თომას 

ჰობსი
ლევიათანი
Ნიკა მგზავრიძე
თომას ჰობსი იყო ინლისელი
ფილოსოფოსი, რომელმაც მისი ძირითადი
იდეები ჩამოაყალიბა წიგნში “ლევიათანი’’-
ში. ჰობსმა ახლებურად დააყენა
სახელმწიფო ძალაუფლების
გამართლების საკითხი.მისი მოსაზრება და
დასკვნა სახელმწიფო ძალადობის შესახებ
ასეთია: “აუცილებელია ძლიერი
სახელმწიფო
ძალაუფლება, რომელიც გამორიცხავს
სამოქალაქო
დაპირისპირებას და აქედან გამომდინარე
ქვეყნის გაპარტახებას’’. ჰობსი
დღევანდელი შეხედულებით დიქტატორის
გამმართლებელი გამოდის.
თან იგი ამავე დროს თანამედროვე
ლიბერალიზაციის წინამორბედიცა, რადგან
ჰობსი სახელმწიფო ძალაუფლებას საღვთო
წესრიგით
არ ამართლებს, არამედ რიგითი
ადამიანების მიმართ გაწეული
სამსახურით.მან ამ დამოკიდებულებით
მთლიანად შეატრიალა პოლიტიკური
აზროვნების
ტრადიცია.
თომას ჰობსი სრულიად მიჯნავს
რელიგიას
სახელმწიფო ლეგიტიმაციისაგან,
რადგან მისი
აზრით ამოსავალი პრინციპი არის
ადამიანის ბუნება ანუ ადამიანის
თანშობილი თვისებები
და საჭიროებები. ბუნებითი
მდგომარეობა, ეს არის მდგომარეობა,
როცა სახელმწიფო არ არსებობს ანუ
არ არის ძალა,
რომელსაც ყველა ადამიანი
დაემორჩილება. ჰობსი
ემხრობა აბსოლიტურ მონარქიას,
მაგრამ თვლიდა, რომ
მას არ ჰქონდა არანაირი საღვთო
უფლებები
და ეს ვერ განსაზღვრავდა მისი
ძალაუფლების
ლეგიტიმურობას, ჰობსის პასუხი
ცალსახაა, ამას განსაზღვრავს
ადამიანის ბუნება მისი საჭიროებები და
ინტერესები.
ბუნებითი კანონი ემსახურება ჩვენი
ინტერესების გათვლას, ის გვეუბნება,
რომ ჩვენ ყველაფერი
უნდა გავაკეთოთ ჩვენივე
უსაფრთხოებისთვის, ბუნებითი
თავისუფლება კი არის ნება ადამიანმა
გამოიყენოს ძალა ისე როგორც მას უნდა,
ანუ გარე შეზღუდვების არსებობით
სარგებლობს იგი, თუმცა ასეთ
მდგომარეობაში
ადამიანები მუდმივად სიკვდილის შიშში
არიან, რადგან არ აქვთ მყარი
გარანტიები უსაფრთხოებისთვის.
ბუნებითი მდგომარეობის დროს ყველა
ადამიანი თანასწორია, არ არსებობს
ადამიანი, რომელიც,
რომელიმე მათგანზე მეტია ფიზიკური თუ
გონებრივი
შესაძლებლობებით. ბუნებითი
მდგომარეობის დროს
არ არსებობს შეზღუდვები და ადამიანს
შეუძლია საკუთარი მიზნის მისაღწევად
გამოიყენოს ყველა გზა, თუნდაც მოკლას
მეორე.
Მაგრამ ჩნდება კითხვები და
აღსანიშნავია გარემოება, რომლის
მიხედვით ჰობსი აბსოლუტურ
ძალაუფლებას გადასცემს სუვერენს,
ნუთუ ეს დასაშვებია? Არ ხელყოფს
დანარჩენი ადამიანის სურვილებსა და
მისწრაფებებს? 
სუვერენის არჩევის შემდგომ
ადამიანები ამ პიროვნების
ქვეშევრდომები ხდებიან,
ფაქტობრივად ისინი იზღუდავენ
ყველანაირ ძირითად უფლებასა და
მოვალეობას მხოლოდ ერთი მიზნის
გამო, ჰქონდეთ მშვიდობისა და
უსაფრთხოების განცდა, ნუთუ
სახელმწიფო განცდებით
უნდა შენდებოდეს?
თუმცა კიდევ დასაფიქრებელი ფაქტია,
ქმნის კი სუვერენი ამ ყოველივეს?
Გარემოებაში რომელშიც ადამიანს
პროტესტის გამოხატვის უფლებაც კი არ
აქვს, დაიცავენ კი მის უფლებებს? Ან
ვინ დაიცავს? Ისევ სუვერენი? 
Აქ კი უკვე მივდივართ იმ
პრობლემასთან, რომელიც
ჰობსის მიერ წამოდგენილ
სახელმწიფოს მოდელს
ნაკლოვანს ხდის. Სუვერენის
უფლებამოსილება შეუზღუდავი,
აბსოლუტური,
განუსაზღვრელია. 
მისი კონტროლის მექანიზმის
არსებობა სოციუმში ეჭვის
მომცველია. 
ვფიქრობ, რომ ჰობსის მიერ
ჩამოყალიბებული თეორია,
რომლის მიხედვით,
უსაფრთხოების
უზრუნველსაყოფად
ხელშეკრულების დადება და
სუვერენის არჩევა
აუცილებელია, მაგრამ არ არის
რელევანტური.
•Ამას ჩემი აზრით ისევ და ისევ ადამიანის ბუნებითი მდგომ
არეობა ჯობია, რადგან სუვერენის შემთხვვაში ადამიანი  ს
რულიად დაუცველია, ყოველგვარი ბერკეტისა და დამცავ
ი ფაქტორების გარეშეა დარჩენილი, ბუნებით მდგომარეო
ბაში კი თავდაცვის მექანიზმი მაინც გააჩნია.
 ჰობსი უკეთესი ცხოვრების შექმნის სტრატეგიას ეძებს, მა
გრამ ის ვერ ხედავს ნაკლოვანებებსა და მინუსებს, შეიძლ
ება ხედავს ჩემი აზრით, მაგრამ არ აღიარებს, რადგან თვ
ლის, რომ მხოლოდ უსაფრთხოებაა ყველაფერი ადამიანი
სთვის.
Მადლობა
ყურადღებისთვის!