Στην Γεωργία

Η Γεωργία (Γεωργιανά: Σακαρστβέλο) είναι χώρα του Καυκάσου που βρέχεται από τον Εύξεινο
Πόντο. Συνορεύει με τη Ρωσία, την Τουρκία, την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν.
Η συνολική της έκταση ανέρχεται σε 69.700 km2 και ο συνολικός πληθυσμός σε 3.800.000 κατ. (μαζί
με την Αμπχαζία και την Νότια Οσετία).
Η ονομασία Γεωργία προέρχεται προέρχεται από το Περσικό "gurgan" που σημαίνει "Χώρα των
Λύκων", ενώ η Γεωργιανή ονομασία "Sak'art'velo" σημαίνει "Χώρα των Καρτβέλι".
Πρωτεύουσά της είναι η Τιφλίδα (1.150.000 κατ.) , η οποία στα Γεωργιανά λέγεται Τμπιλίσι (Tbilisi),
που σημαίνει "ζεστή πηγή". Αυτή την ονομασία την έδωσε ο βασιλιάς Βαχτάνγκ Γκοργκασάλι. Άλλες
σημαντικές πόλεις είναι το Κουταΐσι (180.000 κ.), το Μπατούμι (150.000 κ., τουριστικό και ναυτιλιακό
κέντρο), το Σοχούμι (80.000 κ., στην Αμπχαζία) και το Γκόρι (60.000 κ.).
Το 87% του εδάφους της Γεωργίας είναι ορεινό. Το βόρειο τμήμα της χώρας καταλαμβάνεται από την
προς νότο απόληξη του Καυκάσου, ενώ το νότιο τμήμα της αποτελεί τη βόρεια απόληξη των
υψιπέδων της Αρμενίας. Η μόνη πεδινή έκταση της χώρας είναι η τριγωνικού σχήματος
προσχωσιγενής πεδιάδα της Κολχίδας, ανάμεσα σ` αυτά τα ορεινά εδάφη και προς τη θάλασσα,
παλιό έλος που αποξηράνθηκε.
Οι ψηλότερες κορυφές της χώρας είναι του όρους Σχαρά (Mt'a Shkhara, 5.068 m) και του σβησμένου
ηφαιστείου Καζμπέκ (5.049 m), στα βόρεια. Το 38,7% του εδάφους της Γεωργίας καλύπτεται από
δάση, κυρίως στις βόρειες ορεινές περιοχές της χώρας.
Στα δυτικά της χώρας βρίσκεται το Σπήλαιο Krubera, το οποίο είναι το βαθύτερο της Γης με κλάδους
που φθάνουν σε βάθος 2.197 m.
Οι πιο σημαντικοί ποταμοί της Γεωργίας είναι ο Ρόνι, που πηγάζει από τις νότιες παρυφές του
Καυκάσου, διαρρέει το δυτικό τμήμα της χώρας και εκβάλλει στη Μαύρη θάλασσα, και ο Κούρα, που
πηγάζει από τη βορειοανατολική Τουρκία, διαρρέει το νοτιοανατολικό τμήμα της Γεωργίας, εισέρχεται
στο Αζερμπαϊτζάν και χύνεται στην Κασπία θάλασσα. Πολλοί άλλοι μικροί ποταμοί πηγάζουν από το
νότιο τμήμα του Καυκάσου και εκβάλλουν στη Μαύρη ή την Κασπία θάλασσα.
Το κλίμα της Γεωργίας παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία. Στην πεδιάδα της Κολχίδας είναι από εύκρατο
ως υποτροπικό, με υψηλότερες θερμοκρασίες και υγρασία από τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας.
Στην ενδοχώρα το κλίμα είναι ηπειρωτικό, με μεγάλες εποχιακές διαφοροποιήσεις θερμοκρασίας, και
σχετικά ξηρό, ιδιαίτερα στα νότια και νοτιοανατολικά υψίπεδα. Σε υψόμετρο πάνω από 2.000 m, το
κλίμα είναι αλπικό, ενώ σε υψόμετρο άνω των 3.400 m τα χιόνια δεν λιώνουν ποτέ. Στη δυτική
Γεωργία, στις περιοχές με υψόμετρο κάτω από 600 - 700 m, η μέση θερμοκρασία του Ιανουαρίου
κυμαίνεται από 5° ως 0° C και στην ανατολική από 3° ως 0° C. Στο παράκτιο τμήμα της Γεωργίας το
ετήσιο ύψος των βροχοπτώσεων είναι από 1.000 ως 2.000 mm, ενώ στην ενδοχώρα η τιμή αυτή
μειώνεται όσο αυξάνεται η απόσταση από τη θάλασσα.
Η περιοχή της σύγχρονης Γεωργίας κατοικείται συνεχώς από τη λίθινη εποχή. Κατά την ελληνική
μυθολογία, στην Κολχίδα βρισκόταν το χρυσόμαλλο δέρας που αναζήτησε ο Ιάσωνας και οι
Αργοναύτες. Το δέρας πιθανώς να αναφέρεται στην τοπική τεχνική χρήσης δερμάτων για τη
συλλογή χρυσού από τα ποτάμια.
Κατά την κλασσική περίοδο άκμασαν τα πρώτα τοπικά βασίλεια της Κολχίδας και της Ιβηρίας. Κατά
τον 4ο αιώνα π.Χ. καταγράφεται ένα ενωμένο βασίλειο της Γεωργίας, με ανεπτυγμένες διοικητικές
δομές και αριστοκρατική ιεραρχία.
Τα δύο πρώτα βασίλεια στην περιοχή κατά την ύστερη αρχαϊκή περίοδο ήταν γνωστά στους
αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους ως Ιβηρία στην σημερινή ανατολική Γεωργία, και Κολχίδα στα
δυτικά. Τους τελευταίους αιώνες της προχριστιανικής περιόδου, το βασίλειο της Ιβηρίας,
επηρεάστηκε τόσο από τους Έλληνες, όσο και από τους Πέρσες. Μετά την ολοκλήρωση της
κατάκτησης της περιοχής του Καυκάσου από τους Ρωμαίους το 66 π.Χ., η χώρα παρέμεινε
υποτελής στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για σχεδόν 400 χρόνια.
Ο χριστιανισμός καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία από τον βασιλιά Μίριαν Γ΄, περί το 330 μ.Χ. και
αυτό οδήγησε σε ισχυρούς δεσμούς με τη γειτονική Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία επίσης
επηρέασε την πολιτιστική εξέλιξη της χώρας για περισσότερα από 700 χρόνια.
Τα πρώτα βασίλεια σταδιακά παρήκμασαν στις αρχές του Μεσαίωνα, γεγονός που διευκόλυνε τους
Άραβες στην κατάκτηση της Γεωργίας τον 7ο αιώνα.
Στις αρχές του 11ου αιώνα οι επαναστατημένες περιοχές ενώθηκαν σε ένα ενιαίο βασίλειο, ενώ τον
επόμενο αιώνα η Γεωργία εκτεινόταν σε ένα σημαντικό τμήμα του νότιου Καυκάσου,
περιλαμβάνοντας τις βορειοανατολικές περιοχές και τις βόρειες ακτές της σημερινής Τουρκίας.
Οι Άραβες κατέλαβαν την πρωτεύουσα Τιφλίδα το 645, αλλά το βασίλειο της Ιβηρίας διατήρησε
σημαντική αυτονομία. Το 813, ο πρίγκιπας Άσοτ Α΄, επίσης γνωστός ως Άσοτ Κουραπαλάτ, ήταν ο
πρώτος του οίκου Μπαγκρατιόνι που ανέβηκε στην εξουσία, εδραιώνοντας μία δυναστεία περίπου
1000 χρόνων.
Η δυτική και η ανατολική Γεωργία ενώθηκαν από τον Μπαγκράτ Ε΄ (1027-1072), ενώ τον επόμενο
αιώνα ο Δαβίδ Δ΄ ο Χτίστης (1089-1125) σηματοδότησε την γεωργιανή χρυσή εποχή απωθώντας
τους Σελτζούκους Τούρκους από τη χώρα και επεκτείνοντας την πολιτιστική της επιρροή νότια στην
Αρμενία και ανατολικά προς την Κασπία θάλασσα.
Το Βασίλειο της Γεωργίας έφτασε την ακμή του τον 12ο και 13ο αιώνα, περίοδο γνωστή ως χρυσή
εποχή ή Αναγέννηση της Γεωργίας, κατά τη βασιλεία του Δαβίδ του Χτίστη και της βασίλισσας Τάμαρ.
Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ. απομόνωσε τη Γεωργία από τον χριστιανικό κόσμο,
ενώ το 1510 μ.Χ. ο οθωμανικός στρατός εισέβαλε στη χώρα και λεηλάτησε την τότε πρωτεύουσα,
Κουταΐσι.
Οι αλλεπάλληλες εισβολές Οθωμανών και Περσών, αποδυνάμωσαν καταλυτικά το Βασίλειο της
Γεωργίας, και παρά την συμφωνία του Γκεοργκιέβσκ το 1801 για στρατιωτική υποστήριξη της
Γεωργίας από την Ρωσική Αυτοκρατορία, ο Τσάρος Παύλος Α΄ προσάρτησε το 1800 την χώρα στην
Ρωσική Αυτοκρατορία, καταργώντας τόσο την χιλιόχρονη δυναστεία των Μπαγκρατιόνι, όσο και την
Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Γεωργίας.
To 1918, κατά τη ρωσική επανάσταση, απέκτησε ξανά την ανεξαρτησία της, αλλά αποδυναμώθηκε
μετά από ένα πόλεμο με τους Αρμένιους, κάτι που οδήγησε σε εμπλοκή της Αγγλίας.
Το 1921 κατελήφθη από τους Ρώσους ξανά, οι οποίοι, αφού απέσπασαν την Αζαρία από τους
Οθωμανούς, ενέταξαν τη χώρα στην Υπερκαυκασία, μαζί με τις όμορες χώρες της Αρμενίας και του
Αζερμπαϊτζάν.
Στο Γκόρι της Γεωργίας γεννήθηκε το 1878 ο μετέπειτα ηγέτης της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν ((Ioseb
Besarionis dze Jugashvili).
Το 1991 η Γεωργία αποσχίσθηκε από την ΕΣΣΔ. Αμέσως ενεπλάκη σε πολέμους με τις περιοχές της
Νότιας Οσετίας, της Αμπχαζίας και της Αζαρίας, οι οποίες, αν και διοικητικά εντός τους γεωργιανού
κράτους, δεν επιθυμούσαν να παραμείνουν σε αυτό. Από τις περιοχές αυτές έφυγαν χιλιάδες
πρόσφυγες.
Το 2003 με την εκλογή του προέδρου Μιχαήλ Σαακασβίλι η χώρα άρχισε να ακολουθεί φιλοδυτική
πολιτική και η οικονομία της είχε ανοδική πορεία. Το επόμενο έτος, μετά από πραξικόπημα η Αζαρία
επανενώθηκε με την Γεωργία ως αυτόνομη περιοχή.
Το 2008 στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι οι Γεωργιανοί ζήτησαν την ένταξή τους στον
οργανισμό μαζί με την Ουκρανία, αλλά το αίτημά τους δεν έγινε δεκτό από τις χώρες-μέλη της
Δυτικής Ευρώπης.
Την 8η Αυγούστου του 2008 γεωργιανά στρατεύματα εισέβαλαν στη Νότια Οσετία, με σκοπό την
ανατροπή της de facto κυβέρνησης και επανένταξη της περιοχής στη Γεωργία.
Με πρόφαση τη δολοφονία στρατιωτών της ρωσικής ειρηνευτικής δύναμης που σταθμεύει στην
περιοχή, η Μόσχα κατηγόρησε τη Γεωργία για γενοκτονία και στη συνέχεια εισέβαλε στη Νότια
Οσετία και κατόπιν και σε τμήμα των εδαφών της υπόλοιπης Γεωργίας.
Οι διαρκείας 5 ημερών συγκρούσεις που ακολούθησαν και οι βομβαρδισμοί των Ρώσων έφεραν σε
εξαιρετικά δύσκολη θέση την Γεωργιανή κυβέρνηση. Οι Ρώσοι αποχώρησαν σύντομα από τα
Γεωργιανά εδάφη, αλλά αναγνώρισαν μονομερώς τις αποσχισθείσες περιοχές της Νότιας Οσετίας
και Αμπχαζίας.
Η επέμβαση των Ρώσων στη Γεωργία έγινε αφορμή για την ψύχρανση των σχέσεων ΗΠΑ-
Ρωσίας, αλλά και διχασμό στους κόλπους του ΝΑΤΟ.
Η γεωπολιτική θέση της Γεωργίας είναι σημαντική λόγω της διέλευσης από το έδαφος της
σημαντικών αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, με μεγαλύτερο τον αγωγό "Μπακού-Τιφλίδα-
Τσεϊχάν", τον δεύτερο μεγαλύτερο σε μήκος παγκοσμίως.
Η Γεωργία παράγει ποικιλία αγροτικών προϊόντων, με κύριους τομείς την αμπελουργία, τα
εσπεριδοειδή και τα κηπευτικά. Διαθέτει κοιτάσματα μαγγανίου, χαλκού και χρυσού, καθώς και
αξιόλογο υδροδυναμικό, από το οποίο καλύπτει το 60% των ενεργειακών της αναγκών. Σημαντική
είναι επίσης η παραγωγή κρασιών, ξυλείας και χημικών προϊόντων.
Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί σημαντικά ο τουρισμός και ο τομέας των υπηρεσιών.
Η χώρα δεν διαθέτει κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τις ανάγκες της, μετά από την
ψύχρανση των σχέσεών της με την Ρωσία, καλύπτει με εισαγωγές από το Αζερμπαϊτζάν.
Η κυβέρνηση ακολουθεί φιλελεύθερη οικονομική πολιτική και προσφέρει συνθήκες ελκυστικές για
ξένες επενδύσεις, στις οποίες βασίζει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Το 2014 η Γεωργία υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, ενώ το 2017 προχώρησε σε
Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου (FTA) με την Κίνα.
Η οικονομία της χώρας είχε υποστεί σημαντικό πλήγμα από την σύγκρουση με την Ρωσία, αλλά
βρίσκεται σήμερα σε ανοδική πορεία.
Η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα, ενώ αρκετοί Γεωργιανοί έχουν μεταναστεύσει στο
εξωτερικό.
Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας είναι περίπου 10.600 $.
Η Νότια Οσετία, είναι μια αυτοανακηρυγμένη δημοκρατία μέσα στα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα
της Γεωργίας. Έχει έκταση 3.900 km2 και ο πληθυσμός της ανέρχεται σήμερα σε 53,000 κατ. από
τους οποίους οι 30.000 διαμένουν στην πρωτεύουσα Tskhinvali.
Αν και αυτή η πρώην σοβιετική αυτόνομη περιφέρεια διακήρυξε την ανεξαρτησία της κι έχει έναν ντε
φάκτο έλεγχο σε ένα σημαντικό μέρος της περιφέρειας, ο διαχωρισμός της από τη Γεωργία δεν έχει
αναγνωριστεί από καμία μεγάλη χώρα, με εξαίρεση τη Ρωσία, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα και τις
νήσους Ναουρού. Η Γεωργία δεν αναγνωρίζει τη Νότια Οσετία ως διαφορετική κρατική οντότητα ή
αυτόνομη περιοχή, αλλά αναφέρεται σε αυτήν είτε με το μεσαιωνικό όνομα Σαματσάμπλο, είτε, πιο
πρόσφατα, Τσχινβάλι.
Η Αμπχαζία έχει διακηρύξει ανεξαρτησία μετά τον
πόλεμο στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ως
Δημοκρατία της Αμπχαζίας (Apsny Akhuntkarra).
Παραμένει de facto ανεξάρτητη από τη Γεωργία,
παρότι δεν είναι αναγνωρισμένη διεθνώς, με
εξαίρεση τη Ρωσία, την Νικαράγουα, την
Βενεζουέλα και τις νήσους Ναούρου. Έχει έκταση
8.660 km2, πληθυσμό 240,000 κατ, (2011) και
πρωτεύουσα το Σοχούμι (Akua), με 80.000 κατ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 κατοικούσαν
στην περιοχή περί τους 50.000 Έλληνες, οι οποίοι
ως το 1945 αποτελούσαν μία από τις κύριες
εθνικές ομάδες. Από το 1932 έως το 1939
εκδιδόταν στο Σοχούμι η ελληνόφωνη εφημερίδα
Κόκκινος Καπνός. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
τέθηκε θέμα δημιουργίας Αυτόνομης Ελληνικής
Δημοκρατίας της Κολχίδας, εντός της ΕΣΣΔ, όμως
ακολούθησαν διωγμοί και μετατοπίσεις των
Ελλήνων της περιοχής προς την Κεντρική Ασία,
αλλά και εθνοκάθαρση της περιοχής από άλλους
λαούς (Γεωργιανούς, Αζέρους, Αρμενίους κλπ), οι
οποίοι εκτοπίσθηκαν.
Στις 11 Αυγούστου του 2010, η Ρωσία ανακοίνωσε
ότι έχει εγκαταστήσει πυραύλους S-300 στην
περιοχή προκειμένου να προστατεύσει τον εναέριο
χώρο της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας.
Επίσημες γλώσσες είναι τα Αμπχαζικά και τα
Ρωσικά. Το κατά κεφαλή ΑΕΠ (PPP) είναι μόλις
2.955 $ και ως νόμισμα χρησιμοποιείται το Ρωσικό
ρούβλι
Η Αζαρία έχει έκταση 2.880 km2
και πληθυσμό 350.000 κατ.
Το Μπατούμι (130.000 κατ.) είναι
σημαντικό τουριστικό και
ναυτιλιακό κέντρο της Γεωργίας.
Στην πόλη έχει μεταφερθεί το
Συνταγματικό Δικαστήριο της
Γεωργίας

Το 2003 με την εκλογή του προέδρου Μιχαήλ Σαακασβίλι η χώρα άρχισε να ακολουθεί
φιλοδυτική πολιτική και η οικονομία της είχε ανοδική πορεία. Το επόμενο έτος, μετά από
πραξικόπημα η Αζαρία επανενώθηκε με την Γεωργία ως αυτόνομη περιοχή.
Η Κολχίδα και η Ιβηρία από το 600 μέχρι το 150 π.Χ.
Εθνικές και
γλωσσικές ομάδες
στην περιοχή του
Καυκάσου
Οροσειρά Ελάσσονος Καυκάσου
Η περιοχή Tusheti στην βορειοανατολική Γεωργία
Η κωμόπολη Stepantsminda. Στο βάθος το χιονισμένο όρος Kazbek.
Φαράγγι Martvili
Αρχαίος οικισμός τρωγλοδυτών Vardzia στην κοιλάδα του ποταμού Kura
Koskhi, Νότιος Οσετία
Tbilisi
Tbilisi
Η φουτουριστική Γέφυρα της Ειρήνης
Tbilisi
Tbilisi
Tbilisi
Tbilisi
Το Δημαρχείο του Tbilisi
Τιφλίδα: η πλατεία Ευρώπης στην Παλιά Πόλη
Το κάστρο Narikala του Τμπίλισι φωταγωγημένο
Ο μητροπολιτικός ναός της
Αγίας Τριάδος στο Tbilisi
(Sameba)
Ο μητροπολιτικός ναός της
Αγίας Τριάδος στο Tbilisi
(Sameba)
Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας στον Καύκασο.
Ο μητροπολιτικός ναός Bagrati στο Kutaisi
Μοναστήρι Gelati
Το κάστρο του Gori (Goris Tsikhe)
Το κάστρο του Gori (Goris Tsikhe)
Κωμόπολη στους πρόποδες του χιονισμένου Καυκάσου
Το φράγμα Inguri κοντά στην πόλη Dzhvari
Batumi
Batumi
Batumi
Batumi
Batumi
Το Διοικητήριο στο Batumi
Kutaisi
Kutaisi
Suchumi
Suchumi
Suchumi
Συνοριακή διάβαση μεταξύ Αμπχαζίας και Ρωσίας στον ποταμό Psou
Γεωργιανός παραδοσιακός πολεμικός χορός Khorumi