PAALAM, BAYAN NG

ALBANYA
 saknOng 115 hanggang 117
115. Sa loob mo naway huwag mamilantik
Ang panirang talim ng katalong kalis
Magkaespada kang para ng binitbit
Niring kinuta mong kanang matangkilik.
116. Kinasuklaman mo ang ipinangakong
Sa iyoy gugulin niniyak kong dugo
At inibig mo pang hayop ang magbubo
Sa kung itanggol kay maubos ang tumulo.
117. Pagkabata ko nay walang inadhika
Kundi paglilingkod sa iyot kalinga
Di makailan kang babal-ing masira
Ang mga kamay koy siyang tumimawa
 paLiwanag
Sa ikalawang pahayag ni Florante, ihinihiling niyang huwag
sanang mapilantikan ang Albanya ng mga kalaban nito, at
maipagtanggol nito ang sarili gamit ang espadang kagaya ng
binitbit ni Florante upang ipagtanggol ang Albanya. Para kay
Florante, pinabayaan na siya ng Albanya, kinasusuklaman ng
Albanya ang sinupaan niyang tungkuling magtanggol, at
hinayaan pa nitong patayin siya ng mga hayop kahit iginugugol
niya sa Albanya ang mga iniyak niyang dugo, at kung itanggol
niya ang Albanya sa mga mananakop nito, nauubos pa ang tulo
ng kanyang dugo, nagpapahiwatig ng marahas na digmaang
kanyang dinaraan upang maipagtanggol lamang ang Albanya.
saknOng 121 hanggan 123
121. Nasa harap ko na ang lalong marawal
Mabangis na lubhang lahing kamatayan
Malulubos na nga ang iyong kasam-an
Gayon din ang aking kaalipustaan.
122. Sa abang-aba ko! Diyata, O Laura
Mamatay akoy hindi mo na sinta
Ito ang mapait sa lahat ng dusa
Sa akin ay sinong mag-aalaala?
123. Diyatat ang aking pagkapanganyaya
Di mo tatapunan ng katulong luha!
Kung yaring buhay koy mahimbing sa wala
Di babahaginan ng munting gunita?
paliwanag
Dahil nga may dalawang Leon na dumating
nasabi niyang nasa harap na niya ang
marawal mabangis na kamatayan ng
kanyang buhay, sabi ni Florante na
maLubos na ang kasamaan ne konde Adolfo
kasi nga wala na siya sa kanilang buhay
.Sa kanyang kasawian Tinawag niya ang
pangalan ni Laura dahil ito daw ang
kanyang pinakamasakit na dusang nasapit
sa kanyang buhay kahit isa ay walang
nag alala sa kanyang sinapit.