Enkele inzichten van iemand die na vele jaren opname sinds een half jaar in een eigen appartement

woont. Over opnameduur, inactiviteit en belang van maatschappelijke integratie. Met zijn toestemming mag ik dit delen met andere mensen:

Als mensen hier 45 jaar opgenomen zijn, hebben ze geen schijn van kans meer hierbuiten. Zelfs ik had het in het begin zeer moeilijk. Omdat je zo lang beschermd geweest bent. Dat zijn gevolgen waar veel meer rekening moet mee gehouden worden. Men moet veel vroeger mensen terug naar de maatschappij laten keren. Jij werkt op een chronische afdeling en jij bent het gewoon dat mensen bv 7 jaar opgenomen zijn. Maar in feite is het niet gewoon om zo lang opgenomen te worden. Als je dat nuchter bekijkt, bv als burger: 7 jaar opgenomen zijn dat is niet normaal. Laat staan 40, 45 jaar. Niet normaal ik bedoel eigenlijk dat dat niet kan. Hoe lang duurt het eer men na zon lange tijd terug aangepast is aan de maatschappij? Het hangt af van persoon tot persoon, hoe lang iemand nodig heeft om te re-integreren. Bij mij ging het zo: ik had de eerste 3, 4, 5 dagen last. Een kleine 2 3 weken erna was ik al voor een groot deel gentegreerd in mijn appartement en in mijn stad. De vraag die je zou moeten stellen is waar, in welk facet van het leven de mensen het meeste hulp nodig hebben. Welk facet is dat? Het belangrijkste is de inactiviteit die er heerst op een afdeling. De sleur. De impact daarvan is groter dan algemeen wordt aangenomen. Volgens mij toch wel. Wat zijn de gevolgen ervan? Dat het opbouwen van uw leven te traag gaat. Ik merk dat bij mezelf. Vroeger toen ik toekwam op *opnameafdeling+ was ik levendig, vol energie, zelfs tijdens de opname. Als ik dat vergelijk met nu: nu is dat gans anders, laat staan toen ik 18 of 23, 24 jaar was. Ik denk dat die inactiviteit n van de grootste problemen is. Nu gaat het zeer, zeer traag. Ik zelf ben nu een half jaar ontslagen en die inactiviteit is er nog altijd. Ik denk dat men ook moet rekening houden met de leeftijd van de persoon. Iemand die bij ontslag 45 jaar is, is er slechter aan toe dan iemand van 30 jaar. In een psychiatrisch centrum helpt men de mensen met therapie. Maar therapie kan je niet vergelijken met activiteit in de maatschappij. Ik heb nu vooral gesproken over de gevolgen maar het is beter dat je je concentreert op de behandeling zelf. Welke ideen heb jij ev. om de behandeling beter te maken? Het eerste dat in mijn hoofd opkomt is: Kan je de behandeling inkorten? Ik ben geen dokter en ik weet niet alles over aandoeningen die andere patinten hebben. Maar ik vind toch wel dat ik een punt heb: kan je niet een patint 2 of 3 jaar opnemen en vooraleer de behandeling gedaan is een

periode in de maatschappij of beschut wonen laten wonen, en hem dan daarna eventueel terug opnemen? Zo vermijd je problemen, bv i.v.m. inactiviteit of seksualiteit (ik bedoel dat men zoals gevangenen doen zich gaat richten op mannen). Ik denk ook dat die persoon gevormd wordt door dat leven in de maatschappij, in zoverre dat langere behandeling dan niet direct meer nodig zou zijn. Ik denk dat dit geldt voor de meeste patinten. Het is natuurlijk allemaal afhankelijk van de persoon. Waar ik echt op hamer: als iemand in een kritieke toestand wordt binnengebracht, moet je niet wachten om hem terug in de maatschappij te laten tot die volledig genezen is. Hij kan ook herstellen 2 jaar na opname, in de maatschappij. Dan kan hij zijn eigen leven leiden en daardoor herstellen. Hij krijgt sowieso begeleiding en moet bv enkele dagen naar de dagkliniek gaan. Heeft hij het nodig, dan kan je hem terug opnemen. Ik bekijk het zeer logisch: zon tweede opname (na een periode in de maatschappij) zal niet zo lang duren omdat hij al een leven gehad heeft in de maatschappij. En dat systeem van werken is ook zeer kostenbesparend. Het zou zeer positief uitdraaien na een aantal jaar. De opname van een patint kost geld.

Interviewer: Johan Van de Putte (johan.van.de.putte@fracarita.org)