Database Design Using Entity

Relationship Diagrams 2nd Bagui

Solution Manual
Go to download the full and correct content document:
http://testbankbell.com/product/database-design-using-entity-relationship-diagrams-2
nd-bagui-solution-manual/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Solution Manual for Data Modeling and Database Design,

2nd Edition

https://testbankbell.com/product/solution-manual-for-data-
modeling-and-database-design-2nd-edition/

Solution Manual for Database Systems: Design,

Implementation, and Management 13th Edition Coronel

https://testbankbell.com/product/solution-manual-for-database-
systems-design-implementation-and-management-13th-edition-
coronel/

Structural Wood Design 2nd Aghayere Solution Manual

https://testbankbell.com/product/structural-wood-design-2nd-
aghayere-solution-manual/

Using R for Introductory Statistics 2nd Verzani

Solution Manual

https://testbankbell.com/product/using-r-for-introductory-
statistics-2nd-verzani-solution-manual/
Solution Manual for Business Math Using Excel, 2nd
Edition

https://testbankbell.com/product/solution-manual-for-business-
math-using-excel-2nd-edition/

Finite Element Analysis of Composite Materials Using

ANSYS 2nd Barbero Solution Manual

https://testbankbell.com/product/finite-element-analysis-of-
composite-materials-using-ansys-2nd-barbero-solution-manual/

Electric and Hybrid Vehicles Design Fundamentals 2nd

Husain Solution Manual

https://testbankbell.com/product/electric-and-hybrid-vehicles-
design-fundamentals-2nd-husain-solution-manual/

Solution Manual for Just Enough Programming Logic and

Design, 2nd Edition

https://testbankbell.com/product/solution-manual-for-just-enough-
programming-logic-and-design-2nd-edition/

Solution manual for Unified Design of Steel Structures

Geschwindner 2nd Edition

https://testbankbell.com/product/solution-manual-for-unified-
design-of-steel-structures-geschwindner-2nd-edition/
 Database Design Using Entity
Relationship Diagrams 2nd Bagui
Solution Manual
Full download chapter at: https://testbankbell.com/product/database-design-using-
entity-relationship-diagrams-2nd-bagui-solution-manual/

CHAPTER TWO ANSWERS

Checkpoint 2.1

1. What does it mean to say a field has unique values?

"Unique values" means that no two records have or ever will have the same value for that field.

2. Why is it desirable to have a key be unique?

If there were several values for a key field, when you used the key to find a record, you'd get

several results. The point of a key is to identify one and only one record.

3. Why does a file have to be organized by a key field?

The key is the only practical way to find records. Suppose the file above consisted of thousands

of records and suppose it were keyed by name. Now suppose that the 3x5 cards were in a barrel

in random order (disorganized). What good would the key be? To organize a file, you need (a) a

key and (b) the data in the file must be accessible by the key.

4. What does "null" mean?

It means unknown - it can also mean "not recorded," "not known," "not available," or "known,

but not recorded." The point is that as far as the record is concerned, the value of the field is

unknown.

5. Consider this customer file:

1
Record 1: 77 A St Adams, A Pensacola FL 555-5847
Record 2: Charles, X 365 Broad St 555-8214 Mobile AL
Record 3: 555-1234 Harris, H 92 Adams Lane Elberta, AL

What is wrong here?

First of all, the file design is not given, but whatever it is, the records are not following it. The

record number does not have to come first, but rather, the fields must follow the file design

whatever it is. If the file design were

2
Customer (telephone, name, address, city, record_no), then all records must conform to it. The

corrected file would be this:

555-5847 Adams, A 77 A St. Pensacola FL Record 1

555-8214 Charles, X 365 Broad St Mobile AL Record 2

555-1234 Harris, H 92 Adams Lane Elberta, AL Record 3

Checkpoint 2-2

1. What is a sequential file?

A file of data organized on some key, e.g., name

2. What is COBOL?

COBOL was a pervasive computer language used to write programs. COBOL was the languages

of choice for serious computer filing systems in the 60's and 70's.

3. Why is ordering important in a sequential filing system?

Ordering by some key is the way to find data. If a file were ordered by name, then as you looked

for a name, e.g., Jones, you'd quickly pass all names up to J, the look within the J's much like

you'd find a name in an old-fashioned telephone directory. If data were not ordered, you'd have

to look at each record until you found what you wanted.

4. What is a database program?

A database program is a pre-written set of programs to manage data.

5. In the "early days" how was data put into a file?

It was input via punched cards and then programs caused the inputted data to be written on a disk

or tape.

Checkpoint 2-5

3
1. What are the three main data models we have discussed?

Hierarchical, Network and Relational

2. Which data model is mostly used today? Why?

The relational model. This model does not depend on hardware links and delivers powerful

flexibility.

3. What are some of the disadvantages of the hierarchical data model?

The hierarchical model is a 1:M model. If a situation requires M:N (many to many) relationships,

then the model has to be implemented with redundant data. As with the network model, you also

have the drawback of physical links among records in files. Physical links are fragile and they tie

you to one system of retrieval for better or worse.

4. What are some of the disadvantages of the network data model?

In addition to all of the problems with physical links which one has in the hierarchical model, as

the linking moves from 1:M to M:N, it becomes far more complicated. Additional linking

presents more opportunity for failure.

5. How are all relationships (mainly the cardinalities) described in the hierarchical data
model? How can these be a disadvantage of the hierarchical data model?

All relationships in the hierarchical model have a cardinality of 1:M (one to many). If a situation

arises where an M:N relationship is required, then a workaround is required in the hierarchical

model.

6. How are all relationships (mainly the cardinalities) described in the network data model?
Would you treat these as advantages or disadvantages of the network data model?

In the network model, M:N relationships are allowed. The allowance of these relationships

causes the complexity of the pointing scheme (whatever it is) to rise exponentially. While many

of the database systems in the 70's were implemented this way and implemented well, the model

4
gave way to the simplicity and uncomplicated relational model in the 80's.

7. What are structural constraints?

Structural constraints are the cardinality and optionality of a relationship. Cardinality tells us

how many of parent records are related to child records (e.g., 1:M or M:N). Optionality tells us

may or must (e.g., each golfer may be playing today, each golfer must have a set of golf clubs.

8. Why was Codd’s promise of the relational model better?

Codd's model did away with physical pointers and a need to maintain them. The database was

just data, albeit data arranged in an uniform way.

5
Another random document with
no related content on Scribd:
ie nou meeging naar de mooie meiden van Grint, naar
de lekkere Geert, Trijn, Cor en Annie.

—Nou … ik bin d’r op haide op stàp … mond ope.…

portemenai toe.… schaterde Klaas opgewonden.

Geen woord zei Dirk, vroeg ook niet of ie mee kon. Hij
strompelde zacht zwaaiend naast Klaas, de herberg
uit, als hoorde ie bij ’m.—

—Nou.. aa’s hai.… had d’r sels is.. binne wai ’t ook,
bromde Willem en nàbromde ’m Jan.

Daar zat Grint ’r ’n beetje mee, want de mannen

hielden áán.—… Duufels, doar droeg ie twee, drie
dronken kerels in huis.… heet op s’n maide … Moar
sullie hadde sain tug soo rejoàl d’r van late snoepe!..
Allainig Dirk!.… die wou die puur wel kwait!.. Die keek
d’r soo suur.… soo ’n naidas!.. Da’ konne s’n maide
nie bestig hebbe.—

Hij had al rond gezien op de donkere haven, of ouë

Gerrit d’r ook rondscharrelde bij ’n kroeg om ’m mee te
sleuren. Want Willem en Jan waren ook veel betere
partijen voor z’n meiden.. Zat veel meer loodpot! Die
mochten haarlie bescharrelen zooveel ze wouen.…
Als ’t maar niet tot kinderen kwam! Maar nou zag ie
geen ouë Gerrit, geen Kees, geen Piet. Dan most de
brombeer d’r ook maar bij; kon toch vast geen kwaad.

—Mô je nog ’n afsoàkker Kloas? vroeg plots, voor ’n

rot kroegje staanblijvend Dirk, met bleeke strakheid in
z’n kop en tril-trekjes om z’n lippen.
 —Dankkie uit ’t hartje kaèrel! Ik hep d’r t’met.… t’met
wá’ bai màin stopt, veur ’t nest hee?.… ’t mog d’r weer
’n weekie sain.… dan kraige sullie alletait van main ’n
lik uit de flesch hee?.… Jammer da’ sullie d’r aige nou
t’met juist an ’t boene binne.…

—Selle wel waiser wese.. lolde Willem sabbelend op

z’n woorden.… aa’s d’r jonge kerels komme.… da treft
d’r nou net ellèndig mooi!

—Niks gedààn jonges! Je houê d’r jullie fesoen!.…

daa’s onder en boòfe de wet sait hee? jonge maide is
d’r hiet brood.. paa’s d’r op! [187]

—Nou,.. sullie wete d’r woar Brammie de mosterd

hoàlt, piekerde dikbullige Jan.

—Tu.. tu.. tu.. manne,.. hield in dronken energie Grint

vol.… main maide binne d’r onskuldig aa’s ’n kerk-
kruissie hee?.. ’t binne d’r netuurlik jonge skepsels
hee?.. en se binne d’r soo ellendige goeie kooksters,
enne meroakels goeie huishousters.…

—En Train is d’r tug soo’n ellendig-knap swoàrtje,

brulde dikbullige Jan huilerig, lachend van dronken
aandoening.

—En Geert.… da’ liefe bakkesie! schreeuwde Willem.

Dirk gromde wat, dreigend onverstaanbaar voor Klaas

en de neven, die maar zwegen, uit angst dat ie ’t
herhalen zou.—

Recht over ’n weibrok stuurde Klaas op z’n erf en

huisje ààn, dat stil en klein achter hagen en
 vruchtboompjes donkerde tusschen het verduisterd
groen, midden in geheimzinnige murmeling van
zomeravondland, weemoedstil en geruchtloos.—

Dirk voelde zich lam in de beenen. Hij had ’n schat

verzopen, maar Klaas niets en de neven waartegen ie
nooit sprak ook maar weinig. Dat hinderde ’m nou,
maakte ’m barsch en nijdig, toch zonder dat ie iets
zeggen kòn.

Bij Grint zaten de meisjes, in ’t halfdonker, paf van de

hitte, doodop van aardbeipluk, lusteloos en morsig
nog, op ’t achterend. Toen de mannen instapten,
bonkerde ’r rumoer in ’t stik-heete hokje, dribbelde ’t
vrouwenkliekje onder zachte gicheltjes en lach-
kreetjes naar de voorkamer, waar de kleintjes sliepen
in bedsteeën en ledekantje, en ’t duf stonk naar
verstoofde menschenlucht, zweet en adem.
Zenuwachtig door ’t lawaai van de zware stapkerels
en schorre dronken stemmen, draaide moeder Grint ’t
lampje òp vlak voor ’t raam, dat half in
hoogòpgebloeide geraniumsblad en dennetjesgroen
gezakt stond. ’t Vuur van de hel-rooie blommetjes
vlamde ertusschen en tonglekte, fel-rood. Acht potjes
in ’n rij, opgekneld en saamgeknussigd achter ’t dichte
venstertje, dat nog inniger scheen in z’n kleinen
ruitjesbouw, de blommen hoog uitgetakt, tusschen ’n
pot-dennetje. Vlak er boven, ’t gordijn, geel-blank
door-goud [188]van lichtstroom, met z’n wollige
bolletjes, zachtglanzend neergekroesd in ’t groen. ’n
Klein scheepje hing tusschen ruitje en blompotranden
te pronk, met z’n teer mastwerk, ragge kruisdraadjes
 en koperen boegplaatjes, glanzend tusschen het
warme roodaarde.—

Zòò, intiem en stil, ’t raampje met z’n uitgeteerd-groen

horretje in ’t puffe zomeravondkamerke, leefde eigen
bestaan achter z’n stille, glansgouden gordijntje.—

Vader Grint al opgewondener, schreeuwde dat ie weer

’n likeurtje voor ’t nest had meegebracht. Geert keek
glunderigschuw, naar Dirk en de neven. Haar diep-
donkere oogen zochten te begrijpen waarom de
mannen zóó laat waren meegestapt.

Dirk bleef bokkig, zei geen stom woord, zoende Geert

alleen met z’n heeten oogenkijk, pal in ’r wulpsch
blanken halskuil.. Nooit nog had ie soo’n lekkere maid
sien—— doar waa’s Guurt ook niks bij.

Willem loerde van ànderen kant op Geert en Jan lolde

met Trijn en Cor.—

Uit achterend in klomprumoer was plots Piet Hassel

ingestapt, in schijn zoekend naar Dirk. Woest was ie
op den kerel, dat ie daar zoo pàf en stomp naar Geert
zat te gluren, hij, die toch ook wist, dat ze al lang met
hèm aan ’t scharrelen geweest was.—Bokkiger nog
keek ie op Geert neèr. Op z’n kousen, stil was ie ’t
kamerke ingeslopen, morrend in zichzelf dat dâ
speelsche meidetuig ’n elk vrijgezel lokte.—

Jan Grint, in ’t gangetje z’n klompen uitklakkend,

stapte na Piet in. De meiden gierden, bufferden hun
kopjes bijeen onder lampgloed. Vrouw Grint gichelde
mee, schel, met snerpende schreeuwerigheidjes, dat ’t
 broeihok volschetterde van stemmenrumoer. In lollig
opgewonden gebaar zette Klaas ’n flesch jenever op
tafel.—

—Moeder!… nou skenk jai d’r aa’s ’n klebak de kring

rondhaine.… hee?

Piet was dichter op de meisjes aangeschoven en Jan

Grint gaapte, gààpte. Willem vloekte in zichzelf van
nijd, dat z’n neef Piet, nuchter en koel, zoo midden in
was komen opdagen. [189]Maar Jan Hassel kon ’t niks
schelen. Half al zat ie op Trijn d’r schoot, kinstreelde
Cor, ’t blondje, onder woede van vurige Trijn, die geen
jongen kon zien of ze moest ’m hebben. Gauw, met ’n
por, liet ie Cor los, keek Trijntje pal in de appels,
handstreelde ’r week-kittelend en sluiperig in ’r hals,
staarde lodderig verliefd en dronken-sentimenteel,
haar brandende begeerende kiekers in.—

In ’t ledekantje, wurmden en woelden de kleine

plukkers en plukstertjes, half in den slaap. Een
kereltje, klaar wakker van lol-gerucht, stootte de
anderen òp.—Een vóor één, verschoond, pas wèg
onder den Zaterdagavondboen, strompelden ze òp, uit
bedsteetjes en ledekant, met knipperende oogjes
tegen ’t felle licht.—De drie kleine meisjes, in blanke
ponnetjes, met hun lachend slaperige, helder
geboende rooie gezichtjes, drongen verbluft op de
tafel ààn. De jongens, in d’r loshangende smoezelige
hansoppen struikelden vàn gretigheid, naar voren.
Klaas Grint, al opgewondener, schaterde en grappigde
gemeene moppen uit, proestte zich zat met z’n eigen
pret, en lachronk.—
 Hij vertelde dat ie dat elken Zaterdagavond zoo had
geprakkiseerd, ’n lekkeren dronk voor z’n nest, op ’t
geploeter van de week. Dat mochten ze waarachtig
wel hebben. Dan kreeg de heele kring ’n borrel. De
kinders rekenden er al op; smakkerden en joolden al
vooruit, wachtten elken week tot ’t kwam, met slaap in
de oogen. Iedere week moest ’n ànder waken en
wakker schudden zusjes en broertjes, als vader Grint
wel eens heel laat aanzwaaien kwam. Maar dikwijls
viel ’t kind-wachtertje in slaap, lag ’t heele hufter-
zooitje te ronken; ging de zuip hun voorbij, zonder dat
ze ’n druppel drank geproefd hadden.—

Gespitster bleven ze de volgende week, in langen

worstel tegen slaap. Hoorden ze dàn flesch- en
glaasjesgeluid zacht rinkelen, geslobber en geraas,
dàn veerde wakertje òp, hielp hij, in stooten en
bonken, zusjes en broertjes overeind; bombardeerden
en drongen ze joelend naar voren, in den kring. En
Klaas Grint, schaterde dan, was trotsch, heel trotsch
op z’n wakkere kleintjes, dat ze zich niet hadden laten
verschalken. [190]

Dirk bleef stom op z’n stoel als ’n blok, deed niets

anders dan Geert in ’r donkere oogen staren, en ’t
gezicht zwart te rooken. Willem schoof al dichter bij,
aan anderen kant en Jan Hassel, met z’n log lijf
glisserde zich nou heelemaal op den schoot van
vurige Trijn, waar ie telkens, met ’n schijn-ontstelden
opkieper van afgebonsd werd. Dan gilde Trijn in dollen
lach, stootte Willem tegen z’n buik, maar Cor en Annie
hielpen Jan weer òpsjorten, langs d’r beenen. De
meiden tusschen de stoomende stoeikerels, kregen ’t
 warmer, lachten, gierden en bliezen van hitte en
klefferige vurigheid. Piet bestoeide Cor, uit wraak
tegen Geert, en zoende Annie dat ’t klapte. Alleen als
de kerels in brutalen grabbel hun te lijf wilden, trapten
en beukten de meiden op hun schonken, die toch
roerloos bleven, als van graniet, onder de weeke bons
van hun meisjesknuisten.—Vader Grint keek loensch,
woedend dat ’t wijf de kelkjes nog niet had
neergekringd.

Schunnige grappen en woorden ronkten de kerels

onder drinkhitte uit; branderig borrelde dierdrift op.
Gloeiriger handen tàstten, feller oogen loerden door
rookdamp heen. Maar telkens nuchterde vrouw Grint
er wat tusschen, dat de kerels even verbluft en sip
vòòr zich keken.—En Jan Grint, nijdig op ’t bezopen
stoetje, den branie Willem, kalmeerde ze met koelen,
norschen smak van woorden. Langzaam had vrouw
Grint eindelijk kelkjes uit de kast gehaald en
neergezet. In fijn zilverende glinsterkringetjes
klokkerden klaar de glaasjes vol, en zoetig liet ze, in
elk kelkje ’n klontje zakken.

—Enne de laipeltjes moeder.… da’ sullie d’r van deur-

roere kenne! hee? schreeuwde Klaas, spog-
sputterend uit z’n geschroeiden mond.

De kleine meisjes tegen elkaar gedrukt op twee

stoelen, met de knietjes onder de schoone lijfjes, als
duivenrijtje op tilrand blank, keken met groote oogen
waar slaap nog in ronddraaide. De jongens, mannerig,
wachtten, gierend van pret.
—Motte de kinders nou d’r ook weer foader?.… vroeg
zichzelf onderbrekend vrouw Grint.

—Daa’s net! soo wèl aas wai hee?… die … die …

binne [191]d’r op kommende waige hee! barstte Klaas
jolend uit, sullie hebbe d’r meeholpe.. nie? laileke
kakketoes!.… en d’r aige krom plukt!.… soo tuikig aas
de beste.… En nou.… doa’ goàn jullie.… wàif.…
kèrels!… maide … kooters! santjes!

Vader Grint slokte gretig, stond zacht waggelend voor

de tafel, zakte in zwaai weer neèr op z’n stoel.
Mannen, vrouwen, en kinders met d’r kleinuitgestrekte
armpjes, klonken beverig ààn, in driftigen rinkel en
tinkel van kelkjes. De meiden proestten om alles en
dronken te gelijk. Geert schoot in ’n kittellach, dat
jenever ’r tegelijk uit neus en mond spoot, ze in
krampende hoestbui, rood-doorschokt, dreigde te
stikken, inéénkronkelend beenen en hoofd en
spuwend-lachte met betraand-dolle oogen. Dirk was
verschrikt opgesprongen waggelde weer terug, voelde
z’n arm verdrongen door Willem die Geert hard op ’r
rug klopte, onder d’r stikhoestend krampgelach.
Eindelijk bedaarde de meid, nog nakuchend telkens
van jeneverjeuk in ’r brandende keel, gloeiend als had
ze ’n peperbus geleegd.

Jan Hassel had haar glaasje weer deftigjes tot aan

den rand volgeklokkerd dat ’t fonkel-vocht, weer
schitter-zilverend kringlichtte in de kristallige kelkjes,
en stotterend hoestte Geert uit:

—Joa.. joa!.. ongelu!!.. ukke!!.. binne!! d’r kwoaje

kan.… se!!
—Aa’s nou d’r Guurt d’r is hier waa’s! lachte wulpsche
Annie, de jongste meid met ’r mopssnuit.—Geloenscht
had ze naar Dirk en ’r broer Jan toen ze ’t gezegd had.

—Guurt.… Guurt!.… stotterde Dirk, voelend dat ie wat

zeggen moest, die f’rskoont d’r aige … nou.. d’r bast!..
die stoan d’r.. nog feur.. ’n kattebakkie.

Geert dreigde op ’t botte, stom-uitgeaarzelde

antwoord van Dirk weer te stik-proesten in
jeneverslok, maar d’r broer Jan, keek zóó sneu en
zuur dat ze d’r lach inperste en neven Hassel ook voor
zich uit-sipten alsof Dirk heelemaal niets gezegd had.
—

Licht-zilver wiegelde in glansjes om kelkjes, en fijn

kristalde ’t zilvervocht. Klaas Grint vond ’t lollig, dol-
lollig, wat Dirk daar uitstotteren kwam. [192]

—Aa’s je main nou!.… jai.… jai ken d’r tug soo

ellèndig goed liege hee?.… da’.. da’ de lekkere Guurt..
d’r.. d’r aige nou.. f’rskoont.. hee!.. daa’s sneu.…

—Niks gedaan foader, hou je bek d’r buite, snauwde

drift-bleekig Jan, die niet hebben kon dat Guurt door ’t
bezopen stelletje belold werd, allerminst ’t duldde van
zijn vader.

—Nou.… kaik!.… daa’s … eerst.… ’n be.. laift.…

bèfel.… van.… van hooger hand.… hee!.. Gain jai.…
d’r na’ je snoeptoàfel.. foader! wil dá’ segge!.. nou!..
daa’s befèl van main nikker, de swarte Joan,..
eenmoal.… andermoàl.… nou hou je sain heul
fesoenelik.… en figeleer je nie … en nou goan wai d’r
nog rais ’t kringetje rondhaine hee?.… Moeder! gaif de
kooters nog rais ’n hallefie.. enne main!… enne.. de
kerels.. de volle moat! hee manskappe? da’ laikt
hoarlie hee?

—Altait lekkerder aa’s op ’t land te f’rbrande, mit ’t

hiete spog in je drooge bek.. sloeg Piet er door, tegen
Trijn áán, stoeiend met de lange blonde Cor, die stil
zat en smakkerend met zoete teugjes ’r jenevertje
inzoog, dronkje waar ze dol op was, iedere week.—

Vader Grint lachte luidruchtig om Piet, met oogen nat

van glansen en stil uitwerkende dronkenschap. De
kerels roerden, smakkerden, en de meiden lachten en
likten. En gretig, in felle passie, zogen de kinders ’t
drankvocht bij zoete kleine teugjes in, piekerden met
hun vingertjes klefferig bodempje schoon, boorden en
kronkelden d’r tongetjes, spitsig langs ’t randje,
omlekten de glanzige en besuikerde kelkjes, woelden
en zuchten in spartelend plezier. In drukke gebaartjes
pagaaiden de klef’rige kinderknuisjes door elkaar
heen, schuurden woelig schoudertjes en armpjes
langs de tafel. Fel lonkten en vonkten de oogjes in ’t
lamplicht, en ’n paar brutale jochies poogden te likken,
te smakkeren, doopten hun vingertjes in de kelkjes der
vreemde kerels.—Onder gelach en gebabbel weerden
die hun klauwtjes àf, zonder eigenlijk te zien wàt de
kooters deden. ’n Roodharig jochie van vijf, apig
maskertje, met wijsgeer-rimpeltjes op hoog-voorkopje
ingegroefd, vroeg om méér. En ’n ander, [193]wat ouër,
drensde mee in hurk, z’n hoofd op twee ellebogen
gesteund, vingertoppen den mond ingeknauwd, met
z’n hel-blauwe oogen, pijn-lang ’t licht instarend. Maar
 dadelijk, als kreeg ze haar herinnering terug, viel
vrouw Grint nijdig uit, dat ’t nou dubbel en dwars mooi
geweest was, joeg ze de duizelige kleinen met snauw
en duw weer naar hun bedjes. Christientje werd aan ’r
lange haren meegesleept door ’n drank-verhit jochie
van acht, en gierend opgewonden, elkaar
beklapperend op de billen, klauterde ’t stoetje weer in
de verbroeide slaaphokjes, die vol dampten van rook,
walmden van snikheete, duf-drukkende
kamerbenauwing.—

De mannen joolden met Dirk mee, die plots van

stommetje, in ’n vlaag ’t drukst wierd van allen. Hij
stoethaspelde en raaskalde, stoeide en sprong als ’n
klown, strooide gepeperde moppen stotterend rond,
flapte en stapte dat de meiden, verhitter, schik in den
kerel kregen.—Z’n kop gloeide rood, z’n koeienoogen
glansden, en z’n chineesch-kakerige snuit keek
sentimenteel. Piet zong schor, schold ieder uit, zoende
vlak voor Willem Hassels tronie, de mooie Geert op d’r
gloeiend-wulpschen mond en blank open halskuil, dat
er vloeken en bedreigingen hurrieden tusschen de
dronken knapen. Maar de meiden konkelden ’t weer
goed. Klaas Grint lachte er overheen en vuriger
stoeiden de mannen dan weer, in haat en wrok, tòch
voor ’t moment met elkaar verzoend.

Duffer broeide de avondkamer in voozen stofstank van

gesloten vensters. Het raampje, met z’n geranium-
vuur, bladergroen en fijn roodaarde, achter ’t
vergroezelende licht en vroom-groen horretje, waasde
stil-gouïg tegen avonddiep duister van buiten, en elk
ruitvakje verpeinsde eigen glansjes van tonige
tintstilte, diep en wazig. ’t Scheepje stond roerloos met
’t ragge touwgeweef, en heel ’t venstertje, gouïg
aangegloeid in lampeglans, met z’n roodaarden
blompotjes, bloemen-vuur, en groene twijgjes, ver-
eenzaamde inniger achter geproest en schor
stemgebrul, ver van ’t burleske geschater en schurend
gegrinnik der dronken, dierlijke boerenkerels. Over
bovenkant van half gezakt gordijntje holden en lolden
schaduwbroklijven [194]van de mannen, als ze
waggelzwaar van hun stoel dansten en loom
kankaneerden met armen en beenen gelijk. Dan ging
er dronken waggel van rompen en koppen tegen ’t
gelige gordijndoek; chinees-schimmig en burlesk-
angstig vergroot als ze stapten naar achter, in ’t tonige
halve kamerduister; schèrper aanrumoerend, en
silhouet-zuiver, de dronken profiel-tronies omlijnd, als
ze zich bewogen naar vòren.—Smokerig in nevel
rookte de kamer rood van gouenaars en sigaren.
Scherp in vlagen, prikkelde jeneverstank er doorheen
en lolliger in de zomeravondhitte zopen de kerels hun
kelkjes leeg, in kleverige klauwen, snurkerig schrei-
lachend en dronken doorgrinnikend. Dirk zat met asch
bemorst van z’n borst tot z’n knieën, en telkens plaste
’r jenever op z’n kleeren, als ie waggelend opstond en
met z’n glaasje in de hand lachtronies der meiden
bestrijken wou.—

Met schrik en angst loerden de dochters naar hun

handen, die rondzwermden in al woesteren tast. Tot
eindelijk, laat in den avond, heel laat, vrouw Grint ’t
besef kreeg de kerels te bonjouren. Dat had ze nog
nooit beleefd, zoo’n latertje, al wàs ’t Zaterdagavond.
En al loerde ook zij op de rijke neven Hassel, nou, met
die arme donders Piet en Dirk erbij vond ze ’r niet veel
aardigheid in. Met boffen en beuken drong ze de
kerels naar de deur, woedend op vader Klaas, dat ie
zich zoo te buiten ging.—

Want Grint joeg de kerels òp, tegen elkaar in, om z’n

meiden te zoenen, te pakken, te frommelen. Schor-
ironisch, met scheefgetrokken mond, bezwijmelde
oogen, die waterig glansden van beschonkenheid, riep
ie hikkend, en òpwaggelend van z’n stoel:

—Alletait.. in.. ’t fesoenelikke.. Soene.… i i i i.. i i i.. ’n

’t fesoenèlikke.… enne.. pakke.… i n n n n.… ’t
fesoenelikke.… enne!.…

Ze zoenden, dat ’t klapperde, en de meiden verhit en

vol verzet toch, bedroesemd, opgehitst, en nijdig-
beschaamd tegelijk, trapten en sloegen. Annie en Cor
vooral, duwden met vuist-stompen en kleine
mokerslagjes de rook- en drinkmonden griezelig
[195]van zich af. Toch voelden ze niet te kunnen
weghollen, om de lekkerige duizeligheid en soezerige
zinnelijke hitte in d’r lijven, van ’t drankje.—Maar
vrouw Grint waakte, hield ààn. De kooters konden niet
slapen, zij moest d’r ook in,.. kortom, ’t was d’r ’n
skandaal, zoo laat naar ’t nest te trekken. Dat was
nooit nog in d’r leven gebeurd. Schoorvoetend, met
brandende monden, scheefgewrongen van heete,
verterende begeerten, met gloeioogen, in vlam
geloerd op de guitige donker-lonkende kijkers van
Geert en vurige Trijn, op ’t slanke lijf van Cor, en de
warme molligheid van Annie, trokken ze af.
Klaas Grint waggelde ze nog achterop naar ’t pad. Z’n
dronken haperende hik-stem, krijschte wat nà,
onzeker verglijend in klank-schorre lalwoorden.—

In ruzie-smorende innigheid en vriendschappelijke

woede, waggel-stapten de neven, over ’t maanbleeke
duistere pad heen, armen ingehaakt, elkaar
vervloekend. Ze zongen en raasden zich naar huis,
met straatliedjes en dreunende scheldwoorden,
uitrauwend in stildroomenden zomernacht, doordauwd
van zoete geuren. En vóórt ging hun beestige passie,
die de zwoegers, als steigerende, duistere furiën
rondtrampelen liet, in ’t nachtelijk stil-donkere Duinkijk.
[196]
[Inhoud]
 VIJFDE HOOFDSTUK.

Vale lichtgloor van ochtendmaan weifelde boven het

polderland.—Zomernacht, in vochtige stille glansen,
was aan ’t versterven, in eindloos stille ruimte.
Geruchten van eeuwigheid, suizelden in schelp-
ruischend doorduisterd luchtgewelf en aard-schemer.
—Rust van weide-sluimer waarde rond, in zachten
ademhaal van landontwaken, rond lucht- en aarde-
stilte.

Luidlooze groei van wazig, zilverpaars ochtendgloren,

alom. Stilte, heilige stilte, huiverde over ’t polderland,
eindloos bedehuis van zwijg, godstilte in kring van
bidders.—

’t Licht verweefde en groeide in wazige gestalten, uit

nevelig nachteduister. Zacht, doodelijk zacht en broos
áángloren kwam ’t licht, stiller, sluipender over ’t
morgenstille, glorend, zilvergrauwe land.—En àchter
de paars-grijze hemelwolken, die áánlichtten in sterker
gloor, staarde de nacht, al bleeker, blééker.

In grijs-paarsen toover en tinten van sluimer, glorend

en vaal droomde ’t stedeke Wiereland òp uit een mist
van paarsen, ijl-zwevenden ochtend-damp, die òm de
vage daakjes, vèr-af van ’t land, langzaam weefde, al
wééfde, ragweb van bleek morgenpurper.—

Geruischloos wiekte de geheimbrooze landstilte òp uit

den roerloozen ochtend. Zachte tocht van blanke
 lichtvleuglen, ruischte over de nevelige stedeke-
daakjes, en violet-teer òpkronkelende landwegjes. Al
zachter vloeide ààn ’t hemellicht, in wondre weving,
geheime groei van glansen,—àl paarser gloorde ’t
boven de wondre stille weien.—

Tot zacht geruisch van ontwakend leven kwam beven

boven [197]’t land, murmelend vibrato van wond’re
zoete klankjes, aanstemmend den landelijk-zilveren
morgen. Heel van vèr, en rondom, vlei-
tjielptengesmoord, angstig-ingehouen, kweel van
vogelenkeeltjes, murmeling en wiegeling, zoet-innig
luit-gestem van luchte-zangertjes. En sterker
preludeerde òp, gesmoorde jubel van zilveren
kweelertjes in ochtendgebed, al áánstemmend den
dag, den goudrooden zonnedag, die komen ging.

Heilig, verstommend heilig, vloeide de zilveren fluister

van orgelende keeltjes door luchtgewelf, een blank,
zalig-zomersch landgerucht, áánklankend al
jubelender, zoeter, al fijner en hooger, mèt ’t glorende
licht van den morgen.

Zilver-blanker en wonder-heimelijk verruischte het licht

achter de harpenaartjes van hemel en wei, die wiek-
vluchtten door wolkenruim en graszee.—

Zomerochtend-gloed, roodblond en groenig-goud, àl

goud, verpurperde dampiger over ’t eindloos land, en
heel de aardekom rookte van rood licht.—

Van ver, uit nachtweefsel, schemerglansde de hemel,

en paarse wasem nevelde. Zacht-blond, roodblond
 èven de hooischelven, in glanskopering rij-den áán,
betoortst in toovervuur van bergje tot bergje.

Van erfjes àf, uit Wierelandsche huisjes en

polderstolpen, klonk haangekraai, zomer-zang’rige
klank en zang, die hèl opgroeiden uit de stilte-
eeuwigheid en neerstortten in gouden geluidsval van
triomfaal alarm. Elk geluid, zwak-stemmend,
aanzwevend uit paars ochtendgrauw van stadje, vèr
naar weizee toe, werd zang-trillend leven, verwiegelde
tusschen luchtgewelf en roodaarde-gloed.

Sikkelmaan zilverde zacht in aanlichtend lila-blauw

van hemel, waar, tusschen meeuwblanke wolkjes,
bleek purper streepte. Heel ver, naar nog glorenden
polder-horizon, boven dorpjes-verren nevel, gloeide
òp in rijk van glorend morgenrood, een brand van
bleek-oranje vuur, ’t schemerend wei-groen zacht
bekaatsend. Daar, òver ’t dorpsnevelige, zweefde
klooster-heimlijke stilte.—

Plots, in een kring van paars gewolk zweefde òp ’n

kruis, [198]bloedrood in prachtschijn, hoog-òpgericht in
’t luchtgewelf.

Uit ’t paars rondom, schuifelden gestalten, wazige

morgengeesten, die stom den stervenden nacht
instaarden. Langs ’t bleek oranje schuifelden ze voort,
’t nevelrijk van morgenrood in, verheiligd, met wonder
licht beglansd.—En stil, in hun god’lijken staar
naderden de morgengeesten ’t oranje vuur, òm ’t
wolken-belichtende hemelkruis geaureoleerd.
In zachten ochtendgloed ging rond geheime groei van
wolken en licht. Midden in ’t paars-massaal
wolkendom was plots het kruis geslonken, doorbroken
tot toortsenkrans van rood licht.

Haan-kraai verklonk nu in sterker ontwaak-triumf over

’t morgenland, en hoòger mèt zonnegloor, viel blank
fluitgeruisch in, wiegelend spel, jubel-teer en
murmelend van windharpen die te neurie-peinzen
hingen in ’t glorend-purperen luchteruim. Vogelkens
mijmer-zangden, ontroerend-broos, en uit de aardewei
wonderen òp, paleizen van zoet luitenden jubel,
klankenhallen en poorten van zomervreugd, in den
kleurigen gloei van morgen-gloor, rood-wazig en
groenend-goud, omspuid met den zilverenden damp
van ’t eerste nevellicht rondom. En wind-huiver
omdauwde ’t polderland met bloemenzoet, graszoet,
hooigeur en klaverrook.—

Al sterker ruischte áán ’t licht, zette in wondren gloed

en fijnen glinster de groen-gouden wei, wekte de stille
peinzende kleuren van ’t hooi, de haver, de rogge.—

In zang van toortsige gloedsfeer begon ’t heilige

gebed van de tinten naar ’t licht.

Heel de ochtendpolder, toch vol wondre stilte-

geruchten, vage klanktrilling en vroom gesuizel van ’t
landstille eindlooze; al de hooi-schelven, de bloeiende
klavervelden, de weibloemen, jubelden zacht-
ingesmoord naar de Zon, die verrijzen ging. De
luchtrand, rood-dof vergloeid, onder ’t massale
wolkenland van paars, kartelde en wentelde nog wat
vurige zonnewieltjes, dat ’t sprankelde van vonksels
 rondom in het ruim. Van verren horizon, aan
polderdorpjes, glansden roode daakjes, in grijs-
violetten morgennevel, en torentjes spitsig en bits,
ontgrauwden.— [199]

Goudgroen golfde het licht, ochtendazuur van blauw-

penseé glansen en weerschijnen in, gloeide de
wolkkring boven horizonbrand áán, als paars vuur, àl
hooger prachtpaars, eindloos uitgekranst in ’t
hemeldiep. De hooischelven, in koperen goudgloed,
stonden aan één zij te branden in goudvochtigen
nevel en rood-sferigen lichttoover in altaren-wonder,
door ochtend-goden er om heengeademd.—

Golfgloed van rood-goud beefde van schelf tot schelf.

Over heel de weizee vlamden zij áán de bergjes in
liniën, tooverroode gloed; meer schijnsel dan licht,
meer waas dan glans, vreemd gegloei van nimbus-
brand, die trilde en toch schroeide, vlamde, straalde,
en zelf zich weer wègweefde in sfeer van wonder-
zàcht schitterend goud, dat tusschen de schelven
wiegde en weefde, en de wei-aarde ros-groen
begloeide.

Laag, scherend langs ’t land, zengde blonde gloed

van ’t ochtendlicht.—Hier en daar fonkelzwartten de
koeien òp in hun glanzig huidgit, dat glansde als
natgeplast satijn.—

Wierelandsch stadje uit paars grauw opgedampt,

begon te leven, in weerglans van ochtendrood. De
pannen-daakjes, bijeengebrokkeld, vingen glanzen,
donker en lichtrood, grijs en leiblauw. De groote toren