‫ﯾﺎدداﺷﺖﻫﺎﯾﯽ در ﻣﻮرد ﺗﺌﻮری اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﺎ‬

‫‪Notes on the theory of schizophrenia‬‬

‫‪1954‬‬

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‪ :‬وﯾﻠﻔﺮد ﺑﯽﯾﺎن‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ :‬ﺗﯿﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪی ﺗﺪاﻋﯽ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬

‫در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﮐﺎرﺑﺮد زﺑﺎن در ﺑﯿﻤﺎر اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ و ﺗﺄﺛﯿﺮ آن ﺑﺮ ﺗﺌﻮری اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﺎ و ﺷﯿﻮهی ﺗﺤﻠﯿﻞ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر را ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ و ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﻢ داد‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﻼم ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻣﺪﯾﻮن ﻧﻈﺮات‬

‫رواﻧﮑﺎواﻧﯽ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ در رﺷﺪ دﯾﺪﮔﺎهﻫﺎی ﻣﻦ ﻧﻘﺶ داﺷﺘﻪاﻧﺪ و در ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ آﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﯽﭘﺮدازم‪ .‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای درک ﺑﻬﺘﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﻢ ﺣﺘﯽ در ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻪ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ اﺷﺎره ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬آﺛﺎر ﻣﻼﻧﯽ ﮐﻼﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋهای در دﯾﺪﮔﺎهﻫﺎی ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺗﺌﻮری رواﻧﮑﺎواﻧﻪی اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﺎ دارد‪ .‬ﻓﺮض ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ »ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺳﺎزی ﻓﺮاﻓﮑﻨﺎﻧﻪ« و »ﭘﺎراﻧﻮﺋﯿﺪ« و »ﻣﻮﺿﻊ اﻓﺴﺮدهوار« ﺑﻪ واﺳﻄﻪی‬

‫آﺛﺎر وی ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ِ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺧﻄﺮ ﻏﻔﻠﺖ از ﻣﺎﻫﯿﺖ رواﺑﻂ‬

‫ا ُﺑﮋهای اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ در ﭘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت‬

‫رواﺑﻂ ا ُﺑﮋهای اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ‪ ،‬وﯾﮋﮔﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪی اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﻫﻤﯿﺖ ﻧﮑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﯿﺎن‬

‫ﮐﻨﻢ‪ ،‬در ﻇﺮﻓﯿﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﺮای روﺷﻦ ﮐﺮدن ﻣﺎﻫﯿﺖ اﯾﻦ راﺑﻄﻪی ا ُﺑﮋهای ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در واﻗﻊ ﺗﺎﺑﻌﯽ‬

‫)‪ (subordinate function‬از آنﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫اﯾﻦ اﻃﻼﻋﺎت از ﺗﺤﻠﯿﻞ و آﻧﺎﻟﯿﺰ ﺷﺶ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪهاﻧﺪ؛ دو ﻧﻔﺮ ﻣﻌﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺣﺎﻟﺖ اﺿﻄﺮاب وﺳﻮاﺳﯽ ﺑﺎ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی اﺳﮑﯿﺰوﺋﯿﺪ داﺷﺖ‪ ،‬و ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ‬

‫اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ دﭼﺎر ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻮﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻃﯽ ﯾﮏ دوره زﻣﺎﻧﯽ ﺑﯿﻦ ﭼﻬﺎر و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل‬

‫ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‪ .‬از اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‪ ،‬دو ﻣﻮرد از وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﺑﺮﺟﺴﺘﻪی ﭘﺎراﻧﻮﺋﯿﺪ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫و ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎی اﻓﺴﺮدﮔﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬

‫در اﯾﻨﺠﺎ از روش ﺗﺤﻠﯿﻞ رواﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺑﺮای ﺑﯿﻤﺎران ﻧﻮروﺗﯿﮏ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪام‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی ﻣﺜﺒﺖ و ﻣﻨﻔﯽ اﻧﺘﻘﺎل در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪهای ﮐﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮﻫﺎ ﺑﺮ آن اﺳﺎس اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ را ﺑﺎﯾﺪ در اﻧﺘﻘﺎل ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ و در ﮐﻨﺶﻫﺎ و ﺗﺪاﻋﯽﻫﺎی آزاد ﺑﯿﻤﺎر ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎل ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ در ﺗﺤﻠﯿﻞ اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ در ﻣﻮرد‬

‫آن ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪاﻋﯽﻫﺎی آزاد ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽﭘﺮدازم‪.‬‬

‫زﺑﺎن اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ‬

‫ﻓﺮد اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻃﺮﯾﻖ از زﺑﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﯿﻮهی ﮐﻨﺶ )‪،(mode of action‬‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روﺷﯽ ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط‪ ،‬و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روش ﺗﻔﮑﺮ‪ .‬او در ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﺑﯿﻤﺎران ﻣﺘﻮﺟﻪ‬

‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻔﮑﺮ اﺳﺖ‪ ،‬او ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﮐﻨﺶ ﮔﺮاﯾﺶ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ؛‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬او ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺮود ﺗﺎ ﺑﺎ دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎت درﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﮐﺴﯽ در ﺣﺎل‬

‫ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﭘﯿﺎﻧﻮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ً‪ ،‬اﮔﺮ او ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬راهﺣﻞ آن ﺑﻪ ﮐﻨﺶ ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد‪ ،‬ﻣﺜﻞ زﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ در ﯾﮏ ﻣﮑﺎن ﺣﻀﻮر دارد‪ ،‬او ﺑﺎﯾﺪ در ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ –ﺗﻔﮑﺮ ﻫﻤﻪﺗﻮان‪ -‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫روﺷﯽ ﺑﺮای ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻓﺮد از آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﯿﻮهی ﮐﻨﺶ در ﺧﺪﻣﺖ دوﭘﺎرهﺳﺎزی‬

‫ا ُﺑﮋه ﯾﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺳﺎزی ﻓﺮاﻓﮑﻨﺎﻧﻪ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬در اداﻣﻪ ﯾﺎدآور ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ‬

‫ﺟﻨﺒﻪ از رواﺑﻂ ا ُﺑﮋهای اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن او در ﺣﺎل دوﭘﺎرهﺳﺎزی ﯾﺎ ورود و ﺧﺮوج ا ُﺑﮋهﻫﺎﯾﺶ‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫اوﻟﯿﻦ ﻣﻮرد از اﯾﻦ ﮐﺎرﺑﺮدﻫﺎ در ﺧﺪﻣﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺳﺎزی ﻓﺮاﻓﮑﻨﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﻤﺎر از ﮐﻠﻤﺎت ﺑﻪ‬

‫ﻋﻨﻮان ﭼﯿﺰﻫﺎ )‪ (things‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺨﺶﻫﺎی ﭼﻨﺪﭘﺎرهی ﺧﻮدش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ زور آﻧﻬﺎ را‬

‫ﺑﻪ ﺳﻮی رواﻧﮑﺎو ارﺳﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﻪی ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎی اﯾﻦ رﻓﺘﺎر‪ ،‬ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس‬

‫ﻣﯽﮐﺮد در اﺑﺘﺪای ﻫﺮ ﺟﻠﺴﻪ وارد ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺎﯾﺪ در ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻠﺴﻪ ﺧﻮدش را رﻫﺎ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ‪ ،‬زﺑﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﯿﻮهی ﮐﻨﺶ ﺑﺮای دوﭘﺎرهﺳﺎزی ا ُﺑﮋهﻫﺎی او ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽرود‪ .‬اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ رواﻧﮑﺎو ﺑﺎ آزاردﻫﻨﺪهﻫﺎی دروﻧﯽ )‪ (internal persecutors‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ‬

‫در زﻣﺎنﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎ دو ﻧﻤﻮﻧﻪ از اﯾﻦ ﻧﻮع ﮐﺎرﺑﺮد زﺑﺎن اراﺋﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪:‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر وارد اﺗﺎق ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻧﺎﻓﺬ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» ،‬ﻓﮑﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ«‪ .‬ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻗﺒﻠﯽ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر ﺷﮑﺎﯾﺖ دارد ﮐﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮای‬

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬او ﻗﺼﺪ دوﭘﺎرهﺳﺎزی ِ ﻣﻦ از ﻃﺮﯾﻖ اراﺋﻪی دو ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ در ﯾﮏ زﻣﺎن‬

‫داﺷﺖ‪ ،‬و اﯾﻦ اﻣﺮ در ﺗﺪاﻋﯽ ﺑﻌﺪی وی ﻧﯿﺰ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ » ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در‬

‫آﺳﺎﻧﺴﻮر دو دﮐﻤﻪ را ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻓﺸﺎر ﻣﯽدﻫﻢ‪ ،‬آﺳﺎﻧﺴﻮر از ﮐﺠﺎ ﻣﯽداﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ؟«‬

‫ﻣﺜﺎل دوم ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎ )ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽﻫﺎی( ﮔﺴﺘﺮدهای دارد‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﺄﺛﯿﺮ آن ﺑﺮ ﺑﯿﺨﻮاﺑﯽ اﺳﺖ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ‬

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮدازم‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﮑﻨﯿﮏ ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯿﺐ دو ﻋﻨﺼﺮ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد‪ :‬ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻪ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﻮابآﻟﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻃﺒﻖ ﺑﺮآوردش رواﻧﮑﺎو را ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺒﺮد‪ .‬در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل‪ ،‬او ﮐﻨﺠﮑﺎوی‬

‫رواﻧﮑﺎو را ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﺪف او دوﭘﺎرهﺳﺎزی رواﻧﮑﺎو اﺳﺖ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪارد ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺮود و اﺟﺎزه ﻧﺪارد ﺑﯿﺪار ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫در اداﻣﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎری ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی رواﻧﮑﺎو را دوﭘﺎره ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻮﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﻤﻮﻧﻪ را اراﺋﻪ ﺧﻮاﻫﻢ داد‪.‬‬

‫اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ ﺑﺎ زﺑﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﯿﻮهای ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﻣﯽﭘﺮدازم‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎ زﻧﺠﯿﺮهای‬

‫از ﺗﺪاﻋﯽﻫﺎ در ﯾﮏ ﺟﻠﺴﻪ وﺟﻮد دارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﻮاﺻﻞ ﭼﻬﺎر ﯾﺎ ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪای از ﯾﮑﯿﺪﮔﺮ ﺟﺪا ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ دارم ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ آن را ﺣﻞ ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫از زﻣﺎن ﮐﻮدﮐﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺎﻧﺘﺰی ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎ واﻗﻌﯿﺖ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺟﻠﻮی آﻧﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﯿﭻ رؤﯾﺎﯾﯽ ﻧﺪارم‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺳﺮدرﮔﻢ و ﻣﺒﻬﻮت اداﻣﻪ داد‪» ،‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ اﮐﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ«‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬

‫»ﺣﺪود ﯾﮑﺴﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯿﺪ در ﺗﻔﮑﺮ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﻞ‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪای ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻫﺴﺘﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪» :‬ﺑﻠﻪ«‪ .‬رواﻧﮑﺎو‪» :‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﮑﺮ اداﻣﻪ دادﯾﺪ ﮐﻪ در ﮐﻮدﮐﯽ ﻓﺎﻧﺘﺮی ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ؛ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ‬

‫ﻫﯿﭻ رؤﯾﺎﯾﯽ ﻧﺪارﯾﺪ؛ ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﭼﮑﺎری ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون‬

‫ﻓﺎﻧﺘﺰی و ﺑﺪون رؤﯾﺎ اﺑﺰاری ﻧﺪارﯾﺪ ﺗﺎ از ﻃﺮﯾﻖ آن ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞﺗﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ «.‬ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد‪،‬‬

‫و ﺑﺎ آزادی و اﻧﺴﺠﺎم ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪ .‬ارﺟﺎع )اﺷﺎره( ﺑﻪ ﺑﺎزداری از ﻓﺎﻧﺘﺰی ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺷﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬از ﻣﺸﺎﻫﺪات ﻣﻼﻧﯽ ﮐﻼﯾﻦ در ﻣﻘﺎﻟﻪاش ﺑﺎ ﻋﻨﻮان‬

‫»ﻣﺸﺎرﮐﺖ در ﺗﺌﻮری ﺑﺎزدارﻧﺪﮔﯽ ﻓﮑﺮی«‪ ١‬ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫دوﭘﺎرهﺳﺎزی ﺷﺪﯾﺪ در اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ‪ ،‬دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﻤﺎدﻫﺎ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬اﺳﺎﻣﯽ و اﻓﻌﺎل را‬

‫ن اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﺑﻪ او در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺮی ﺿﺮوری‬

‫ﺑﺮای او دﺷﻮار ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﺸﺎن داد ِ‬

‫اﺳﺖ؛ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﺜﺎﻟﯽ اراﺋﻪ ﺧﻮاﻫﻢ داد‪ .‬ﻇﺮﻓﯿﺖ و اﺳﺘﻌﺪاد ﺷﮑﻞﮔﯿﺮی ﻧﻤﺎدﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻮارد زﯾﺮ ﺑﺴﺘﮕﯽ‬

‫دارد‪:‬‬

‫)‪ (۱‬ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ درک ﮐﺎﻣﻞ ا ُﺑﮋهﻫﺎ‪.‬‬

‫)‪ (۲‬ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﭘﺎراﻧﻮﺋﯿﺪ‪-‬اﺳﮑﯿﺰوﺋﯿﺪ ﺑﺎ دوﭘﺎرهﺳﺎزی ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه آن اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫‪A Contribution to the Theory of Intellectual Inhibition‬‬
 ‫ن ﭼﻨﺪﭘﺎرهﻫﺎ و آﻏﺎز ﻣﻮﺿﻊ اﻓﺴﺮدهوار‪.‬‬
‫)‪ (۳‬ﮔﺮدﻫﻢ آورد ِ‬

‫از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ادﻏﺎم و ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪﺳﺎزی ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد‪ ،‬درک اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺷﮕﻔﺖآور‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺪاﯾﺶ آن ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻊ اﻓﺴﺮدهوار دارد‪ ،‬ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻧﻈﺮ ﻣﻼﻧﯽ ﮐﻼﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺮﺣﻠﻪای از‬

‫ﺗﺮﮐﯿﺐ و ﯾﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﻣﻮﺟﺐ اﻓﺰاﯾﺶ آ ﮔﺎﻫﯽ از واﻗﻌﯿﺖ رواﻧﯽ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬از‬

‫ن ا ُﺑﮋهﻫﺎی ﺧﻮب در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﻮر آزاردﻫﻨﺪهﻫﺎی‬

‫اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ وﯾﺮاﻧﯽ و از دﺳﺖ داد ِ‬

‫دروﻧﯽ )‪ ،(internal persecutors‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﻨﺒﻪ دﯾﮕﺮی از واﻗﻌﯿﺖ رواﻧﯽ‪ ،‬ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎﺧﻮآ ﮔﺎه‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﯿﻤﺎر اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ ﻣﻮﺿﻊ اﻓﺴﺮدهوار و ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﯾﮑﯽ‬

‫از ﻋﻠﺖ و ﻣﻌﻠﻮلﻫﺎﺳﺖ –ﮐﻪ ﺧﻮد اﻋﺘﻘﺎدی ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﻇﺮﻓﯿﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ او ﺑﺮای ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪﺳﺎزی اﺳﺖ–‬

‫و اﯾﻦ اﻣﺮ ﯾﮏ دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮ ﺑﺮ ﺑﺴﯿﺎری دﻻﯾﻞ ﻧﻔﺮت او از ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯽاﻓﺰاﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‬

‫و در ﺣﻘﯿﻘﺖ‪ ،‬درﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ را ﺑﺮای ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼت رواﻧﯽ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ از رواﻧﮑﺎو وﺣﺸﺖ زده ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻋﻼم ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮی دارد‪ ،‬اﻣﺎ‪،‬‬

‫و اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻪی ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬او ﻫﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪای از اﺿﻄﺮاب را ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﯽدﻫﺪ و ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﺑﺎ ﻇﺮﻓﯿﺖ اوﻟﯿﻪی ﺧﻮد ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﻧﺪارد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺮ‬

‫ﻋﻬﺪهی رواﻧﮑﺎو ﺑﺎﺷﺪ؛ ﯾﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺻﺤﯿﺢﺗﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ رواﻧﮑﺎو ﺑﻬﺘﺮ از‬

‫او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪون ﻓﺎﺟﻌﻪ‪ ،‬آن را )ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ( درون او ﭘﺮورش دﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﺑﯿﻤﺎر ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ‬

‫ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎی اﻧﺠﺎم ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از زﺑﺎﻧﯽ روی آورده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﺗﺤﻠﯿﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫ﻣﺸﺨﺼﻪی اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮدم‪ .‬او ﻇﺮﻓﯿﺖ ﮐﻼم ﺑﯿﺸﺘﺮی دارد اﻣﺎ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ آن را ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ‬

‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪﮐﺎر ﮔﯿﺮد‪.‬‬

‫رﺷﺪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ‬

‫ﺑﺮای ﺗﻮﺿﯿﺢ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﺑﯿﻤﺎر در اﺳﺘﻔﺎده از ﻇﺮﻓﯿﺖ اﻓﺰاﯾﺶﯾﺎﻓﺘﻪاش آﻧﻘﺪر ﻣﺤﺘﺎط و ﻣﻼﺣﻈﻪﮐﺎر اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪای را ﮔﺰارش دﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﺑﺮای او اﻫﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ دارد‪ .‬ﺑﯿﻤﺎری ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫»ﻣﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻫﺴﺘﻢ«؛ ﺑﻌﺪا ً در ﺟﻠﺴﻪی دﯾﮕﺮی اﻓﺰود‪» ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ«‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ او‬
‫ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ از ﺣﺎﻟﺖ ذﻫﻨﯽام ﺧﺎرج ﺷﻮم‪ «.‬اﻧﺒﻮﻫﯽ از ﻣﻄﺎﻟﺐ‪ ،‬ﮐﻪ از ﻋﻬﺪه ﻧﻘﻞﻗﻮل ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺮﻧﻤﯽآﯾﻢ‪ ،‬و در ﻃﯽ ﺳﻪ ﺳﺎل اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﺼﻮر را اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺮای ﻓﺮار از‬

‫زﻧﺪان اﺣﺴﺎس ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت‬

‫ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺣﺎﻟﺖ ذﻫﻨﯽ او اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎرزهای ﻣﺪاوم ﺑﺎ ا ُﺑﮋهﻫﺎی دروﻧﯽ ﺧﻮدش اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬او ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺮﺷﯽ را ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮان )‪ (potency‬و ﺗﺠﻬﯿﺰاﺗﺶ ﺑﺮای ﮐﺎر و ﻋﺸﻖ دارد‪ ،‬در‬

‫ﻣﻮرد ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪای ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﭘﺮداﺧﺘﻪام‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺟﻪ ﻗﺎﺑﻞ درک اﺳﺖ ﮐﻪ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ‬

‫ﻟﺤﻈﻪای دﯾﺪه ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻓﺮارش را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ‬

‫ﻓﺮار در اﺣﺴﺎس ﺑﯿﻤﺎر ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﮔﺰارش ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﺮاﯾﺶ‬

‫ﺑﺎ ارزش اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯿﻤﺎر ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﮐﻠﻤﺎﺗﻢ را ﮔﻢ ﮐﺮدهام« و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی‬

‫ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادم‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺰاری را ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻓﺮارش را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬در اﯾﻦ‬

‫ﭘﺮوﺳﻪ ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺿﺮوری‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ او ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﺠﺎد )‪(forge‬‬

‫اﯾﻦ اﺑﺰار ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ و اﺳﺘﻔﺎده از آن ﺑﺮای ﻓﺮار از ﺣﺎل ذﻫﻨﯽ ﺳﺎﺑﻘﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺠﺎزات ﺑﻪ اﯾﻦ‬

‫ﻣﺮﺣﻠﻪ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ؛ از اﯾﻦ رو ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ ﺑﺮای اﺳﺘﻔﺎده از ﻇﺮﻓﯿﺖ ﮐﻼﻣﯽ ِ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﮐﻪ از آن ﺑﺮﺧﻮردار‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﯿﻮهی ﮐﻨﺶ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﮐﻨﻮن ﻣﺜﺎﻟﯽ را ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ از دوﭘﺎرهﺳﺎزی اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ و دﺷﻮاریای ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﮑﻞﮔﯿﺮی‬

‫ﻧﻤﺎدﻫﺎ و رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪی ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻗﺒﻼ ً ﻗﻮل آن را داده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﯾﮏ اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪت ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻣﻮرد آﻧﺎﻟﯿﺰ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ؛ ﺑﺮﺧﯽ از ﻧﮑﺎت ﺿﺮوری دو ﺟﻠﺴﻪ‬

‫را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺸﺪار دﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻓﺸﺮدهﺳﺎزی ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﺴﯿﺎری از‬

‫ﻓﺮﻣﻮﻻﺳﯿﻮنﻫﺎی ﺗﮑﺮاری را ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻔﺴﯿﺮﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ در اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﮔﺰارش ﻣﯽدﻫﻢ‪ ،‬ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ زﺑﺎن ﮔﺰارش ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎده‪ ،‬دﻗﯿﻖ‪ ،‬و ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪ :‬ﻣﻦ ﺗﮑﻪای ﮐﻮﭼﮏ از ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺧﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫رواﻧﮑﺎو‪ :‬آن ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﮏ از ﭘﻮﺳﺖ‪ ،‬آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ آن را ﭘﺎره ﮐﺮدﯾﺪ‪ ،‬و ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻧﺪامﻫﺎی‬

‫داﺧﻠﯽﺗﺎن ﺑﺎ آن ﺑﯿﺮون آﻣﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪ :‬ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ‪ ...‬آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻫﺠﺎﻫﺎ )‪(syllables‬‬

‫رواﻧﮑﺎو‪ :‬ﺷﻤﺎ واژه ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ »آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ« را ﺑﻪ ﻫﺠﺎﻫﺎﯾﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ و اﮐﻨﻮن ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪ :‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دارد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪» ،‬اﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻫﺠﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫رواﻧﮑﺎو‪ :‬اﮐﻨﻮن ﻫﺠﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺮوف اﻟﻔﺒﺎء ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ )ﭼﻨﺪﭘﺎره ﺷﺪهاﻧﺪ(؛ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻫﺠﯽ ﮐﻨﯿﺪ‬

‫– ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ دوﺑﺎره ﺣﺮوف اﻟﻔﺒﺎ را ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار دﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻠﻤﺎت را ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر ﺟﻠﺴﻪی روز ﺑﻌﺪ را ﺑﺎ ﺗﺪاﻋﯽﻫﺎی ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻂ آﻏﺎز ﮐﺮد و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬

‫ﺟﻠﺴﻪای را ﮐﻪ ﺷﺮح دادم‪ ،‬ﺑﻪ او ﯾﺎدآوری ﮐﺮدم‪ ،‬ﮐﻪ در ﻧﺘﯿﺠﻪی آن ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺻﺤﯿﺢ را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺪﯾﻦﺗﺮﺗﯿﺐ‪:‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪ :‬ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻏﺬای ﺟﺎﻟﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫رواﻧﮑﺎو‪ :‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮرده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪ :‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻟﺒﺎس ﺟﺪﯾﺪی ﺑﺨﺮم و ﺟﻮرابﻫﺎﯾﻢ ﭘﺮ از ﺳﻮراخ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫رواﻧﮑﺎو‪ :‬دﯾﺮوز ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﭘﻮﺳﺘﺖ‪ ،‬آﺳﯿﺐ ﺑﺪی ﺑﻪ ﺧﻮدت رﺳﺎﻧﺪی و ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ‬

‫ﻟﺒﺎس ﺑﺨﺮﯾﺪ؛ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﭼﯿﺰی ﻧﺪارﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺑﯿﻤﺎر‪ :‬اﮔﺮﭼﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺮ از ﺳﻮراخ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻢ ﻓﺸﺎر وارد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫رواﻧﮑﺎو‪ :‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ ﺧﻮدت را ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ را ﻧﯿﺰ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪی‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اﻣﺮوز‬

‫ﻫﯿﭻ ﺧﻮراﮐﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﯾﮏ ﺳﻮراخ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺟﻮراب ﮐﻪ از ﺳﻮراخﻫﺎی زﯾﺎدی‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﺷﻤﺎ اﯾﺠﺎد ﮐﺮدهای و ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار دادهای ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺖ را ﻣﻨﻘﺒﺾ ﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬

‫ﯾﺎ آن را ﺑﺒﻠﻌﻨﺪ و زﺧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫در اﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ و ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻌﺪی ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ او اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ را ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪،‬‬

‫ﻏﺬای ﺟﺎﻟﺒﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﯾﮏ ﺳﻮراخ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﺳﻮراخ اﮐﻨﻮن آن ﭼﻨﺎن آزاردﻫﻨﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد آن را دوﭘﺎره ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪی اﯾﻦ دوﭘﺎرهﺳﺎزی‪ ،‬آن ﺳﻮراخ ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی ﺳﻮراخ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﯿﻮهای آزاردﻫﻨﺪه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی او ﻓﺸﺎر وارد ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر‪ ،‬ﻋﺎدﺗﻬﺎی ور رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﭼﯿﺰی )‪ (picking‬از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫در اﺑﺘﺪا او ﻓﻘﻂ ﺳﺮﮔﺮم ﺟﻮشﻫﺎی ﺳﺮﺳﯿﺎه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻗﺼﺪ دارم از ﺗﻮﺻﯿﻒﻫﺎی ﻓﺮوﯾﺪ ﺳﻪ ﻣﻮرد را ﻧﻘﻞ‬

‫ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﮑﯽ را ﺧﻮدش ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﻮرد را دﮐﺘﺮ ﺗﺎوﺳﮏ‪ ٢‬و دﯾﮕﺮی را آر‪ .‬راﯾﺘﻠﺮ‪ ٣‬ﻣﺸﺎﻫﺪه‬

‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ دارد‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻮارد ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻣﻘﺎﻟﻪ »ﻧﺎﺧﻮدآ ﮔﺎه« )‪ (۱۹۱۵‬ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮوﯾﺪ در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎرش ﮔﻔﺖ‪» ،‬او ﺑﻪ دﻟﯿﻞ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻮدش را از ﻫﻤﻪ ﻋﻼﯾﻖ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬وی اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ او ﺟﻮشﻫﺎی ﺳﺮﺳﯿﺎه دارد و ﺣﻔﺮهﻫﺎی ﻋﻤﯿﻘﯽ در‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ «.‬ﻓﺮوﯾﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﻘﺪه اﺧﺘﮕﯽ او ﺑﺮ روی ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ از ﺷﺮ ﺟﻮش ﺳﺮﺳﯿﺎه ﺧﻼص ﺷﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﺣﻔﺮه ﻋﻤﯿﻖ‬

‫وﺟﻮد دارد‪ .‬او اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪» :‬ﺣﻔﺮهای ﮐﻪ در ﻧﺘﯿﺠﻪی ﻋﻤﻞ ﻣﺠﺮﻣﺎﻧﻪی وی ﭘﺪی ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎه‬

‫ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ زﻧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪای ﺑﺮ ﺗﺤﻘﻖ ﺗﻬﺪﯾﺪ اﺧﺘﮕﯽ )ﯾﺎ ﻓﺎﻧﺘﺰی ﮐﻪ ﻧﺸﺎندﻫﻨﺪه آن ﺑﺎﺷﺪ( ﮐﻪ‬

‫از ﻃﺮﯾﻖ اﺳﺘﻤﻨﺎء ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪ «.‬ﻓﺮوﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ را ﺑﺎ ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» ،‬ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎر ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ‪ ،‬ﺳﻮراخ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻨﺎﻓﺬ ﭘﻮﺳﺘﯽ‬

‫را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎدی ﺑﺮای واژن ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار دﻫﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﻏﯿﺮ اﯾﻦﺻﻮرت ﺑﺎ ﻫﺮ ا ُﺑﮋهی ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮری‬

‫ن ﯾﮏ ﻓﻀﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻣﺤﺼﻮر ﮐﺮد ِ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎد اﯾﻦ ﺣﻔﺮهﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ او ﻧﺘﻮاﻧﺪ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﺑﺮای‬

‫دﺳﺘﮕﺎه ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ زﻧﺎﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫‪2‬‬
‫‪Dr. Tausk‬‬
‫‪3‬‬
‫‪R. Reitler‬‬
‫در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎر ﺗﺎوﺳﮏ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» ،‬ﻫﻨﮕﺎم ﭘﻮﺷﯿﺪن ﺟﻮرابﻫﺎﯾﺶ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ او‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮکﻫﺎی )ﺑﺨﯿﻪﻫﺎی( ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻮراخﻫﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﺳﻮراﺧﯽ ﺑﺮای او ﻧﻤﺎدی از‬

‫دﻫﺎﻧﻪ دﺳﺘﮕﺎه ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ زﻧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪«.‬‬

‫ﺑﺎ ﻧﻘﻞ از ﻣﻮرد راﯾﺘﻠﺮ‪ ،‬او از ﺑﯿﻤﺎری ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ درﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎی او ﻧﻤﺎد آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ ﻣﺮداﻧﻪ اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪن ﺟﻮراب زﻧﺎﻧﻪ ﺑﺮای او ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻋﻤﻞ اﺳﺘﻤﻨﺎء ﺑﻮد‪«.‬‬

‫اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺑﯿﻤﺎر ﺧﻮدم در ﺟﻠﺴﻪی ﺑﻌﺪی ﻣﯽروم ﮐﻪ در ده روز ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ‪ .‬اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﺟﺎری ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﻧﺎاﻣﯿﺪی و ﺳﺮزﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» ،‬اﮐﻨﻮن اﺷﮏ از ﮔﻮش ﻣﻦ ﻣﯽآﯾﺪ‪«.‬‬

‫در آن زﻣﺎن اﯾﻦ ﻧﻮع ﺗﺪاﻋﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ در ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای‬

‫از ﻣﺸﮑﻼت روﺑﺮو ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﻤﺎر‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﺪود ﺷﺶ ﺳﺎل ﺗﺤﺖ رواﻧﮑﺎوی ﻗﺮار داﺷﺖ‪،‬‬

‫ﻗﺎدر ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﯿﺰان زﯾﺎدی ﺑﺎ رواﻧﮑﺎو ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺳﺎزی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﺒﻞ از دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﺣﻠﻪ‪ ،‬ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ از آن ﻣﺮﺣﻠﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و از ﻃﺮﯾﻖ‬

‫آﻧﻬﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی ﮐﻨﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺮاﺣﻞ دﺷﻮار و ﮐﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﺎ ﺷﻮاﻫﺪی از ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ در‬

‫اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس آﻧﻬﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ او از اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﺰرگ اﻓﺴﻮس ﻣﯽﺧﻮرد ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ً ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ‬

‫ﻣﻮﺿﻮع اﺛﺒﺎت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ و ﻇﺮﻓﯿﺖ او ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﮐﻼﻣﯽ ﻣﻌﯿﻮب ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ن درﺳﺖ ﮐﻠﻤﺎت ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪی او ﻣﻮرد دﯾﮕﺮی از ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽاش ﺑﺮای ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار داد ِ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺑﺤﺚ در اﯾﻦ ﻣﻮرد‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ اﺷﮏﻫﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪی ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و اﺣﺴﺎس او ﻧﺴﺒﺖ‬

‫ﺑﻪ اﺷﮏﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﮔﻮش ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ ﻫﻤﺎن اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻋﺮقﻫﺎی ﺟﺎری از ﻣﻨﺎﻓﺬ ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫ن ﺟﻮشﻫﺎی ﺳﺮﺳﯿﺎه ﯾﺎ ﺳﺎﯾﺮ ا ُﺑﮋهﻫﺎ از روی ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺗﺼﻮری ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺎک ﮐﺮد ِ‬

‫داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس او در ﻣﻮرد اﺷﮏﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ‬

‫اﺣﺴﺎﺳﺶ در ﻣﻮرد ادراری ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻮراخ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه در ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺮون آﻣﺪن آﻟﺖ‬

‫ﺗﻨﺎﺳﻠﯽاش ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﻣﺪ؛ ادرار ﺑﺪ ﻫﻨﻮز ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﻨﺪ از اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖ او اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ او‬

‫ﯾﺎدآوری ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ذﻫﻦ او در ﻣﻘﻄﻊ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﻣﻤﻠﻮ از ﭼﻨﯿﻦ اﻓﮑﺎری‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادم ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﺷﻨﻮاﯾﯽ او ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻣﻌﯿﻮب ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ‬

‫اﺷﮏﻫﺎی ﺟﺎی از ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ ﺧﯿﺲ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ او ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻪ‬

‫دﻟﯿﻞ آن اﺳﺖ ﮐﻪ او اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ زﺑﺎﻧﺶ ﮐﻨﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ و او ﺑﺎ ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﺎن ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای از ﮐﻠﻤﺎت و ﺳﺮوﺻﺪاﻫﺎی ﮐﺎﻣﻼ ً آﺷﻔﺘﻪ و ﺑﯽﻧﻈﻢ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﻮد ﮐﻪ او اﮐﻨﻮن اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ زﺑﺎﻧﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ در واﻗﻊ ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﺎن ﺑﺪی ﮔﻮﺷﺶ ﺑﻮد – ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﺟﺮﯾﺎﻧﯽ از زﺑﺎن ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﺪه ﺑﯿﺎن ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎی او و ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﯾﺎ او اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ارﺗﺒﺎط‬

‫ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادم ﮐﻪ او اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾﮏ ا ُﺑﮋهی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ و ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ درون او ﻗﺮار‬

‫دارد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ دارد ﻫﻤﺎن ﺣﻤﻼت ﺗﺨﺮﯾﺒﯽ را ﻋﻠﯿﻪ رواﺑﻂ ﮐﻼﻣﯽ ﻣﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﺣﺴﺎس‬

‫ﮐﺮده ﺑﻮد ﻋﻠﯿﻪ راﺑﻄﻪ واﻟﺪﯾﻨﺶ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﻨﺴﯽ و ﭼﻪ ﮐﻼﻣﯽ‪ ،‬آﻏﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﺷﺪت در ﻣﻮرد ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽاش ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﯾﺎ ﺗﻔﮑﺮ اﺣﺴﺎس‬

‫ﻧﻘﺺ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎزی زﯾﺎدی ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻆ اﺷﮏ )آﺷﮏ ﯾﺎ ا ِﺷﮏ( )‪ (teers or tares‬ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ‬

‫ن ا ُﺑﮋهﻫﺎ‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬ﯾﺎ ﺗﻠﻔﻆ ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﯿﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ) ‪(except‬‬

‫ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽاش در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﮔﺬارد ِ‬

‫‪ cruelly‬ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ او از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع آ ﮔﺎه ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺪاﻋﯽ او‬

‫ﻧﻘﻄﻪی آﻏﺎزﯾﻦ ﺑﺤﺚﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از آن‪ ،‬او ﻗﻄﻌﻪ »ﻣﺮدم ﺑﺴﯿﺎر«‪ ٤‬را زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺮ روی اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ او از اﯾﻦ اﯾﺪه ﮐﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‬

‫ﮐﻼﻣﯽ او ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺒﺮانﻧﺎﭘﺬﯾﺮی ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺣﻤﻼت از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮی ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ آن‬

‫ﻗﺮار داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ اﯾﺪه ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﮐﻪ او در ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﮐﻼﻣﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺣﺮﯾﺺ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ‬

‫ﺣﺮص و ﻃﻤﻊ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ از ﻃﺮﯾﻖ دوﭘﺎرهﺳﺎزی ﺧﻮدش ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺑﺴﯿﺎری ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‬

‫‪4‬‬
‫‪Lots of people‬‬
‫ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره در ﻣﮑﺎنﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻔﺴﯿﺮﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ را ﺑﺸﻨﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ »ﻣﺮدم ﺑﺴﯿﺎر« ﺗﻘﺴﯿﻢ‬

‫ﮐﺮدم و اﮐﻨﻮن ﻗﺎدر ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﺎی ﯾﮏ ﯾﮏ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ اراﺋﻪ دﻫﻢ‪ .‬ﺣﺮص و ﻃﻤﻊ او‪،‬‬

‫و ﺣﻤﻼت آزاردﻫﻨﺪهﻫﺎی داﺧﻠﯽ ﺑﻪ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﮐﻼﻣﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ آن دوﭘﺎرهﺳﺎزی ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽاش را ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮده‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺮای او ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺪیﺗﺮی ﺑﻮد زﯾﺮا دﯾﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﺮد آن ﮐﻨﺶ راهﺣﻠﯽ ﺑﺮای آن‬

‫ﻧﻮع ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آن دﺳﺖوﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮای ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺎ »ﺟﻨﻮن« ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا آن را داﺧﻞ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ذﻫﻨﯽ ﻗﺒﻠﯽاش‪ ،‬ﯾﺎ درون رواﻧﮑﺎو‪ ،‬ﯾﺎ درون ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وی ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ او ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ رواﻧﮑﺎوی ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺨﺺ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ اﺳﺖ‪،‬‬

‫از وی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ دو ﺑﺎور ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮوز اﺿﻄﺮابﻫﺎی ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﯾﺪﯾﻢ‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﺑﺎور ﮐﻪ او آﻧﻬﺎ را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﯿﻤﺎر اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬او ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ذﻫﻨﯽ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮدد ﺗﺎ آن‬

‫)ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ( را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﯿﺎورد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او ﺟﺮات اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﺪارد‪ ،‬زﯾﺮا او از ﺣﺎﻟﺖ ذﻫﻨﯽ‬

‫ﺳﺎﯾﻖ ﺧﻮدش وﺣﺸﺖ دارد و ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ درون آن زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎور ﮐﻪ رواﻧﮑﺎو ﻇﺮﻓﯿﺖ‬

‫و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ او را ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺮس ﺑﯿﻤﺎر از ﺑﻪﮐﺎرﮔﯿﺮی ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺟﺪﯾﺪش‬

‫ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻧﻔﺮت رواﻧﮑﺎو را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰاﻧﺪ و ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮد دوﺑﺎره ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫از دﯾﺪﮔﺎه ﺑﯿﻤﺎر‪ ،‬دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪﺗﺮﯾﻦ روﯾﺪاد ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﭼﻨﺎن‬

‫آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺟﻌﻪ و اﺣﺴﺎس دردﻧﺎک اﻓﺴﺮدﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺳﺎزی ﻓﺮاﻓﮑﻨﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫آن را دوﭘﺎرهﺳﺎزی ﮐﺮده و ﺑﻪ درون رواﻧﮑﺎو ﺳﻮق ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﯿﺰ ﺑﺮای ﺑﯿﻤﺎر ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ اﺳﺖ؛‬

‫اﮐﻨﻮن ﻋﺪم اﯾﻦ ﻇﺮﻓﯿﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺑﺮای وی اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﺟﻨﻮن دارد‪ .‬از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎزﭘﺲﮔﯿﺮی اﯾﻦ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺮای او از اﻓﺴﺮدﮔﯽ و آ ﮔﺎﻫﯽ از اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﻪ او »دﯾﻮاﻧﻪ« اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ دادن ﺑﻪ ﻓﺎﻧﺘﺰیﻫﺎی ﺑﯿﻤﺎر در ﻣﻮرد ﻧﺘﺎﯾﺞ‬

‫ﻓﺎﺟﻌﻪﺑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺧﻄﺮ درونﻓﮑﻨﯽ دوﺑﺎرهی ﻇﺮﻓﯿﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ او ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ را دﺳﺖﻧﺨﻮرده رﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت‬

‫اﻃﻼﻋﺎت دﻗﯿﻖ و ﻣﻠﻤﻮﺳﯽ در ﻣﻮرد آﻧﻬﺎ ﺑﻪ رواﻧﮑﺎو ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺸﮑﻞ رواﻧﮑﺎو‪ ،‬ﺗﺮس ﺑﯿﻤﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ‬

‫اﮐﻨﻮن ﮐﺎﻣﻼ ً آﺷﮑﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺮس از درک ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ رواﻧﯽ ِ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای او ﻣﻌﻨﺎ دارد‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺪی ﺑﻪ اﯾﻦ‬

‫دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر اﮐﻨﻮن درک ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ از او درﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ را دارد‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎن‬

‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر از آن ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ رواﻧﮑﺎو و ﺑﯿﻤﺎر اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ ﭘﺮداﺧﺘﻪام‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪی‬

‫ﺑﯿﻤﺎر را در زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار دﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺗﺴﻠﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن را ﻃﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ از »زﻧﺪان‬

‫ﺗﺤﻠﯿﻞ« ﯾﺎ ﺣﺎﻟﺖ ذﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ً ﻧﺎاﻣﯿﺪاﻧﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد در آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬رﻫﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﯿﻤﺎر‬

‫ﻇﺎﻫﺮا ً از ﻫﺮ وﺟﻮد )‪ (existence‬ﺧﺎرج از اﺗﺎق درﻣﺎن اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪارد؛ ﻫﯿﭻ ﮔﺰارﺷﯽ از ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﺎرﺟﯽ‬

‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺻﺮﻓﺎ ً ﯾﮏ وﺟﻮد ﺑﻪ دور از رواﻧﮑﺎو وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی در ﻣﻮرد او ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ آﻧﮑﻪ او »ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب« ﯾﺎ »ﺑﻬﺘﺮ« اﺳﺖ و ﺑﺎ رواﻧﮑﺎو راﺑﻄﻪای دارد ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر آن رواﻧﮑﺎو‬

‫را ﺑﺪ ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬ﻓﻮاﺻﻞ ﺑﯿﻦ ﺟﻠﺴﺎت ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﺗﺮﺳﻨﺎک ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬او ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺮﺳﺶ را از ﺗﻮﻫﻢ اﺑﺮاز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و در رﻓﺘﺎرش ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺎط اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ در ﻣﯿﺎن اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ در راﺳﺘﺎی‬

‫ارزشﮔﺬاری ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮای ا ُﺑﮋهی ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﺑﻪ ﺿﺮر ا ُﺑﮋهی دروﻧﯽ ﺗﻮﻫﻢزده و ﻫﺬﯾﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ‬

‫ن ﻧﻘﺶ ﻓﺮﻋﯽ ﺑﻪ ا ُﺑﮋهﻫﺎی واﻗﻌﯽ دارد‪.‬‬

‫ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ آﻧﺎﻟﯿﺰ ﺗﻮﻫﻤﺎت ﺑﯿﻤﺎر و اﺻﺮار او ﺑﺮ اﺧﺘﺼﺎص داد ِ‬

‫اﮔﺮ اﯾﻦﮐﺎر اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬رواﻧﮑﺎو ﻗﺒﻞ از او اﯾﮕﻮ و رواﺑﻂ ا ُﺑﮋهای ﻃﺒﯿﻌﯽ را در ﻓﺮآﯾﻨﺪ رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ‬

‫ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮض ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ در ﻣﻮرد ﻓﺮآﯾﻨﺪﻫﺎی دوﭘﺎرهﺳﺎزی و اﺿﻄﺮاب آزاردﻫﻨﺪهی‬

‫اﺻﻠﯽ و ادﻏﺎم و ﯾﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ ِ ﻣﺠﺪد ﮐﺎر اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﺑﺮت روزﻧﻔﻠﺪ ﺑﺮﺧﯽ از ﺧﻄﺮات اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬

‫را ﺷﺮح داده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﻣﻦ ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎی او را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ از دوﭘﺎرهﺳﺎزی‬

‫ﻣﺘﻌﺪد ﺑﻪ ﭼﻬﺎر و از ﭼﻬﺎر ﺑﻪ دو و اﺿﻄﺮاﺑﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮدهام ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ ﺑﺎ ﮔﺮاﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ از ﻫﻢﭘﺎﺷﯿﺪﮔﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻋﺪم ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻮﺿﻊ اﻓﺴﺮدهوار‪،‬‬

‫آزاردﻫﻨﺪهﻫﺎی داﺧﻠﯽ‪ ،‬و ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﯿﺰان ﮐﺎﻓﯽ دوﭘﺎرهﺳﺎزی را از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ‬
‫دوﭘﺎرهﺳﺎزی ِ ا ُﺑﮋه و اﯾﮕﻮ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار داده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻫﺮ دو در ﺣﺪود ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ‬

‫ﺣﻔﻆ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻫﺮ ﺟﻠﺴﻪ ﮔﺎﻣﯽ در راﺳﺘﺎی رﺷﺪ اﯾﮕﻮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺤﻘﻖ ﺟﻨﻮن‬

‫ﯾﮑﯽ از ﺗﺎوانﻫﺎی ﺗﻼش ﺑﺮای روﺷﻦ ﮐﺮد ِ‬

‫ن ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎی ﭘﯿﭽﯿﺪه راﺑﻄﻪی ﺑﯿﻤﺎر اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﮏ ﺑﺎ‬

‫ا ُﺑﮋهﻫﺎﯾﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺗﻼش ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﯿﻮهای ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه ﮔﻤﺮاهﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ از زاوﯾﻪای ﻣﺘﻔﺎوت ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﻌﺎدل را ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ داﺳﺘﺎﻧﯽ را ﺷﺮح دﻫﻢ ﮐﻪ در ﻧﻘﻄﻪای در آن‪ ،‬دوﭘﺎرهﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻤﺎر از‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ذﻫﻨﯽاش ﻓﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﻓﺴﺮدهوار آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ وﯾﮋه‪ ،‬ﻗﺼﺪ دارم ﺗﻮﺟﻪﺗﺎن را ﺑﻪ‬

‫زﻧﺠﯿﺮهی روﯾﺪادﻫﺎ در زﻣﺎﻧﯽ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪی رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ ً‬

‫آﺷﮑﺎر و ﻣﺸﺨﺺ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را روﺷﻦ ﮐﺮدهام ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻋﻄﻒ در ﮐﻞ‬

‫ﺗﺤﻠﯿﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر در ﺷﻤﺎ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ‪ ،‬ﺗﺤﻠﯿﻞ وارد‬

‫آبﻫﺎی آرام ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ وﻫﻤﯽ )‪ (illusions‬در اﯾﻦ ﻣﻮرد‬

‫ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫اﮔﺮ رواﻧﮑﺎو ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬درک ﺑﯿﻤﺎر از واﻗﻌﯿﺖ رواﻧﯽاش‬

‫اﺳﺖ؛ او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ دﭼﺎر ﺗﻮﻫﻢ و ﻫﺬﯾﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺻﺮف‬

‫ﻏﺬا ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاب دارد‪ .‬ﺑﯿﻤﺎر اﺣﺴﺎس ﻧﻔﺮت ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻪ رواﻧﮑﺎو ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬او ﺑﺎ‬

‫ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺦ و ﻧﻔﺮت اﺑﺮاز ﻣﯽدارد ﮐﻪ اﯾﻦ رواﻧﮑﺎو اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﮐﺸﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫رواﻧﮑﺎو ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﮕﺮاﻧﯽ از وﺿﻌﯿﺖ ﺳﻼﻣﺘﯽ و اﻣﻨﯿﺖ ﺑﯿﻤﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و از ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﺪاﺧﻠﻪ‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و او ﺑﺎﯾﺪ آﻣﺎدﮔﯽ اﯾﻦ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﮕﺮانﮐﻨﻨﺪه را ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ‬

‫دﻫﺪ‪ .‬او ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼش ﮐﻨﺪ ﺗﺎ از ﺟﺮاﺣﺎن و ﺷﻮک ﺗﺮاﭘﯿﺴﺖﻫﺎ دور ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻤﺮﮐﺰ داﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪﻫﺪ ﺑﯿﻤﺎر ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ از اﯾﻦ درک ﺟﺪﯾﺪش ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ او دﯾﻮاﻧﻪ‬
‫اﺳﺖ و و از رواﻧﮑﺎو ﻧﻔﺮت دارد‪ ،‬رواﻧﮑﺎوی ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺳﺎلﻫﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ درک ﻋﺎﻃﻔﯽ او از ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ ﺷﺪه‬

‫ﮐﻪ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﯽاش را در ﺗﻼش ﺑﺮای ﻓﺮار از آن ﺣﻘﺎﯾﻖ ﮔﺬراﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ دﺷﻮارﺗﺮ‬

‫ن اوﻟﯿﻦ ﭘﺎﻧﯿﮏ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﯿﻤﺎر اﻇﻬﺎر ﻣﯽدارد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮی دارد‪.‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ زﯾﺮا ﺑﻌﺪ از ﻓﺮوﮐﺶ ﻧﻤﻮد ِ‬

‫ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻫﻤﯿﺖ ﻻزم داده ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد ﺗﺎ از ﺗﺄﺧﯿﺮ در ﺑﺮرﺳﯽ‬

‫ت اﯾﺠﺎد ﺷﺪه در رواﺑﻂ ا ُﺑﮋهای ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻪ دﻟﯿﻞ‬

‫دﻗﯿﻖ ﺗﺄﺛﯿﺮات و ﺗﺒﻌﺎت ﻧﺎﺷﯽ از وﺿﻌﯿﺖ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮا ِ‬

‫درک او از ﺟﻨﻮﻧﺶ‪ ،‬ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻧﺘﺎﯾﺞ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز آﻣﺎدﮔﯽ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ در ﻣﻮرد ﭼﺸﻢاﻧﺪار درﻣﺎن را ﻧﺪارم‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ از ﺳﻪ‬

‫ﺑﯿﻤﺎر اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮرد آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬اﮐﻨﻮن در ﺣﺎل ﺗﺄﻣﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽﺷﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫اﻋﺘﻘﺎد ﻣﻦ اﮔﺮ ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﮐﺮدم‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮان ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ‬

‫اﺳﺖ ﺑﯿﻤﺎر اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮن ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺳﺎزﮔﺎری و اﻧﻄﺒﺎق ﺑﺎ واﻗﻌﯿﺖ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬واﻗﻌﯿﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪی ﻋﻨﻮان »درﻣﺎن« ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬زﯾﺮا از ﻫﻤﺎن ﻧﻮﻋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎران ﺑﺎ اﺧﺘﻼﻻت و‬

‫آﺷﻔﺘﮕﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ آن ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪ .‬ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ در ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪای ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺮای ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﻢ‪ ،‬رواﻧﮑﺎو ﺗﻼش ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ درک او‬

‫از ﺷﺪت وﺿﻌﯿﺘﺶ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻨﺜﯽ و ﺑﯽاﺛﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮ درﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ‬

‫ﻣﺤﺪود‪ ،‬ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‪ .‬در اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪ‪ ،‬و ﻧﺒﺎﯾﺪ آن را از دﺳﺖ داد‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای‬

‫ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻌﻨﺎی اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﯾﺎ ﻫﺮ ﮐﺎر دﯾﮕﺮ در زﻣﺎن ﺟﻨﻮن ﺑﯿﻤﺎر ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮده ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺷﺮح دادم‪ ،‬ﻣﺮا وادار ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ در آﻏﺎز ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻊ‬

‫اﻓﺴﺮدهوار اﺑﺘﺪاﯾﯽ )‪ ،(infantile‬ﺷﺪت و ﻋﻤﻖ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬دردﻫﺎی‬

‫واﻗﻌﯿﺖ رواﻧﯽ را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﭘﺎراﻧﻮﺋﯿﺪ–اﺳﮑﯿﺰوﺋﯿﺪ واﭘﺲروی ﮐﺮده‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﯿﻮهای ﻣﺨﺮب ﺑﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺟﻨﯿﻨﯽاش )اوﻟﯿﻪاش( ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻼﻣﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ‬

‫از ﻋﻨﺎﺻﺮی ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ درد در او ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬