บทละครพูดคำฉันท์เรื่อง

มัทนะพำธำ
นำย ยูมิน คิม
ชั้ นมัธยมศึ กษำปีที่ 5 เลขที่ 5
นำย ณฐกร ณัฐวุฒิ ชั้ น
มัธยมศึ กษำปีที่ 5 เลขที่ 7
นำย อรัญ ทรัพย์สมพล ชั้ น
มัธยมศึ กษำปีที่ 5 เลขที่ 9
 กำรอ่ำนและพิจำรณำเนื้อหำ
และ
กลวิธีในวรรณคดีและวรรณกรรม
 เนื้อเรื่อง หรือ เนื้อเรื่องย่อ

สุเทษณ์แอบหลงรักมัทนำ แต่มัทนำปฏิเสธควำมรักของสุเทษณ์ ทำให้สุเทษณ์

โกรธและเสกมัทนำให้กลำยเป็นดอกกุหลำบบนพื้นโลกและจะสำมำรถกลับมำ
เป็นมนุษย์ได้อย่ำงถำวรหำกพบรักทีแ่ ท้จริง
 โครงเรื่อง

ี่ บรัก
นำงฟ้ำตกสววรค์ทพ
แต่ก็มีอุปสรรคมำกมำยจนต้องพรำกจำกคนทีร่ กั ในทีส
่ ุด
 ตัวละคร

มีด้วยกัน 3 ตัวละครหลัก คือ

นำงมัทนำ
สุเทษณ์
มำยำวิน
มัทนำ
เป็นชำวสวรรค์และเทพธิดำรู ปงำม
เป็นคนที่พูดตรงไปตรงมำและจริงใจ
ไม่โกหกในควำมรัก
สุเทษณ์
เป็นเทวดำผู้มีอิทธิฤทธิ์ที่อยำกได้อะไรต้อง
ได้ด่ งั ใจหวัง หำกไม่พอใจอะไรจะใช้
อำนำจที่มีและใช้ อำรมณ์ตัวเองเป็นหลัก ไม่
คิดถึงควำมรู ้สึกของผู้อ่ ืน
มำยำวิน
เป็นผู้ที่มีคำถำอำคม มีควำมสำมำรถทีจ ่ ะสะกดจิตใจผู้อ่ ืน
ให้คล้อยตำม เป็นผู้ที่ใช้ เวทมนตร์นำนำงมัทนำมำพบกับสุ
เทษณ์ก่อให้เกิดปัญหำตำมมำ
 ฉำกท้องเรื่อง
มัทนะพำธำเป็นเรื่องที่เกิดในอินเดียโบรำณ เรื่องเล่ำถึงเหตุกำรณ์บนสวรรค์ โดยตัวละครทุกตัวนั้นล้วน
เป็นเทพเทวดำ นอกจำกนี้ยังมีฉำกบนพื้นโลก เกิดขึน้ หลังจำกที่นำงมัทนำถูกสำปให้กลำยเป็นดอกไม้บนพื้นโลก

สุเทษณ์ ด้วยอำนำจอิทธิ์ฤทธี อันประมวลมี ณ ตัวกูผู้แรงหำญ,

กูสำปมัทนำนงครำญ ให้จุติผ่ำน ไปจำกสุรำลัยเลิศ,

จำกบทควำมข้ำงต้นคือฉำกที่นำงมัทนำถูกสำปจำกกำรที่เป็นชำวสววรค์ให้กลำยเป็นดอกไม้บนพื้น
โลก
 บทเจรจำหรือรำพึงรำพัน

สุเทษณ์ อ้ำโฉมวิไลยะสุปริยำ มะทะนำสุรำงค์ศรี

พี่รักและกอบอภิระตี บ มิเว้นสิ เน่หห์ นัก;
บอกหน่อยเถอะว่ำดะรุ ณิเจ้ำ ก็จะยอมสมัครรัก.
มัทนำ ตูข้ำสมัคร ฤ มิสมัคร ก็มิขัดจะ
คล้อยตำม
สุเทษณ์ จริงฤำนะเจ้ำสุมะทะนำ วจะเจ้ำแถลงควำม?
มัทนำ จริงขอแถลงวะจะนะตำม
สุระเทวะโปรดปรำน.
 แก่นเรื่อง

ผู้แต่งมีจุดประสงค์ที่จะเล่ำเกี่ยวกับโทษของควำมรัก ซึ ่งจะเห็นได้จำกชื่ อของเรื่อง มัทนะพำธำ ซึ ่งมี

ควำมหมำยว่ำ ควำมเจ็บปวดและควำมเดือดร้อนเพรำะควำมรัก โดยผู้แต่งใช้ ปัญหำ ในเรื่องในตอนที่มัทนะ
ปฏิเสธควำมรักของสุเทษณ์ทำให้ สุเทษณ์สำปมัทนะให้กลำยเป็นดอกไม้ ซึ ่งทำให้มันสดอคล้องกับสิ่ งที่ผู้แต่ง
ต้องกำรจะสื่ อสำรในคำประพันธ์นี้
 กำรอ่ำนและพิจำรณำกำรใช้
ภำษำในวรรณคดีและวรรณกรรม
 กำรสรรคำ

สุเทษณ์ ช้ ำก่อน! หล่อนจะไปไหน?

มัทนำ หม่อมฉันอยู่ไป ก็เครื่องแต่ทรงรำคำญ
สุเทษณ์ ใครหนอบอกแก่นงครำญ ว่ำพี่รำคำญ?
มัทนำ หม่อมฉันสั งเกตเองเห็น
สุเทษณ์ เออ! หล่อนนี้มำล้อเล่น! อันตัวพี่เป็น คนโง่ฤำบ้ำ
ฉันใด?
 กำรเรียบเรียงคำ

รักจริงมิจริงฤก็ไฉน อรไทยบ่แจ้งกำร?
รักจริงมิจริงก็สุระชำญ ชยะโปรดสถำนใด?
พี่รักและหวังวธุจะรัก และบทอดบทิ้งไป.
พระรักสมัคณพระหทัย ฤจะทอดจะทิ้งเสี ย?
 กำรใช้ โวหำร

อุปมำโวหำร
อุปมำ หมำยถึงกำรเปรียบเทียบสิ่ งที่เหมือนกันหรือแตกต่ำงกัน มักมีกำรใช้ คำว่ำ ดุจ, ดั่ง, รำว, เสมือน,เป็น,
เหมือน, อย่ำง, เท่ำ ,รำวกับ,เป็นต้น
 แน่ะมำยำวิน เหตุใดยุพิน จึงเปนเช่ นนี้?

ดูรำวมะเมอ เผลอๆ ฤดี ประดุจไม่มี ชี วิตจิตใจ.

ครำใดเรำถำม หล่อนก็ย้อนควำม เหมือนเช่ นถำมไป,

ดังนี้จะยวน ชวนเชยฉันใด ก็เปรียบเหมือนไป พูดกับ

ตัวอย่ำงอุปมำโวหำรในเรื่อง มัทนะพำธำ
หุน
่ ยนตร์.

แสดงให้เห็นถึงควำมสำมำรถของมำยำวิน ทีใ่ ช้ อำคม

สะกดจิตใจของนำงมัทนำอยู่และทำให้เวทมนตร์คลำย
ออก
กำรอ่ำนและพิจำรณำประโยชน์หรือ
คุณค่ำในวรรณคดีและวรรณกรรม
 คุณค่ำด้ำนอำรมณ์
จำกบทกลอนข้ำงต้นนี้แสดงให้เห็นถึงควำมสำมำรถของผู้แต่งที่สำมำรถสื่ ออำรมณ์ของมัทนำ ที่กำลังตกหลุมรักพระชั ยเสน
ได้เป็นอย่ำงดี
ฃครำนี้สิพบชำย วรรู ปวิเศษวิศำล,
ใจวำบและหวำมปำน ฤดิน้ ันจะโลดจะลอย!
เธอนั้นฤเจียมตัว กิริยำก็เรียบก็ร้อย,
ไม่มีละสั กน้อย จะแสดงณท่วงณที
ว่ำเธอประสงค์จะ อภิรมย์ฤดีระตี,
เปนแต่ชำเลืองที่ ดนุบ้ำงณครั้งณครำว;
ครำใดประสพเนตร์ ฤก็เรำละร้อนและหนำว,
เธอไกลก็ดูรำว นภะไร้ตวันและเดือน.
โอ้ว่ำณครำนี้ แหละฤดีจะฟั่นจะเฟือน,
 คุณค่ำด้ำนคุณธรรม
กำรกระทำของนำงมัทนำแสดงถึงกำรรักเดียวใจเดียวที่เป็นคุณธรรมที่มนุษย์ทุกคนควรปฏิบัติกำรณ์ จำกกำรที่ตอนนำงมัทนำ
อ้อนวอนเทวดำสุเทษณ์แต่เมื่อสุเทษณ์บอกว่ำต้องแต่งงำนกับท่ำน นำงมัทนำก็ยังคงไม่รับรักจำกเขำ แสดงถึงควำมรักเดียวใจ
เดียวของนำง ตำมบทกลอนบทนี้
หำกจะมีวิถิถนัด บขัดหะทัย,
ทั้งจะใช้ ณธุระใด บมีระอำ,
แต่จะโปรดดะนุและให้ คระไลนะภำ
เปนพระบำทะบริจำ- ริกำฉนี้,
เกรงจะผิดพระนิติธรร- มะอันนะรี
เสพย์กะสองบุรุษะมี ฤใครจะชม?
อันพระองค์อะมระเศรษ- ฐะเดชอุดม
จึง่ มิควรจะอภิรม- ยะนำริทรำม;
ฃ้ำทำนูลวะจะนะตรง ดำรงณควำม
สั ตยฺ ะธรรมะคะติงำม นะเทวะไท!
คุณค่ำด้ำนอื่นๆ
 คุณค่ำด้ำนสั งคม
บทละครพูดคำฉันท์เรื่องมัทนะพำธำนั้นยังมีคุณค่ำด้ำนสั งคม เพรำะแสดงให้เห็นถึงควำมเชื่ อเรื่องต่ำงๆของคน
ไทย โดยเฉพำะเรื่องลำงบอกเหตุ เช่ นกลอนข้ำงต้นนี้ที่พระฤำษีบอกว่ำอำจจะมีลำงไม่ดีเพรำะคิ้วทั้งสองข้ำง
กระตุกอย่ำงผิดปกติ

เอะมีเหตุอะไรหนอ จะบังเกิดอุปัทว์มำ
เพรำะว่ำเนตระซ้ ำยขวำ เขม่นอยู่จะเปนลำง.
อะโหนึกก็ร้อนอก วิตกถึงธิดำพลำง,
ชรอยภัยจะพำนนำง ธิดำแน่ละครำนี้.
 คุณค่ำด้ำนสั งคม

อีกทั้งยังแสดงถึงวัฒนธรรมของคนสมัยโบรำณเรื่องควำมรักอีกด้วย พระฤำษีกังวลว่ำนำงมัทนำจะจำก
ไปเพรำะควำมรัก เนื่องจำกผู้หญิงสมัยก่อนเมื่อแต่งงำนกับชำยคนไหนก็ต้องไปอำศั ยอยู่ด้วย สั งเกตได้จำกบท
กลอนนี้
เปนธรรมะดำของสุน- ทะระดรุ ณ กุมำริย่อมยวนตำ
แห่งชำยหนุ่มและไม่ช้ำ รักก็จะพำ รักเฃ้ำมำจ่อจอดใจ,
แล้วหญิงย่อมจะคลำไคล จำกอกพ่อไป สู่เคหะแห่งสำมี.