HISTORIA FOTOGRAFII

PREHISTORIA FOTOGRAFII
Termin „fotografia”, pochodzący od dwóch greckich
pojęć „fos”- światło, „grafo” – rysuję, zastosował po raz
pierwszy angielski eksperymentator Wilhelm Herschel,
który na dwadzieścia lat przed opatentowaniem
wynalazku fotografii odkrył tiosiarczan sodu, czyli
substancję do dziś stosowaną do utrwalania materiałów
światłoczułych.
Sam wynalazca na niestety nie miał świadomości, iż
podwójnie przysłużył się dla powstania nowej „jakości”,
poprzez prace nad technologią otrzymywania obrazu,
a także nadając jej nowe imię.
POCZĄTEK - CAMERA OBSCURA
Camera Obscura ( z łac. ciemna
skrzynka), czyli pierwowzór
aparatu fotograficznego był znany
już przed wiekami.
Camera obscura, składa się z
zamkniętej skrzyni, obitej
wewnątrz czarnym materiałem w
celu zredukowania odbić
wpadającej wiązki światła.
Z tyłu znajdowała się matowa
szybka, na której powstawał
obrócony obraz. Mechanizm
powstawania obrazu działał na
zasadzie wyodrębnienia wiązki
promieni, za pomocą małego
otworku na przedzie skrzyni, które
załamywały się na krawędziach
tegoż otworu tworząc
pomniejszony obraz na
przeciwległej ściance.
 c.d. POCZĄTEK - CAMERA
OBSCURA

Za pomocą tego urządzenia

Arabowie obserwowali plamy
słoneczne, a nawet strukturę
księżyca. W późniejszych latach
(1820) udoskonalone, poprzez
dodanie obiektywu ze szklanych
soczewek, kamery obscura
służyły, jako pomoc przy
wykonywaniu rysunków. W
ulepszenie budowy kamery miał
wkład Leonardo da Vinci
(1452-1519)
 PIERWSZY OBRAZ
FOTOGRAFICZNY
W roku 1727, czyli 800 lat po wynalazku Camera Obscura w Halle
nad Saalą, filolog Johann Heindrich Schulze uzyskał pierwsze
odwzorowanie obrazu na emulsji światłoczułej sporządzonej z chlorku
srebra na podkładzie z białej kredy.
Schulze wykorzystał odkrycie Georga Fabriciusa, który zaobserwował
już w roku 1556, że chlorek srebra zaczernia się pod wpływem
promieni słonecznych. Spreparowana odpowiednio kreda posłużyła,
jako substancja mająca zapewnić w miarę równomierne pokrycie
materiału podkładowego emulsją.
Za wzór obrazu do odwzorowania użył nieprzeźroczystego materiału,
w którym wyciął szablony. Następnie naświetlał emulsję na słońcu przez
te szablony. W ten sposób uzyskał pierwszy, aczkolwiek nie dający
się jeszcze utrwalić, obraz fotograficzny.
Udało mu się to dopiero w 1826 roku, kiedy przedstawił pierwszą w
historii zrobioną fotografię. Naświetlał on przez 8 godzin płytę
cynową o wymiarach 16,5*21 cm, powleczoną pewnego rodzaju
asfaltem światłoczułym.
W miejscach naświetlonych smoła wybieliła się i była twarda.
W miejscach nie naświetlonych zmywano ją terpentyną.
Aby podnieść kontrast ściemniał obraz w oparach jodu. Na tej
pierwszej fotografii można zaobserwować dziwnie rozmieszczone
cienie.
Odpowiedzialne za ten stan rzeczy jest słońce, które przy tak długim
czasie naświetlania, zmieniało swoje położenie.
JEDNA Z PIERWSZYCH FOTOGRAFII
 DAGEROTYPIA
W 1838 roku Francuz Louis Jacques
Daguerre zaprezentował wykonaną
przez siebie i Josepha Niecephore
Niepce fotografię wykonaną na
srebrnej płycie (tzw. dagerotyp).
W tym samym czasie, co Niepce,
Jacques Daguerre prowadził
eksperymenty z materiałami
uczulonymi na światło. Jednak jego
prace nie były posunięte aż tak daleko
jak prace Niepce. O swoich próbach
poinformował listownie Niepce'a, a w
1826 roku odwiedził go osobiście.
Zaprezentował mu wykonany przez
siebie obraz, co, do którego Niepce
miał jednak wątpliwości czy jest to
fotografia. Jednak po pewnym czasie
naukowcy wymienili się
doświadczeniami. Niepce
zaproponował nawet stworzenie firmy,
na co jednak Daguerre nie przystał.
Fotografia na srebrnej płycie wykonana metodą opracowaną przez Jacquesa
Daguerre'a i Josepha Necephore'a Niepce
Podstawą prowadzonych wówczas eksperymentów, było kondensowanie par
jodu na srebrnych płytach czyniąc je światłoodpornymi. W roku 1833 zmarł
Niepce a Daguerre sam starał się spożytkować wynalazek. Jego wkład
polegał tylko na opracowaniu metody utrwalania, którą opracował w 1837
roku. Rok później, poprosił znanego badacza Dominique Francois Jean
Argo'a o przedstawienia wynalazku na wspólnym posiedzeniu Akademii
Sztuk i Nauk w Paryżu. 7 stycznia 1839 wynalazek został oficjalnie
przedstawiony Francuskiemu rządowi. Daguerre w tym samym czasie
opatentował wynalazek w Londynie (zarabiając przy okazji 200 000
franków). Już w godzinę po ogłoszeniu wynalazku przez Argo znacznie
zwiększyły się obroty w sklepach z optyką w Paryżu. W ciągu kilku tygodni
dagerotyp upowszechnił się na całym świecie i w zmodernizowanej postaci
trwa do tej pory.

Daguerre jest twórca procesu powstawania zdjęć który od jego nazwiska

został nazwany Dagerotypią, jego najbardziej znany dagerotyp pod tytułem
„ Boulevard du Temple” najprawdopodobniej wykonany wiosną 1838 roku,
przez długie lata był uznawany za pierwszy obraz fotograficzny na którym
utrwalono człowieka, było to naprawdę wielkie osiągniecie biorąc pod
uwagę to iż w tamtych czasach materiał światłoczuły trzeba było naświetlać
co najmniej kilka minut.
„Boulevard du Temple”
 TALBOTYPIA

W tym samym czasie co

Daguerre
(lata 40-te XIX w),
eksperymentował również
angielski
parlamentarzysta,
naukowiec,
malarz amator
William Henry Fox Talbot.
 Jemu również udało się dokonać tego samego odkrycia.
Talbot używał camera obscura. Zamiast pozytywów wykonywał
negatywy (materiał, którego używał był pewnym związkiem srebra
utrwalanym po wywołaniu siarczanem sodu), z których poprzez
naświetlanie wykonywał dowolną ilość odbitek.
W metodzie opracowanej przez Daguerre'a było to niemożliwe. Poza
tym talbotypia (nazwana od nazwiska twórcy) przedstawiała świat
z właściwej strony, podczas gdy dagerotypia w sposób odwrotny.
Zalety tej metody doprowadziły po pewnym czasie do jej
upowszechnienia. Taką warstwę uczula się azotanem srebrowym.
Po naświetleniu materiał wywołuje się za pomocą kwasu
galusowego i utrwala bromkiem potasu. Pomysł powlekania płytek,
ubitym białkiem, nasunął się wynalazcy przypadkowo (warto
nadmienić, że był on kucharzem).
Metoda ta dostarczyła o wiele ostrzejsze obrazy niż talbotypia ale płytki
były bardzo wrażliwe na uszkodzenia mechaniczne.
Jedna z pierwszych fotografii
Talbota
Dość szybko wynalazek angielskiego naukowca stał się znany jednak,
gdy tylko pojawiła się kolejna metoda fotograficzna - kolodionowa,
talbotypia odeszła w zapomnienie. Posiadała, bowiem jedną
niedoskonałość - ze względu na dużą trudność skutecznego
wypłukania z odbitki związków srebra, zdjęcia takie dość szybko
ciemniały, zmieniały tonalność.

Metoda z zastosowaniem kolodium łączy ostrość obrazu pierwszej

z zaletą drugiej metody tzn. możliwością wytwarzania odbitek. Le Gray
powleka kolodium płytki szklane i uczula je azotanem srebra. Wadą
metody jest to, że płytki muszą być przygotowane bezpośrednio
przed użyciem i naświetlane w stanie mokrym.

Znane staje się zdjęcie, które pokazuje brytyjską królową Wiktorię

w kręgu rodzinnym.
 ROZWÓJ FOTOGRAFII
BARWNEJ
Fotografia barwna to fotografia kolorowa.
Clark Maxwell pierwszy odkrył w 1855
roku zasady fotografii barwnej (tylko
teoretycznie) i również jako pierwszy
uzyskał efekty w tej dziedzinie. W
odróżnieniu od fotografii czarno-białej, jej
celem jest nie tylko uchwycenie
światłocienia, lecz także ukazanie pełni
barw przedmiotów.
 Technika Maxwella była jeszcze daleka od
doskonałości, ale pojawili się kolejni
eksperymentatorzy, próbujący osiągnąć lepsze
rezultaty. W 1869 Louis Ducos du Hauron w
swojej książce Les Couleurs en Photographie
przedstawił pomysł stworzenia trzech
oddzielnych, czarno-białych negatywów z
zastosowaniem trzech różnych filtrów:
czerwonego, zielonego i niebieskiego lub cyjanu,
magenty i żółtego.
Naświetlanie, szczególnie przez
czerwony filtr, wymagało
jednak wielu godzin, a kolory
na fotografiach mocno
odbiegały od oryginału (jak
widać na zdjęciu). Oficjalnie
za wynalazcę barwnej fotografii
uznano wybitnego,
francuskiego fizyka, Gabriela
Lippmanna (1891), który w
1908 za swój wynalazek -
metodę odwzorowania kolorów
bazującą na zjawisku
interferencji światła - otrzymał
Nagrodę Nobla w dziedzinie
fizyki. Metoda ta nie znalazła
jednak praktycznego
zastosowania.
WSPÓŁCZESNA FOTOGRAFIA
Po roku 1971 zaczęto szeroko
stosować mikroprocesory.
Mogły one sterować takimi
funkcjami, jak przesuwanie
filmu, ustawianie jego czułości,
przesłony i migawki.
Wbudowane w aparaty
elektroniczne lampy błyskowe
automatycznie wymagają
dodatkowych, nowych
układów. Przesuw filmu
zapewnia miniaturowy silnik
elektryczny.
c.d. WSPÓŁCZESNA
FOTOGRAFIA
W 1979 Japońska firma
Matsushita opatentowała
ciekłokrystaliczny ekran
telewizyjny. W przypadku
płaskiego ekranu muszą być
sterowane nie tylko relatywnie
duże powierzchnie segmentu,
lecz oddzielnie
dziesięciotysięczne części
drobnych punktów obrazu, w
przeciwieństwie do kryształu
LCD.
Wynalazek ten znalazł
szerokie zastosowanie między
innymi w aparatach cyfrowych
WSPÓŁCZESNE APARATY
FOTOGRAFICZNE
Bardzo ważnym
determinantem rozwoju
współczesnej fotografii jest
postęp techniczny. Ciągłe
udoskonalanie sprzętu
fotograficznego znacznie
wpływało na skalę i rodzaj
uprawianej fotografii.
Nowoczesne aparaty
fotograficzne konstruowane są
tak, aby ich obsługa
ograniczała się do wciśnięcia
jednego przycisku.
Współczesny aparat chce być
pistoletem laserowym.
Fotografia staje się więc
dostępna dla każdego.
 Do niniejszego pokazu
wykorzystano materiały ze stron:
• http://fotografia.idg.pl/varia/0039.html
• http://www.aparaty.tradycyjne.net/poradnik,historia_fotog
rafii.html
• http://historia oraz ważne kierunki i postacie fotografii
• http://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_fotografii

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ
Przygotował
DANIEL RACZYŃSKI