ANG STORYANG ITO AY PAGMAMAY-ARI NI HYSTG.

MAGKAKABUNI, BULUTONG AT PIGSA SA ILONG, SA

PWET, SA KILI KILI, SA SINGIT AT SA MATA ANG SINUMANG MAGKAKALAT O MANGAAGAW O
MAGTATANGGAL NG COPYRIGHT NG STORYANG ITO.

ANDITO NA RIN NAMAN AKO AT NAGSASALITA, BAGO KAYO MAGBASA MAGPA-PLUG MUNA AKO.
BWAHAHA. BISITAHIN PO NAWA NINYO ANG AKING WEBSITE(haveyouseenthisgirl.yolasite.com) O ANG
AKING WATTPAD ACCOUNT(http://www.wattpad.com/user/HaveYouSeenThisGirL )

Ikatutuwa ng kaluluwa ko kung susubukan niyo rin po basahin ang iba ko pang mga storyang isinulat
online. Salamat po. :)

- Denny (HYSTG)

***

“AND THIS LOVE WAITS” by HaveYouSeenThisGirL

this is a compilation of ONESHOT (1chapter) stories that are all written originally by
HaveYouSeenThisGirL.

“Love, no matter how long, waits.”

Each and everyone of us is meant for someone. One of the hardest challenge in life is finding that
someone. Some found theirs already, some are still searching and some doesn't know or does not care
that they're meant for another person. Love is indeed a very complicated word.

ONESHOT #1:

“WAITING FOR THE TRAIN”

Dugdugdug.

Kahit gaano pa kalakas ang tibok ng puso mo at gaano man sya kalapit sayo, basta may dumaang tren,
hindi nya 'to maririnig. Sinubukan kong ibulong kaso nakaheadset sya, hindi nya narinig.Dadaanin ko
sana sa sulat kaso nilipad ng hangin ng tren. Nung isinigaw ko, nakasakay na sya sa tren at nagsara na
ang pinto nito at nakaandar na bale hindi nya rin narinig....

Wag mong sabihing torpe ako, ilang beses kong sinubukan sabihin sa kanya pero lagi akong pinipigilan
ng tren kahit hanggang sa dulo ng hininga nya.
5yrs na yung nakakaraan nung unang beses ko syang nakita sa may LRT. Naka-uniform sya ng ibang
eskwelahan, lagi ko syang napapansin kasi lagi syang nakatayo sa isang certain point sa train tuwing
umaga. Parehas kaming nagco-commute papuntang school gamit ang tren, ang cute nya kasi kaya
kapansin pansin sya. Wala naman akong balak na lumapit sa kanya o maging close sa kanya, I was
already contented sa pagtingin tingin sa kanya sa malayo. Kaso...

Nalaglag yung panyo ko nung isang araw, nagmamadali kasi ako nun makababa ng tren dahil sa may
dadaanan pa ako bago pumuntang school at dahil sa pagmamadali ko hindi ko napansing nalaglag yung
panyo ko. Buong araw hinanap ko sa school ko yung panyo ko, akala ko kasi sa school ko nawala. Kaya
naman nung uwian na, habang nagaantay ako sa may isang bench dun sa tapat ng rails biglang may
tumabi sakin at pagtingin ko kung sino, nakita ko siya.

"Miss, sa tingin ko iyo 'tong panyo na ito?" inabot nya sakin yung panyo, "Nakita ko kasing nalaglag sayo
kaninang umaga nung paglabas mo ng train, tatawagin sana kita kaso nakatakbo ka na eh."

Inabot ko yung panyo ko, "Ah thank you. Buti alam mong sumasakay din ako pauwi dito sa train na 'to."

Inaasahan kong napapansin nya rin ako sa tuwing nasakay ako sa tren sa umaga at sa hapon.

"Ah, hindi. Nagkataon lang, nakita kasi kitang umupo dito eh kaya ayun binigay ko sayo yan. Ayaw ko
naman itapon kanina, nagbabakasakali kasi akong makita ka ulit at maisauli sayo."

Kahit hindi nya alam na lagi akong nasakay sa train na yun eh natuwa pa rin ako kasi, hindi nya tinapon
yung panyo ko at nagbakasakali syang makita ako. He's a gentlemen at dahil dun, mas lalong lumalim
ang pagtingin ko sa kanya.
After that incident, hindi na ulit kami nagkaroon ng chance magusap. I was too shy to approach him pero
ang nakakatuwa lang eh, madalas kaming nagkakatabi sa bench sa tuwing magiintay kami sa train pauwi.
Magha-hi o ngingiti lang sya sakin at ganun din ako pero pagkatapos nun, katahimikan na lang ang
namamagitan samin. Ano pa ba aasahan ko diba? Hindi naman kami close.

Pero pag patagal talaga ng patagal, lalong lumalaki talaga ang nararamdaman mo sa isang tao. Isang
beses nga, sumakay kami sa train at yung time na yun sobrang dami ng tao sa tren at sobrang sikip kaya
naman nung sumakay kami sa tren eh katabi ko sya pero... as in KATABI ko sya kung saan wala ng space.
Nakasandal na kasi ako sa pinto at nasa harapan ko naman sya, yung kamay nya nakapatong na lang sa
may pintuan din sa pagitan ng ulo ko.

"Pasensya na ah, ang sikip talaga eh." bulong nya sakin. Hindi ko sya masisisi, sobrang sikip talaga na
halos hindi ka na makagalaw.

Nakatingin sya sa ibang direksyon kaya naman libreng libre akong pagmasdan ang mukha nya ng
sobrang lapit. Narinig ko pa syang bumulong sa sarili nya, "Ang init."

Tumatagagtak na nga ang pawis nya sa init pero kahit ganun, hindi ko naaamoy ang pawis nya. Hindi sya
amoy pawis, infact amoy na amoy ko pa nga ang mabango nyang pabango. Bagay rin sa kanya ang
pawisang itsura, lalong dumadagdag sa pagkamasculine nya.

Pero nabigla na lang ako ng mahuli nya akong nakatingin sa kanya, ngumiti lang sya at dahil sa hiya ko eh
nginitian ko lang din sya pabalik at yumuko na, ewan ko kung pagkatapos nun ay inalis nya na ang tingin
nya sakin. Sobrang lakas ng dibdib ko at sa sobrang lapit namin sa isa't isa, ewan ko kung naririnig nya
ito. Pero sa tingin ko hindi din naman, kasi maingay ang train... Mas maingay ang train sa tibok ng puso
ko kaya malabong marinig nya yun.

Nung nagstop ang tren sa first stop nito at nagbukas ang pinto, kamuntik na akong ma-out of balance
pero buti na lang nahawakan nya agad ako sa likod at hinila pabalik sa loob.
"Kamuntik ka na dun ah," alam ko ginawa nya yun para tulungan ako at hindi malaglag pero kung
titignan mo yung situation, parang niyakap nya ako when infact eh hinila nya lang talaga ako pabalik.

"Oo nga eh, thank you ah." nahihiya kong sabi.

"Wala yun, move a little bit here," binitawan nya na ako at tinuro nya ako sa isang maliit pero safe na
space sa may likod nya, medyo nabawasan na kasi ang mga tao dahil nagbabaan na yung iba so meron
ng space kahit konti para magalawan.

"Ah sige, thank you." pumunta ako sa space na tinuro nya. Nginitian nya lang ako at nginitian ko lang din
sya pero inalis ko din agad ang tingin ko dahil sobrang nahihiya ako at ang lakas talaga ng kabog ng
dibdib ko. Pagkatapos nun, wala na ulit. Tahimik na ulit.

Hanggang sa umalis na sya at nagwave sakin. Una kasi syang bumababa sakin.

Nagpatuloy nanaman yung ganung routine namin, na mag-ha-hi at magngi-ngitian lang at pagkatapos
wala ng imikan. Hanggang dun lang lagi kami.

Bawat araw na dumadaan, talagang lumalaki ang nararamdaman ko sa kanya kaya naman isang araw
napagdesisyunan kong magtapat sa kanya.

"Hi!" dumating na sya.

"Hi!" bumati din ako sa kanya at yumuko na ulit. Sa gilid ng mata ko nakita kong umupo na sya sa tabi
ko. Nakayuko lang ako nun at sobrang nagiipon ng lakas para sabihin sa kanya ang nararamdaman ko.

Hinigpitan ko ang fist ko at ibinulong pero sa isang bulong na sigurado kong maririnig ng sinumang nasa
tabi ko, "I like you."
Nagintay ako ng reaction nya at narinig kong sinabi nya, "Ha? May sinabi ka ba?"

Pagtingin ko sa kanya, nadisappoint ako kasi nakita kong tinatanggal nya yung headset nya. Alam ko may
narinig sya kaya nagtanong sya pero siguro hindi nya narinig ng ayos since nakikinig sya kanina ng music.

Ngumiti lang ako sa kanya kahit sa loob loob ko ay disappointed ako, "Ah wala, kausap ko sarili ko."

"Ah ganun ba," ngumiti lang din sya at ibinalik sa tenga nya yung headset nya. Yumuko na lang ulit ako.

Ayaw ko ng ulitin pa yung mga salitang yun, baka kasi hindi nya nanaman marinig. Sobrang dami ng lakas
ng loob na inipon ko ang nasayang lang. Pero ayaw kong sumuko... ayaw kong hindi nya malaman ang
nararamdaman ko. Ayaw kong ikimkim lang 'tong nararamdaman ko.

Kaya naman napagdesisyunan kong gumawa ng sulat sa kanya. Isang sulat na naglalaman ng
nararamdaman ko sa kanya at kung papaano ko syang pinagmamasdan noon ng patago sa umaga at
pauwi sa may tren.

"Hi!" ito na ulit sya at kumaway sakin.

"Hello." at ito nanaman ulit akong sumasagot sa kanyang bati. Katulad ng nakagawian, umupo sya sa
tabi ko at nakita ko ang pagkakataon ng pagaabot ng sulat ko sa kanya. May dala kasi syang isang libro sa
kamay at sa pagupo nya ay pinatong nya ito sa kanan nya kung saan ay sa kaliwa ko naman. Habang
nakatingin sya sa malayo at nakikinig ng musika, pasimple kong isiningit sa libro nya ang sulat ko.
Kinakabahan pa nga ako nun kasi baka mahuli nya ako pero nagtagumpay naman ako.

"Ayan na ang tren," narinig kong sabi nya habang tumayo sya at hinawakan yung libro pero sa pagkuha
nya ng libro nalaglag yung sulat ko at nagdiretso ito sa ilalim ng riles ng tren, napansin nya ito, "Hala may
nalaglag na papel kaso nasa ilalim ng riles! Ano kayang papel yun? Hala, hindi naman siguro importante
yun mabuti pang hayaan ko na lang yun."
Tumayo na din ako sa upuan ko, nakita ng dalwang mata ko kung papaano nalaglag ang sulat ko sa libro
nya at kung paano ito dinala ng hangin sa ilalim ng tren,sa may riles, "Ah, hindi nga yun importante, wag
mo na lang kunin."

Napalingon sya sakin ng may pagtataka pero nilagpasan ko lang sya at pumasok na ako sa loob ng tren,
sumunod din naman sya pagkatapos. Umiyak ako paguwi ko nun, sobrang disappointed talaga ako sa
kinahinatnan ng sulat ko sa kanya. Ayaw ba talaga ng tadhana na malaman nya ang nararamdaman ko?

Pagkatapos nung incident na yun, 2weeks ko rin syang hindi nakita. Hindi ko alam kung bakit, kung anu
ano na nga ang pumasok sa isip ko.

Mga pumasok sa isip ko:

A. Nagkokotse na sya

B. Nagkasakit sya

C. Drop out na sya

D. Nagbago schedule ng class nya

E. Wala syang pamasahe

F. Nagpalit na sya ng school

G. Namatay na sya

Makiki-erase nung letter G. Ayaw ko nun. Nakakainis kasi eh, ni hindi ko alam name nya ni wala akong
contacts nya. 2weeks akong walang balita sa kanya. Minsan tuloy nawawalan na ako ng ganang gumising
sa umaga, kasi sya yung motivation ko sa tuwing papasok ako sa umaga at sasakay ng train. Yung
paghapon naman, nung nawala sya, dun ko lang narealize kung gaano pala kahaba ang pagiintay ko...
dun ko lang narealize kung gaano pala katagal magintay ng 20minutes. Nung andun kasi sya, parang ang
bilis lang ng oras.

Namimiss ko sya. Akala ko talaga hinding hindi ko na sya makikita pero nung nagiintay na ako ng train
pauwi at biglang may nag-hi sakin, sobrang bumilis ang tibok ng puso ko.
"Hi!" hindi ako nagkakamali, boses nya yun. Lumingon agad ako sa kanya para maconfirm ang mga ngiti
nya.

Nginitian ko din sya, "Hello!"

Umupo sya sa tabi ko, "Long time no see."

Natutuwa ako dahil nakita ko ulit sya at kinakausap nya ako ngayon.

"Oo nga eh..."

"Nagkasakit kasi ako nung isang isang linggo tapos nung isa pang linggo, nagcamp ako sa malayong city
kaya hindi na ako nakakasakay dito sa tren."

"Ah ganun ba." yun lang yung nasabi ko kahit ang totoo andami kong gustong itanong sa kanya at gusto
ko pa syang makausap ng mas mahaba.

Pero inaatake kasi ako ng hiya eh pero sa totoo lang, natutuwa ako at nagkwento sya sakin kahit hindi
kami close. Iniisip ko tuloy na ang pagkikita namin palagi sa tren ay hindi lang parte ng buhay ko kundi
parte na rin ng buhay nya. Umaasa akong ganun nga.

Lumakas ang loob ko sa isipang yun kaya naman humarap ako sa kanya, "Ano!"

Lumingin sya sakin nung nagsalita ako, pumikit ako at sinabi sa kanya ang nararamdaman ko, "I like
you!"

*TUUUUUUUUUUN!*
"Ha?" hindi nya narinig yung sinabi ko kasi sabay sa pagsalita ko ng mga katagang yun ay dumating na
ang tren at sa tuwing dumadating ang tren, gumagawa ito ng malakas na ingay... Bakit ganun? Bakit sa
tuwing may sasabihin ako pinipigilan ako ng tren?

"Ah wala. Sabi ko ayan na yung tren, tara na."

"Ah ganun ba." ngumiti sya at tumayo na para lumapit sa may riles. Ako tumayo na rin ako pero nanatili
ako malapit sa bench at hindi ako naglakad papalapit sa riles ng tren, nadidisappoint kasi ako kaya ayaw
kong gumalaw.

Napansin nya ata akong hindi gumagalaw kaya lumingon sya sakin, "Uy, ito na yung tren. Hindi ka ba
sasakay?"

Habang nakayuko ay umiling lang ako.

"Ganun ba..." sumakay na sya dun sa loob, tumingala ako, nakita kong nasa may tapat sya ng pinto since
puno na sa loob, bukas pa yung pinto ng tren, nakatingin lang sya sakin nun ng may pagtataka.

Naisip ko na hahayaan ko na lang bang pigilan ng tren ang nararamdaman ko? Kaya naman lumapit ako,
nilagay ko ang mga kamay ko sa paligid ng bibig ko at sumigaw, "GUSTO KITA!"

Pero sabay sa pagsigaw ko, nagsarado yung pinto at umandar na yung tren. Alam ko hindi nya narinig
kasi nakita kong nagtaka lang yung expression nya na para bang nagtatanong, 'anong sinabi mo'?

Kahit gaano kalakas yung sigaw ko, mas malakas pa rin ang ingay ng tren at idagdag mo pang pag
nakasara ang pinto, hindi mo na maririnig ang nasa labas.
Ayaw talaga. Hindi talaga. Tama na talaga. Hindi sumasang-ayon ang tren sa nararamdaman ko at kaya
naman simula nun, hindi ko na sinubukan pang magtapat muli. Pero yung desisyon kong yun na hindi na
talaga ulit magtapat ay pinagsisisihan ko hanggang ngayon kasi kung hindi ako nagpatalo sa pagpipigil ng
tren at patuloy sana akong nagtapat sa kanya kahit anumang sagabal ang pumigil sakin edi sana bago
sya nawala... narinig nya man lang kahit isang beses ang nararamdaman ko. Kahit isang beses lang...
pero huli na eh...

March nun... papasok pa lang ako nun at katulad ng dati, andun din sya. Nagngingitian lang kami at
patago ko lang syang pinagmamasdan. Wala na talaga akong balak magconfess sa kanya nun dahil
pinanghinaan na ako ng loob. Akala ko ordinary day lang yun, yung alam mo bang... papasok ka sa
school, makikita ko sya, makikita ko yung mga classmates ko, magsasabi ako ng "present" pag tinawag
ako sa rollcall, yung hindi ako makakasagot sa recitation tapos mabibigla ako sa isang surprise quiz...
yung mga ganun. Akala ko talaga ganun yung mangyayari sa araw na yun... Pero hindi, hindi yun yung
nangyari... Nangyari ang isang bagay na hindi ko inaasahan sa buong buhay ko, isang pangyayaring
nakakatakot...

Nasa subway pa nun yung train ng biglang nagkaroon ng malakas na pag-alog at maririnig mo ang isang
malakas na SCREEECH at pagkatapos tumigil ng biglaan yung train with a very strong impact kaya naman
napasubsob kaming halos lahat sa sahig ng tren, namatay ang ilaw. Dahil sa malakas na pag-alog bago
tumigil ang tren, may mga salamin na nabasag at dahil dun may mga nasugatan. May mga bato rin na
pumasok sa loob ng tren at maraming natamaan. Yung iba nauntog sa kung saan, basta maraming
nasugatan at hindi ko alam kung yung iba buhay pa. Masyadong madilim at maririnig mo ang maraming
iyak at humihingi ng tulong, ako walang nangyari sakin kundi nauntog lang ako sa may semento ng tren,
yun lang yung pinagpapasalamat ko pero nung binuksan ko yung cellphone ko para magkaliwanag,
nakita ko kung anong nangyari sa mga tao sa loob ng tren. Sobrang nakakatakot, puro dugo, puro
sugatan. At sa tingin ko merong mga patay. Pinanindigan ako ng balahibo.

May isa akong taong unang hinanap... at yun ay sya.

Pero nagimbal ako nung makita ko sya. Nakahiga sya dun sa may semento, sugatan at duguan. Nilapitan
ko kaagad sya.
"A-ayos ka lang ba?" hinawakan ko ng marahan ang balikat nya para matapik sya.

Binuksan nya yung mga mata nya, "A-ansakit."

Hindi ko alam ang gagawin ko, kitang kita ko kung paano nadamage ang katawan nya kaya sa taranta ko,
sumigaw ako, "Tulong! Tulong!"

Pero walang nakakarinig sakin, walang sumasagot sa tulong ko. Kinuha ko yung cellphone ko pero
walang signal. Hindi ko alam ang gagawin ko.

"M-mamatay na a-ata ako." narinig ko yung sinabi nya.

Napaiyak ako at sinigawan sya, "Ano ba sinasabi mo?!! Wag ka ngang ganyan! Hahanap ako ng tulong,
wag kang mamamatay!"

Tumayo na ako nun para sana maghanap sa ibang part ng tren pero bigla nya akong hinawakan sa
kamay, naramdaman ko pa nga ang dugo nya sa balat ko, "D-dito ka lang."

Lumingon ako sa kanya, "Pero kelangan kong humanap ng tulong. Hindi pedeng pagmasdan lang kitang
nakahiga dyan at nauubusan ng dugo!"

"W-wag kang umalis." hindi ko na talaga alam ang gagawin ko, napaluhod na lang ako sa tabi nya at
umiyak.

"Please, wag kang mamamatay. Please."

"K-kung sakali man," napatingin ako sa kanya, may inaabot sya bulsa nya, "B-basahin mo sana 'to."

May inabot sya saking sulat, pinagmasdan ko lang sya ng may pagtataka pero inabot ko din ito.

"A-ano 'to?"
"M-matagal tagal ko na rin g-gustong ibigay yan s-sayo...a-aray!" nataranta nanaman ako ng marinig
kong umaray sya.

"Saan ang masakit? Anong pede kong gawin?" sobrang nagaalala ako kasi sobrang dami na ng dugong
nawawala sa kanya tapos umuubo ubo na sya.

"S-sana basahin mo..." pagkatapos nun, pumikit sya.

Natakot ako sa pagpikit nyang ginawang yun kaya tinapik ko ulit sya ng mahina sa balikat, "H-huy! Wag
kang pumikit!"

Pero hindi sya namulat, hinawakan yung balikan nya at niyugyog sya, "Uy! Mumulat ka naman oh!"

Wala pa rin nasagot, iyak na iyak na ako dahil alam ko na kung bakit sya pumikit.

"Uy! Mumulat ka please! Wag kang ganyan! Sino na lang babati sakin sa tuwing sasakay ako ng tren?
Sino na lang makakatabi ko sa bench habang nagiintay sa pagdating ng tren? Huy! Mumulat ka naman
oh! Parang awa mo na... Don't leave me... Wake up... please oh... please.." nakabaon na yung mukha ko
sa chest nya habang tuloy tuloy sa pagtulo ang mga luha ko, "Alam mo ba, I wasn't actually waiting for
the train... I was actually waiting for you... Kung hindi ka mumulat, sino na lang iintayin ko sa umaga at
sa hapon? Magmulat ka naman oh... Alam mo bang mahal na kita? Mahal kita. Mahal na mahal kita."

Pero sa nakapatong kong ulo sa dibdib nya, wala akong marinig na tibok ng puso.... Hindi na sya
mumulat. He already arrived at his final destination, he won't be waiting for the train anymore. Wala na
akong kasabay... magisa na lang akong magiintay sa tren. Ni hindi nya man lang narinig yung
nararamdaman ko...

Hindi ko na matandaan kung anong oras dumating ang mga rescuers non basta ang natatandaan ko na
lang ang kung gaano kasakit yung mawala sya. Mga nasa higit 10 ang namatay at maraming sugatan,
lahat kaming sugatan ay dinala sa ospital. Napagalaman na lang na nagkaroon daw pala ng problema sa
isang part ng tren kaya nawalan ito ng control at nagcrash sa kabilang area. Buti na lang daw talaga
nabalitaan agad yung pagcrash nito kundi baka hindi nawarningan yung kabilang tren at kung hindi yung
nawarningan, baka sila madamay sa insidente.
Nung nasa ospital na ako at halos hindi na kayang umiyak ng mga mata ko, kinuha ko sa bulsa ko yung
sulat na inabot nya, may mga dugo nya pa ito..

"DEAR Train Girl,

Pasensya na kung train girl ang tawag ko sa'yo ah, hanggang ngayon kasi hindi ko pa rin alam ang
pangalan mo eh. Wala kasi akong sapat na lakas ng loob eh. Hanggang hi at hello lang ang kaya kong
gawin. Nakakatorpe kasi eh. Pero alam mo ba, noon pa lang pinagmamasdan na kita, ang cute mo kasi
eh. Natuwa nga ako nung malaglag yung panyo mo, dun ako nakakita ng chance para mapansin mo.
Nakita kita umupo ka nun sa bench, lumapit ako at nagpasimple pero nakakainis nga, yun na yung
chance ko pero hindi ko man lang natanong ang pangalan mo. Napipi kasi ako eh. Pag nasa harap na kasi
kita, hanggang hi at hello lang ang kaya kong gawin.

Sinubukan ko na ring magtapat sayo ng ilang beses pero lagi akong nasablay, isang beses gusto ko
sanang maglagay ng letter sa bag mo nung kasagsagan ng kasikipan sa train. Katabi kita nun at pasimple
kong ilalagay sana yung letter ko sa bag mo kaso dahil sa pagandar ng train at naitulak ng isang ale ang
kamay ko, sa ibang bag ko naishoot yung letter ko. Hindi ko na nagawang mabawi yun dun sa mayari ng
bag kasi baka iba isipin nun sakin.

Minsan naman, nagpapasimple ako sa pagtatapat... Sa tuwing nakaupo tayo sa bench at nagiintay sa
train, naglalagay ako ng headset sa tenga ko at nakikinig ng musika, pinipili ko yung isang musika na
sumasakto sa nararamdaman ko sayo at kinakanta ko yung ng malakas, yung lakas na sapat lang na
maririnig mo. Hindi ko alam kung napapansin mo yun pero siguro iniisip mo lang na normal na nakanta
lang ako magisa pero ang totoo talaga, sa mga panahong naririnig mo akong kumakanta habang
nagiintay ng train, lahat yung dinededicate sayo ng torpe kong puso.

Sinubukan ko pa ulit sanang magtapat sayo nun kaso nung pagkasabi ko ng mga katagang 'gusto kita' at
paglingon ko sayo, nakita ko tulog ka na pala. Hinalikan pa nga kita sa pisngi nun, wag ka sanang
magagalit. Ang ganda mo kasi nung natutulog ka hindi ko na napigilan ang sarili ko. Ginising na nga lang
kita nung dumating na yung tren eh.

Naulit ulit yun, nung nasa loob na tayo ng tren. Magkatabi tayong nakaupo nun, sinasabi ko ulit sayo
yung nararamdaman ko habang nakatingin ako sa kisame dahil nahihiya nga ako pero natigil na lang ako
sa pagsasalita ng maramdaman kong bumagsak ang ulo mo sa balikat ko, dun ko lang napagtanto na
tulog ka pala. Lagi mo na lang akong tinutulugan sa tuwing nagtatapat ako.
Nawala ako ng 2linggo since nagkasakit ako at nagkaroon ako ng camping. Dun ko naramdaman kung
gaano kita gustong makita, sobrang namiss kita. Nasanay na kasi akong nakikita ka palagi at nagha-hi
sayo. Yun bang, marinig ko lang ang "hello" mo at ngingitian mo ako, kumpleto na yung araw ko. Kaya
naman napagdesisyunan kong sumulat ulit sayo pero this time sisiguraduhin kong ibibigay ko ito sayo
pagkita natin sa bench.

Alam mo kasi, sa tingin ko mahal na ata kita. Ok lang kung hindi ganun ang nararamdaman mo sakin,
basta sana pagkabasa mo nito ngingitian mo pa rin ako bukas at maghehello ka pa rin. Sana magpatuloy
itong routine natin, masaya ako sa ganto.

Sige, magkita na lang ulit tayo bukas. :)

- Train Guy"

Sige, magkita na lang ulit tayo bukas.

Naiyak ako pagkabasa ko nung mga huling kataga. Magkita na lang ulit tayo bukas? Hindi na... hindi na
tayo magkikita... Hindi tayo umabot sa bukas.

Kahit 5taon na nakalipas, hindi ko pa rin sya nakakalimutan. Naaalala ko pa rin yung sulat nya, at sa
tuwing nagiintay ako sa bench na yun na lagi naming pinagaantayan, umiiyak ako minsan dahil umaasa
akong maririnig ko ulit yun "hi" nya tapos uupo sya sa tabi ko. Pero malabo na talaga yun... malabo na.
Wala na sya eh.

Isang beses nga, nakita ko dun sa bench ang isang vandal na sadyang nagpaiyak pa sakin ng sobra...
Train guy: "hi!"

Train girl: "Hello!"

<3

Isang dialogue yung vandal dun at may puso sa dulo. Matagal na sigurong nakasulat dun yun kasi medyo
nagfe-fade na yung kulay ng pentelpen na pinangsulat dun. Medyo blurred na nga yung sulat eh. Antagal
na talaga siguro nito pero ngayon ko lang talaga napansin, lagi kasi akong nakayuko sa tuwing katabi ko
sya dito sa bench kaya ni minsan hindi ko napansin 'tong vandal na 'to.

Alam ko naman sya lang nagsulat nito.

*TUUUUUN! TUUUUN!*

Ayan na pala ang tren, sasakay na ako.

- FIN -

PROPERTY OF haveyouseenthisgirl.yolasite.com

Oneshot #2:

“WAITING FOR THE TRAFFIC”

written by HaveYouSeenThisGirL
Dictionary.com

Search: Traffic

Results:

traf·fic

noun, verb, -ficked, -fick·ing.

1. the movement of vehicles, ships, persons, etc., in an area,along a street, through

an air lane, over a water route, etc.

2. mutual exchange or communication

Traffic? Yes, I hate traffics... it's annoying, boring, annoying and boring. Specially at noon time wherein
the sun strikes at the highest level that it's like you'll be roasted in no time, traffics are such
nuisance. Well, I did like the traffic once.

That was a week ago when my family and I were on our way home to Manila after a week vacation in
our province. Our movement was very slow 'coz of the traffic. I was really bored, I tried to sleep but I
wasn't able to since the heat was killing me eventhough it's already airconditioned inside the car, the ray
of the sun was just so unbearable. The radio of the car was playing some ugly songs so I just searched for
my iphone and stuck my earphones to their places and selected a bunch of good songs in it to listen to.
When I was already comfortable to the song I was listening to, I leaned my head to the window of the
car and gazed outside. Beside us was a white car and their windows, like ours, were not tinted and
because of that I was able to see a guy at the backseat of that car... He has black messy hair and the rest
I can't describe since he was wearing a black shades but the thing is, he had his hands leaned on the
window and I don't know if he was looking at me or in our car or to my mom or to my dad or to whoever
since like what I've told you before, he was wearing black shades.

Because I thought he was cute, I gazed at him longer than I should had and to my surprise he stopped
leaning on the window and turned his back which seemed like he was getting something from the other
side. I thought that maybe he was getting something to eat from the backpack beside him.

After some minutes, he turned to me and he was already holding a notebook and there was something
written there, I read it...
"WHAT ARE YOU STARING AT?"

Of course I was shocked after reading it. I just raised an eyebrow to him, he again turned his back to me
and I thought that he was starting to write something again. When he was finished, he showed me again
the notebook...

"AM I THAT HANDSOME?"

I swear I choked after reading that, I turned my back to him and searched for a notebook in my bag like
what he also did. I scribbled something and showed it to him,

"IN YOUR FACE."

He replied, "YES, MY FACE IS HANDSOME."

I scribbled again, "THE NERVE, YOU LOOK LIKE A BEE IN YOUR SHADES. BZZZZ. BZZZ."

He laughed and started to write again something, "YOU LOOK LIKE A RETARDED EMO WITH EARPHONES
STUCK IN YOUR EARS. I BET YOU'RE DREAMING TO BE IN SOME MUSIC VID WHILE LEANING AT THE
WINDOW BEFORE!"

I retorted, "YOU'RE THE ONE WHO'S RETARTED."

He actually laughed after that and wrote something again but this time it wasn't an insult, "Are you
annoyed? Sorry, I just don't have anything to do."

I wrote back, "A bit but nah, it's not important."

He smiled, "Can we be friends?"

"Sure." since I thought there's nothing bad to be friends with someone while waiting for the traffic to
make some movements.

"TY. Where are you going right now?"

I thought it was really weird not to ask for someone's name first but then I also thought that it's ok not
to tell each other's name since we're still strangers in the road and it's safe to keep the identity,"I'm
heading back to Manila."

"Me too. Where in Manila d'you live?"

"In Ortigas. You?"

"Pasay. Where d'you study?"

"In ****, you?"

"Same here."

"Really?! Then we're schoolmates!" I don't know, I actually thought that the world was that small 'coz I
actually talked to a schoolmate in the middle of a traffic.

"Yes, infact I have the feeling that I saw you before."

"Really? Where?"

"Wait. Lemme think." he actually thinked after that message since he stopped from writing. After some
minutes he wrote something again, "I know! You're that girl from accounting!"

"Hey how did you know? Awesome." I was really getting amused by our notebook chat.

"Well you see, I like someone from your class and because of that I always look secretly in your class to
have a glance of the girl I like. And sometimes, I see you there."

"Woah! You like someone in my class? Who? Who?"

"Err... It's a secret."

"C'mon, it's not like I'm gonna tell it to everyone."

"Well... Let's play a guessing game, I'll describe her and you take a guess." he even wrote a smiley.

"Sure!" a moment there, I felt an excitement. Little by little, my boredom and irritation was swifting
away.

"She's a girl."

"Obvious." I even gave him the "are-you-kidding-me" look.

He laughed while writing, "She has 2 eyes, 1 nose, 2 ears."

"Sure, she's not a three-dimensional living creature that eats human poops." I drew an annoyed
emoticon.

"Just kidding. Well, she has long black hair..."

"About what length?"

"Shoulder length."

I tried thinking who has a shoulder length black hair in our class and the ff came up in my mind: Shay,
Kaye, Anne, Laila, Marie, Cony and well, me... Oops, I should exclude myself. Hahaha!

"Ok, next clue?"

"She's tall." I tried deleting the short girls in my lists before which means, Shay&Anne are out of the list.

"And then?"

"She's not good in math." well, that sounded like a bit insulting. Well, I eliminated Laila in the list since
she's a math geek.

"Next."

"She's sporty." Kaye has asthma so she's out.

"A little more and I think I'm getting it." there's only mary, cony and well... uhh... me? Well, I'm
excluded! hahaha!
"She sings." well they both sing so I did not have a chance to elimate someone.

"Ok, then? What else?"

"She loves reading manga..." I'm pretty sure that Mary is not an otaku which means...

"IT'S CONY! CONY MENDEZ!" I smiled as if I won a quizbee. I looked ridiculous.

He shook his head while smiling which actually got me confused so I wrote to him,

"It must be Cony? She has black shoulder length hair, she's tall, she's not good in math 'coz she often
gets average scores in the tests, she always flunk in it and then she's a volleyball player, she also joins
singing contests, I even competed to her once though she's so good that it was hard to beat her, and she
totally love manga, infact she's the one whom I talk to with my manga craze. "

He replied, "No."

I was really confused so I wrote, "Then who is it?"

By then, the traffic was making a progress but we still can see each other so I waited for his response...

"Don't you have black shoulder length hair?" I gave him a WHAT look.

He wrote again, "You're 5'5 right? That's tall, well for a girl."

I wrote back this time, "Err... how did you know how tall I am?"
"Last exam, you had 72 in your math exam."

"Woah. How did you know? Did you see it in the school's trashcan? Gosh. I should have torn it first,
atleast that way no one will see my name in the paper."

He laughed and wrote again, "You play tennis. You sing and you like manga."

I felt goosebumps all of a sudden.

"Hi Urie, I like you." when he showed me what he wrote in his notebook, their car started to move fast
because the traffic was making a big progress on their side. I watched him as their car move slowly away
from ours until I did not see him anymore.

And eventhough a week has already passed, I still can't help myself but to think of that guy in the traffic
road. Everytime I passby in our corridors, I make sure to look around hoping to atleast see and recognize
him but I always fail. Was he really serious? Well, he knew me... he knew my name, my hobbies ang
some things about me. After that confession, why isn't he showing his self?

*BUMP*
Because I am thinking too much I did not notice the guy in front of me therefore I bumped into him and
fell on the floor, my books are in a mess.

"Oh, sorry." we both said at the same time.

"Are you okay?" he stretches out his hand and as I look at him, he is smiling and all of a sudden, I felt
something familiar.

I took his hand and stood up, "Thanks."

He picks my books and handed it to me, "Nothing. Take care, bye."

He went off. I am a little bit uneasy and I don't know why. I went to my class afterwards and place my
books on my table.

"Ok class, open your books to page 76."

I open my book and to my surprise, a paper flew out of the pages of the book. I pick it up on the floor
and saw a note,

-----------------------------------
Hi Urie. I really like you, you know. Can you meet me at the rooftop after your class?

-----------------------------------

Without any hesitations, I went to the rooftop after my class to hear his confession. We had a traffic of
kept feelings. Not all traffics are annoying, sometimes it's sweet. <3

- FIN -

PROPERTY OF haveyouseenthisgirl.yolasite.com

ONESHOT #3:
“WAITING FOR THE BUS”

written by HaveYouSeenThisGirL

"I'll be going." when he said that, he actually meant it.

5yrs I go, I missed the bus and I met a guy...

"Oh gosh, I'll be late for my bus." I was running like it was a matter of life and death situation when
infact, I was only running for the bus. It was already 4.38pm and my bus was to arrive 2minutes after, at
4.40pm. I knew I wouldn't make it but I tried and run for my life, I mean bus.

"Huff! Huff!" when I arrived the bus stop I was already running out of breath and I had my hands on my
knees.

"It just left." I was a bit surprised when someone talked, I raised my head and saw a guy sitting on the
bench of the shed, he was reading a book.

"Ah." I was a bit disappointed, I went to the same bench and sat at the other end, "Did you missed the
bus too?"

He raised his head and smiled at me, "Sort of."

After that, he continued reading and I kept silent. I think the silence lasted for about 5minutes or so, if
you think I was the one who broke the silence then you're wrong, it was him...

"I guess we'll need to wait for another half hour, right? It's really boring to wait for the bus." the bus
always comes every 30minutes.

"Ah, yeah... right. It's really boring." I kicked the floor and some scattered rocks on it, "What are you
reading?"

"This?" he raised the book, "It's Now or Never by HaveYouSeenThisGirl."

"Huh? What's that about? And what a weird screen name for an author." I felt that the atmosphere was
a bit becoming friendly. The guy seemed nice and he was really nice.

"The author's actually weird but the story is really cool. It's a love story but still a guy like me is enjoying
reading such story. I can feel through it." he brushed his hair with complexed expression.

"Really? What is it about?"

"It's about a guy who fell inlove with a girl from afar and he never had the courage to confess it to her.
The title is Now and Never because there is a part wherein the guy has to decide if he should confess it
or not in that day because if he does not confess that day, there wouldn't be any chance for his feelings
to be heard."

"Uhh... Why so?" suddenly I became curious with the story's plot and I had the urge to actually borrow it
from him because I'm actually a fan of lovestories.
"Who knows..."

"Huh?"

"I've not reached the ending yet so I don't know... haha!"

"Ahh... But you said before that you can feel through it, is it because you're the same with the guy
protagonist?"

He looked at me as if I hit the jackpot and then he looked away, "Yeah... I actually like a girl but she
doesn't know what I feel."

"Oh, but why don't you confess it?"

"I don't have the guts."

"Oh c'mon."

"Really," he sounded troubled, "I'm really afraid."

"Of what?"

"That she might reject me... She doesn't even know me & I don't even know if she's got a boyfriend..."

"If you like someone you'll have the courage to take the risks. If I were you, I'll confess right away."

"D'you think she will like me too? Do I look awful or what? Am I ugly? Or am I too stereotypical? If you
approve of me, I'll confess my feelings to that girl right away."
I don't even know why we had such topic, we were merely strangers but I felt like I wanted to help him
so I patted his shoulder, "What are you saying! You're goodlooking and I'm pretty sure that that girl will
accept you! Just have courage! If you don't confess your feelings, she'll never know and are you
contented with that? You'll live your life with 'what ifs' if you don't let her know."

He looked convinced with my words that he nodded, "You're right, I'll confess right away."

He searched something in his pocket and pulled out his phone and dialed a number. I waited in silence
as he waited for the other line to respond, he kept on tapping his fingers on the bench. The only thing I
was unsure of was he kept on looking at me all the time he was waiting for the other line to respond.

After some minutes, he placed back the phone inside his pocket.

"So?" I asked, a bit worried.

"I don't know, no one answered the phone."

"Are you sure you dialled her number?"

"Yes, I'm pretty sure. I asked a friend of hers for her number."

"Maybe she's busy right now, why don't you try it later?"

"I will."
Another 5minutes of silenced followed after that.

"How about you, d'you like someone?"

"Hmm... Nah..." I actually did not have someone to like before.

"Why?"

"I dunno, maybe I've not found a guy to like yet. Well, I'm not really in a hurry so I'm not troubled with
it."

"Oh, but what is your ideal guy?"

"Someone... uhh..." I tried thinking for a minute, "Umm... A guy who has black hair with blonde
highlights... umm..."

"Isn't that a bit foreign-ish?"

"Haha! But I think it's cute! I also like guys who have a piercing in the ear! Then, then! I also like a guy
with blue eyes! It's so hot! Oh, please add hot figure!"

"You're ideal guy is non existent." he had this weird expression after he commented and because of that
I actually laughed hard.
"Don't be so mean! I mean.. atleast the guy should be sincere and loving, I'm fine with it."

"Ah, it's hard."

"What is?"

"Ah nothing," he shook his head, "It's arriving."

"What is?" I saw him looked at his wristwatch.

"The bus."

I stood up and looked if the bus was actually arriving but I saw the other bus which goes another way.

"Huh? Are you gonna take this bus and not the other one?"

"Nope. I'm taking this one."

"Oh, I thought we'll be riding the same bus."

"We always do." he said something that I did not hear because the sound of the arriving bus was too
loud.

"Well," he stood up, "I'll be going."

"Oh, and I thought we could still talk some more, I was actually enjoying. Anyway, you always wait in
this shed right? I guess, we'll be seeing each other tomorrow."

"I don't think so." before I could ask him, he already entered the bus and waved goodbye to me. From
the windows of the bus, I saw him crying... The bus left and I stood there for some minutes confused of
what just happened.

"I don't think so." when he said that and I saw him crying, I did not have a single idea why.

But when I sat back on the bench, I saw the book he was reading.

"Oh, he forgot." I took it and placed it on my bag, "Maybe I can give it back to him tomorrow."

After some minutes, may bus arrived. I went home, changed my clothes, had my dinner and did some
stuff.

It was 8pm when I decided to check my phone.

"Oh, where is it?" I had already undone my bag, I've already scattered all the things in it on my bed but I
still wasn't able to find it. I went to my check my drawers and I found it inside my studytable's drawer.
That day, I forgot my phone in my house.

When I checked it, I had 5missed calls... All from the same anonymous number, the first call was 4:53
and I already had the feeling that it was the call from the shed...

I checked my messages after, I ignored all messages except a message from that anonymous number.
From: +63************

Message: I never had the courage, I love you. Thank you for today, goodbye.

Out of shock, I cried. I sat down in my bed and saw the book he was reading, I took it and opened it. But
I was again surprised by the thing I saw in the book...

It was a handwritten book and I had my picture pasted on the first page with the caption,

"And this is all about my feelings for her."

I started reading it, I could not believe everything that was written there.

"I don't even know if she had ever noticed me or if she knows that I go with the same bus with her. I
never seat and wait in the waiting shed because I was afraid to get near her or she might hear my noisy
heartbeat. I always make sure I seat at the back of her so I can smell her fragrance and hear her voice
everytime she speaks with her friend or with her family on the phone. I felt a bit of a stalker myself but
that was the only thing I can do, to just watch her. I don't have the courage but I do really like her."

The book wasn't finished, out of 200pages, it only reached 157.

"I don't even know how things will be... Today, I'll be going to California and study there. My flight's at
7pm. This is the last day and I've decided to wait at the shed for the first time, I do hope she'll take the
bus today. If she does, I might confess my feelings to her... But I don't really know if I could confess, in
the end I'm a big coward. Maybe if I fail to confess to her, atleast I'll try to have a small chitchat with
her... I want to have a memory with her even for a second. Argh, I'm really troubled. It's now or never..."
After finishing the book, I looked at the clock... 8.57pm.

His flight was 7pm, he already left.

---

Even 5yrs had already passed, I still can't forget that guy whom I don't even know the name. Everytime I
wait for the bus, the memory I first&last talked to him plays. It must be weird to say, but that day I
actually fell inlove... love for me went in fast and the one I love went away fast.

I'm now working as a writer in a publishing company, he had been my inspiration with my love stories. I
even made him as one of my characters and a lot of my readers actually liked his character. I always
hoped that one day I'll see him again waiting for the bus in that same bench.

"Oh gosh! I'll be late for my bus!" I am running for my life, nah kidding, I am running for the bus. I only
have 2minutes until the bus arrives. Like always, I knew it's impossible to catch up for the bus having
only 2minutes but I always have my hopes in me so I'm trying my best to run.

"Huff! Huff!" as soon as I reached the bus stop, I have sweats falling and I'm running out of breath. I
placed my hands on my knees and trying to inhale and exhale properly.

"It just left." Hearing the same voice and remembering the same scene, I felt like I am having a dejavu. I
lifted my head to see who it is but I felt disappointment as soon as I saw his hair and ear. I can't see his
face 'coz it is covered with a book. But I'm 100% sure that it's not him, as far as I remember he's not as
muscular as this guy in front of me and he doesn't have blonde highlights and a double piercing on the
right ear.
"Ah, okay." I said disappointed and sat at the other end of the bench.

"I like your book." I am surprised when he spoke but he still has the book covered in his face. Just then, I
saw what he's reading... it's my story, "Now and Never".

"Ah, really? Thanks. How did you know I'm the author?"

"'Coz you're famous. Your work was even made into a film." right, it was actually filmed and was even
adopted into a korean & american film. That book is a great hit, I think it's because I wrote it with my
heart.

"But you're not original." I am taken aback when he said that.

"Excuse me?"

"I thought Now & Never was written by HaveYouSeenThisGirl?"

Before, I have understood why that guy had a screen name of HaveYouSeenThisGirL, it was because he
was referring to me... he was always looking for me from afar... I have always been touched with the
idea, I always read the book until now and it never fails to warm my heart.

"Copycat." he takes off the book away from his face and I think I am imagining...
It's not him, he doesn't even have blue eyes... but it looks like him....

"You said your ideal guy is someone who has hot body and a blonde-highlighted hair with piercings on
the ear and also with blue eyes. I did it all though I had to put contacts for the eyes, I'm not foreign." he
scratches the back of his neck as he smiles awkwardly, "I have the courage now."

- FIN -

PROPERTY OF haveyouseenthisgirl.yolasite.com

ONESHOT #4:

“WAITING IN VAIN”

written by HaveYouSeenThisGirL

Yung mahal mo may mahal na iba. Clichè?

Ganun naman ata ang motto dito sa earth eh,

"MAHAL MO, IBA MAHAL."

Worst plot ever ang mahalin mo ang taong hindi ka mahal. Ay ano ba yan, paulit ulit na ako na iba ang
mahal ng taong mahal ko. Kasalanan ko ba kung nasasaktan ako ng ganto, para na nga akong tanga...
tatawa, iiyak, tatawa.
Mahal ko bestfriend ko. Tae, clichè nanaman.

Oo, sabihin mo ng sira akong plaka pero ang mahal ko ay ang bestfriend kong lalaki na may ibang mahal
-- yung bestfriend kong babae.

Walanjo naman. Nung nagpatama si kupido ng arrow nya, napayuko ako at nagtali ng sintas ng sapatos
kaya ang natamaan ng arrow nya ay ang bestfriend kong babae na lagi kong kasama. Badtrip, bakit hindi
na lang ako? Bakit sya? BAKIT?

Pero tanggap ko na sana na hindi nya ako mahal, na bestfriend kong babae ang mahal nya... tanggap ko
na sana pero hindi pala sya mahal ng taong mahal nya.

Hindi mo nagets? Ganto yun,

YUNG TAONG MAHAL KO MAY IBANG MAHAL AT YUNG MAHAL NYA MAY IBA RIN NA MAHAL.

Same kami diba? Sabi ko sa inyo, motto na sa mundo na:

"MAHAL MO, IBA MAHAL."

Mahirap tanggapin na yung taong minamahal mo, binabasura lang ng iba. At ikaw na nagpapahalaga sa
kanya ay binabasura lang din nya. Linchak na pag-ibig yan, nagtatapunan lang ng mga nararamdaman?
Ganun ba yun ha?!

Pero ang mas masakit, ang bestfriend kong babae pinapaniwalang mahal nya ang bestfriend kong lalaki.
At ito namang bestfriend kong lalaki na mahal ko, tatanga tanga naniwala naman kay bestfriend na
babae. Tinu-two time lang sya nito.
Sinabi ko ito sa kanya, hindi sya naniwala. Pinagalitan at pinagsabihan ko ang bestfriend kong babae,
sabi ko sa kanya,

"WAG MONG PAGLARUAN ANG NARARAMDAMAN NG MGA TAO, HINDI KA NA BATA PARA MAGLARO."

Pero matigas ang bestfriend kong babae, patuloy nya pa ring niloloko ang bestfriend kong lalaki. At
patuloy na nagpapaloko pa rin ang mahal ko sa taong mahal nya.

Ansaklap naman ng kapalaran na ito, bakit ba kasi hindi na lang tayo mahalin ng mga taong mahal natin?
Hindi ba para balance? Bakit kelangang may "nanghahabol" at "tumatakbo"?

"Tigilan mo na itong katangahan na ito! Hindi ka nya mahal! Niloloko ka lang nya, may iba pa syang
lalaki! Hindi ka nagiisa! Hindi ka nya sineseryoso!"

"HINDI MO ALAM MGA PINAGSASASABI MO, WAG MO SYANG SIRAAN!"

"Hindi ko sya sinisiraan, nagsasabi lang ako ng totoo. Ayokong manloko sya at manakit ng kapwa ang
bestfriend kong babae at ayokong masaktan ang bestfriend kong lalaki. Parehas ko kayong mahal pero
ikaw alam mo ba, mahal kita hindi lang bilang bestfriend?"

"WALA AKONG PAKELAM! GET LOST!"

Yun na yun, wala daw syang pakelam sa nararamdaman ko. Get lost daw. Get lost...

Kung pede lang ngang mawala na lang ako edi nawala na ako... hindi ko na matagalan ito eh, lalo na
nang sya na mismo ang nakakita ng panlolokong ginagawa sa kanya ng taong mahal nya.
"Ano?! Susumbatan mo ako? O sige ikaw ng tama! Tama ka nga niloloko nya ako! Nagmukha akong
tanga lang! Sige sumbutan mo ako! Sabihan mo akong tanga!!!"

Umiiyak sya nun. niyakap ko sya, "Tama na. Ako yung nasasaktan pag nakikita kitang ganyan."

Alam mo yung masakit? Umiiyak sya.

Iisa lang ibig sabihin nun, umiiyak sya kasi mahal nya talaga ang bestfriend kong babae. Nasasaktan
talaga sya, pruweba ang mga luha nya.

"Bakit ka kasi nagmamahal ng taong hindi ka naman mahal!!!" sumbat ko sa kanya pero sinusumbat ko
rin ito sa sarili ko kasi parehas lang naman kaming nagmamahal sa taong hindi naman kayang suklian
ang mga nararamdaman namin.

"Bakit, bawal ba?" humarap sya sakin, "Bawal bang magmahal ng taong hindi ka mahal?!"

"Hindi bawal," napayuko ako, "Masakit."

"Ang gusto ko lang naman mahalin nya ako..."

"Ang gusto ko lang naman... ako na lang ang mahalin mo." tinitigan nya muna ako sandali bago sya
muling nakaimik.

"Hindi kita mahal, sya ang mahal ko."

Napangiti na lang ako ng mapait, "Alam ko naman eh. Nagbabaka sakali lang."
Yung storya namin ng bestfriend kong lalaki, hindi katulad ng mga love stories na nababasa sa fictions o
napapanuod sa drama series sa tv... hindi eh, hindi ako yung leading lady sa storya nya. Hindi kami ang
love team. Hindi kami ang para sa isa't isa. Kahit anong pilit ko, sa huli... sya at sya pa rin ang mahal nya.
Ako? Hanggang kaibigan lang talaga ako. Hanggang dun lang, dead end. Finish line. Wala na. Bawal na
akong lumagpas pa dun.

Badtrip, tumutulo nanaman mga luha ko. Tutusukin ko na mga mata ko ee, nakakaasar na. Sinabi ko ng
tumigil sa pag-iyak, eto pa rin iyak ng iyak.

Kung itatanong nyo kung kamusta na "sya"?

Ayun... nagpapakatanga pa rin sa bestfriend kong babae na kahit kelan hindi masuklian ang
nararamdaman nya.

Ako na lang kasi eh, antanga mo! Gago ka, sabi kong AKO NA LANG EH! Ang tigas ng ulo mo, ayaw mo
makinig sakin. Kung ako na lang edi sana hindi ka nagpapakatanga? Sana hindi rin ako parang tanga?

Kung ako na lang... edi sana wala ng iiyak? Wala ng malulungkot? Edi sana parehas tayong masaya.

Asa.

Hindi mo naman ako mapapansin, ah mali... hindi mo naman ako pinapansin. :(

Hanggang sa lumaki kaming tatlo, nakagraduate, nagkaroon ng mga trabaho...

at dumating yung araw na yun...

Nagkasakit sa puso ang bestfriend kong babae. Kelangan nya ng heart donor pero walang mahanap na
donor...

Critical condition na sya.

Pero hanggang sa huli, nasa tabi ka pa rin nya at umiiyak.

Mahal na mahal mo talaga sya noh?

Buti pa sya.

Asar lang talaga kasi hindi ka nya minamahal tulad ng pagmamahal mo.

Ganto na lang,

kanya na lang ang puso ko...

para mahalin ka na rin nya sa wakas.

So you won't wait in vain anymore.

Para masuklian na rin ang nararamdaman mo, para mahalin ka na rin ng mahal mo.

Yung puso ko lang naman ang nagmamahal sayo eh...

Ibibigay ko na lang sa kanya para may pakinabang.

Nilabas ko yung "donor card" na hiningi ko sa ospital, sinulatan at pinirmahan ito.

---------------------------------------------------------------------------

I wish to donate my organs and tissues. I wish to give:

- MY HEART

Donor Signature: XXXXXX

Date: September 4, 2011

---------------------------------------------------------------------------

Matapos pirmahan, nilagay ko ito sa bulsa ng aking pantalon at tumalon mula sa building.

Mamahalin ka na nya.

-FIN-

Property of haveyouseenthisgirl.yolasite.com
ONESHOT # 5:

“Waiting for my Valentine”

written by HaveYouSeenThisGirL

(A story dedicated for FEB 14, 2012)

This is just a very simple story that popped out of my mind that day, it's really really simple and very
cliché but still I hope you guys would like it. :) <3

"Pardz, feb 14 na bukas."

"Oo nga eh, independence day na! Hahaha!" nagtawanan kami ni PJ sa laspag na joke na ginamit ko.

Kasama ko ngayon sa canteen ang bestfriend slash kababata kong si Paul John or PJ for short, Pardz ang
tawagan namin ewan ko nga ba kung paano kami nauwi sa tawagang Pardz ee.

"Wala kang kadate?"

Tinaasan ko siya ng kilay at sarcastic slash pabirong sinabi ko, "Wala ee, break na kami ng refridgerator
namin."

"Hahaha! Baliw ka talaga Pardz. Bakit wala kang kadate, wala bang nagyaya?"

"Sus parang may magyaya sa pagmumukha kong ito."

"Oh anong problema sa mukha mo? Cute ka naman ah?"

Kung hindi ko lang siguro siya bestfriend baka kinilig na ako at napangiti pero hindi ee, napasimangot
ako kasi syempre sinasabi niya lang yun kasi nga bestfriend ko siya, "Sows, palibhasa bestfriend kita kaya
binobola mo ako. Pinapagaan mo lang loob ko ee." -___-

Hindi naman kasi ako cute, maganda o kung anu pa man tipo ng babae na mapapansin ng mga lalaki.
Ako yung may tomboyish style, yung laging naka-tshirt at never mong mapapasuot ng palda pwera na
lang sa school uniform. Ako yung babaeng laging nakarubber shoes at mahahalikan ang sahig pag
pinasuot mo ng sapatos na may heels. At ponytail girl ako, simpleng simple lang ang pagmumukha ko na
walang magtatangkang pumansin.

Hindi naman problema sakin na hindi ako kagandahan o anupaman, ang tanging hiling ko lang na sa
kabila ng sobrang kasimplehan ko ay mapansin ako ng kaisa isahang taong gusto ko... pero sa tingin ko
malabo yun.

Yung tao kasing gusto ko ay gwapo, varsity player ng campus, matalino at higit sa lahat, maraming
nagkaka-crush ditong mga babae mapa-ano mang division. In short maraming magagandang babaeng
nakapaligid palagi sa kanya kaya ang tomboying tulad ko ay hindi niya matutuunan ng pansin kelanman.

Pero okay lang, kuntento na rin naman akong mapunta sa tabi niya bilang bestfriend niya eh.

Yup, ang tinutukoy ko ay si PJ. Inlove ako sa bestfriend ko, how cliché right? Well, ano pa ba magagawa
ko, kahit ilang beses na akong nakapanuod ng mga palabas sa tv o nakabasa sa mga fiction stories ng
tungkol sa hirap na dinadanas pag naiinlove sa bestfriend ay sa huli ay nainlove pa rin ako sa bestfriend
ko. Siguro isa lang din ako dun sa mga hopeless romantic na umaasang baka sakaling makaalis ako sa
friend zone na ito. Haaay.

"Huy! Natulala ka nanaman diyan Pardz!" nabalik lang ang thoughts ko sa lupang ibabaw ng hampasin
ako ng mahina ni PJ sa may likod ko.

"H-ha? Ah wala," ano ba yan lutang nanaman ang isip ko -__- Ini-switch ko na lang yung usapan sa kanya
para hindi ako mapahiya sa pagkatulala ko kanina, "Ikaw ba pardz, ano balak mo bukas sa valentines?"

"Hmm... I want to date someone."

"Ayeeeeeeeeeeee!!! Dume-date na si bestfriend, dalaga na siya bilog na utot! Bwahaha!"

"Baliw!!!"

Inaasar ko siya para matakpan yung selos na nararamdaman ko. May ide-date daw siya... Haay. Sino
naman kaya? For sure maganda yung kadate niya, baka yung isa dun sa mga cheerleader ng school na
sumali din sa school pageant last year... balita ko kasi may crush yun kay PJ at madalas nagkakatext
silang dalwa. Haay. Ang gaganda naman kasi ng mga nali-link sa kanya, nanliliit tuloy ako. :(

"Ahaha! Joke lang pardz, oh ano ba balak mo sa date na yan? Paano ba ang gagawin mo?"

"Actually pardz, wala akong idea. Nahihirapan nga akong mag-isip ee, hindi ko alam kung ano ba ang
gusto ng isang babae na gagawin ng isang lalaki para sa kanya sa araw ng mga puso. Haay. Pardz, pwede
magpatulong sayo?"

"Ha? Paanong patulong?"

"Kunwari ikaw yung special girl ko tomorrow."

"Ehhhhhhhhhh? Joke ka ba! Kadiri lang ha! Eeew! Not in my dreams!" sabay hampas ko ng pabiro sa
kanya... kunwari nandidiri ako sa idea pero ang tunay niyan ay kinikilig ako ng sobra. Sana nga ako na
lang diba? Kaso "kunwari" nga lang daw eh. >__>

"Ang arte nito! Kung maka-yuck ka naman pardz eh! Kunwari nga lang!"

"Psh. Osige na nga," pagiinarte ko pero kinikilig talaga ako, nagpipigil lang ako, "Oh kunwari ako nga,
anong gagawin ko?"

"Kung bibigyan ba kita ng chocolates at flowers, kikiligin ka ba?"

"Pwede na din."

"Anong pwede na din? Ano ba namang klaseng sagot yan pardz!" naguguluhan niyang tanong.

"I mean... yeah, sweet yung chocolate pero kulang sa kasweetan yung action mo. I mean kung special
sayo yung girl you need to do something special for her on a special day like tomorrow diba? Eh yung
chocolates and flowers, I don't think ganun sila kaspecial since walang ka-effort effort yun... ang dali
daling bumili. Sus."

"Eh anong gagawin ko?"

"Hmm... kung ako siguro yung special girl na yun, kikiligin ako kung bibigyan mo ako ng mga rosas... kahit
wag na yung chocolates, patatabain mo lang ako eh. Tapos mas nakakakilig din kung pagkatapos ng
klase, sa oras ng uwian ng lahat ay susurpresahin mo ako sa pamamagitan ng pagaalay mo sakin ng
kanta sa may quadrangle with matching banners pa na nagsasabi ng mga nararamdaman mo sakin."

Pinipigilan kong wag mapangiti habang iniisip ko yung mga eksena sa aking isipan... ang tunay niyan,
hinihiling ko na sana ako na lang talaga yung special girl niya at sakin niya gawin yun pero malabo ee,
may iba na ata siyang mahal.

"So ibig sabihin mo ba dyan na haranahin ko siya?"

Nginitian ko siya, "Pardz, isa sa mga bagay na pedeng gawin ng lalaki na sobrang nakakakilig ay
haranahin ang isang babae ng buong puso niya. Trust me, walang babae ang hindi kikiligin kung saka
sakali."

"Wow... nice idea pardz kaso..." napakamot siya ng ulo niya, "Sintunado ako. HAHAHAHA!"

"Problema mo na yan pardz! Sayawan mo na lang ng "Sorry Sorry" ng superjuniors!"

"Mag-isa ka!!!"

"Behlat! Goodluck na lang sayo bukas! Hahahaha!"

Nagbuntong hininga siya, "Haay, goodluck na lang talaga. Pero balik tayo sayo pardz, di nga seryoso ka
wala kang kadate?"

"Walaaaaaaaaaaaa."

"Ako na lang, gusto mo?"

Kamuntik ng tumalon yung puso ko sa kilig pero syempre pinigilan ko sarili ko. -___-

"Che. Inaasar mo lang ako ee. May special girl ka pang ide-date tomorrow, remember?"

"Eh..." napakamot ulit siya ng ulo, "Parang ayaw ko na ee, magba-back out na lang siguro ako... baka kasi
ma-reject lang ako."

"Nyeee! You're so gay pardz!" hinampas ko siya sa may balikat niya, "If she's really special to you,
gagawa ka ng paraan para mapalapit sa kanya. You're the guy here pardz, you need to make a move
before everything's too late. Eh ano kung may posibilidad na ireject ka ng babaeng ito, atleast nagtry ka
diba? Malay mo same rin pala nararamdaman niya sayo. Sige ka, habang nagaalinlangan ka diyan baka
nakuha na siya ng iba. Magpakalalaki ka nga pardz!"

"Siguro nga tama ka pardz... haay ewan."

Haaay. Masokistang tunay, ayan si Yvee. Ayan ako. Ang tae ko lang nuh? Ine-encourage ko pa siya dun sa
babaeng gusto niya kahit may gusto ako sa kanya. Ito lang naman ang role ko bilang bestfriend niya eh,
ang makita siyang masaya sa babaeng gusto niya kahit mamatay pa ako sa selos.

"Bahala na nga si batman, o sige pardz magta-time na. Balik na ako sa classroom, kita na lang tayo
mamayang uwian. Sabay tayo pag-uwi?" sabay tayo niya sa upuan niya.

"Sure."

***

Tuesday. Feb. 14.

Independence day.

Joke lang, Valentines day na nga at papasok ako ng school kung saan maraming "red" at "hearts", kung
saan maraming "roses" na tinitinda sa may labas ng school. Dadaan ako sa hallway na may mga babaeng
kinikilig dahil may mga nagpadala sa kanila ng roses, chocolates, letters at may ilang nanghaharana sa
kanila.

Ako? Eto nililigawan ang project ko. Bukas na kasi ang due date nito at konti na lang ay matatapos na
ako.

Dumaan na ang recess at lunch pero hindi ko nakita si PJ. Siguro busy na yun dun sa special girl niya,
ewan ko kung anong plano niya. Kung susundin niya ba yung sinabi ko or magi-stick pa rin siya sa
simpleng roses at chocolates lang. Wala pa akong natatanggap na text sa kanya eh.
Pero siguro okay na rin itong ganto na hindi muna mage-exist ngayon sa araw na ito sa buhay ko si PJ
dahil sobrang malulungkot lang ako pag binalita niya sakin yung mga bagay na ginawa niya para sa
special girl niya. Baka mamatay lang ako sa selos.

Nagpaka-busy na nga lang ako sa project ko at ilang mga school works para hindi ko maisip na Valentines
day ngayon. Nakaka-bitter lang ee. Bakit ba kasi hindi na lang ginawang official holiday ang Valentines
day para walang pasok, atleast hindi ko nakikita yang mga PDA na mga taong iyan. Atleast hindi ako
napapaligiran ng mga red and heart shape stuff. Nakakabitteeeeeer. Achuchu.

"Maam excuse me lang po may aarestuhin lang po kami," nabigla kaming lahat kasi patapos na yung
klase namin, last period na at mga 5minutes na lang ay magbe-bell na nang biglang may grupo ng mga
lalaking studyante ang kumatok sa may classroom namin.

"Ha?" nagtataka yung teacher namin.

"Si Yvee Mendoza po, may ginawa po siyang malupit na krimen."

Nanlaki naman yung mga mata ko. Ha? Anong ginawa ko? Nanahimik kaluluwa ko tapos biglang may
magsasabing may ginawa akong krimen? Baliw ba sila? O__O

"Ha? Anong ginawa ni Ms. Mendoza?" nagtataka pa rin yung teacher ko, pati yung mga classmates ko
nagbubulungan na.

Yung mga seatmate at kalapit ko nga sa upuan ay nililingon ako at tinatanong, "Anong ginawa mo Yvee?"

"Aba malay ko," nagkikibit balikat lang ako.

"Maam, nagkasala po si Yvee Mendoza sa pagnanakaw ng puso ng isang binata kaya naman po
humihingi kami ng pahintulot sa inyo na maaresto na namin si Yvee Mendoza upang makulong na siya
ng panghabambuhay sa piling ng binatang iyon."
"AYEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!" yun na, BOOM, nakakabingi na yung mga kaklase ko
pati yung teacher ko na parang kinilig din at tinawag ako.

"Ahaha! Mga kabataan talaga, osya Yvee Mendoza arestado ka daw. Sumama ka na sa mga ito bago ka
pa pwersahang dakipin."

Medyo naguguluhan at nabibigla pa rin ako sa mga pangyayari pero sa huli nagawa ko rin ligpitin ang
mga gamit ko at ilagay sa bag ko at sumunod dun sa mga lalaki sa may pintuan.

Actually kilala ko sila, yung iba kilala ko sa pangalan yung iba ay sa mukha lang. Mga varsity player sila ng
school.

Habang sumusunod ako sa kanila ay panay ang tanong ko kung sino ba itong lesheng lalaking inaaresto
daw ako. Ay ang korni niya ha, ninakaw ko daw puso niya? Asows, ano ako murderer at nagnanakaw ng
organs ng tao? Lels, ang korni ko din. -___-

Pero di lang talaga ako maka-get over na may lalaking nagpapaaresto sakin... at sinabing ninakaw ko
daw ang puso niya. That means may gusto siya sakin diba? Wow... sino kayang abnormal na lalaking
panget ang taste ang nagkagusto sa isang tulad kong tomboyin ang itsura? -___-

Ayaw naman sabihin sakin ng mga lalaking ito kung sino iyon, panay ang sabi nila na "malalaman mo
din". Ampotek, pasuspense effect pa eh. -___-

Dinala lang naman nila ako sa may gitna ng quadrangle tapos iniwan dun, sabi tumayo lang daw ako
dun... yikes. Nakakahiya kaya nagsisilabasan na yung mga studyante sa kani-kaniyang classroom at
andito ako sa may gitna ng quadrangle at parang tuod na nakatayo.
Yung mga lalaki ay nagpunta dun sa may chapel ng school namin na nasa tapat ko, mga ilang meters ang
layo sakin. Lahat sila nakapila in a row at lahat sila mga varsity players ng campus at may mga hawak
silang tig-iisang red roses tapos sa dulo may isang lalaking nakatalikod na parang may hawak na gitara.

NOW PLAYING: HARANA BY PAROKYA NI EDGAR

"Uso pa ba ang harana?

Marahil ikaw ay nagtataka

Sino ba tong mukhang gagong

Nagkandarapa sa pagkanta

At nasisintunado sa kaba."

Biglang nagsimulang tumugtog yung gitara at narinig kong may kumakantang lalaki... na... umm...
sintunado.

At habang kumakanta ito ay yung mga lalaking nakapila ay isa isang pumupunta sakin sa may gitna at
nagaabot ng rosas.

Pagkaabot sakin ng rosas ay ngingitian lang nila ako tapos aalis na sila. Napansin ko na sa bawat rosas ay
may nakapulupot na papel.

Everytime inaabutan nila ako ay sinusubukan kong tanggalin yung papel sa may rosas at binabasa ang
nakasulat dun. Every rose is a word.

"Hi" ayan yung nakalagay sa first rose. Nasundan pa ito ng mga ilan at binasa ko silang lahat forming into
a sentence that almost made me cry.
"YVEE"

"ALAM"

"MO"

"BA"

"NA"

"MATAGAL"

"NA"

"KITANG"

"MAHAL"

"Meron pang dalang mga rosas

Suot nama'y maong na kupas

At nariyan pa ang barkada

Nakaporma't nakabarong

Sa awiting daig pa'ng minus one at sing-along

Puno ang langit ng bituwin

At kay lamig pa ng hangin

Sa'yong tingin ako'y nababaliw, giliw

At sa awiting kong ito

Sana'y maibigan mo

Ibubuhos ko ang buong puso ko

Sa isang munting harana para sa 'yo..."

Habang hawak ko yung mga rosas at mga papel ay halos mapaupo ako sa may sahig habang nakatakip ng
isang kamay ko ang bibig ko dahil nagpipigil ako ng saya at pagkabigla habang dire diretso ang tulo ng
luha ko. Tears of joy.

Dahil di rin nagtagal nung naubos na ang mga lalaki sa unahan, yung kaisa-isahang lalaki na nakatalikod
kanina ay humarap sakin.

"Hindi ba't parang isang sine

Isang pelikulang romantiko

Hindi ba't ikaw ang bidang artista

At ako ang iyong leading man

Sa istoryang nagwawakas sa pag-ibig na wagas

Puno ang langit ng bituwin

At kay lamig pa ng hangin

Sa'yong tingin ako'y nababaliw, giliw

At sa awiting kong ito

Sana'y maibigan mo

Ibubuhos ko ang buong puso ko

Sa isang munting harana para sa 'yo..."

Si pardz, ginawa niya yung sinabi ko para sa special girl niya.

At hindi ko akalaing... ako pala iyon.

Buong akala ko isang magandang babae ang special girl na tinutukoy niya, akala ko yung cheerleader na
nakasali sa may pageant last year... akala ko magandang babae pero... isang tomboying tulad ko lang
pala...

Kung ito ay panaginip, pedeng wag muna akong magising? Pedeng pa-extend pa ng ilang hours ang tulog
ko? Ang sarap kasi sa pakiramdam eh.

"Pardz..." nung matapos na ang kanta ay lumapit siya sakin at medyo nakatungo at kinakamot ang
bandang batok niya, "Pasensya ka na ah kung ang panget kong kumanta, sabi ko naman kasi sayo eh
sintunado ako. Ang kulet mo."

"Pardz naman eh," naiiyak pa rin ako at hinampas ko siya ng mahina sa balikat niya kasi hindi talaga ako
makapaniwala, "Jino-joke time mo nanaman ako eh. Sasapakin kita tamo."

"Yvee, tumatawa ba ako?" this time tinignan niya ako ng mataman sa mga mata, "Seryoso ako. Matagal
na akong may gusto sayo, ewan ko kung kelan ko simulang naramdaman ito pero basta tuwing kasama
kasi kita napaka-komportable ko sayo at lagi mo akong napapangiti. Pag absent ka, pag hindi kita
nakakasama o nakikita ay hinahanap hanap ko ang presensya mo."

"Akala ko yung cheerleader yung special girl mo... yung maganda..." pinupunasan ko na yung mga luha
ko at nararamdaman ko na lang na napapa-pout ako sa mga pinagsasabi ko, "Bakit ako? Ang panget ko
eh..."
"Maganda ka kaya... sa loob at labas. Yvee, maniwala ka sakin... mahal kita. Pwede bang more than
friends na lang tayo?"

"AYEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE." hindi ko na namalayan na andami na palang studyante sa paligid

namin ang nananuod. Halos mamula na ako sa mga nangyayari.

Pero sa kabila ng maingay na panunukso ng mga tao sa paligid namin nangibabaw pa rin sa aking tenga
ang mga sinabi niya.

"Yvee Mendoza, will you be my valentine from this day onwards?"

- FIN -

PROPERTY OF haveyouseenthisgirl.yolasite.com