KAHAPON, NGAYON, AT BUKAS

Salin sa Filipino ni Rafael A. Pulmano

Sa bawat 'sanlinggo'y may dalawang araw Na di natin dapat pagkaabalahan Dal'wang araw itong dapat na hayaang Ligtas sa pangamba at takot kaylanman. Ang isa sa mga araw na nabanggit Ay yaong KAHAPON, kasama't kalakip Ang lahat ng kanyang kamaliang hatid, Ang pagkabalisa, kapintasan, sakit... Mga kabaliwan at kirot na taglay. Ang kahapong iyan ay minsang lumisan At kanyang paglisan ay magpakaylanman Higit pa sa ating kayang mapigilan. Lahat mang salapi sa buong daigdig Sa kahapo'y hindi makapagbabalik Ang isang nagawang ano man ang liit Ay hinding-hindi na kaya pang ituwid. Saka hindi na rin kaya pang burahin Ang isang salitang nasambit na natin Pagkat ang kahapon, katulad ng hangin, Ay naglaho na nga sa ating paningin. Ang isa pang araw na hindi rin dapat Pakaisipin pa nang lubha'y ang BUKAS, Ang mga kaaway nito at pabigat, Dakilang pangako't pangit na pagganap. Iyang bukas mandin ay di natin hawak: Ang araw ng bukas ay muling sisikat Maaaring yao'y may ningning at kislap O kaya'y magkubli sa likod ng ulap. Ngunit batid nating iyon nga'y sisikat

At hanggang tuluyan na itong maganap Wala pa rin tayong gantimpalang tiyak Pagkat ito'y di pa naipapanganak. Isang araw na lang ang nalabi -- NGAYON Ang kahit na sino'y may pagkakataong Ang pakikidigma ay maipagtanggol Sa loob ng isang araw lamang ukol. Kaya lamang tayo nanganlulupaypay Ay kung ang pasanin ng dalawang araw -Ang kahapo't bukas ay pinagsasabay At pinagsasama nang walang dahilan. Di ang karanasan ng ngayon ang sanhi Nitong pagkabaliw ng tao, kung hindi Iyang pagsisising taos at matindi At ang nadaramang mapait, mahapdi... Hinggil sa kung anong bagay na naganap Doon sa kahapong wala na't lumipas, At ang pagkatakot na bumabagabag Sa isasalubong niyang bagong bukas. Kaya tayo sana'y matutong mamuhay Sa isang panahon nang isang araw lang.