Instytucje Unii Europejskiej

Rada Europejska
Rada Europejska (fr. Conseil européen, ang.
European Council) to organ polityczny Unii
Europejskiej mający za zadanie wyznaczanie
ogólnych kierunków rozwoju Unii.
Rady Europejskiej nie należy mylić z Radą Unii
Europejskiej ani Radą Europy. Ta ostatnia nie jest w
ogóle instytucją unijną, lecz niezależną od UE
organizacją międzynarodową. Mianem Rady
Europejskiej określa się spotkania głów państw lub
szefów rządów państw członkowskich (w przypadku
Francji i Finlandii są to prezydenci, choć zwykle
towarzyszą im też premierzy) oraz
przewodniczącego Komisji Europejskiej.
 p
r
W obradach biorą też udział ministrowie spraw
z
zagranicznych państw członkowskich, a także jeden
e
z członków Komisji.
z
Konstytucja dla Europy podpisana 29 października
2004 r. przewiduje, że przewodniczący Rady ma być
w
wybierany przez wszystkie państwa członkowskie na
s
2,5 roku.
z
Rada Europejska zbiera się zazwyczaj 4 razy w
y
roku, na krótkich, zwykle dwudniowych spotkaniach.
s
Zgodnie z Traktatem nicejskim, od momentu
t
rozszerzenia Unii 1 maja 2004 r. wszystkie
k
spotkania Rady odbywają się w Brukseli.
i
e
Zgodnie z traktatem z Maastricht Rada Europejska
jest ciałem mającym planować kierunki rozwoju Unii i
koordynować współpracę w jej ramach. Rada stanowi
też forum wymiany poglądów na najwyższym
szczeblu politycznym; podejmowane są przez nią
problemy o kluczowym znaczeniu dla Unii i jej
otoczenia. Podczas spotkań Rady są m.in.
opracowywane i podpisywane ostateczne teksty
unijnych traktatów.
Szczegółowe kompetencje Rady obejmują przede
wszystkim kwestie związane z II filarem UE: wspólną
polityką zagraniczną i bezpieczeństwa. Rada
Europejska jest najważniejszym organem w zakresie
tej polityki
Od roku 1983 Rada może bezpośrednio włączać się w sprawy
znajdujące się w kompetencji Wspólnot Europejskich - działa
wtedy jako Rada Unii Europejskiej. Uprawnienie to, obok podobnej
nazwy, jest przyczyną częstych kłopotów z odróżnianiem tych
dwóch instytucji.
Spotkania Rady kończą się ogłoszeniem wspólnego komunikatu
(zwanego konkluzją) przyjętego w drodze konsensusu. Rada jest też
zobowiązana do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu
szczegółowego raportu z jej obrad. Decyzje podejmowane przez
Radę nie mają co prawda mocy prawnie wiążącej, jednak skład
tego organu (jego członkowie są zwierzchnikami ministrów
wchodzących w skład Rady Unii Europejskiej) przesądza o
przekładaniu się tych decyzji na konkretne akty prawne uchwalane
przez odpowiednie organy.
Historia Rady
Rada Europejska wywodzi się z nieformalnych spotkań szefów
rządów państw członkowskich Wspólnot Europejskich (tzw.
"spotkania na szczycie") odbywanych nieregularnie od 1961
roku. W czasie konferencji na szczycie w Paryżu 9-10 grudnia
1974 roku zdecydowano o zinstytucjonalizowaniu tych spotkań i
nazwano je Radą Europejską. Pierwsze posiedzenie Rady miało
miejsce w Dublinie w marcu 1975 roku. Spotkania Rady
odbywały się odtąd średnio 2-3 razy do roku: raz na pół roku w
państwie sprawującym aktualnie prezydencję, zaś ewentualne
dodatkowe obrady zwykle w Brukseli.
Kolejnym krokiem w formalizacji spotkań na szczycie była
Deklaracja Londyńska przyjęta podczas obrad Rady
Europejskiej w 1977 roku.
Określono wtedy m.in. liczebność delegacji
towarzyszących głowom państw lub rządów, sposób
wydawania oficjalnych komunikatów i przygotowywania
porządku dziennego obrad. Ważne postanowienia
dotyczące Rady zawierała również Uroczysta deklaracja o
Unii Europejskiej uchwalona 19 czerwca 1983 r. w
Stuttgarcie.
Rada Europejska początkowo nie miała umocowania
prawnomiędzynarodowego. Podstawę traktatową jej
funkcjonowania stworzył dopiero Jednolity Akt
Europejski, który wszedł w życie w 1987 roku. Traktat z
Maastricht ustanawiający Unię Europejską, zmienił
umocowanie Rady, która w 1993 r. stała się organem Unii,
a nie Wspólnot. Z formalnego punktu widzenia Rada
Europejska jest właściwie jedynym organem UE - inne
główne instytucje są nadal organami Wspólnot
Europejskich, z których Unia jedynie korzysta.
 Rada Unii Europejskiej
(fr. Conseil de l'Union européenne, ang. Council of the
European Union) jest głównym organem decyzyjnym
Wspólnot Europejskich, posiada siedzibę w Brukseli. Dawniej
była nazywana Radą Ministrów lub Radą Ministrów Unii
Europejskiej.
Rady Unii Europejskiej nie należy mylić z Radą Europejską
ani z Radą Europy.
Rada UE przybrała obecną nazwę na mocy własnej decyzji
w 1993 roku. Jednakże w traktatach stanowiących podstawę
Unii cały czas widnieje nazwa Rada (Wspólnot
Europejskich).
Organizacja Rady
Rada, w zależności od rozpatrywanych spraw, składa się
bądź z ministrów spraw zagranicznych każdego z państw
członkowskich Unii Europejskiej (jest to wtedy tzw. Rada
Ogólna), bądź z takiej samej liczby ministrów innego resortu
(Rada Branżowa).
Razem istnieje dziewięć możliwych konfiguracji Rady:
1. Rada ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych
2. Rada ds. Gospodarczych i Finansowych (Ecofin)
3. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw
Wewnętrznych (JHA)
4. Rada ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i
Polityki dotyczącej Konsumentów
5. Rada ds. Konkurencyjności
6. Rada ds. Transportu, Telekomunikacji i Energii
7. Rada ds. Rolnictwa i Rybołówstwa
8. Rada ds. Środowiska
9. Rada ds. Edukacji, Młodzieży i Kultury.
Przewodniczącym Rady jest minister z kraju
sprawującego aktualnie prezydencję. Prezydencja
Rady przypada co pół roku na kolejne państwo
członkowskie.
 Decyzje Rady zapadają w zależności od przyjętej
procedury w trzech trybach: jednomyślnie, większością
kwalifikowaną lub zwykłą większością.
Liczba głosów w Radzie UE wynosi 345, w tym Polska
dysponuje 27 głosami. Dla podjęci decyzji kwalifikowanej
potrzeba co najmniej 258 głosów oddanych przez
wszystkie państwa. Głosowanie jednomyślne obowiązuje
w sprawach najważniejszych, takich jak przyjęcie nowych
członków, modyfikowanie traktatów, wprowadzenie w
życie nowej wspólnej polityki. W sprawach typowo
proceduralnych obowiązuje głosowanie zwykłą
większością głosów, a każde p-two dysponuje 1 głosem.
Rada ma prawo: podejmowania wszelkich uchwał w
sprawach funkcjonowania UE, koordynowania polityki
gospodarczej p-tw członków, zawiera umowy
międzynarodowe, mianuje członków innych organów UE,
bierze udział w uchwalaniu budżetu
Wieżowiec Berlaymont w Brukseli, siedziba Komisji Europejskiej
 Komisja Europejska
(fr. Commission européenne, ang. European
Commission), oficjalnie Komisja Wspólnot
Europejskich to organ wykonawczy Unii
Europejskiej. Jest instytucją wspólnotową
odpowiedzialną za bieżącą politykę Unii,
nadzorującą prace wszystkich jej agencji i
zarządzającą jej funduszami. Komisja posiada
inicjatywę legislacyjną, a jej główną siedzibą jest
Bruksela.
Komisja funkcjonuje w oparciu o zasady systemu
gabinetowego, a 27 komisarzy odpowiada randze
ministra w rządach poszczególnych państw. Na
każde państwo członkowskie Unii Europejskiej
przypada jeden komisarz, choć w założeniu mają
oni reprezentować interesy całej Unii, a nie państw,
z których pochodzą.
Jeden z grona komisarzy jest wybierany przez
Radę Europejską na przewodniczącego Komisji
(obecnym przewodniczącym jest José Manuel
Barroso, jego kadencja upływa w 2009 roku).
W potocznym rozumieniu termin "Komisja
Europejska" może także oznaczać całą
administrację podległą 27 komisarzom. Obecnie
pracuje w niej około 32 tys. urzędników.
Zbierają się co najmniej raz w tygodniu na tajnych
posiedzeniach. Każdy z komisarzy ponosi
odpowiedzialność za jedną z dziedzin polityki UE,
Decyzje podejmują zwykłą większością głosów,
Kadencja komisji trwa 5 lat.
 Prerogatywy - kompetencje
Komisja Europejska zajmuje się wszystkimi bieżącymi
zagadnieniami dotyczącymi funkcjonowania Unii, a więc
polityką rolną, gospodarczą, społeczną, obronnością i
polityką międzynarodową itp. Oprócz tego Komisja jest
instytucją zajmującą się konstruowaniem i przedstawianiem
pod głosowanie Radzie Unii Europejskiej lub Parlamentowi
Europejskiemu wszystkich aktów prawnych Unii. Komisja
przygotowuje też zazwyczaj propozycje traktatów i innych
aktów prawa międzynarodowego, które są później
dyskutowane na zebraniach Rady Europejskiej. Komisja
Europejska nadzoruje też rządy państw członkowskich w
sprawie wdrażania zmian prawa poszczególnych krajów
wynikających z przystosowywania prawa krajowego do
ustaleń unijnych. Komisja prowadzi też bieżące negocjacje
z krajami kandydującymi do Unii. Przewodniczący Komisji
Europejskiej jest oficjalną "głową" Unii, reprezentując ją w
kontaktach międzynarodowych.
Komisja Europejska jako jedyny organ wspólnotowy ma
prawo inicjatywy ustawodawczej.
 Parlament Europejski
to jednoizbowy parlament reprezentujący obywateli
państw należących do Unii Europejskiej. Oficjalną
siedzibą Parlamentu jest Strasburg, ale też
Bruksela, w której odbywa się część obrad oraz
mieszczą się komisje parlamentarne i władze
klubów. Sekretariat i biblioteka ma zaś swoją
siedzibę w Luksemburgu.
Początkowo Parlament Europejski był organem
konsultacyjnym nie posiadającym żadnej realnej
władzy. Po wejściu w życie Jednolitego Aktu
Europejskiego (1987), Traktatu w Maastricht (1993)
i Traktatu amsterdamskiego (1997) Parlament
Europejski stopniowo zyskiwał szereg uprawnień,
także ustawodawczych (głównie kosztem Rady).
Budynek Parlamentu Europejskiego w Strasburgu
Najważniejsze uprawnienia Parlamentu obejmują:
współudział w tworzeniu prawa poprzez procedury
konsultacji, współpracy, współdecydowania i
akceptacji (zgody; uprawnienie to dotyczy tylko
niektórych dziedzin polityki wspólnotowej, co do
wielu pozostałych dziedzin wyłączne kompetencje
prawodawcze ma Rada Unii Europejskiej)
– procedura konsultacji
– procedura współpracy
– procedura współdecydowania
– procedura akceptacji (zgody)
uprawnienia budżetowe - Parlament zatwierdza
corocznie budżet i udziela Komisji absolutorium z
jego wykonania
uprawnienia kontrolne
– zatwierdzanie Komisji i jej przewodniczącego
– prawo uchwalenia wotum nieufności wobec Komisji (większością 2/3
głosów)
– prawo zadawania pytań Komisarzom
– zwyczajowa możliwość zadawania pytań Radzie
– Komisja jest zobowiązana do składania PE sprawozdania z
działalności wspólnot oraz systematycznego udzielania informacji na
temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa a także
współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych
– Komisja ma obowiązek udzielania informacji w ramach
parlamentarnej kontroli wykonania budżetu
– PE ma prawo do ustanawiania komisji śledczych na wniosek ¼
swoich członków
- do badania domniemanych wkroczeń lub -niewłaściwego
zarządzenia w stosunku do prawa w Wspólnoty (Prawo
Instytucjonalne UE pod red. M Witkowskiej)
powoływanie Rzecznika Praw Obywatelskich
obrona praw człowieka, demokracji i państwa prawa
– przyznawanie Nagrody Sacharowa
Skład
Parlament Europejski liczy obecnie 785 eurodeputowanych,
sprawujących mandat wolny, wybieranych na pięcioletnią
kadencję. W Polsce w stosunku do członków PE używa się
potocznie określenia "europarlamentarzysta",
"eurodeputowany" lub "europoseł", natomiast oficjalne
określenie brzmi: "poseł do Parlamentu Europejskiego". W
Wielkiej Brytanii stosuje się określenie "członek Parlamentu
Europejskiego" (Member of the European Parliament, w
skrócie MEP), we Francji zaś - "deputowany" (un député
européen).
Zgodnie z traktatem o przystąpieniu Republiki Bułgarii i
Rumunii do Unii Europejskiej liczba posłów w Parlamencie
Europejskim będzie wynosić 736. Obecna "nadwyżka" jest
przejściowa i wynika z tego, że w trakcie kadencji pojawiła
się konieczność kooptacji posłów z Bułgarii i Rumunii.
Parlament Europejski w Brukseli w środku
Frakcje parlamentu - Kandydaci do Parlamentu startują w
wyborach zwykle w barwach którejś z partii istniejącej w
swoim kraju, jednak po wejściu do Parlamentu przyłączają
się oni zwykle do jednej z frakcji politycznych
funkcjonujących oficjalnie w Parlamencie lub pozostają
niezależni. Frakcje te odpowiadają mniej więcej ogólnemu
podziałowi partii politycznych w Europie. Posłowie
zasiadają w izbie parlamentu według przynależności do
frakcji a nie według przynależności narodowej.
Parlament wybiera spośród swych członków
przewodniczącego na 2,5-letnią kadencję, który
reprezentuje Parlament na zewnątrz i kieruje jego
obradami. Obecnie przewodniczącym PE jest Hans-Gert
Pöttering (CDU, Niemcy).
Parlament nie używa jednego języka obrad. Obrady
Parlamentu odbywają się symultanicznie we wszystkich
językach Unii.
 Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot
Europejskich
ang. Court of Justice of the European Communities,
franc. Cour de Justice des Communautés
européennes) - jeden z organów głównych
Wspólnot Europejskich, pełniący funkcję sądu
międzynarodowego, konstytucyjnego i
administracyjnego.
Trybunał powstał na mocy traktatu o EWWIS, a na
mocy umowy o wspólnych instytucjach z 25 marca
1957 roku oraz Protokołu o statucie Trybunału
Sprawiedliwości objął jurysdykcją sprawy
wszystkich trzech Wspólnot. W 1989 roku (na mocy
Jednolitego Aktu Europejskiego) przy Trybunale
utworzono Sąd Pierwszej Instancji, którego
orzecznictwo dotyczy spraw dotyczących osób
fizycznych i prawnych.
Skład - W skład Trybunału wchodzi 27 sędziów,
mianowanych przez każde państwo członkowskie.
Osoby te muszą spełniać w swym kraju przesłanki
powoływania na najwyższe stanowiska sędziowskie
lub są najwybitniejszymi autorytetami w dziedzinie
prawa. Sędziowie Trybunału są z zasady
przedstawicielami Unii Europejskiej i nie mogą
orzekać w sprawach, których stroną jest państwo,
które ich nominowało. Wybierają spośród siebie
przewodniczącego na trzy lata; obecnie funkcję tę
pełni Vassilios Skouris, a polskim sędzią jest Jerzy
Makarczyk. Przy Trybunale działa 8 rzeczników
generalnych (adwokatów) obsadzanych na
sześcioletnią kadencję. Co trzy lata dokonuje się
częściowej wymiany składu sędziowskiego i
adwokackiego (rotacja).
Trybunał może obradować w pełnym składzie (w
przypadkach określonych w Statucie Trybunału, np.
kiedy ma za zadanie zdymisjonować rzecznika praw
obywatelskich czy orzec o dymisji członka Komisji,
który naruszył ciążące na nim zobowiązania oraz
jeśli Trybunał uzna, że wniesiona sprawa ma
wyjątkowe znaczenie), lub w składzie wielkiej izby -
trzynastu sędziów (na żądanie Państwa
Członkowskiego albo instytucji, które są stroną w
postępowaniu, a także w sprawach szczególnie
ważnych lub skomplikowanych). Inne sprawy są
rozpatrywane przez izby składające się z pięciu lub
trzech sędziów. Prezesi izb złożonych z pięciu
sędziów wybierani są na trzy lata, a prezesi izb
złożonych z trzech sędziów na jeden rok
 Kompetencja
Trybunał Sprawiedliwości:
orzeka o legalności aktów prawnych wydawanych przez
inne organy UE oraz ich zgodności z Traktatami,
– Akty prawne wydane przez organy Wspólnot mogą być zaskarżane,
jeśli zostały wydane mimo braku kompetencji do ich wydania,
naruszają istotne wymogi proceduralne, a także w przypadku
bezczynności organu (braku decyzji) naruszającej postanowienia
Traktatu, nadużycia prawa swobodnej oceny. Trybunał ponadto
rozstrzyga spory kompetencyjne między organami Wspólnot.
dokonuje obowiązującej wykładni aktów prawnych,
– Europejski Trybunał Sprawiedliwości zapewnia jednolitą wykładnię
prawa wspólnotowego przez wydawanie na wniosek sądu państwa
członkowskiego orzeczeń wstępnych. W przypadku wątpliwości
interpretacyjnych sąd krajowy może zwrócić się do Trybunału
Sprawiedliwości z wnioskiem o dokonanie interpretacji prawa
wspólnotowego. Jeżeli problem interpretacyjny pojawia się w
sprawie toczącej się przed sądem krajowym, od rozstrzygnięcia
której nie przewidziano odwołania w prawie krajowym, organ ten ma
obowiązek wystąpić do Trybunału o wydanie orzeczenia wstępnego.
na wniosek Komisji Europejskiej podejmuje decyzje wobec
państw nie wypełniających zobowiązań traktatowych,
rozpoznaje spory między państwami członkowskimi lub
między tymi państwami a Komisją Europejską,
rozpoznaje i rozstrzyga spory pomiędzy Instytucjami
Europejskimi a ich pracownikami (Trybunał Spraw
Pracowniczych)
dokonuje rewizji wyroków Sądu I Instancji,
może też rozstrzygać skargi wniesione przez osoby fizyczne
i prawne do Sądu Pierwszej Instancji, od których z przyczyn
proceduralnych strony sporu się odwołały.
Ze skargą do Trybunału mogą wystąpić organy Wspólnot lub
państwa członkowskie, natomiast osoby fizyczne i prawne
nie są do tego upoważnione.
Orzeczenia Trybunału mają charakter ostateczny.
Urzędowym językiem Trybunału jest język francuski.
 Trybunał Obrachunkowy
(fr. Cour des Comptes), zwany też Trybunałem Rewizyjnym,
Trybunałem Audytorów lub Trybunałem Rewidentów
Księgowych - instytucja Unii Europejskiej, kontrolująca
wykonanie budżetu oraz wpływy i wydatki Wspólnot
Europejskich. Działa od 18 października 1977 roku. Siedziba
w Luksemburgu. Powołany na mocy tzw. II traktatu
budżetowego z 22 lipca 1975 roku.
Składa się z 27 rewidentów powoływanych na okres 6 lat
przez Radę UE. Ponowne mianowanie jest możliwe.
Członkowie ze swojego składu wybierają prezesa Trybunału
Obrachunkowego na okres 3 lat. Rada określa zasady
zatrudniania prezesa i członków. Trybunał mianuje swojego
Sekretarza Generalnego.
Trybunał zatrudnia 250 kontrolerów, a liczba wszystkich
pracowników wynosi ok. 760.
 Organy UE – Komitet Ekonomiczno-
Społeczny
ang. The European Economic and Social Committee; EESC
organ doradczy i opiniodawczy Unii Europejskiej, powołany do
życia w 1957 roku na mocy traktatu rzymskiego. Reprezentuje
na forum unijnym przedstawicieli szeroko rozumianego
zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego,
wywodzących się z różnych grup zajmujących się działalnością
gospodarczą i społeczną. Są to m.in. pracodawcy, związki
zawodowe, rolnicy, konsumenci i pozostałe grupy interesów.
Głównym zadaniem Komitetu jest sprawowanie funkcji
doradczej wobec Rady Unii Europejskiej, Parlamentu
Europejskiego i Komisji Europejskiej w kwestiach dotyczących
polityki gospodarczej i społecznej. Trzy podstawowe funkcje
Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zostały określone w
następujący sposób:
Komitet przedstawia swoją opinię Radzie, Komisji i
Parlamentowi Europejskiemu albo na ich wniosek, albo z
własnej inicjatywy. Przeciętnie EESC opiniuje 170
dokumentów rocznie (około 15% z własnej inicjatywy). W
niektórych kwestiach instytucje są zobowiązane do
zasięgania opinii Komitetu np. wtedy gdy chodzi o swobodny
przepływ ludzi, swobodę osiedlania się, współpracę w
kwestiach socjalnych, zagadnieniach związanych z oświatą,
ochroną zdrowia i praw konsumenta, a także ochroną
środowiska i rozwoju regionalnego, polityką zatrudnienia,
ustawodawstwem społecznym i równouprawnieniem płci.
Opinie Komitetu nie są dla nich wiążące, mają wyłącznie
charakter doradczy. Często są traktowane jako miernik
społecznej akceptacji danego projektu.
zachęca społeczeństwo obywatelskie do większego
angażowania się w kształtowanie polityki UE
wzmacnia rolę społeczeństwa obywatelskiego w krajach nie
należących do UE oraz pomaga tworzyć struktury doradcze.
Do czasu przystąpienia nowych państw członkowskich
do UE, Komitet liczył podobnie jak Komitet Regionów
222 członków. Po pierwszym maja 2004 r. zgodnie z
ustaleniami Traktatu Nicejskiego skład Komitetu nie
powinien przekraczać liczby 350 członków. Obecnie w
Komitecie zasiada 344 członków. Polsce przyznano
21 miejsc. Liczba członków z każdego państwa UE
odzwierciedla zazwyczaj wielkość jego populacji.
Kandydatów na członków Komitetu przedstawiają
państwa członkowskie w drodze konsultacji z
narodowymi organizacjami obywatelskimi. Następnie
członkowie nazywani odtąd doradcami, są mianowani
przez Radę UE na okres 4 lat. Ich mandat może być
przedłużony. Obecna kadencja wygasa w
październiku 2010 roku. Choć członkowie Komitetu są
powoływani przez państwa członkowskie, ich decyzje
są niezawisłe i nie ograniczone instrukcjami państw,
które ich powołały.
Biuro Komitetu w Brukseli
 Komitet Regionów
organ doradczy i opiniodawczy Unii Europejskiej,
powołany do życia w 1994 roku na mocy Traktatu o
Unii Europejskiej z Maastricht i reprezentujący
interesy 250 regionów (do 31.12.2006 r.), na które
podzielona jest Unia Europejska.
Do czasu przystąpienia nowych państw
członkowskich do UE, Komitet liczył podobnie jak
Komitet Ekonomiczno-Społeczny 222 członków. Po
1 maja 2004 r. zgodnie z ustaleniami Traktatu
Nicejskiego skład Komitetu nie powinien
przekraczać liczby 350 członków. Po rozszerzeniu
UE 1 maja 2004 w Komitecie zasiadało 317
członków
Natomiast po akcesji do UE Bułgarii i Rumunii 1
stycznia 2007 roku, liczba członków KR wynosi 344.
Na członków wybierani są przedstawiciele
organizacji samorządowych państw członkowskich.
Polsce przypada 21 miejsc. Kandydaci na członków
Komitetu są wyznaczani przez rządy państw UE.
Następnie Rada Unii Europejskiej zatwierdza
mandaty członków na cztery lata z możliwością
ponownego mianowania. Członkowie Komitetu są
całkowicie niezależni politycznie w wykonywaniu
swoich obowiązków. Komitet Regionów wybiera
spośród swoich członków Przewodniczącego na
dwuletnią kadencję. Obecnie funkcję tę pełni Michel
Delebarre z Francji (kadencja 2006 - 2008).
Rola Komitetu Regionów polega na
reprezentowaniu na forum unijnym stanowisk władz
lokalnych i regionalnych wobec ustawodawstwa UE
poprzez wydawanie opinii na temat propozycji
legislacyjnych Komisji Europejskiej. Zarówno
Komisja jak i Rada są zobowiązane do zasięgania
opinii Komitetu Regionów w sprawach, które
bezpośrednio dotyczą władz lokalnych i
regionalnych, ale mogą również porozumiewać się
z Komitetem, gdy uznają to za stosowne. Komitet
może również wyrażać opinie z własnej inicjatywy i
przedkładać je Komisji, Radzie a także
Parlamentowi Europejskiemu.
Członkowie Komitetu Regionów zbierają się na
sesjach plenarnych, podczas których Komitet
określa swoją ogólną politykę i wydaje opinie.
Poza sesjami plenarnymi członkowie Komitetu
pracują w komisjach tematycznych. Ich zadaniem
jest przygotowywanie opinii, które będą poddane
głosowaniu na sesjach. Istnieje sześć takich
komisji: Komisja ds. Polityki Spójności
Terytorialnej (COTER), Komisja ds. Polityki
Gospodarczej i Społecznej (ECOS), Komisja ds.
Zrównoważonego Rozwoju (DEVE), Komisja ds.
Kultury i Edukacji (EDUC), Komisja ds.
Konstytucyjnych i Zarządzania w Europie
(CONST), Komisja ds. Stosunków Zewnętrznych
(RELEX).
 Zasady ustroju instytucjonalnego UE
Ustrój opiera się na dwóch zasadach:
1. Zasada jednolitych ram ustrojowych –
poszanowanie i rozwój dorobku prawnego WE,
odpowiedzialność Rady UE i Komisji Europejskiej
za zapewnienie spójności i ciągłości działań UE,
obowiązek współpracy;
2. Zasada subsydiarności – działalność WE tylko w
granicach kompetencji określonych przez traktaty,
podejmowania działania tylko wówczas, gdy jego
skutki mogą być znacznie lepsze niż na poziomie
państwa członkowskiego