه چي مشرتك مضارب (بانك) ضامن دى ،پدي اساس دګټي په ويش يك كومه ستونزه نه
رامينځته كيږي ،ځكه فقهاء وايي كله چي مضاربت دوامدار وي نو دګټي ويش صحيح ندي ترڅو راس املال له
نقصان رسه مخ نيش ،ځكه په خاص مضاربت يك دنقصان په صورت يك له مضارب څخه پوښتنه نه كيږي ،په خالف
د مشرتك مضارب ځكه دى په ټولو حاالتو يك ضامن بلل كيږي ،نو څرنګه چي ددواړو ترمنځ دغه توپري موجود دى
په مشرتك مضاربت يك ګټه په ځانګړي وخت او موسم يك ويشله كيږي ،دا بيا كومه مهمه خربه نده چي په كال
يك يو ځيل وييش لكه يو لړ مشرتك رشكتونه چي د نظم او صحيح ويش پخاطر دا كار كوي ،دوي دهر كال په پاي
يك ټويل ګټي را غونډوي تر څو يي د مالونو په اندازه تقسيم كړي.
ځيني دا پوښتنه را والړوي چي ايا دا څه ډول امكان لري پدايس حال يك چي مالونه اوشتمني يو له بله ګډيږي او
دكار همدا روان وي؟
ځواب :فقهاء د ملكيت درشكت او عقدي (تړوين) رشكت ترمنځ فرق كوي ،په مليك رشكت يك ګټه دمال په اندازه
وي ،او په عقدي (تړوين) رشكت يك ګټه د دتړون په اساس ويشله كيږي ،لدي څخه دايس جوته شوه چي ګټه
دعني مال رسه تړاو نلري ،تردي چي دوه رشيكان هر يو پخپل شخيص مال څه وپلوري او وپريودي نو په ګټه يك
دواړه رشيكان دي ،او دا مساله دعمل رشكت رسه ورته وايل لري ،كه يو رشيك دكار په رشكت يك كار وكړي او بل
يي ونكړي نو په ګټه يك رسه رشيكان دي ،ځكه ددوي ترمنځ درشاكت ټيك كار كول دي ،كه بيا بالفعل كار وكړي
يايي ونكړي ،نو دارنګه په مايل رشكت يك هم ،دلته هم ګټه دعني مال تر ودي پوري تړاو نلري ،بليك پدي والړه ده
چي مال درشكت دغوښتني په اساس تر ترصف الندي كيږدي ،كه بيا دغه مال په پلورنه او پريودنه يك استعامل
يش يا نيش.
پدي رسه جوته شوه چي پدغه قسم رشكت يك يوازي دمال سپارل مشرتك مضارب ته كفايت كوي او هم دغه كړنه
يي په ځانګړي وخت يك دګټي مستحق ګرځوي ،برابره خربه ده كه دغه مال بيا داستثامر لپاره وكارول يش يا ونه
كارول يش ،داځكه چي مشرتك مضاربت دوامدار دي او دوي يوځل په كال يك حساب كوي ،پدي اساس هغه ګټه
چي دكال په پاي يك ترالسه كيږي په هغو مالونو پوري تړاو لري چي دكال دپيل څخه بيا ترپايه پوري تر السه كړي
وي ،له همدي كبله كچريي دمال څښنت خپل ټول مال يا يوه برخه دمال له مشرتك مضارب (بانك) څخه مخيك له
متاميدو دمايل كال څخه واخيل نو ددغو اخستل شويو پيسو ګټه به نه وركول كيږي ،او نه دغه اخستل شوي پييس
دګټي مستحق ګڼيل كيږي .البته دا كړنه په خاص مضاربت يك هم تررسه كيږي ،كچريي دمال څښنت دكال په
اوږدو يك دخپل مال څخه پخوا لدينه چي دمضاربت ګټه او تاوان معلوم يش واخيل نو مضاربت يوازي په باقي مال
يك پايت كيږي ځكه دمال څښنت دمضارب رسه نوري پييس ندي پريښي ،نو دغه حال په بانيك مضاربت يك هم
دي.
البته يوه بله پوښتنه چي راوالړيږي هغه داده كچريي دمال څښنت دكال په اوږدو يك بانك ته پييس وركړي نو ايا
په ګټه يك رشيك شمريل كيږي؟
ځواب :پخوا څرګنده شوه چي دګټي دمستحقوايل المل يوازي همدا دي چي خپل مال درشكت وترصف ته وسپاري،
نو په پورتني صورت يك دغه عمل موجود دي ،رصف دومره خربه ده چي په وخت يك اختالف دي چا ورته له پيل
دك ال څخه پييس سپاريل او چا په اوږدو دكال يك دچا پر مال پوره كال تري شوي او دچا نياميي كال او دچا له
همدي نه هم لږه موده تريه شوي.
څرنګه چي مشرتك مضارب ضامن ګڼل كيږي نو دګټي په استحقاق يك زياتوايل كموايل يوازي پدي پوري تړيل چي
په ګټه يك څومره برخه اخستي ،ځكه چي دتاوان خو پدي رشكت يك بيخي وجود نلري ،نو په ګټه دبرخي اخستني
المل وخت دي چي مال يي څومره دموده داستثامر په حالت يك پايت شوي ،نو كه څوك يو زر ديناره داستثامر لپاره
له پيل دكال څخه وركړي او ټول كال پري تري يش دهغه رسه په هيڅ توګه نه برابريږي چي زر ديناره وركړي خو په
نياميي دكال يك.
هركله چي مساله دزياتوايل په معيار راڅرخي نو بيا دبانيك حساب ترځ العمل معلوم دي چي هغه داعدادو او منرو
نظام دي چي په هغي رسه مساله خورا اسانه كيږي ،پدي معنى چي دورځو پر ځاي دمياشتو اندازه ونييس ،ځكه
غري سودي استثامر دايس انتاجي استثامر دى چي پر فعيل هغي ګټي اعتامد لري چي پدايس چټكۍ رسه صورت
نه نييس لكه څرنګه چي ربوي بانك السته راوړي ،هغه په ډيره چټكۍ رسه فايده تر السه كوي ،پدي اساس په پورتني
مثال يك ( )6/01�0111دپنځو سوو هغو دينارو رسه مساوي دي چي له پيل دكال څخه يي وركړي وي.
معارصه بانيك كړنالره دايس غوره او بهرته كړنالره ده چي ويي كوالي شواي هغه مايل ګرځنده مايل مدارك چي
دحساب خاص كړنالري لريل ،او هغه به دزيادت اونقصان رسه مل وي ،بل دايس مستقر مصدر ته وګرځويل چي په
بيالبيلو هيوادونو يك دخلكو دغوښتنو مطابق په تجاريت ،اقتصادي او نورو ډګرونو يك وكارويل او خلكو رضوريات
يي په بشپړه توګه پوره كړه.
له ګرځنده مال څخه مقصد هغه مالونه دي چي ثابت ارتباط ونلري ،او څښنت يي نيش كوالي نقدي پييس په الس
راوړي لكه څرنګ ه چي دغه كار په ټوليز مضاربت يك دتړون مطابق ترالسه كيږي ،چي دغه كړين په معارص وخت
يك تجاريت بانكونه پر مخ بيايي.
لكه څرنګه چي مخيك وښودله شوه چي مشرتك مضارب (بانك) دمالونو دڅښتنانو اوكاركوونكو ترمنځ دمنځګړي
حيثيت لري ،نو له همدي كبله داستثامر بيالبيل وسائل پكار ده چي دمنځګړي شكل په منظم ډول اختيار كړي نه
دايس چي دمال كاركوونيك دي ،مشرتك مضارب ته پكار ده چي دمالونو پوره ساتنه وكړي ځكه ده دايس مالونه
پكار اچويل چي په ځانګړيو وختونو يك به يي بريته څښتنانو ته سپاري ،له همدي كبله الزمه ده چي دده رسه هغه
مالونه پايت يش چي دي يي يا دګټي تر حالته خاوند وي او يا لږ ترلږه دهغو ضامن وي لكه قرضدار چي دقرض مال
ضامن وي.
فقهاء پدي اند چي مضاربت لكه څرنګه چي په مطلقه توګه صحيح دى دارنګه مقيد او دخاص رشايطو رسه دټاكلو
رسه هم صحيح دى ،ترڅو مشرتك مضارب (بانك) وكوالي يش له دي الري څخه دځانګړي مودي او انتهاء وخت
معلوم كړي او په هامغه اندازه يي پكار واچوي ،او هم دغه كار ددايم رشكت مخه ونييس ،پدغه قسم مضاربت يك
چي دځانګړي تړون مضاربت ورته ويل كيږي كاركوونيك كوالي يش دبيالبيلو تجاريت جهتونو رسه قرار دادونه
وكړي ،برابره خربه ده كه دا بيا افراد وي او كه عام يا خاص رشكتونه وي ،رسبريه پردي مشرتك مضارب كوالي يش
دبيالبيلو ډلو اورشكتونو څخه مضاربني اخيتار كړي ،اودهغو پر اساس خپله شتمني ووييش او يو ټولنيز چلند دهغوي
رسه غوره كړي ،دارنګه د يو رشكت دالندي مختلفو جنسونو لپاره دمضاربت په توګه مال وركول چي دغه كړنه
ددوو كارونو په تحقق يك مرسته كوي:
الف :ديوه دتاوان جبريه دهغه بل په ګټه رسه پوره كوالي يش او يا ديو جنس تاوان دهغه بل جنس په ګټه جبريه
كوالي يش.
ب :ددي كار په كولو رسه يو قسم دايس مراقبت صورت نييس چي اساس يي دبيالبيلو هغو نتيجو په مقارنه والړ
وي چي دمضاربينو (كاركوونكو) لخوا يي ښودنه شوي وي ،كچريي يو سوداګر غنم وپريودي او په يو ټن يك ګټه
پنځه درهم وي ،خو بل سوداګر وريجي واخيل او دهغه ګټه په يو ټن يك لس درهم وي ،نو دغه تفاوت مشرتك
مضارب ديته تشويقوي چي په راتلونيك يك دلومړي سوداګر رسه معامله لږه او ددويم رسه يي زياته كړي.
دا راز مشرتك مضارب كوالي يش چي دخاص مضارب دقدرت موافق ديوه تړون له مخي هغه ته ټول راس املال
وركړي او يا نيامين وركړي او يا هم درميه برخه وركړي.
كه يو مشرتك مضارب د دهغه سوداګر رسه چي له بلجيم څخه دكور جوړوين تويك راواردوي تړون وكړي او مشرتك
مضارب د حمل نقل او سفر په مصارف په غاړه واخيل نو دا خاص مضاربت ګڼل كيږي.
او كچريي پدي تړون او اتفاق رايش چي مشرتك مضارب به نياميي قيمت دقرض په شكل وركوي او سوداګر به
دخپله لوري نياميي اچوي نو دا رشكت او ومضاربت دواړه دي چي ددواړو يو ځايوايل جواز لري.
كه يو سوداګر دچني څخه سل زره مرته رخت را وارد كړي او ټول مصارف يي په ګډون دګمرك او نورو شيانو په
الندي توګه وارزول يش نو خپله دګټي اندازه معلوميږي:
املجموع 0901ديناره
دغه ټوله كړنه له تاريخ درسيدو څخه ددريو مياشتو په موده يك رسته ورسيده ،او هر مرتيي په 001فلسه وپلورل
نو ددي تړون ټوله ګټه به 0601 =0901 � 00111ديناره.
ټوله وخت يي اته مياشتي ونيو ،او په تړون يك راغيل و چي دسوداګر فېصدي به 1/175وي او د مشرتك مضارب
به 1/115وي او تجاريت تويك ورك او تاوان وكړي نو هغه به دمال په اندازه تقسيميږي ،كه مونږ په پورتني مثال
يك حساب وكړو نو دمشرتك مضارب (بانك) ګټه 411دينارو ته رسيږي ،او دبانيك حساب او فايدي له مخي ،5
1/100ته رسيږي .
دغه كړنه داستثامر پدايس توګه صورت نييس چي مشرتك مضارب (بانك) دپلورين لپاره دايس تويك را ونييس چي
كار پري وكړي لكه موټري چي دخلكو او توكو دنقلولو لپاره كارول كيږي ،البته دا به پدايس شكل نوي چي دكسب
لپاره يي ترالسه كړي ،بليك دابه ديو ځانګړي ترتيب شوي نظام له مخي مزدورانو (اجريانو) ته وركوي ترڅو تري
دومره اندازه السته راوړي چي دموټر قيمت پوره كړي ،پدي معنى چي مشرتك مضارب (بانك) به دموټر دملكيت
څخه خپل كارګر ته دمودي رسه سم ترييږي پدي رشط چي هغه په بشپړه توګه دموټر قيمت په هامغه ټاكيل موده
يك وسپاري.
دبيلګي په توګه :يو سړي چي دتيكيس موټر چلونيك دي هره ورځ دموټر څښنت ته له مصارف ايستلو وروسته خپل
حساب سپاري ،اوددغه موټر قيمت رسه دټولو ګمريك محصوالتو 1411ديناره كيږي.
مياشتۍ فايده دمصارفو او چلونيك د مزدوري پرته څلويښتو دينارو ته رسيږي ،او دى دشپيتو دينارو او يا ددي
مساوي يش ترالسه كوي چي دكال عايد يي 711 = 01 � 61ديناره كيږي ،لدي څخه بانك 1/115دصايف دخل
په اندازه اخيل چي دا دده
100
دهغي مجموع 001 = 15 � 711ديناره په كال يك ،او پايت دينارونو اندازه 541ته رسيږي ،چي دتامني په حساب
يك وركوي ترڅو دموټر ټول قيمت پوره كړي ،او پدي صورت يك به بيا دموټر مالك يش چي دغه كړنه به دپنځو
كلونو څخه په لنډه موده يك پوره كړي .
البته دغه مساله دمعارص ژوند او حاالتو رسه سمون خوري ،ځكه كله ناكله دورځني ژوند غوښتنه داوي چي پخوا
له پيدا كولو دپيسو (قيمت) څخه درضورت وړ تويك بايد را ونييس ،كه دغه تويك دشخيص استعامل لپاره پكاريږي
لكه دكور سامان ،شخيص موټر ،تلويزون ،او دايس نور او كه د مسليك وظيفي لپاره پكاريږي لكه د ډاكرت دكلينيك
سامان او دايس نور ،نو اوس هغه بانك چي په سود ندي والړ ددغيس حاالتو رسه څه راز تعامل كوي؟
په اسالمي بانكونو يك ديو ځانګړي نظام له مخي اسالمي بانك پدغه كار يك ځان ور رشيكوي او غواړي پرته د سود
دشبهي څخه ګټه السته راوړي چي هغه په الندي دوو طريقو رسه صورت نييس:
لومړي :دمضاربت دكړين په اساس پدي صورت يك بانك ځان قرض وركوونيك شمريي او دتوكو دڅښنت رسه په
ګټه يك ځان رشيك بويل او مضاربت لكه وړاندي چي بيان شو يو كس بل ته مال وركوي تر څو هغه پري تجارت
وكړي او په ګټه يك دهغه رسه رشيك وي
دويم :بانك به دكمبياال )(Bill of Exchangeچكونو دقيمت چاري دټولو رشايطو مطابق پر مخ بيايي ،كومي چي د
ګټه اخستونيك لپاره ليكيل شويدي.
البته پدي مساله يك به مونږ دلومړي قضيي په اړوند څيړنه وكړو ځكه دوميه داسالمي بانك رسه تر ډيره بريده اړخ
نه لګوي ،پخوا څرګنده شوه چي مضاربت (قراض) دايس مساله ده چي يو كس به بل ته مال سپاري تر څو هغه پري
تجارت وكړي او ګټه به يي ترمنځ رشيكه وي ،البته دلته د كمبياال چك څخه پييس ستنول په هغه شكل چي مخيك
بيان وشو ددغي رنګه مضاربت رسه سمون نخوري ،بل داچي كچريي سوداګر خپل تويك په تاوان وپلوري نو ايا بانك
به په تاوان يك دهغه رسه رشيك وي؟ اوكه بانك يوازي دسوداګر رسه دكمبياال چيك په كړنه يك رشيك دى كوم
چي يوازي په ګټه والړ دى؟
كه دي مسايل ته په غور وګورو نو دا په عدالت نده والړه ،ځكه رشيك بايد په ګټه او تاوان دواړو يك رشيك يش ،او
كه بانك يوازي دګټي په حاالتو يك ځان رشيك بويل دا بيا رشكت ندي ،رسبريه پردي دغه حل څه عميل بڼه نلري
هغه پدي اعتبار چي اخستونيك دتويك دقيمت يوه برخه نقدي وركوي ،او بيا دپريودين رسيد پدايس شكل
صادريږي چي دتړون موافق پييس ورنه ستنوي ،نو پدي اساس نوموړي موضوع څه اسانه نده لكه ځيني چي تصور
كوي.
بناء پردي دحل غوره الر داده چي هغه كس چي كوم تويك ته اړتيا لري هغه ته ددي فرصت وركړي يش چي په
بشپړه توګه دغه تويك پدايس شكل وپريودي چي قيمت به يي د مياشتني قسط مطابق پري كوي ،او يا ديته ورته
الره ورته پيدا يش ،نو هغه ډاكټر چي غواړي دخپل كلينيك لپاره تويك را ونييس بانك ته به مراجعه وكړي له هغه
څخه به ددغو توكو دمرابحت په ډول دپريودين غوښتنه وكړي ،البته دغه مرابحت (ګټه) به ددوي داتفاق موافق
وي دساري په توګه 1/11يا 1/19او قيمت به يي دخپل وس مطابق په اقساطو ورته سپاري.
پورتني مساله له دوو فرمولو څخه تشكيل شوي يوه دا چي دپريودين وعده وررسه وشوه او بله په ګټه (مرابحه)
دپلورين مساله ،دا مساله په هغه قطار يك نه راځي چي انسان دايس يش خرڅوي چي دده رسه نوي ،او نه په هغه
قطار يك راځي چي دايس ګټه ترالسه كوي چي دتاوان ضامن يي نوي.
ځكه دا دايس بيعه ده چي دتسليم څخه وروسته تررسه كيږي او دلته تسليم د بانك دوكيل له لوري صورت نييس،
او دا هم روا ده چي همدغه وكيل دقيمت وركولو كفيل هم يش،مګر ددوي دواړو ترمنځ معاهده پدي شوي چي
وكالت په صفت به يئ رانييس چي په همدي مهال وبيعي ژمنه وررسه شوي ،او پدغي ژمني وفا كول دقضاء او دين
له مخي واجب دي.
او داچي دهغه قيمت څخه چي بانك اخستي پر پرييدونيك زيات پلوري او دا پييس په تر ټاكيل مودي پوري ورته
سپاري او يا به يئ د قسط په شكل سپاري دا دفقهاو له نظره جواز لري ،امام ترمذي وايئ :يو شمري علامو ددي
حديث ( بيعتني يف بيعه) تفسري دايس كړي چي پلورونيك ووايي :دا رخت په نقدو په شل افغانۍ دركوم او په قرض
يئ په ديرشو دركوم ،نو دغه بيعه روا ده پدي رشط چي تړون (عقد) په يوه ويش.
عبد الرزاق پخپل مصنف يك د زهري ،طاوس ،او سعيد بن املسيب څخه روايت كړي وايئ :دا روا ده چي ووايئ:
دا رخت دمياشتي ترپايه په قرض په شلو افغانيو دركوم او ددوو مياشتو په قرض يئ په ديرشو افغانيو دركوم ،كه
بيا يئ په يو له دي دوو بيعو څخه خرڅ كړي نو دا صحيح ده دا خربه قتاده هم كړيده.
امام محمد بن حسن شيباين وايئ :ابو حنيفه رحمه الله دهغه سړي په اړوند وويل چي په بل سړي يئ سل ديناره
قرض ترمعلومي نيټي پوري وي ،نو كله چي
بانك پدي اعتبار چي مشرتك مضارب دي ،نو پكار ده چي دحساباتو منظم پالن ولري تر څو دا ټول مالونه په صحيح
توګه درشايطو مطابق وكارول يش ،البته دحساباتو او امانتونو داستثامر قواعد او اساسنامي په الندي ډول تررسه
كيږي:
په سودي بانكونو يك دمالونو دښودلو بيالبييل الري دي ،ځيني د زيادت پخاطر ږدي ،ځيني دځانګړي حساب په
اساس ږدي ،او ځيني بيا تر ځانګړي نيټي پوري ږدي ،ددي اختالف په اساس يي ګټه هم بيالبيل شكلونه غوره كوي.
خو هغه مبلغ (مال) چي په غري ربوي بانك يك ښودل كيږي دګټي اندازه يي داستثامر په صورت يك معلومه نوي،
ځكه دغه مال اوس درشكت مال وګرځيده ،او په رشكت يك يو مال له بل څخه بهرتوايل نلري دايس نيش كيداي
چي د سلو دينارو ګټه دي درميه وي او دزرو دينارو ګټه دي نياميي وي ،بليك دټولو ګټه به په يو معيار وي كه
هغه درميه وي نياميي وي او كه لدينه لږه يا ډيره وي خو دسلو او زرو به يو معيار وي.
خو كوم چي دوخت رسه تړاو لري دا بيا له پورتني مسايل رسه اختالف لري ،ځكه هغه پييس چي بريته د بانك څخه
نه اخستيل كيږي مګر پدي رشط چي دوه مياشتي مخيك به خرب وركوي ،توپري لري له هغو څخه چي يوه مياشت
مخيك به خرب وركوي ،ځكه دديم حالت په پرتله بانك دلومړي حالت په پيسو تر ډيره بريده ښه كار كوالي يش نو
پدي اساس يي څښنت دمال ته ددويم په پرتله زياته ګټه پايت كيږي.
پدي اساس غري سودي بانك دګډون كوونكو ترمنځ دحساب الئحه په الندي توګه ټايك:
ج � دهغو رشيكانو حسابات چي دوه مياشتي وړاندي خرب وركوي 1/171داصيل رسمايي
ددي څخه هدف اوموخه داده چي څرګنده يش چي د زرو دينارو څښنت چي غواړي مال يي په مطلقه توګه وكارول
يش نو دده دګټي اندازه به لوړه وي ،دى كوالي يش پدايس حساب يك واچوي چي يو كال وخت لري ،خو كه ددي
اټكل كوي چي كه رش ايط يي ديته اړ يك چي راويي بايس نو دلږ مودي خربتيا څخه وروسته به يي بايس ،نو دى بيا
كوالي يش پدايس حساب يك كيږدي چي بريته يي ورته وسپاري او پدي بايد پوه يش چي دده دګټي اندازه به لږ
وي.
د ګټو تقسيم
هغه ګټه چي په مشرتك مضاربت يك دويش وړ وي هغه عبارت له هغي ګټي څخه ده چي ديوي ټاكيل مودي په
دوران يك السته راغيل وي ،البته دګټي موندل داستثامر په بيالبيلو برخو يك څه مشكل كارندي كه هغه دمضاربت
په الر راغيل وي كه دمشاركت له الري وي او كه د مرابحت له الري.
دمصارفو يا نفقاتو په اړوند اسالمي فقهاء بيالبيل نظريات لري ايا په خاص مضاربت يك كاركوونيك كوالي يش خپل
مصارف دمال پر څښنت رشط كړي يا نيش كوالي؟
الف :ابن حزم پخپل كتاب محىل يك وايي :كاركونيك ته روا نده چي دمضاربت دمال څخه څه يش وخوري ،يا ورنه
جامي جوړي كړي كه دسفر په حالت يك وي يا حرض يك وي.
ب -حنفي فقهاء وايي :دسفر په حالت يك مضارب كوالي يش دمضاربت له مال څخه يي مرصف كړي ،خو په حرض
يك نيش كوالي ،البته دسفر په حالت يك به هم يوازي هغه څه مرصفوي چي دده رسه تړاو ولري لكه خوراك ،جامي،
دحمل نقل كرايه او هغه څه چي په سفر يك رضوري وي.
ج ماليك علامء پدي اند دي چي كه چريي دمضاربت مال دنفقي(مصارفو) توان ولري نو په حرض يك هم صحيح
ده.
د -شايف فقهاء بيا نفقه دوو برخو ته وييش لومړي :هغه نفقه (مصارف) چي دمضاربت په مال پوري تړاو لري ،دويم:
هغه نفقات چي پخپله مضارب شخص پوري لري ،لومړي قسم نفقات به دمضاربت له مال څخه وي لكه دمال
انتقال له يو ځاي څخه بل ته ،له او وركيدو څخه ساتنه او دايس نور ،خو مضارب چي څه كار تررسه كوي لكه جامي
جوړول ،يا ديوي وړي برخي مال انتقال له يو ځاي څخه بل ځاي ته ،نو پدي صورت يك مضارب ته پكار نده چي
دمضاربت دمال څخه يي واخيل ،البته دشافعي فقهاء په اند په مساله يك دوه نظره موجود دي :ظاهر او څرګند
يي دادي چي په حرض يك به هيڅ قسم نفقه دمضاربت له مال څخه نه اخيل ځكه امكان لري دمضاربت ټوله ګټه
همدا وي نو هغه مقصد چي له مخي دمضاربت تړون رامينځته شوي نه حاصليږي ،خو ددوي دويم نظر دادى چي
اخستالي يش يعني دمضاربت دمال څخه نفقه په حرض يك هم اخستالي يش خو چي دمضاربت دمال لپاره وي.
هـ -حنابله علامء وا يي چي په سفر يك ټول مصارف دمضاربت له مال څخه كيږي خو په حرض يك هم كوالي يش
پدي رشط چي دتړون پر مهال يي دا رشط كړي وي.
دعلامو ددي اختالف څخه دي نتيجي رسيږو چي دمضاربت دمال څخه هغه نفقه مرصفول جواز لري چي دعرف
له مخي ټاكله كيږي.
اوس پوښتنه داده چي ايا ددي اصولو په رڼا يك مشرتك مضارب په تري بيا بانك كوالي يش دغيس نفقه دمضاربت
پكار يك مرصف كړي؟
مخيك څرګنده شوه چي مشرتك مضارب پخپله كړنه اوعمل يك په هغو رشايطو او قيوداتو مكلف ندي كوم چي
خاص مضارب پري مكلف دي ،نو پدي اساس مشرتك مضارب ته ددي اړتيا نشته چي دا رشط كړي كله چي مشرتك
مضارب موسسه او يا بانك وي يعني طبيعي شخص نوي ،ځكه بانك تل پدايس ځاي يك وي چي هغه مركزي او
تجاريت حيثيت ولري رسبريه پردي بانك پوهه او مسليك مامورينو ته اړتيا لري چي هغوي ته به دهغوي دمستوا
مطابق معاشات وركوي،دارنګه ګڼ شمري وسايلو او االتو ته رضورت لري چي دا واړه كارونه ددي جوګه ندي چي
اندازه يي معلومه يش لكه په خاص مضاربت يك چي معلوميږي.
پدي اساس بانك نيش كوالي خپل ټول مصارف په ګډون دمامورينو دمعاشاتو دمضاربت له مال څخه واخيل ،ځكه
كومه نفقه (مصارف) چي فقهاو جواز وركړي هغه تر سفر پوري ځانګړي ده ،او حنابله و چي په حرض يك جواز
وركړي خو هغه يوازي تر ډوډۍ او جامو پوري خاصه ده ،چي دعرف مطابق به يي استعاملوي ،رسبريه ددي دبانك
مصارف دومره لوړ دي چي ديو عادي سړي د قدرت او وس څخه بهر دي ،پدي اساس بانك نيش كوالي هيڅ قسمه
مصارف دمضاربت دمال څخه واخيل پرته له هغو نه چي رصف دمضارب كار پوري تړاو لري لكه دصادري واردي
كتاب ،مطبوعات په تريه بيا چي استثامري عمل وي ،البته هغه مضاربني (كاركوونيك) چي دبانك رسه يي تړون
كړي وي او دهمدي بانك رسه كار كوي ددوي مصارف به داتفاق مطابق دمضاربت دمال څخه وي دهر يوه به
دخپيل دندي او رشايطو مطابق مرصف وي.
الف :يوه ګټه بانك پدي السته راوړي چي مضارب بلل كيږي ،البته دا ګټه به دخپلوا مقرراتو رسه سم معلومه او
ښكاره وي كه هغه نيمه وي درميه برخه وي او كه لدينه زياته يا كمه وي ،خو داګټه به له هغي ګټي څخه اخستله
كيږي چي په اوږدو دكال يك په ډاګيزه توګه السته راغيل وي.
ب :بله پدي اعتبار اخيل چي ديوي برخي هغه مال څښنت ځان بويل چي داستثامر لپاره پكار اچويل شويدي ،برابره
خربه ده كه دغه مال دبانك دراس املال يوه برخه دهغه مال څخه وي چي بانك يي تل احتياط پخاطر سايت او كه
دهغو مالونو يوه برخه وي چي په جاري حسابونو دبانك يك خلك ږدي اودرضورت پر اساس يي بريته له بانك څخه
اخيل.
كه نوموړي مال دلومړي قسم څخه وي بيا مشكل نشته ځكه بانك تل يوه اندازه مال داحتياط په شكل له ځان رسه
همدايس سايت ،نو څرنګه چي دبانك مال دي په هامغه اندازه كلني ګټه هم دده كيږي ،ځكه دى دټولو مالونو
دسالمتيا ضامن دى.
البته ددويم حق په هكله موضوع وضاحت ته اړتيا لري ځكه دغه مالونه تل يو له بله ګډيږي او كله ايستل كيږي
كله بيا بريته ورته ستنيږي ،نو ددي مشكل پر اساس دري فرمويل او فريض الري موجودي دي:
الف :هغه مال چي ثابت وي او استثامر لپاره له پيل دكال څخه بيا ترپايه موجود وي.
ب :هغه مال چي څښنت يي ايښي وي چي دكال په اوږدو يك يا ټول بريته اخيل او يا يوه برخه اخيل.
ج :هغه مال چي دكال له پيل څخه نه و موجود خو دكال په اوږدو يك بانك ته راوړل شوه.
دلومړي حالت يا مال مساله څرګنده او څه مشكل پكښي نشته ،ځكه دده دګټي اندازه معلومه ده چي حساب به
يي په الندي توګه صورت نييس:
ټويل پييس چي ددي كار لپاره ځانګړي شوي وي په ټوله هغه ګټه يك رضب وركړي چي د توزيع لپاره خاص شوي
وي البته لدينه وړاندي به دبانك برخه ورڅخه وبايس ،پدي رسه كوالي يش دهر مال دګټي اندازه معلومه يش ،يعني
كله چي دبانك برخه ورڅخه وايستله شوه ،باقي به ټول مال ووييش هر څومره چي ورته ورسيده هامغه ددغه مال
چي داستثامر لپاره يي ايښي ګټه ده.
اوكه پخوا له كال پوره كيدو څخه يي دخپل مال يوه برخه وايسته نو دا سړي دايس مثال لري لكه يو كس ته چي
دمضاربت لپاره پييس وركړي وي خو پخوا له معلوميدو دګټي يا تاوان څخه يي يوه بريته ورنه واخستي چي پدي
رسه دمضاربت راس املال راټيټ شو نو پدي صورت يك دمايل كال دپوره كيدو رسه سم دده حساب به باقي پيسو
كيږي پدي معنى چي كله كلني حساب كيږي نو دده هغو پيسو ته به كتل كيږي چي بالفعل موجودي دي دهغو
په اندازه به ګټه وركوله كيږي.
ددريم او وروستي حالت په اړوند بايد ووايو چي پدي صورت يك دمال څښنت دكال په اوږدو يك خپل مال بانك ته
دمضاربت په شكل وركوي ،دبيلګي په توګه كه يو سړي زر ديناره د مارچ په مياشت يك وركړي او بل يي دسبتمرب
په مياشت يك وركړي نو دغه مساله وضاحت او بيان ته اړتيا لري چي هغه په الندي دول ده:
پرته له شك نه چي په خاص مضاربت يك ددغه حالت څرګندتيا نشته ،تر څو دهغه پواسطه ورته الر هواره كړو،
ځكه خاص مضاربت يومستقل تړون دى چي دكار درشوع څخه وروسته نور مال وررسه نه يوځاي كيږي ،مګر هغه
اساسنامي اوا صول چي مونږ مخيك څرګند كړو او په ګټي پوري تړاو لرل دهغو په رڼا يك مونږ كوالي شو الر دحل
ورته ومومو ،هغه پدي معنى چي يوازي داستثامر لپاره په بانك يك دمال ښودل دګټي داستحقاق المل ګرځي ،لكه
څرنګه چي رشيك په هغه صورت يك چي مال يي رسه ګډ كړي نوي دګټي مستحق ګرځي.
دغه كړنه او عمل دبانك په استثامري حساباتو يك دكال په اوږدو يك روانه وي ،نو پدي اساس هغه كس چي خپل
مال كال په اوږدو يك بانك ته داستثامر لپاره وركړي دګټي مستحق ګڼل كيږي ،البته امكان لري ده ته له پخوا
څخه ددي ابالغ ويش چي ستا مال به يوه يا دوه مياشتي وروسته دمياشتي درس څخه په كار اچول كيږي ،ځكه
بانك تل دخپلو مالونو داستثامر لپاره ځانګړي پروګرام او پالن لري چي دهغه پالن له مخي پييس په كار اچوي ،دا
په خالف دسودي بانكونو ځكه هلته امكان لري له هامغي دوميي ورځي دده دمال ګټه رشوع يش.
خو ددي نيټو داختالف په صورت يك چي يويي له پيل دكال څخه مال سپاري او بل يي دنياميي كال څخه وروسته
وركوي دحساب فرموله يي په هامغه اساس روانه وي لكه مخيك چي بيان تري شو او هغه دفايدي او منرو طريقه
وه ،پدي معنى چي پييس به په ورځو يك رضب كړي ،ترڅو دټولو پيسو وخت او مدت معلوم كړي يش ،او دټول
كال دهري ورځي اندازه ګټه معلومه يش ،نو چا چي زر ديناره لږ مخيك له نياميي دكال څخه ايښي وي نودايس به
يي فرض كړو لكه ده چي پنځه سوره ديناره له پيل دكال څخه ايښي دي ،ځكه دده زر ديناره به په باقي مياشتو يك
رضبيږي چي هغه شپږ مياشتي دي ،او دغه چي په ټولو مياشتو دكال يك رضب وركړي يش خپله پنځه سوه ديناره
ورنه جوړيږي.
د قرض چكونه
دغه چكونه عبارت دي له هغو قرضونو څخه چي رشكت يئ له عام ولس څخه دسودي ګټي په اساس اخيل ،دغه
چكونه په معارصو كړنو يك د قبول وړ دي چي بيلوايل نه قبلوي.
رشكتونه كله ناكله دخپلو مايل ستونزو له كبله دغه رنګي چكونه صادروي ځكه دوي دخپلو كړنو درسته رسولو لپاره
زياتو مالونو اړتيا لري او هغه برخي (سهام) چي ترالسه كړي دي هغه كفايت نكوي نو دخپلو پروژو د پراخوايل او
رسته رسولو لپاره دغه چكونه ترالسه كوي او نه غواړي چي عام ولس ته دنورو برخو (سهمونو) اعالن وكړي ځكه
پدغيس صورت يك درشيكانو دګټو برخي ډيري كميږي ،پدي اساس رشكتونه له خلكو څخه ددغيس قرضونو
غوښتنه كوي ،او له بيل خوا ډير دايس خلك وي چي زيات شمري پييس يئ د راتلونيك رضورتونو لپاره ساتيل وي ،او
دغه پييس يئ يا پخپلوكورونو يك ايښي وي ،او يا يئ دبانك په جاري حساب يك ايښي وي ،نو دغه پييس ددايس
ګټي لپاره نه استعامليږي چي ټولو هيوادوالو ته ګټه ورسوي ،او په هغه صورت يك به يي ګټه رسيږي چي سوداګرانو
ته يئ وركړي ترڅو يئ هغوي پخپلو تجاريت كړنو يك وكاروي ،مګر دمالونو څښتنان دا قسم قرضونه ځكه نه وركوي
چي دوي لدينه ويريږي چي درضورت په وخت يك به بيا السته نه ورځي.
ددي ويري له كبله د قريض چكونه مفكوره راډاګيزه شوه ترڅو شتمن ديته وهڅوي چي په قرض يئ وركړي او ويري
له فكرونو څخه وبايس ،او ددي لپاره يئ دوه الري پكار واچويل:
لومړي :شتمنو ته د خپلو قرضونو په مقابل يك د معلومي سودي ګټي مته وركول.
دويم :دايس چكونه ورنه جوړول چي هرچاته دمنلو وړ وي ،پدي معنى چي كه څښنت يئ هر وخت وغواړي دغه
چك وپلوري نو كوالي يش په ازاد بازار يك دبازار په نرخ وپلوري چي په زياترو حاالتو يك دبازار نرخ تر هغه نه زيات
وي چي پري ليكيل وي.
معارص اقتصادي نظام لدي الري څخه وكوالي شواي چي دخلكو هغه شتمني چي په كورونو يك ايښي وي په كار
واچوي ،مګر څرنګه چي دغه كړنه په سودي قرض والړه ده نو اسالمي رشيعت دغيس كړين ته اجازه نه وركوي ،دا
رسبريه پردي چي ګڼ شمري ټولنيز اورشعي مفاسد ترينه والړيږي.
له همدي كبله يو شمري مسلامنانو په ځيني اسالمي هيوادونو يك ددي چكونو بديل هڅي وكړي چي وروسته له
څيړين څخه يئ د (دمضاربت چكونه) را ويستل ،مضاربت لكه مخيك چي بيان تري شو په اسالمي فقه يك معلومه او
پيژندل شوي كړنه ده چي دمال څښنت كاركوونيك ته مال سپاري او هغه پري كار كوي او ګټه يئ ترمنځ رشيكه
وي.
نو د ددي چكونو څخه بنسټيز هدف دادي چي د څښنت او صادرونيك ترمنځ يئ دمضاربت تړون (عقد) رامنځته
يش ،او پدي صورت يك به دچك څښنت ته معينه ګټه نه وركوله كيږي ،بليك كه تجارت ګټه وكړي نو ده ته به
دفيصدي په حساب ګټه وركوله كيږي.
دهمدي موضوع په اړوند يو شمري اسالمي هيوادونو ځانګړي قوانني وضع كړه دهمدي جميل څخه د اردن د 0000م
كال قانون ،او دپاكستان درشكتونو قانون چي په كال 0004م يك صادر شو او پدي قانون يك مستقل يو فصل د
همدي مضاربوي چكونو په باره يك دي البته مونږ به په لنډ ډول داردن قانون ته اشاره وكړو:
1-د مضاربت چكونه عبارت دي له هغو تصديق شويو پاڼو څخه چي ځانګړي قيمت لري او څښتنانو په نوم يئ
دهغو پيسو په مقابل يك صاردي شويدي چي دپروژي خاوند ته يئ وركړي ترڅو هغه پري خپله پروژه وچلوي او ګټه
يرينه السته راوړي.
2-د چكونو څښتنانو ته دپروژي دګټي څخه يو شمري محدود يش وركول كيږي،او دغه تحديد به دچكونو دصادريدو
پر مهال معلوميږي ،ديادوين وړ ده چي دچكونه پخپل ذات يك هيڅ فايده نلري ،او نه يئ څښتنانو ته ددي حق
شته چي دكلنۍ محدودي ګټي غوښتنه وكړي.
3-په اسالمي فقه كښي كه دمضاربت ګټه دكاركوونيك او دمال دڅښنت ترمنځ ددوي دتوافق مطابق دكار يا عمل
په پاي يك ويشله كيږي ،مګر اردين قانون د مضاربوي چكونو په اړوند وايئ چي ګټه به هر وخت يا دكار په پاي يك
نه ويشله كيږي ،يوازي دچك څښنت ته هغه ځانګړي شوي ګټه وركړله كيږي ،نو دهر كار په پاي يك دده ځانګړي
ګټه وركوله كيږي او دچك صادرونيك جهت ته نه وركوله كيږي بليك دا ګټه به دپروژي رسه محفوظه پرته وي
ترڅو ددي ګټي څخه په تدريجي توګه هغه پييس پوره كړي چي دچكونو څښتنان يئ غواړي.
4-دچك په هر خاوند الزمه ده چي دتړون له مخي په ټاكل شوي وختونو يك خپل چكونه وړاندي كړي ،او له
صادرونيك جهت څخه به غوښتنه كيږي چي دچكونه نومول شوي قيمت ورته وركړي ،اوپدي رسه به هغه مال بريته
ستون كړي چي دسند په عوض يك وركړي و ،البته په چك په صادرونيك جهت الزمه ده چي دچك نومول شوي
قيمت رسه له ساتيل ګټي ورته وسپاري ،لكه مخيك چي بيان وشو.
5-پدي رسه دچكونو څښتنان هغه مال چي پروژي ته يئ وركړي تر هرڅه مخيك بريته السته راوړي ،ترڅو پدي رسه
دټولو خاوندانو دچكونو معامله تصفيه يش ،اوددي كړين په كولو رسه به صادرونيك جهت دپروژي او دهغي دټولو
االتو څښنت وګرځي ،چي په پايله يك به ټوله پروژه دصادرونيك جهت دهغو چكونو ګټه يش چي پكار يئ اچويل وو.
6-كچريي پروژه له تاوان يا خساري رسه مخ يش ،نو قاعده داده چي دغه تاوان دچكونومالكان پرغاړه واخيل ،ځكه
دوي دمالونو څښتنان دي ،مګر داردن قانون پدي ټينګار كړي چي دغه تاوان به دچكونو څښتنانو ته حكومت
وركوي او هغه به په قضيه يك دريم لوري واقع كيږي ،پدي معنى چي دتاوان ضامن به حكومت وي ،او هغه به
دچك نومول شوي تاوان ګايل ،كچريي دايس تاوان ويش چي دپروژي ټوله رسمايه پكښي له منځه الړه يش نو حكومت
به ددي جبريه كوي او دچكونومالكانو ته به پييس وركوي.
7-البته حكومت چي كوم تاوان دچكونو څښتنانو ته وركوي دا به دچكونو په صادرونيك جهت قرض وي ،كله چي
بريته په پښو ودريږي نو دغه قرض به دوباره حكومت ته سپاري.
دا داردن دقانون لنډيز و چي د مضاربت دسندونو په اړوند يئ خپور كړي ،خو كه ديته په ځري وګورو ګڼ شمري
ستونزي وررسه مل دي چي ځيني په الندي ډول دي:
1-دمضاربت طبيعي بڼه دا ده چي هيڅوك نه درسمايه ضامن كيداي يش او نه دګټي ،ځكه چي په مضاربت يك
چي څه ګټه السته راځي هغه تجاريت ګټه ده ،او تل تجاريت ګټه هغه وخت السته راځي چي تاوان وررسه تړيل وي،
كله چي رسمايه دكوم لوري له خوا ډاډمنه وي (مضمونه) وي بيا دمضاربت تړون (عقد) ورته نيش ويل كيداي ،نو
داردن په قانون يك راغيل چي دچك دنومول شوي قيمت ضامنت وركول كيږي ،دغه رشط داسالمي مضاربت رسه
اړخ نه لګوي.
2-كه څوك ووايئ چي كوم كس چي ددغه چك ضامنت كوي هغه دچك صادرونيك جهت ندي او نه كار كوونيك
دى ،بليك حكومت چي دريم لوري بلل كيږي ددي ضامن دى ،او په رشيعت يك چي كومه منع راغيل هغه داده
چي دتړون (عقد) كوم لوري د بل لوري دمال ضامن يش ،خوكه دريم سړي را وړاندي كيږي او دتاوان پر مهال يئ
ضامنت كوي نو دا خو درشيعت رسه څه ټكر نخوري.
ددي په ځواب يك بايد وويل يش دغه رنګي عبارت داردن په قانون يك ندي راغيل ،ځكه حكومت دچك دنومول
شوي قيمت ضامنت په خريايت (تربعي) توګه نكوي لكه يو څوك چي پخپل تجارت يك تاواين يش او بل كس دمرستي
او خريات په توګه دا تاوان وركړي ،بليك حكومت دغه نومول شوي تاوان د چك دصادرونيك په مناينده ګي وركوي،له
همدي كبله هغه مال چي حكومت يئ خلكو ته وركوي ،په صادرونيك جهت يئ قرض دى ،هر كله چي دسنداتو
پييس وسپاري حكومت ته به خپل قرص سپاري ،نو څرنګه چي صادرونيك جهت پدي ملزم دى چي دحكومت قرض
به وركوي ددي معنى داده چي په حقيقت يك صادرونيك جهت دده دسند ضامن دى نه حكومت.
2-كچريي دحكومت په قانون يك بدلون رايش او حكومت پدغه مساله يك ځان (متربع) وګني ،او دايس وښي چي
كوم مال يئ دتاوان پر مهال خلكو ته وركړي دهغه ذمه وار صادرونيك جهت ندي نو بيا به دقانو عبارت دايس رايش
(ددريم لوري لخوا ضامنت) ددي فرمويل بنسټ په اسالمي فقه دكفيل رسه ورته وايل لري ،مګر په اسالمي فقه يك
هغه مهال كفيل ضامن دي چي كفيل يئ له اصيل نه بيااخيل نو واقعيت يك ضامنت اصيل ته راجع كيږي ،لكه
قرض ،دپلورل شوي تويك قيمت ،او داراز ټول قرضونه كچريي اصيل ضامن د كفيل نوي نو كفالت نه صحيح كيږي،
لكه امانت ،درشكت يا مضاربت رسمايه او دايس نور ،دغه فقهي فرموله دټولو علامو په نزد صحيح ده چي هيجا
پكښي اختالف ندى كړي.
"كفالت په مضمون كړي شويو توكو يك كه څه هم زمونږ له نظره صحيح ده او امام شافعي رحمه الله وررسه مخالف
دى ،خو دغه به پخپل ذات رسه مضمون وي ،لكه په فاسده بيعه يك پلورل شوي تويك ،يا غصب كړي شوي شيان،
نه پدي معنى چي په بل يش رسه به مضمون وي ،لكه پلورل شوي تويك ،ګروشوي شيان ،اونه دايس چي هغه دامانت
بڼه ولري لكه خپله امانتي شيان ،يا په عاريت اخستونيك تويك ،يا مستاجر ،يا دمضاربت مال او ياهم درشكت مال "
.
"دهر عني چي دچا په الس كوي هغه مضمون دى پدي رسه چي بريته به يي سپاري ،او ددغيس عني ضامنت
صحيح دى ،لكه غصب كړى شوي تويك ،عاريت اخستل شوي تويك ،او هغه پلورل شوي تويك چي تسليم (قبض)
كړي يئ نوي ،مګر كچريي عني دهغه چا په الس يك چي وي او مضمون نوي لكه امانت ،درشيك رسه مال ،وكيل،او
ويص نو دوي پدي ملزم ندي چي ضامن به وي ،ځكه پدوي دا الزمه ده چي پري يئ ږدي نه دا چي بريته يئ رد
كړي" .
"دخساري ضامنت غلط او باطل دى ،ځكه ضامن په هغه څه يك راځي چي هغه مضمون كړي شوي وي ،او د تاوان
ضامن هيڅوك ندى ،آن كچريي پلورونىك په بازار يك ووايئ :ټول تاوان چي درته رسيږي هغه پر ما ،او يا د مريئ
پريدونيك ته ووايئ :كچريي دا مريئ وتښتيده نو تاوان يئ پرما دا صحيح نده" .
په پورتنيو شيانو يك دكفالت دنه صحت المل دا دى چي دكومو پيسو كفالت يئ كړي كفيل دقضاء له مخي پدي
مكلف ندي چي دهغ ه تاوان به وركوي ،دا راز دچا چي كفالت شوي نو هغه ته دا صحيح نده چي محكمي ته الړ
يش او له كفيل څخه تاوان وغواړي ،مګر داچي دريم لوري خپل ځان پدي مكلف ګڼي چي دتاوان پر مهال به دى
تاوان وركوي دا يوازي ژمنه بلله كيږي چي ددين له مخي وفا كول پري الزمي دي مګر دقضاء له مخي مكلف ندى
چي وفاء به پري كوي ،كچريي اوس دريم لوري پخپله ژمنه وفاء وكړي او نوموړي پييس وسپاري ،نو دسند(چك)
خاوند ته روا ده چي وايئ خيل ،مګر قايض نيش كوالي چي كفيل پدي مكلف كړي چي پخپله ژمنه به ارومرو وفاء
كوي.
ايا اوس كوالي شو چي دمالكيانو پر مذهب عمل وكړو او ووايو چي دقضاء په وړاندي كفيل مكلف دى چي پخپله
ژمنه وفاء وكړي؟ كچريي مونږ دغه ژمنه ملزمه وګڼو نو ضامنت بيا الزمي بڼه خپلوي ،پدغيس صورت يك دفقهاو
ددي قول معنى له مينځه ځي چي وايئ :دمضاربت او رشكت درسمايئ كفالت نه صحيح كيږي.
البته ددي موضوع ال وضاحت لپاره به لومړي دمسايل فقهي بڼه وڅيړو :حقيقت داى چي دچكونو ختمولو معنى
داده چي دمضاربت مال به دچكونو څښتنانو ته د مال دڅښنت لخوا وركول كيږي ،البته كچريي دمضاربت مال
ټول نقد شوي وي بيا مسله اسانه ده ،مګر ستونزه هغه وخت رامنځته كيږي چي دمضاربت مال په توكو بدل شوي
وي ،ځكه پدغيس صورت يك به دمضاربت مال سپارل دايس معنى وركړي چي له مضارب څخه دغه تويك په بيعه
اخيل ،ځكه ټول اخستل شوي تويك دمالونو دڅښتنانو ملكيت ګڼل كيږي ،او مضارب په عني دتوكو يك هيڅ حق
نلري ،بليك كچريي خرڅ يش او ګټه وكړي نو په ګټه يك دده برخه شته ،اوس كچريي دچك څښنت صادرونيك
جهت ته خپل چك وړاندي كوي ترڅو خپل مال ترالسه كړي نو دغه كړنه پدايس حال يك كوي چي دمضاربت ټوله
رسمايه يا زياتره رسمايه په صنعتي اويا تجاريت پروژه بدله شويده ،نو دچك خاوند له صادرونيك جهت څخه خپله په
پروژه يك ګډه (خلطه ) شوي برخه پلوري ،پدي اساس ددغيس چكونو پييس سپارل دبيعي په احكامويك داخليږي
چي هغه په الندي ډول دي:
لومړي :ايا دمال څښنت ته روا ده چي دمضاربت څخه خپل مال پدايس وخت يك ستون كړي چي هغه نقد شوى
نوي؟
دويم :ايا دمضاربت په تړون (عقد) يك ددغيس ستنيدو رشط جواز لري؟
دريم :كچريي دمضاربت څخه دمال ستنيدنه روا وي نو ايا هغه به دچك نومول شوي قيمت په اندازه پييس ستنوي
او كه به دبازار دقيمت په اندازه پييس ستنوي؟
لومړي مساله :دمضاربت څخه پدايس حال يك بريته مال اخستل چي هغه نقد شوي نوي دفقهي له نظره دا
دمضاربت فسخه كول او يا د مضاربت له تړون (عقد) څخه ځان ايستل دي ،فقهاء وايئ پدغيس حالت يك په
مضارب الزمه ده چي اخستل شوي تويك وپلوري.
په الدر املختار يك راغيل دي :مضارب دمال دڅښنت په لري كولو رسه له مضاربت نه وزي ....كچريي په لري
كولو خرب شو او دمضاربت مال دتجارت تويك و نو هغه به پلوري" .
ابن قدامه په مغني يك وييل" :مضاربت له هغو تړونونو (عقودو) څخه دى چي ديو طرف په فسخه كولو رسه فسخه
كيږي ،كچريي دمضاربت تړون (عقد) فسخه كړى يش او مال دمضاربت په تجاريت توكو بند وي بيا دواړه لوري په
پلورلو يا تقسيم اتفاق وكړ نو دا روا ده ،ځكه حق ددوي دواړو دى دبل چا وررسه رشكت نشته ...كچريي دمال
څښنت د دمضاربت دمال دپلورلو غوښتنه وكړي او مضارب (كاركوونىك) يئ ونه مني نو پدي يك دعلامو دوه نظره
دي :يو داچي مضارب به په پلورلو مجبوريږي چي دا دشافعي رحمه الله نظر دى ځكه په مضارب الزمه ده چي
خاوند ته دايس مال وسپاري لكه څرنګه يئ چي ترينه اخستي دى ،او دويم نظر دادى چي په پلورلو نه مجبوريږي
په تريه بيا هغه مهال چي په خرڅولو دمال يك ګټه نوي ،يا دمال څښنت ووايئ چي دمضارب حق پكښي نشته" .
ددي څخه دايس څرګنده شوه چي دمضاربت څخه دمال ستنول درشيعت له مخي جواز لري ،او پدغه مهال
كچريي دمضاربت پييس په توكو بديل شوي وي نو هغه به پلوري ،دا څرګنده ده چي كچريي غواړي دغه دمضاربت
مال په دريم كس وپلوري نو جواز لري نو څرنګه چي ددريم كس رسه عقد جواز لري دارنګه دمال دڅښنت او مضارب
ترمنځ هم دغه دبيعي عقد جواز لري ،مضارب كوالي يش دغه تويك دځان لپاره واخيل ،او خاوند دمال ته خپيل
پييس وركړي ،نو پدي رسه به دمال څښنت خپله رسمايه او ګټه واخيل او مضارب به هم خپله ګټه واخيل.
دوميه مساله :دمضاربت دمال ستنول دبيعي دتړون (عقد) له مخي ،دا هم جواز لري ،ځكه دايس رشط دى چي
دمضاربت دتړون دغوښتني مخالف ندى ،ځكه دمال څښنت كوالي يش چي دمضاربت هر وخت چي وغواړي
دمضاربت تړون (عقد) ختم كړي نو ختموالي يئ يش ،پدي حالت يك په مضارب الزمه ده چي تويك وپلوري او دمال
څښنت ته خپله رسمايه رسه دګټي وسپاري ،نو په مضاربت يك دبيعي رشط دايس رشط دى چي دمضاربت دتړون
(عقد) له فطرت څخه دى پدي معنى چي وررسه منايف ندي ،مګر يوه خربه دلته داده چي دمضاربت دمال تويك
يوازي په مضارب پلورل كيږي ،او دا هم درشيعت له مخي څه مامنعت نلري ،ځكه دمال څښنت او مضارب ترمنځ
دمضاربت په مال دبيعي عقد دګڼ شمري علامو له نظره جواز لري ،كاساين وايئ:
" په مضاربت يك دمال څښنت او مضارب دواړه كوالي يش يو له بله دمضاربت مال واخيل او خرڅ كړي ،اګركه
دمضاربت په مال ګټه هم نوي دا دابوحنيفه ابويوسف او محمد نظر دى ،مګر زفر وايئ چي نيش كوالي ،ځكه دده
له انده دا دمال خرڅول او اخستل دي په مال باندي او مال يوازي دخاوند ومال ملكيت دى نه دمضارب ،نو پدي
اساس جواز نلري ،لكه وكيل له موكل رسه ،خو نور دري واړه امامان وايئ :دمضاربت په مال يك دمال څښنت
درسمايئ مالك دى ،نه دترصف ،او دترصف په حق يك دپردي په څري دى ،او مضارب پكښي دترصف ملكيت لري
نه درسمايئ ،په رسمايه يك دپردي په شان دى ،تردي چي دمال څښنت نيش كوالي له ترصف څخه يئ منع كړي،
نو ددواړو په حق يك دمضاربت مال دايس مثال لري لكه دپردي مال چي وي ،له همدي كبله پلورل او پريودل
صحيح دي" .
ددي فرمويل پر اساس كچريي مضارب دمال په څښنت بيعه رشط كړي نو دا دمضاربت دتړون رسه ټكر نخوري ،او
په رشيعت يك دا روا ده.
درميه مساله :ايا دمضاربت دچكونو قيمت به نومول شوي قيمت وي او كه دبازار قيمت؟ دايس ښكاري چي غوره
به دا وي چي دبازار قيمت وركړي ،كچريي دبازار دقيمت او نومول شوي قيمت ترمنځ توپري موجود وي نو دغه
توپري به دمضاربت دمال ګټه يش ،چي دمال دڅښنت او مضارب ترمنځ به ددوي دتړون پر اساس وويشل يش.
ددي مثال دايس دي :كچريي مونږ فرض كړو چي نومول شوي قيمت دچك سل افغانۍ دى او دوركړي پر مهال
يئ بازاري قيمت يوسل او شل افغانۍ و ،اوس كچريي مضارب اخستل غواړي دمضاربت مال ته به يوسل اوشل
افغانۍ وركړي ،چي دغه زيادت (شل افغانۍ) دمضاربت په ګټه يك رايش ،كچريي دمضاربت تړون (عقد) په نياميئ
شوي وي نو لس به دمال څښنت ته وركړي او لس به مضارب ته پايت يش ،پدي رسه به مضارب دپروژي هغه برخه
په يو سل او شل افغانۍ واخيل چي ددغه سند مقابل يك په پروژه يك موجوده وه.
داچي دسند قيمت به دبازار قيمت وي ددي دليل دادى چي اصل يك دمضاربت مال ټول دمال دڅښنت دى،
مضارب پرته له ټاكل شوي ګټي نه بل حق په مال يك نلري ،كچريي اوس د سند قيمت په بازار يك لوړ شوي وي،
نو ددي معنى دا ده چي دمضاربت په مال يك زيادت راغيل دى ،او مضاربت مال په ګډون د زيادت دمال دڅښنت
ملكيت دى ،كچريي دمال څښنت ته اوس دچك يا سند هغه نومول شوي قيمت وركوي نو دا له رشيعت په وړاندي
جواز نلري ،ځكه دا دمضاربت دتړون (عقد) رسه منايف دى ،فقهاء په زغرده دغه مساله بيان كړيده ،كاساين رحمه
الله وايئ " :كچريي مضارب دمضاربت په مال تويك را ونييس او پدي يك زيادت وي يانوي ،خو وروسته دمال
څښنت وغوښتل چي دا خرڅ كړي ،مګر مضارب ددي رسه مخالفت كول او غوښتل يئ ترهغه پوري ونه پلورل يش
ترڅو يئ چي ګټه نوي كړي ،پدي حالت يك به مضارب ديته اړ كيږي چي خرڅ يئ كړي ،اويا دا چي دمال څښنت
ته يئ خپله رسمايه وسپاري،ځكه دمال څښنت ددي دخپيل ارادي څخه پدي خاطر منع كول چي دبل چا حق كيداي
يش پكښي ثابت يش چي هغه ګټه ده ،دا هيڅ اساس نلري ،بليك هغه ته به ويل كيږي كه ته غواړي چي پايت يش
نو ما ته خپله رسمايه راكړه ،او كچريي پكښي ګټه وي نو ورته به ووايئ ماته خپله رسمايه رسه دګټي راكړه ،او سامان
به ستا يش" .
ددي څخه څرګنده شوه چي دمال څښنت يوازي دنومول شوي قيمت ( چي هغه رسمايه ده) مستحق ندى بليك
ددي رسه رسه د ګټي مستحق هم دى،له همدي كبله رصف دسند نومول شوي قيمت نه وركول كيږي ،بليك الزمه
ده چي بيعه دسند به بازاري قيمت تررسه يش ،بيابه ګټه ددوي دواړو ترمنځ دخپل تړون (عقد) پراساس ويشله
كيږي.
ددي پورته څرګندونو څخه په لنډ ډول دري حاالت واضح كيږي:
لومړي :كچريي دسند (چك) اسمي قيمت دبازاري قيمت رسه يو شانته وي نو خربه ختمه ده هامغه قيمت به
وركړي او مساله به پاي ته ورسيږي.
دويم :كچريي بازاري قيمت داسمي قيمت څخه كم وي ،نو دبازاري قيمت په اندازه پييس به وركړي او كوم
كمښت چي راغيل هغه به دسند دخاوند په تاوان يك شامر يش.
دريم :كچريي بازاري قيمت داسمي قيمت څخه لوړ وي نو پدي صورت يك به هم دبازاري قيمت په اندازي پييس
وركوي البته زيادت په ګټه يك شمريل كيږي چي دمال دڅښنت او مضارب تر منځ رشيكه ده نو هغه به پخپلو
مينځو يك دخپل تړون پر اساس ووييش.
دبانكونو په اړوند يو شمري نوري مسائل هم موجود دي لكه په ربوي بانكونو كار كول ،يا پدغيس بانكونو پييس ښودل
دا مسائل به په مخترص ډول په الندي توګه وڅيړو:
مخيك څرګنده شوه چي سودي بانكونه په واقعيت يك سودي موسسات دي ،او سود په اسالم يك حرام دى ،نو
څرنګه چي سود حرام دي دارنګه پدغيس بانكونو يك چي په سود روان دي كار كول هم پكښي حرام دي ،چي ددغه
حرمت دوه الملونه دي:
لومړي :په سودي بانكونو يك كار كول دهغوي رسه مرسته او په ناروا يك ګډون كول دي ،چي دغه كړنه په ناروا
يك كمك او مرسته بلله كيږي الله پاك مومنان ددغيس كړين څخه منع كړيدي پدي اړوند يئ دايس فرماييل دي:
"وتعاونوا عىل الرب والتقوى وال تعاونوا عىل الږثم والعدوان" .
ژباړه :كوم كارونه چي دنييك او خداي پالني دي په هغويك له ټولو رسه مرسته وكړۍ ،او كوم كارونه چي دګناه او
تريي دي په هغو يك دهيچا مالتړ مكوۍ.
قرطبي پخپل تفسري يك وييل دي :دا آيت دنبي كريم صىل الله عليه وسلم دهغي وينا رسه برابر دى چي وييل دي:
هغه كس چي نيك كارونه خلكو ته ښي دهغه ثواب دهغه رسه برابر دى چي كوي يئ" او دايس هم ويل كيږي چي
بدو كارونو ته خلك رابلل دهغه رسه برابر دى چي كوي يئ.
دارنګه دي زياتوي :دظامل او تريي كوونيك څخه مخ اړول او دهغه مرسته نه كول فرض دي ،دخپيل ناروا څخه يئ
ګرځول واجب دي.
ابگن كثري وايئ :له باطل او تريي څخه به يئ منع كوي او په تريي او ګناه يك به وررسه مرسته نكوي.
پدي يك شك نشته چي دغه آيت عامه قاعده ده او فقهاو دليل پري نيويل چي دفتني پر مهال به سالح نه پلوري،
ځكه دا دتريي كوونكو رسه مرسته ده.
نووي په رشح املهذب يك وييل دي " :په هغه چا دانګورو خرڅول حرام دي چي هغه رشاب ورڅخه جوړوي ،دارنګه
دخرماء خرڅول په هغه چا چي نبيذ (درشابو يو ډول) ورڅخه جوړوي ،او سالح پلورل په هغه چا چي دالله احكامو نا
فرماين كوي ،ځكه لري نده چي دا دالله پاك په نافرماين يك مرسته وي" .
ماليك علامو ذكر كړي كه يو څوك په زور (غصب) يو يش له چانه واخيل بيا يئ ورثه و ته پايت يش اويايئ چاته په
تحفه وركړي نو وارث او تحفه وركړى شوي په تاوان يك دغاصب په شان دي.
ددي څخه څرګنده شوه چي هغه مامور چي په سودي بانك يك كار كوي دا ورته معلومه ده چي بانك په سود والړ
دى ،او خلكو مالونه په ناروا توګه اخيل ،او دا هم ورته معلومه ده چي دده معاش ددي سود دپيسو څخه دى نو دا
دهغ ه وارث او تحفه وركړى شوي په څري دي چي ښه پته ورته لګيديل وي چي د مورث او تحفه وركوونيك مال په
زور (غصب) له چا اخستل شوي.
دويم :فقهاو څرګنده كړيده چي د هغه چارسه معامله او كړنه حرامه چي زياتره مال يئ حرام وي.
ابن املنذر وييل دي :علامء پدي يك بيل بيل نظريات لري چي له هغه چا رسه پلورل اوپريدل دهغه تحفه قبلول
دهغ جائزه قبلو صحيح دي چي په مال يك حرام او حالل دواړه موجود وي ،حسن ،مكحول ،زهري ،شافعي وايئ دا
رخصت دى ،كه څه هم چي شافعي رحمه الله وايئ :زه دا خوښه نه ګڼم.
مګر يو شمري علامو ورته حرام وييل لكه :ابن املسيب ،قاسم بن محمد ،برش بن سعيد ،ثوري ،محمد بن واسع ،ابن
املبارك ،او احمد بن حنبل.
ابن القيم وييل چي داحمد فتوا يئ نقل كړي :كچريي ديو سړي زياتره برخه دمال حرامه وه دهغه دمال خوړل حرام
دي پدي معنى چي ډوډۍ به وركره نخوري او نه به يئ ميلمستيا ته ورځي. .
له شيخ االسالم بن تيميه څخه دهغه چا په اړوند پوښتنه وشوه چي دمال زياتره برخه يئ حرامه وي ،لكه رشوت
خوړونيك او سود خوړونيك يا دايس نور ،ايا ددوي ډوډۍ خوړل روا دي ددوي رسه معامله جواز لري؟ هغه وويل:
كچريي په مال يك حرام او حالل دواړه ګډ وي بياپدي يك شبهه ده ،ترهغه وخته حرام نشو ويالي ترڅو چي څرګنده
شوي نوي چي هغه څه وركوي چي حرام دي ،او نه دحالل حكم پري كوالي شو ترهغه پوري چي څرګنده يش چي
دحالل مال څخه يئ وركوي ،كچريي حالل زيات وي حرام كم بيا دمعاميل دحرمت حكم نشو كوالي ،او كچريي
حرام زيات وي نو بيا علامء دوه نظره لري يو دا چي معامله وررسه روا ده او بل داچي نده روا ،مګر هغه څوك چي
دسود كاربار كوي نو دهغه زياتره مال حالل وي ځكه ده چي كله يو زر روپۍ په دوو خرڅي كړي نو هغه زيادت
ناروا دي ،كچريي بيا مال رسه خلط اوګډ شوي وي يعني حالل او حرام رسه ګډ شوي وي نو حالل مال يئ نه
حراميږي ،نو معامله كوونيك به هغه حالل مال ورنه اخيل ،لكه دوه رشيكان چي كله يئ مال رسه ګډ يش دوي به
يئ ترخپل منځ وييش ،دارنګه حالل او حرام چي رسه ګډ يش حرام به ورنه وبايس او باقي به حالل پايت يش.
دابگن تيميه دخربو څخه څرګنده شوه چي اعتبار اكرثيت ته دى كچريي زياتره مال حالل وي معامله وررسه جواز
لري او زياتره مال يئ حرام وي نو معامله وررسه جواز نلري.
دا يو څرګند حقيقت دى چي په سود والړ بانك خپلو مامورينو معاش دهمدي سود دپيسو څخه وركوي ،ځكه دا
ناشوين ده چي درسمايئ څخه هغوي ته معاشات وركړي.
له فقيه ابو جعفر څه دهغه چا په اړوند پوښتنه وشوه چي خپل مال يئ د امريانو ،حاكامنو ،او له ناروا جرميو څخه
السته راوړي وي ،كه چاته دده دمال په هكله معلومات وي بيا روا ده چي دده ډوډۍ وخوري؟ هغه په ځواب يك
وويل :زما په نزد ددين په لحاظ دا غوره ده چي ويئ نخوري ،دغه حكم هغه چاته هم شامل دى چي غذا يئ د غصب
او رشوت دپيسو څخه وي.
دارنګه يئ دي خربي ته غوره واىل وركړي كه څوك مړ يش اومال يئ حرام وي نو په وروثه و يئ مرياث حرام دى.
مګر كچريي حالل او حرام دواړه رسه ګډ شوي وي بيا تر هغه پوري ترصف صحيح ندى ترڅو چي دحرام مال په
اندازه ورنه ايستيل نوي.
نووي وايئ :دچا چي ټول مال حرام وي دهغه رسه بيعه صحيح نده ،ځكه رسول الله صىل الله عليه وسلم منع كړي
له مال دكاهن او مهر دزناكاري څخه زياتوي :له زهري څخه نقل شوي :كه دچا وينځه په زنا رسه ډير مال ترالسه
كړي نو بادار ته يئ روا نده چي هغه وخوري ،ځكه رسول الله صىل الله عليه وسلم له مهر دزناكاري څخه منع كړي "
.
ددي څخه دايس جوتيږي چي دبانك حرام يا دسود مال دحالل په پرتله څوچنده زيات دى ،او دحراموايل دليل يئ
په واضحه توګه موجود دى ځكه چي دسود كړنه او معامله كوي ،نو پدي اساس هر ډول مرسته وررسه ناروا او نا
مرشوع ده.
امام غزايل وايئ :كچريي دپالر يا مور مال حرام او ياپكښي شبهه وي نو زوي ته پكار ده چي دهغه مال له خوړلو
څخه ډډه وكړي ،كچريي مور اوپالر پدي كار خپه كيږي نو دحرام په خوړلو يك به وررسه موافقه نكوي ،ځكه دخالق
په معصيت يك دمخلوق اطاعت نشته" .
ايا په سودي بانكونو يك پدي ادعا چي مجبور او اړ يم كار كوم دا جواز لري؟ ګڼ شمري مسلامنان دهمدي دعوي
پر اساس په سودي بانكونو يك كار كوي او دغه يئ دځان لپاره دليل نيويل ،ددي ترڅنګ دا هم وايئ چي بل كار
ورته نه پيداكيږي ،او كه پيدا يش نو معاش يئ ډير لږ وي ،دده او دعيال دنفقي كفايت نكوي.
ددي په ځواب يك بايد ووايو چي رضورت په رشيعت يك ديته ويل كيږي چي كچريي حرام ونخوري نو يا هالكيږي
او يا هالكت ته نيږدي كيږي.
علامء وايئ :رضورت دتل لپاره حرام يش نيش مباح ګرځويل چي ټول عمر يئ خوري ،اختالف يوازي پدي يك دى
چي ايا حرام يش دمړښت تر اندازي خوړالي يش؟ ځيني وايئ كچريي دايس لوږه وي چي دى پدي اند وي چي تر
ډيري مودي پوري حالل نيش موندالي پدي وخت يك بيا دمړښت تراندازي له حرام څخه خوراك جواز لري.
اوس كه بانكونو ته راشو نو هلته دكار په پريښودو رسه نه هالكيږي او نه هالكت ته نيږدي كيږي ،يوازي دومره
كيږي چي دده او كورنۍ ژوند يئ د هوسايني او كاملياتو له مستوا ټېټيږي چي هيڅ عامل پدغيس وخت يك دحرام
خوړلو اجازه نده وركړي.
دويم داچي رشعي احكام بايد له عقيدي رسه تړاو وركړي يش ،او دمسلامنانو دا عقيده ده چي روزي او رزق دالله
له لوري ليكل شويدي ،الله تعاىل فرمايي " :ويف السامء رزقكم وما توعدون" .
ژباړه :په همدي اسامن يك ده ستايس روزي هم او هغه يش هم چي له تايس رسه دهغه وعده كيږي.
او په بل ځاي يك فرمايئ " :ږن الله هو الرزاق ذو القوۍ املتني" .
ژباړه :الله خو پخپله ښه روزي رسان دي دډير قوت خاوند او زورور دى.
البته دا صحيح نده چي درشعي احكامو او عقيدي ترمنځ بيلتون راولو او دا ووايو چي دا يو څه دي او دا بل څه،
ځكه مسلامنانو دنورو څخه پدي بيل او جال دي چي دوي يوازي په ماده او اسبابو تكيه نكوي ،او نه په هغو پوري
څه تړي ،په خالف د ماده پرستو ځكه هغوي پرته د ارقامو اوبرشي حساباتو نه هيڅ حركت نكوي ،نه په قدر اميان
لري او نه په پريښودو دحرامو رسه بندګي كوي.
صحابه و به دحرامو په پريښودلو رسه دالله بندګي كوله رسه ددي چي زيات به ورته محتاج وو ،ځكه هغوي خورا
بيوزله او فقريان وو ،كله چي په خيرب يك داهيل خرو غوښي پدايس حالت يك حرامي شوي چي دوي په ديګونو يك
اچويل وي او پخويل يئ ،نو دحرمت دخرب درسيدو رسه سم يئ هغه واړويل ،رسه ددي چي دغه ددوي مال و او
قيمت يئ لرل ،خوكله چي رشيعت حرامي كړي هيڅ ارزښت يئ قيمت ته ورنكړ او سمدستي تويي كړي ،پرته ددينه
چي دوي يئ د عوض انتظار ايستالي واي ،ځكه دوي پدي عقيده و چي چا دالله پخاطر يو يش پريښود نو الله هغه
ښه عوض وركوي.
پيغمرب صىل الله عليه وسلم دحالل مال او نيك عمل تر منځ يوځايواىل راوستي ،چي خپله ددي څرګندوي دي چي
لومړي ددويم رسه تړاو لري ،دعمل قبليدل په پاك رزق والړ دى ،او دغه خربه ابن رجب پخپل كتاب (جامع العلوم
والحكم) يك كړيده هغه وييل دي " :هيڅ عمل نه قبليږي او نه پاكيږي مګر هغه مهال چي خوراك يئ حالل وي ،او
دحرامو خوړل دعمل دبربادي المل دى چي الله دغيس وخت عمل نه قبلوي ،هغه پدي اړوند دايس فرمايئ " :ږن
الله ال يقبل ږال طيبا وږن الله ډمر املړ منني مبا امر به املرسلني ،فقال :يا ډيهاالذين كلوا من الطيبات واعملوا
صالحا "
ژباړه :پيغمرب صىل الله عليه وسلم فرماييل :الله پاك پرته دحالل او پاك مال څخه بل يش نه قبلوي او الله پاك
مومنانو ته په هغه څه امر كړي لكه څرنګه چي پيغمربانو ته كړي هغه وييل :اي مومنانو حالل او پاك خواړه وخوري
او نيك عملونه تررسه كړي.
دارنګه الله پاك فرماييل دي " :يا ډيها الذين آمنوا كلوا من طيبات ما رزقناكم "
ژباړه :اي مومنانو! كه تايس په رښتيا رسه دهمدي الله بندګي كوونيك ياست نو كوم پاك شيان چي مونږ دركړيدي
هغه په يب پروايي رسه خوري.
دي زياتوي :ددي څخه موخه او مقصد دادى چي پيغمربان او امتونه يئ پدي ورته امر شوي چي دپاك مال څخه
به خپله غذا برابروي او هغه به خوري يعني حالل به خوري ،او نيك عملونه به كوي ،نو كله چي خوراك حالل وي
نيك عمل قبليږي ،او كله چي بيا خوراك حرام څه ډول به عمل قبول يش؟.
دويم داچي ددايس چا رسه كار كوي چي دهغه دمال زياتره برخه دحرامو څخه تشكيل شوي.
او په خاصه توګه ځكه حرامه ده چي دغه كاركوونيك په قاطع نص رسه لعنتي كړي شوي ،رسول الله صىل الله عليه
وسلم فرماييل دي " :الله پاك لعنت وايئ دسود په اخستونيك ،وركوونيك ،ليكونيك ،او شاهدانو" .
څوك چي دپيغمربصىل الله عليه وسلم دلعنت الندي رغي هغه دالله پاك درحمت څخه لري شو.
مګر هغه څوك چي په سودي بانك بله دايس وظيفه اجرا كوي چي خاص اهميت نلري لكه اشپز ،مستخدم او دايس
نور ددوي عمل اوكار هم په عامه توګه حرام دى ،چي دليل يئ وړاندي بيان شو ،او هغه عبارت وه لدينه چي په
ګناه او تريي يك دهغه مرسته ده ،دارنګه لدايس چا رسه معامله ده چي دمال زياتره برخه يئ حرامه ده.
ددي څخه څرګنده شوه چي په سودي بانكونو يك كار كول په ټوله يك حرام دي كه څه هم دغه حرمت اوګناه يو
له بله توپري لري.
لومړي :امانت :امانت يا (وديعه) عبارت ده له تړون (عقد) دطلب دامن څخه پدي معنى چي هغه بل كس به يئ
ورته سايت ،خو ګټه به ورڅخه نه اخيل يعني استعامل يئ صحيح ندى ،او نه ددغه امانت ملكيت ساتونيك ته انتقال
مومي ،نه يئ هغه ضامن دى مګر هغه مهال يئ ضامن بلل كيږي چي په ساتنه يك تقصري او تريي كړي وي.
دويم :اجاره :او اجاره عبارت دي لدينه چي تړون (عقد) به په منافع باندي كيږي او عني به پايت كيږي ،چي همدغه
عني به دمستاجر رسه امانت وي ،هغه يئ دهالكت ضامن ندي مګر هغه مهال چي په ساتنه يك تقصري او يا تريي
وكړي.
دريم :قرض :قرض هغه تړون (عقد) دى چي ملكيت هغه بل لوري (قرض اخستونيك) ته انتقالوي ،هغه كوالي يش
قرض شوي يش هالك كړي او بيا دهغه مثل خاوند ته وسپاري ،دارنګه قرضدار قرض اخستل شوي يش ضامن دي
كه هالك يش او يا ورك يش.
نو اوس كه امانت (وديعه) ته وګورونو په بانك يك دپيسو ښودل امانت ندي لكه مخيك چي هم بيان تري شو دا ځكه
چي:
الف :بانك ددغه پيسو څخه ګټه اخيل او هغه په كار اچوي.
ب :بانك په ټولو حاالتو يك ددي ښودل شويو پيسو ضامن دى.
الف :داجاري له رشطونو څخه داده چي اجاره شوي يش به باقي پايت كيږي ،او له پيسو څخه تر هغه پوري ګټه نه
اخستله كيږي تر څو يي پكار وا نه چوي او همدا پييس هاليك نيش.
ددي څخه څرګنده شوه چي په بانك يك پييس ښودل لكه مخيك چي هم تريشول قرض دي ،ځكه بانك دا پييس
پكار اچوي او هغه مرصفوي ،څښنت ته يئ دهغو په شان نوري سپاري او كه هاليك يا وريك يش نو بانك ضامن دى.
كه څوك ووايئ چي دقرض (عقد) د ارفاق عقد دى او څوك چي له بانك رسه معامله كوي نو دساتلو معامله كوي نه
داحسان او رفاقت ،پدي معنى چي ددوي مقصد دادي چي پييس يئ وساتيل يش نه دا معنى چي له بانك رسه نييك
او احسان كوي.
ددي په ځواب يك به بيا هغه حديث ته اشاره وكړو چي مخيك تري شو او هغه د زبري حديث دى بخاري په كتاب
(فرض الخمس) "باب بركه الغازي يف ماله حيا وميتا مع النبي صىل الله عليه وسلم وواله االمر" يك دزبري حديث
الندي راوړي كله چي هغه شهيد شو او خپلو زامنو ته يئ وصيت وكړ چي دده قرضونه خالص كړي وايئ :دده قرض
دا وه چي كله به يو سړي ورته راغي او دده رسه به يئ دامانت په شكل مال ښوده نو ده به ورته ويل " :دامانت په
شكل يئ نه منم بليك دقرض په شكل يئ كيږده ،ځكه زه پري ويريږم چي ضايع نيش".
ابن حجر عسقالين وايئ :زبري به دچا څخه امانت نه منل مګر هغه وخت چي دده په ذمه به شو ،ددي څخه يئ
موخه او هدف دا وه چي پر مال به له ضايع كيدو او هالكت نه ويريده ،او بيا به پرده ددي ګومان كيده چي په
ساتنه يك تقصري او تريي كړي ،نو پدي خاطر به يئ دمال ضامنت پر غاړه اخست او داكړنه به دمال دڅښنت لپاره
ټينګه او غوره وه ،زياتوي :ابگن بطال ذكر كړيدي :تر څو ددغه مال ګټه خپل څښنت ته وركړي" .
نو دبانك كړنه هم بايد دا شانته وي بانك بايد له خلكو څخه دامانت په شكل پييس وانخيل بليك دقرض په شكل يئ
ځيني واخيل ،ترڅو پدي وتوانيږي چي په تجارت يئ واچوي او فايده ترينه واخيل ،ددي مسايل وضاحت مخيك تري
شو بيا يئ اعاده كولو ته اړتيا نشته.
لومړي :هغه كس چي غواړي له خپل مال څخه ګټه ترالسه كړي او دغه ګټه دسود دالري السته راوړي ،ځكه دا
اسانه او هم درسمايئ ضامنت پكښي خوندي دى ،پدي يك شك نشته چي دا ناروا او حرام دى ،او څښنت يئ دالله
له لوري لعنتي كړي شويدي.
دويم :هغه كس چي غواړي خپل مال خوندي وسايت دا دوه حالته لري :چي يا به په هيواد يك اسالمي بانك موجود
وي او يا به نوي.
كچريي په هيواد يك اسالمي بانك وجود ولري نو پدي صورت يك روا نده چي يوڅوك خپل مال په سودي بانك يك
كيږدي ،ځكه له يوي خوا ديته څه اړتيا او رضورت نشته ،او له بيل خوا دايس بانك موجود دي چي پرته دسود څخه
پكښي خپل مال ښودالي يش.
ددي مسايل حكم په اسالمي رشيعت يك معلوم او ثابت دي ،چي ازهر دعلامو هم په همدي باره يك دغيس فتوا
وركړيده هغوي پخپله فتوا يك وييل دي :كه يو مسلامن په اجنبي بانك يك خپله شتمني پدايس حالت يك ږدي
چي په هيواد يك اسالمي بانك موجود وي دا كار ناروا او حرام دى.
دارنګه درابطه العامل االسالمي مجمع الفقه هم پدي اړوند ورته فتوا وركړيده چي په هغي يك راغيل :په هر مسلامن
دا حرام دي چي داسالمي بانك رسه يئ تعامل اسانه وي او دننه په هيواد يك اسالمي بانك موجود وي خو ددي
رسبريه دي خپله شتمني په سودي بانك يك ږدي ،ځكه پدغيس حالت يك دي هيڅ رضورت ديته نلري چي دسودي
بانك رسه تعامل وكړي ،پده الزمه ده چي له سودي بانك څخه خپله شتمني سمدستي وبايس او په اسالمي بانك يك
واچوي دحرامو پر ځاي په حاللو بسنه وكړي.
دويم :كچريي په هيواد يك اسالمي بانك نوي موجود پدي صورت يك مساله تفصيل ته اړنيا لري:
پدايس حال يك چي په هيواد يك اسالمي بانك نوي او په هيواد يك امنيت هم ډاډ وړ نوي انسان پخپله شتمني
ويريږي او نيش كوالي په كور يك خپله شتمني وسايت نو پدغيس رشايطو يك په سودي بانك يك دپيسو ښودل جواز
لري خو په څو رشطونو رسه چي هغه په الندي ډول دي:
الف :پدي اند به وي چي كچريي ددي څخه بل غوره بديل پيداكړي نوخپله شتمني به دغه بانك څخه وبايس ،ځكه
يو يش چي درضورت پر بنسټ روا يش كله چي رضورت ختم يش حكم خپل حالت ته راګرځي.
ب :په سودي بانك يك چي كله پييس ږدي نو دګټي اخستلو تړون به نكوي بليك له بانك رسه به پدي اتفاق كوي
چي دى به يوازي خپله رسمايه غواړي دګټي هيڅ غوښتنه به نكوي ،ځكه اصل دادى چي په سودي بانكونو يك
دپيسو ښودل ناروا دي رصف درضورت له مخي جواز لري ،چي مال يئ له غال او هالكت څخه خوندي وساتل يش،
او رضورت به دخپيل اندازي په قدر وي.
كچريي مونږ درضورت له مخي په سودي بانك يك خپله شتمني كيږدو خو بانك زمونږ دشتمني حساب وكړي او
په پاي يك مونږ ته ګټه راكوي نو ايا پدي ګټي به مونږ څه كوو اخستل يئ روا دي يا ندي؟
پدي مساله يك دعلامو بيالبيل نظريات دي چي په لنډ ډول به په الندي توګه ورته اشاره وكړو:
لومړي :يو شمري علامء پدي اند دي چي دغه ګټه روا ده چي وايئ خلو او دايس استفاده ورنه وكړو لكه څرنګه چي
له اصل مال څخه كوو.
دغه نظر غلط او فساد يئ په بشپړه توګه ښكاره او څرګند دى ځكه كه دايس يش نو ددي معنى به دا وي چي سود
خوړل جواز لري او هغه څه مو حالل وګڼل چي الله او دهغه رسول حرام كړيدي او ټول امت يئ په حرمت اتفاق
كړيدي ،الله تعاىل فرمايئ " :وذروا ما بقي من الربا ږن كنتم مړمنني" .
ژباړه :اي مومنانو له الله نه وويريږي او ستايس چي كوم سود پر خلكو پايت هغه پريږدي كه په رښتيا رسه مو اميان
راوړي وي.
او فرمايئ " :وږن تبتم فلكم رءوس ډموالكم ال تظلمون او تظلمون "
ژباړه :كه اوس هم توبه وبايس او سود پريږدي نو تايس دخپيل پانګي اخستلو حقدار ياست مه تايس تريي كوي او
نه به پرتايس تريى ويش.
رسول الله صىل الله عليه وسلم فرماييل دي " :چاچي زيادت وكړ او دزيادت غوښتنه وكړه نو سود يئ وخوړ،
وروكونيك او اخستونيك يو شانته دي" .
دارنګه يئ فرماييل دي " :الله پاك لعنت وايئ په سود خوړونيك سود وركوونيك دسود په ليكونيك او دسود په
شاهدانو" .
دابن رجب حنبيل دهغه چا په اړوند چي دحرام څخه خريات كوي په هكله وايئ :خائن ،غاصب او ددوي په څري
نور كسان چي خريات كوي ددوي خريات نه قبليږي او په احاديثو يك چي دنه قبليدو خرب راغيل له هغو نه همدغه
كسان مقصد دي ،دا پدي معنى چي هيڅ اجر نه وركول كيږي ،بليك ال ګناهګاران دي ځكه چي په پردي مال يك
پرته دهغه داجازي نه ترصف كوي.
له سعيد بن مسيب څخه يو سړي پوښتنه وكړه ويئ ويل " :ما يو يش پيدا كړ ،ايا هغه مخيك لدينه چي اعالن يئ
كړم خريات كړم؟ هغه وويل :پدي رسه نه تاته ثواب شته او نه يئ څښنت ته" .
ددي څخه مقصد دادى چي په ناروا او حرام مال رسه چي سود هم پكښي راځي نفع اخستل جواز نلري ،آن كه
خريات يئ هم كړي.
دويم قول :دوي پدي اند دي چي له بانك څخه دي نه اخيل او بانك ته دي پريږدي چي څه پري كوي هغه دي پري
وكړي.
ددي نظر ګڼ شمري معارص علامء مخالفت كوي لكه شيخ مصطفى زرقاء ،شيخ سنبهيل او هند زياتره علامء
دوي وايئ :په صحيح او حقيقي توګه ثابته شوي چي هغه پييس چي څښنت يئ نه اخيل او بانك ته يئ پريږدي بانك
هيڅكله هغه خپلو څښتنانو ته نه سپاري ،بليك دخپيل خوښي مطابق يئ مرصفوي ،او دغه مصارف يا جهتونه كه
دبانك له نظره صحيح او سامل وي خو داسالمي رشيعت له نظره امكان لري دايس مرض وي چي داسالمي ټولني
دنړولو المل وګرځي ،چي ددي بيلګي خورا زيايت دي دساري په توګه په هند يك دبرتانوي استعامر پر مهال
دمسلامنانو دهمدغي سودي ګټي پييس دكليساو په جوړونه ،او دتبشريي موسساتو په تقويه كولو مرصفيدي ،تردي
چي كليسا دمسجد دسود په روپو جوړه شوه ،كله چي مسلامنانو دغه دردونيك حالت ته وكتل نو په اړوند يي فتوا
وي صادري كړي.
دديوبند پخواين مفتي شيخ عزيز الرحمن رحمه الله نيمه پيړۍ وړاندي ددغه سوال په ځواب يك وويل :هغه ګټي
چي خلك يئ دبانكونو څخه دهغو پيسو په عوض يك اخيل چي دامانت په توګه يئ هلته ايښي دي دا هغه سود دى
چي الله پاك حرام كړيدى ،هيچا ته نده روا چي دا پييس واخيل ،او كه څوك يئ واخيل نو بيوزله او فقريانو ته دي
وركړي.
دپاكستان مشهور مفتي شيخ محمد شفيع ددي په موضوع په هكله دايس فتوا وركړيده :كچا په بانكونو يك پييس
ايښي وي نو دهغو ګټه (سود) دي بانكونو ته نه پريږدي ځكه هغوي يئ دمسيحيت او تبشري په خپرولو مرصفوي،
بليك هغه ګټه دي واخيل او په بيوزله او فقريانو دي ووييش ،مګر پخپل ځان يئ مرصفول حرام دي.
ځيني ع لامو پدي نظريئ نيويك كړيدي او وييل دي :داچي نوموړي بانكونه دغه ګټي په تبشريي او تنصريي الرو
يك لګوي ،دا فرموله په ټولو بانكونو نيش پيل كيداي ،او كه دا فرموله ټولو بانكونو ته راجع هم يش نو دا په ګومان
والړه ده ،ځكه مونږ ته په يقني رسه څرګنده شوي چي يو شمري بانكونه يئ په همدي چارو نه لګوي.
دويم :كه ديته تسليم شو چي بانكونه يئ په تبشريي او تنصريي مراكزو لګوي نو ايا دا ددي معنى ده چي بانك
داسالم رسه جګړه كوي ،او كچريي داسالم رسه په جګړه يك وي بيا په دغيس بانكونه ښودل دهغوي تقويه او مرسته
ده ،او ددي مثال دايس دي لكه يو څوك چي دفتني پر مهال سالح خرڅوي ،آن چي لدينه هم بده ګناه ده ،ځكه دا
دايس چاته قرض وركول دي چي هغه مسلامنان پري وژين چي دا په قطعي توګه حرام دى.
دريم :كچريي علت او المل دبانك تقويه وي نو بانك خو درسمايئ په ښودلو لدينه الښه تقويه كيږي ،كچريي پدغيس
بانكونو يك دمال ښودل درضورت له مخي وي چي له وركيدو او هالكيدو څخه يئ ويريږي نو ايا دسود اخستلو
علت اوالمل څه يش دى؟
ددي څخه دايس څرګنده شوه چي په بانك يك ګټه (سود) پريښودل يا اخستل دموضوع څه ګوښي ده ،ځكه كه
مونږ دا ګټه واخلو او يايئ بانك ته پريږدوي خو دسود دتړون (عقد) څخه نه خالصيږو او اسالمي رشيعت له تړون
(عقد) دسود څخه منع كړيده ،چي دا دسود خوړونيك ،وركوونيك ،ليكونيك او شاهدانو ټولو ته شامل دى ،ځكه
رسول الله صىل الله عليه وسلم وييل دي " :الله پاك لعنت وييل په خوړونيك دسود وروكوونيك دسود ليكوونيك
دسود او شاهدانو دسود باندي" .
نو دايس بريښي چي منع او حرمت په تړون (عقد) پوري تړاو لري ،په ګټه يك دترصف مسله ګوښي او جال ده.
دريم قول :ددي نظر څښتنان وايئ چي دبانك څخه دي ګټه واخستله يش او بيا دي هغه هالك او له منځه يويس
ځكه چي حرامه ده.
ابن رجب وايئ :فضيل بن عياض پدي اند و چي كه دچا رسه حرام مال وي او څښتنان يئ ورته معلوم نوي نو هغه
دي ضايع كړي او په سمندر يك واچوي.
ډاكټر يوسف قرضاوي پدي نيوكه كړي او وييل دي :دغه عمل داسالمي رشيعت دقواعدو مخالف دى ځكه په
رشيعت يك دضايع كولو دمال څخه منع راغيل ،او پدي يئ ټينګار كړي چي له مال څخه ګټه واخستله يش.
شيخ مصطفى زرقاء وييل دي :دګټي السته راوړين په مال يك څه ګناه نشته چي مونږ يئ دضايع كولو امر كوو ،او
ضايع كول يئ دالله پاك دنعمت څخه رسغړاوى دى ،چي يو احمقانه كار دي ،اسالمي رشيعت ټول له حكمتونو ډك
دى ځكه چي وضع كوونيك يئ حكيم دى.
ددي نظر غلطي له ورايه ښكاره ده چي ځكه فاعل يئ غواړي چي ځان له سود څخه وژغوري پدايس حال يك چي په
بانك يك دخپيل شتمني په ښودلو رسه په سود يك واقع شو ،آن چي رصف له بانك رسه په السليك يك سود يك ورګډ
شو ،پدي اساس نووي دحرام په اړوند وايئ كه څوك غواړي ددغيس ناروا مال څخه ځان خالص كړي او الله ته توبه
وبايس نو دا بيا صحيح نده چي هغه مال ضايع كړي او په سمندر يك واچوي بليك دمسلامنانو په مصالحو يك دي
ولګوي.
څلورم قول :دغه ګټه (سود) دي دبانك څخه واخيل او پر فقريانو او مسكينانو دي ووييش او يا دي هم دمسلامنانو
په مصالحو يك ولګوي.
ډاكټر يوسف قرضاوي وايئ :حرام په ملكيت يك نه راځي له همدي كبله پكارده چي خريات يي كړي لكه څرنګه
چي محققني علامء وايئ ،دارنګه زياتوي :څرنګه چي دى خاوند ندي نو اخستل يئ ورته روا دي او په بيوزله او
مسكينانو به يئ تقسيم كړي او يا به يئ هم دمسلامنانو په مصالحو يك ولګوي ،دپيسو ګټه (سود) نه بانك ملكيت
دى او نه دپيسو دڅښنت ،بليك دا دعام مصلحت ملكيت دى ،دا حكم په ټولو حرامو پيل كيږي ،ددغيس مال زكات
نشته ځكه زكات حرام مال نيش پاكوالي ،بليك پدغيس مال يك پايك پدي راځي چي خريات يئ كړي.
شيخ مصطفى زرقاء وايئ :كه څوك خپله شتمني په سودي بانك يك كيږدي نو هغه فايده (سود) چي بانك يئ وركوي
روا نده چي دخپل ځان په مصلحت يك ولګوي ،او نه دي بانك ته پريږدي نو ايا څه به پري كوي؟ ددي په ځواب
يك وايئ :دغه فايده يا ګټه دي دمال څښنت واخيل پخپلو منافعو يك دي نه لګوي بليك بيوزله او فقريانو ته دي
وركړي.
غزايل وايئ :كه چا رسه حرام مال وي او غواړي توبه وبايس كچريي ددغه حرام مال خاوند معلوم وي نو هغه ته او
يا دهغه وكيل ته دي وسپاري ،كه هغه مړ وي نو ورثه و ته دي وركړي ،اوكه خاوند يئ معلوم نوي نو بيا دي
دمسلامنانو په مصالحو يك ولګوي لكه پل ،مسجد ،جهاد او دايس نور او كه دا هم امكان ونلري نو فقريانو ته دي
وركړي.
ابن القيم وايئ :كچريي دچا رسه حرام مال وي او هغه خاوند معلوم وي نو خپل خاوند ته دي وسپاري ،كه هغه مړ
وي ورثه و ته دي وسپاري او كه خاوند يئ معلوم نوي نو بيا دي خريات كړي مسكينانو او فقريانو ته دي وركړي.
دوي خپله فتوا په مطلق ډول وركړيده او ټولو هغو ته شامله ده چي په الس يك حرام مال وي كه توبه يئ ايستيل
وي يا نوي ،ددي رسبريه دتل لپاره دسود اخستني الر پرانستيل ده ،چي وروسته به يئ په هغه څه يك مرصفوي چي
مخيك بيان تريشو.
مګر پخوانيو علامو په مقيد شكل فتوا وركړيده ،هغوي څرګنده كړيده چي لومړي به توبه وبايس له حرام مال څخه
به ځان خالصوي ،او پدي اند به وي چي بيا به دا كار نكوي وروسته له هغه نه به بيا دغه دسود پييس بيوزله او
فقريانو ته وركوي.
دايس ښكاري چي دپخوانيو علامو نظر دمعارصو په پرتله غوره دي ،ځكه حرام مال هغه مهال فقريانو او يا هم
دمسلامنانو په مصالحو يك لګول كيږي چي كله يئ څښنت له حرامو څخه توبه ايستيل وي ،او غواړي نور دحرام
مال څخه ځان پاك او خالص كړي پدي صورت يك به ددي فيصله كيږي چي خپل دغه حرام مال له منځه يويس.
داچي دغه الر دايس وګرځوله يش چي تل دسود پييس اخيل او بيايئ په هغو الرو چارو يك لګوي چي مخيك ذكر
شوه دا دپخوانيو علامو دنظر رسه جوړ ندي.
درشيعت ګڼ شمري داليل هم په همدي تاكيد كوي الله تعاىل فرمايئ " :يا ډيها الذين آمنوا اتقوا الله وذروا ما بقي
من الربا ږن كنتم مړمنني ،فږن مل تفعلوا فډذنوا بحرب من الله ورسوله وږن تبتم فلكم رءوس ډموالكم ال تظلمون
والتطلمون "
ژباړه :اي مومنانو له خدايه يوويريږي او ستايس چي كوم سود پرخلكو پايت دى ،هغه ورپريږدي ،كه په رښتيا رسه
مو اميان راوړي وي ،خوكه تايس دايس ونكړل ،نو خرب اويس چي دالله او دهغه درسول له خوا ستايس پر خالف
دجګړي اعالن دى ،كه اوس هم توبه وبايس او سود پريږدي نو تايس دخپيل پانګي اخيستلو حقدار ياست ،مه تايس
تريى كوي او نه به پرتايس تريى ويش.
پدي اساس وروسته له توبه ايستلو څخه دمال السته راوړنه صحيح نده ،ځكه الله تعاىل وويل" :وږن تبتم فلكم
ورءوس ډموالكم"
قرطبي وايئ :آيت پدي تاكيد دي چي وروسته دتويب ايستلو څخه به يئ نه اخيل ،ددي فرمويل پر اساس دسود
دحراموايل څخه وروسته كه دچار رسه حرام مال وي او كه هغه دسود نه وي يا دبيل الري نه راغيل وي نو پكار ده
چي الندي چاري تررسه كړي :
الف :دغه حرام مال به بريته هغه چاته وسپاري چي له چانه يئ اخستي وي ،كچريي هغه نوي يا وفات شوي وي نو
بيا به يئ دهغه ورثه و ته سپاري ،كچريي دهغه ورثه نوي نو هغه چاته به يئ سپاري چي دچا پر هغه قرض وي ،او
كه دا هم ورته معلوم نوي نو بيا به يئ مسكينانو ته وركوي او يا به يئ هم دمسلامنانو په مصالحو يك مرصفوي،
البته ددي څخه وروسته به په هيڅ توګه بيا دسود كړنه او عمل نه تررسه كوي لكه څرنګه چي څوك دچال مال
غصب كړي او بيا توبه وبايس نو هغه غصب كړي شوي مال به يئ څښنت ته سپاري او بيابه هيڅكه دغيس كار
نكوي.
دسود يا بل ناروا كار څخه توبه ايستونيك بايد پدي وپوهيږي چي كچريي ددغه مال خپل څښنت معلوم نيش ،او
نه يئ ورثه وپيژنديل يش ،نو دخريات يا صدقي وركولو په صورت يك به ددي ارزو نلري چي پدي رسه به ثواب
ترالسه كړي ،بليك دغه كړنه يوازي ددي دپاره ده چي له حرامو څخه ځان خالص كړي ،او هم مال لدينه وژغوري
چي پرته دكوم منفعت څخه يئ ضايع كړي ،ځكه په صيح مسلم يك له ابن عمر ريض الله عنهام څخه روايت دى
وايئ رسول الله صىل الله عليه وسلم وفرمايل" :الله پاك پرته دطهارت نه ملونځ نه قبلوي او نه دخيانت له مال څخه
خريات قبلوي " .
او په صحيحينو يك له ابوهريره څخه روايت دى وايئ :نبي كريم صىل الله عليه وسلم وفرمايل " :كه څوك په پاك
مال رسه خريات وركړي -او الله پاك هم له پاك نه بغري دبل مال خريات نه قبلوي -نو دغه كس به الله پاك پخپل
الس رسه ونييس" .
ددي څخه څرګنده شوه چي الله پاك يوازي دپاك او حالل مال خريات قبلوي كچريي مال حرام دا خريات نه
كيږي.
پدي يك شك نشته چي معارص پرمختګ ګڼ شمري مسايل را والړ كړي دي او دژوند په هره برخه يك نوي پرمختګونه
شويدي چي ددي په رس يك اقتصادي مسايل دي ،نن دنړۍ په ګوټ ګوټ يك په سود والړ موسسات او بانكونه
وجود لري آن چي يو سړي ددايس بانك په لټه يك يش چي هلته سود نوي نو په مشكل رسه به يئ مومي ،مګر ددي
رسه رسه اسالم دژوند ټول كړه وړه دايس حل كړي چي هيڅ مشكل پكښي ندى پايت او په هره زمانه يك چي كوم
مشكل راځي نو اسالم دهغه لپاره ښه حل لري ،اوس پوښتنه داده چي ددغو سودي بانكونو بل غوره بديل څه يش
دى؟
كه واقعيت ته وګورو نو دسودي بانكونو غوره بديل په معارص وخت يك اسالمي دايس بانكونه دي چي كړنه يئ
پدايس مضاربت والړه وي چي اسالمي احكامو رسه ټكرنخوري ،او ګټه پدايس عادالنه توګه ووييش چي له هرراز ظلم
څخه خوندي او پاكه وي ځكه ګټه د رسمايئ په اندازه ويشله كيږي او رسول الله صىل الله عليه وسلم فرماييل دي:
"ګټه په ضامنت رسه ده" ،او رشعي قاعده دايس ده " ګټه په تاوان ده " .
ب :اسالمي بانكونه دټولو مسلامنانو لپاره ددي الر پرانزي چي خپيل رسمايئ په مرشوع طريقه وكاروي او دغه كړنه
ددي المل ګرځي چي په شتمنيو يك زيادت پدايس طريقه رايش چي هغه روا وي او له بيل خوا دخلكو شتمني له
خزانه كولو څخه ژغوري.
ج :داسالمي بانكونو په جوړونه رسه اسالمي اقتصاد زيات پرمختګ كوي.
د :داسالمي بانكونو جوړل دټولني مالونه له حرامو څخه ژغوري او پدايس الرو چارو يئ استعاملوي چي هغه مرشوع
وي.
و :داسالمي بانكونو جوړونه ددي المل ګرځي چي ګټي به په عادالنه توګه دخلكو ترمنځ ويشيل كيږي چي پر هيچا
به ظلم او تريى نه كيږي.
ز :داسالمي بانكونو جوړونه به ددي ښكارندوي چي مسلامنان خپل دين ته ژمن دي او سختو او ستونځمنو حاالتو
يك هم دوي هغه الر تعقيبوي چي اسالم ورته دهغي اجازه كوي.
اوس كه واقعيت ته وګورو نو په شلمه پيړۍ يك يو شمري مسلامنانو ددي ستونزي درك وكړ او هامغه وو چي
داسالمي بانكونو په پرانستلو يئ پيل وكړ ،تر څو پدي رسه وكوالي يش له يوي خوا مسلامنان له ناوړه عمل سود څخه
وژغوري او بيل خوا داسالمي نړۍ اقتصاد ته ښي برياوي ورپه برخه كړي ،چي كه مبالغه ونكړو نو دغو بانكونو ښي
پاييل لريل دي او ګڼ شمري خلك يئ خپل ځان ته راجذب كړيدي ،تراوسه پوري داسالمي نړۍ په بيالبيلو هيوادونو
يك دغه بانكونه پرانستل شوي دي دبيلګي په توګه د ديب اسالمي بانك ،داردن اسالمي بانك ،دقاهري نړيوال اسالمي
بانك ،دسودان اسالمي تضامني بانك ،دبنګلديش اسالمي بانك ،او دايس نور چي په لنډ ډول به ديو يا دوو تګالرو او
كارونو ته اشاره وكړو:
دغه بانك په كال 0075 /9 /01م يك د اماراتو په هيواد د ديب په ښارګوټي يك پرانستل شو ،نوموړي بانك دخلكو
مالونه پدايس توګه كاروي چي دسود څخه په بشپړه توګه خوندي وي او دي مهاله يئ ګڼ شمري كارونه تررسه
كړيدي چي ځيني په الندي ډول دي :
الف :دسوداګري چاري په دايس شكل مخ پر وړاندي بيول چي داسالمي رشيعت داحكامو رسه موافقي او برابري
وي.
ب :د راكړي او وركړي (تباديل) كړين پدايس توګه چي خپله مزدوري هم ځيني ستنه كړي او داسالمي رشيعت
داحكامو رسه ټكر ونخوري.
ج :دبيالبيلو پروژو جوړول ،د صادرايت او واردايت توكو چاري مخ ته بيول ،دارنګه دټيكداري په كارونو يك برخه
اخستل.
نوموړي بانك تر اوس مهال زيات كارونه كړي لكه دعقاراتو په برخه يك ددىب په ښارګوټي يك د بدر په نوم
داوسيدين ښارګوټي جوړونه ،چي دغه ښارګوټي دوژوند له ټولو وسايلو څخه برخمن دى ،دارنګه بانك د مرابحي
بيعي كړنه د وارداتو او صادراتو له الري تررسه كوي ،چي پدي برخه موټرو ،كورونو او دكور دسامانونو دنده پر مخ
بيايئ ،دا شان نور ډير دايس كارونه دي چي دغه او نور اسالمي بانكونه يئ اجراء او تراوسه پوري ښي السته راوړين
لريل دي.
ج :د كمبياال په چكونو چي كله دخپيل مودي څخه وروسته كړي كومه ګټه نه اخيل.
1-دجاري حسابونو پرانستل ،چي پدي كار يك دهغه كس السليك اخيل چي اكاونت پرانزي ،او هغه ته بانيك كتابچه
وركوي ترڅو دهغي وسيله خپيل پييس له بانك څخه وبايس ،مګر دامانتي پيسو په عوض يك بانك هيڅ ګټه نه
وركوي
2-دګټي نه پرته دحساب (اكاونت) پرانستل ،چي پدي ترځ يك پييس ايښودونيك ته دبانك كتابچه وركوي او ټول
هغه امانت چي په بانك يك ږدي هغه پكښي لييك ،او پرته دګټي څخه يئ بريته وغوښتني پر وخت ورته سپاري.
3-د محدودي نيټي لپاره داستثامري دفرتونو پرانستل ،امانتونه او دګټه لرونيك پييس دبانك په فايده يك زيارت
رول لوبوي ،دارنګه ددي احتامل هم لري چي خساري پر مهال به تاوان پر غاړه اخيل ،او كچريي دغه شتمني پخوا
له وخت څخه له بانك څخه وايستيل يش نو دګټي مستحق نه بلل كيږي ،ځكه هغه رشائط يئ پوره نكړه چي دتړون
(عقد) پر مهال وررسه شوي وو .
4-داستثامر حساب
لومړي :دپيسو (ودائع) ښودل او داستثامر په اوړند بانك ته كامل اختيار وركول ،پدي معنى چي دپيسو ښودونيك
بانك ته ددي اخيتار وركوي چي پييس دخپيل خوښي مطابق په هره پروژه يك چي كاروي كار دي كړي.
دويم :دپيسو جمع كول مګر ددي رسه رسه داستثامر الر تعينول ،پدي صورت يك به پييس ښودونيك دمال
داسثتامر لپاره الر ټايك.
البته په دواړو حاالتو يك بانك دپييس ښودونيك مضارب رشيك بلل كيږي ،پدي معنى چي دټولو هغو كسانو دكار
او پيسو داستثامر وكيل دي چي خپيل پييس يئ په بانك يك ښي وي ،دبانك دمايل كال په پاي يك به پييس ښودونيك
خپله ګټه واخيل ،او كچريي پروژه محدود وخت ولري نو دپروژي درسته رسولو وروسته به خپله ګټه ترالسه كړي.
5-داجنبي پيسو پرييدنه او پلورنه ،البته دغه كړنه (رصف) به داسالمي رشيعت مطابق دهامغي ورځي په قيمت او
مخيك له جالوايل څخه به يئ تسليموي.
6-دهيواد په دننه او بهر ته دپيسو ليږدونه ،پدي ليږدونه يك به بانك يوازي هغه پييس ستنوي چي په ليږدونه
مرصف شوي وي.
9-دټيكداري په كارونو يك رشكت كول ،البته دغه رشكت به دهغه مضاربت په اساس وي چي داسالمي رشيعت
داساساتو رسه برابر وي ،پدي صورت يك به كاركوونيك په كار او ياهم په كار او يوه برخه دمال رسه رشيك وي او
بانك به يوازي په مال رسه رشيك وي ،ګټه او تاوان به داتفاق مطابق تقسيموي.
10-داعتامد پاڼي وركول :كچريي هغه كس چي خپيل شتمني دبانك رسه يښي وي وغواړي دبهر څخه يو شمري
تجاريت تويك وارد كړي ،پدي صورت يك له بانك څخه داعتامد پاڼه اخيل چي دهغي قيمت به دده له حساب څخه
ستنه كړي او يا به هم بانك پدي كړنه يك دده رسه رشيك يش ،بانك به پخپل وار الزم اجراءات تررسه كوي لكه
دتوكو دقيمت سپارل صادرونيك جهت ته ،دارنګه دهغو دكرايئ مصارف او دايس نور.
ب :كچريي دقرض په شكل كيږدي ،بيا يئ څښنت ته روا نده چي له خپيل معيني نيټي څخه مخيك وبايس ،پدي
صورت يك بانك ته روا ده چي پكار يئ واچوي ،دارنګه د وريك په حالت يك بانك ضامن دى ،او دا پر هغو حساباتوهم
پيل كيږي چي تر معيني نيټي پوري حسابونه منجمد شوي وي ،او په جاري حسابونو يك څښتنان كوالي چي څه
وخت وغواړي هغه وخت يئ ايستالي يش ،او پدي صورت يك به يئ رشعي كيفيت پدي شكل وي :دايس قرض دي
چي كله يئ وغواړي نو همهغه وخت به ورته وركول كيږي.
ج :كه دامانت په شكل يئ ښي وي نو زيادت به نه اخيل او اخستل يئ ناروا دي ،او كه دقرض په شكل يئ ښي وي،
نو يا به يئ زيادت رشط كړي وي يانوي كه رشط كړي يئ وي دا حرام دي ،او كه نه يئ وي رشط كړي ،او نه يئ
قرض دزيادت وسيله ګرځويل وي ،نو بيا روا ده ،مګر كه مونږ خپل عرص ته وګورو او بيا ددي رسه رسه دمسلامنانو
كمزوري اميان ،او لږ تقوا ته نظروكړو نو دا به بهرته وي چي اسالمي بانكونه دا كار ونكړي ،پدي معنى چي دقرض
په عوض يك چاته زيادت ورنكړي داځكه چي :
لومړي :بانك قرض ددي پخاطر ندي اخستي چي بانك ورته محتاج دى ،بليك خپله قرض وركوونيك ديته محتاج
دى چي خپله شتمني په بانك يك وسايت ،او كچريي دامانت په شكل كيږدي نو پدي صورت يك قرض وركوونيك
له وركيدو نه پري ويريږي ،ځكه دامانت په شكل يئ بانك ضامن ندي ،دارنګه دامانت په شكل له بانك رسه مالونه
دومره زياتيږي چي بيا يئ بيلوايل خورا ستونځمن دى ،پرته لدينه چي په ځانګړيو صندوقونو يك كيږدي او په عوض
يك مزدوري اخيل .
دويم :كه بانك دغه كار وكړي نو دابه يئ يو عادت وګرځي ،او دخلكو زړونه به ځانته را واړوي ،او په مقابل يك به
دخلكو زړونه دهمدي زيادت پوري وتړل يش چي اسالمي رشيعت دهغو كارونو اجازه نه وركوي چي په پاي يك
دناروا المل ګرځي او ديته په اسالمي فقه يك (سد الزرائع) وايئ ،چي بنسټ يئ خپله رسول الله صىل الله عليه وسلم
يښي.
الف :رسول الله صىل الله عليه وسلم مسلامين ښځي لدينه منع كړي چي دسجدي پر مهال خپل رسونو دنارينه و
څخه مخيك اوچت كړي ،ترڅو سرتګي دنارينه و په فرجونو ونه لګيږي" .
ب :رسول الله منع كړي چي يو سړي دبل رسه دپلورين او پريودين پر حالت يك وي نو دريم ته روا نده چي دپلورين
يا پريدين غوښتنه وكړي" دا حديث دمخكني په څري دى ،ځكه دغه كړنه دمسلامنانو ترمنځ د دښمني او حسد
المل ګرځي.
نو دپورتنۍ قاعدي (سد الذرايع) پر بنسټ بايد ووايو :چي الله پاك يو يش حرام كړي دهغه ټويل الري چاري ووسايل
يي هم حرام ګرځويل دي ،ترڅو دحرمت تحقيق صورت ومومي ،كچريي الري چاري او وسائل مرشوع واي نو دا به
دحرمت رسه په ټكر يك و ،او خلكو به بيا دحرام خوړولو لپاره همدغه چلونه او حييل كارويل.
دارنګه رسول الله صىل الله عليه وسلم فرماييل دي " :غټ دګناهونو نه داده چي سړي خپلو والدينو (مور او پالر)
ته ښكنځل كوي ،صحابه و وويل اي دالله استازيه! څرنګه يو سړي خپلو والدينو ته ښكنځل كوي ،هغه مبارك وويل:
دبل چار پالر ته ښكنځل كوي او هغه دده مور اوپالر ته ښكنځل كوي" .
ددي فرمويل پر بنسټ ويالي شو چي سود ټويل الري چاري بايد وتړيل يش ،او كه څوك دسود پورتنۍ الري پرانزي
بيا ډير نيږده ده چي پكښي ور ګډ يش ،او كوم چي مضاربت دى نو پكار ده چي په بشپړ ډول داسالمي تعليامتو
موافق تررسه يش ،ګټه او تاوان د شوي موافقنامي پر اساس توزيع يش ،اودغه الره داسالمي اساساتو رسه جوړه او
برابره ده .والله اعلم.
خامته
دپورنيو معلوماتو پر بنسټ دايس ښكاري چي دخلكو معارص ي چاري او كړين دژوند په ټولو برخو پرمخ تليل ،چي
دغي كړين دايس څه رامنځته كړي چي هغه نوي تاكتيكونو او نوي اجتهاداتو ته اړتيا لري ،كه معارص پرمختګ ته
وګورو نو هر څه دپخوا څخه بدل شوي،اوس مهال خلكو ژوند په ټولو برخو يك ديو بل رسه تړيل دى ،ددوي دژوند
وسايل يو دبل رسه دايس تړل شوي چي دبيلوايل امكان له منځه تليل ،او كه اقتصادي ډګر ته راشو نو دهيوادونو
اړييك په همدي راڅرخي ،آن چي نن په نړۍ يك كومي شخړي رواين دي تر شاه اقتصادي انګيزي دي ،امريكا چي
نن كومه جګړه پيل كړي بنسټيز المل يئ اقتصاد دى ،ترڅو دنورو زيرمي پخپله ولكه يك راويل په تريه بيا تيل،
دارنګه دپيسو معارص نظام راوستل او بيا دهغه پيل كول هغه څه و چي ترشاه يئ نور اهداف لرل ،درسو او سپينو
زرو په ځاي دمعارصو كاغذي نوټونو رواجول دايس موضوع وه چي استعامري او ځواكمنو هيوادونو پري دوه هدفه
ترالسه كړه ،له يوي خوايئ هغه هيوادونه چي ددوي دپالييس څخه يئ مخالفت كول دهغوي مال يئ په همدي ورماته
كړه ځكه ځواكمنو هيوادونو به يئ پر ضد اقتصادي بنديزونه ولګول چي دغه كار به خپله دهيواد پييس را وغوځويل
او بيا به يئ نشواي كوالي دهغوي مقاومت وكړي نو خپله به ورته تسليم وو ،او بيل خوا يئ خلك دسود خوړولو ته اړ
كړه ،ځكه معارص كاغذي نوټونه يا پييس كال په كال خپل ارزښت دالسه وركوي نو كه پييس همدايس پايت كيږي
په بل كال يك هغه ارزښت نوي كوم چي په سږ كال يك وو ،همدي كړين استعامرګرانو خلك ديته ليواله كړه چي
خپيل شتمنۍ په سود واچوي تر څو هغه نقصان پري پوره كړي چي پييس يئ دوخت په ترييدو رسه له السه وركوي،
رسبريه پردي دمعارصي تجاريت بانكونو ګټي يوازي او يوازي استعامرګرانو ته رسيږي ځكه په اسالمي هيوادونو يك
دايس ډاډمن بانكونه وجود نلري چي خلك هلته خپيل شتمني پكښي وسايت نو دا سبب شو چي ګڼ شمري مسلامنانو
خپيل شتمني داروپا په بانكونو يك كيښودي ،تردي چي يوي رسوي وښوده كه دخليج دشتمنو هغه شتمني چي
يوازي دسويس په بانكونو يك دوي يښي دهغي زكات پر بيوزله او فقريانو وويشل يش نو په اسالمي نړۍ يك به
بيوزيل او فقر ختم كړي.
البته ددي رسه رسه يو شمري مسلامنان ديته متوجه شول او داسالمي بانكونو په پرانستلو يئ پيل وكړ چي تر اوسه
پوري په يو ش مري هيوادونو يك جوړ شوي هم دي او ترډيره بريده يئ ښي پاييل لريل ،له يواي خوايئ خلك له ناروا
(سود) څخه وژغورل او له بيل خوا يئ اسالمي هيوادونو اقتصاد ته وده وركړه ،آن چي اوس كفري هيوادونو دمسلامنانو
دشتمنيو دجذبولو لپاره هڅي اوهاندي رشوع كړي چي دايس بانكونه جوړ كړي چي داسالمي احكامو رسه ټكر
ونخوري او ددي دپاره يئ اسالمي علامء ځانته غوښتي او له هغوي څخه ددغيس پالنونو مشوري اخيل چي تراوسه
پوري په انګلستان او چني يك دغي رنګي بانكونه جوړ شوي او نور هيوادونه يئ هم په لټه يك دي ،خو متاسفانه چي
ګگن شمري اسالمي هيوادونه ال په هامغه زاړه خوب ويده دي ،پدي اساس اسالمي هيوادونو ته پكار ده چي ددغيس
بانكونو جوړولو ته زياته پاملرنه وكړي او هر ښارګوټي يك څانګي پرانزي ترڅو خلك وكوالي يش په اسانۍ رسه خپيل
شتمني پدغيس بانكونو يك كيږدي ،ما خپل دغه بحث او څيړنه په همدي موضوع ليكيل ترڅو زمونږ هيواد هم
وكوالي يش دغي كړين ته بډي را ونغاړي او زمونږ په هيواد يك هم په سود نه والړ او داسالمي احكامو مطابق بانكونه
پرانزي
په پاي يك له الله څخه سوال كوم چي زما عجز بنده دغه عمل پخپل دربار يك قبول كړي.
وصىل الله تعاىل عىل خري خلقه محمد وعىل آله وصحبه اجمعني .
ملن لیکونه
1-وګوره تبيني الحقائق ،51 /5الهدايه ،061 /9الډم تاليف امام شافعي ،5 /4نهايه املحتاج تاليف رميل . 061 /4
حديث ابن ماجه روايت كړي وګوره نيل االوطار د شوكاين . 910 /5
1-تحفه الفقهاء تاليف سمرقندي ،11 /9بدائع الصنائع ،9054 /0املدخل الفقهي العام 910 /0الرشكات يف الفقه
الږسالمي تاليف عيل خفيف 60مخ
1-تحفه الفقهاء تاليف سمرقندي ،15 /9بدائع الصنائع ،9610 /0نهايه املحتاج ،064 /4او املدونه الكربى /01
. 01
1-قواعد نورانيه تاليف شيخ االسالم ابن تيميه 071مخ ،بدائع الصنائع ،1507 /0بدايه املجتهد ،196 /1او نهايه
املحتاج . 060 /4
1-وګوره املدخل الفقهي العام تاليف مصطفى زرقاء ،407 /0بدائع الصنائع ،1690 /0او نهايه املحتاج . 069 /4
1-الرشكات يف الفقه االسالمي 07مخ كشاف القناع تاليف بهويت ،491 /9او نهايه املحتاج . 060 /4
وګوره املهذب ،404 /0املحىل ،110 /0تبيني الحقائق ،094 /5بدايه املجتهد . 191 /1
2-املغني ،50 /5بدائع الصنائع ،1540 /7تطوير االعامل املرصفيه تاليف داكرت سامي حسن احمد 409مخ
2داعدادو او منرو نظام دايس دحساب الر ده چي په هغي يك دټولو پيسو دګټي اندازه زياتوايل او كموايل هره ورځ
معلوميږي ،دا پدايس شكل چي دهري ورځي عايدايت رسيد په هغو ورځو يك په ډيره ساده توګه رضبوي چي دا
رسيد ورته رسيديل وي ،او پدي رسه هغه عدد چي په نتيجه يك السته راغيل وي ديوي ورځي ګټه شمريله كيږي
چي بيا دهغي رسه نوري ورځي كومي چي پري تريي شوي وي رضب وركوي او پدي رسه دټويل مدي دګټي اندازه
راوبايس .
تطوير االعامل املرصفيه د ډاكرت سامي حسن احمد حمود له 407-404مخ پوري
2د ډاكرت عيل عبد الرسول هغه بحث چي د (بانكونه پرته دفايدي) څه تر عنوان الندي ليكيل اونړيوال اقتصادي
كنفرانس ته يئ واړاندي كړي 04مخ
1-مخكني مصدر ،410دارنګه داهرام ورځپانه دګڼي رقم 91016تاريخ 0074/00/15اعالن رشوط متليك نوع فيات
0911
1-النواحي العمليه لسياسات البنوك التجاريه تاليف محمد نبيل ابراهيم حافظ 16مخ دريم چاپ دار النهضه
العربيه كال 0074
1-وګوره :تحفه الفقهاء ،10 /9املحىل ،140 /0تبيني الحقائق ،71 /5القوانني الفقهيه 101مخ او رشح الخريش
. 107 /6
2-حديث بزار روايت كړي له ابن مسعود څخه او طرباين له سهل بن سعد څخه روايت كړي حديث صحيح دى .
وګوره قضايا فقهيه معارصه تاليف شيخ محمد برهان الدين السنبهيل 19 /11
دشيخ مصذىف زرقاء هغه مضمون چي دجدي په غونډه يك په كال 0070م يك وويل .
وګوره :البنوك االسالميه بني النظريه والتطبيق تاليف ډاكټر عبد الله طيار . 191
1-دابوهريره په حديث يك راغيل ديو سړي په رسول الله صىل الله عليه وسلم باندي يو اوښ قرض و ،هغه سړي
يووخت راغي دخپل قرض غوښتنه يئ كوله ،رسول الله امر وكړ چي وريئ كړي ،هغوي چي وكتل نو په هامغه سن
سال اوښ يئ ونه موند ،بليك ټول اوښان دهغه په پرتله غټ وو ،رسول الله بيا امر وكړ چي همدا وركړي ،هغه سړي
وويل :ښه وفا دي رارسه وكړه ،الله پاك دي له تا رسه وفا وكړي ،نبي كريم صىل الله عليه وسلم وويل :ستاسو بهرت
هغه څوك دى چي په قرض وركونه يك ښه ادا وكړي" حديث بخاري په 1909رقم رسه روايت كړي .