განვითარებისას ინდივიდი მენტალური სამყაროს თანხმობაში მყოფ ეგოდ და

მის გარეშე დარჩენილ არაცნობიერ განდევნილ ნაწილად ყოფს.

ინდივიდში კონფლიქტი მაშინ ხდება, როდესაც სურვილის დაკმაყოფილებას

საფრთხის შიში მოსდევს.

დაცვის მექანიზმებია: პროექცია, უარყოფა, გაუქმება, ჩანაცვლება, იზოლაცია,

იდენთიფიკაცია, რეპრესია, სუბლიმაცია, ინტელექტუალიზაცია.

ფიქსაცია - თუ განვითარების რომელიმე სტადიაზე ინსტინქტი არ

დაკმაყოფილდა, ინდივიდს აშინებს შემდეგ სდადიაზე გადასვლა, ხოლო თუ
ჭარბად დაკმაყოფილდა მას აღარ სურს გზის გაგრძელება, ორივე შემთხვევაში
ვიღებთ ფიქსაციას.
მთელი ფსიქოპათოლოგია უკავშირდება სურვილს დაკმაყოფილდეს ის
ლტოლვები, რომლებმაც განვითარების ადრეულ ეტაპზე განიცადეს
ფიქსაცია. ამგვარად პათოლოგიის დროს სახეზეა რეგრესია - მცდელობა
სექსუალური ლტოლვების ბავშვური ფორმებით დაკმაყოფილებისა.

ლტოლვების რეალიზების სურვილი საფრთხის განცდას (შფოთვას)

იწვევს, რადგან განვითარების ადრეულ ეტაპზე ფიქსირებული
სურვილების (სექსუალური თუ აგრესიული) ბავშური ფორმით
გამოვლინება (რეგრესია) პათოლოგიის დროს „მე”-ს უქმნის საფრთხეს.

ნერვული ტიკი, ფსიქოლოგიური წარმოშობის დამბლები ან აკვიატებული

ქცევები დათრგუნლ ლტოლვათა დამახინჯებული გამოხატულებებია.
„თუ ფრუსტრაცია ზედმეტად ბევრი ან ცოტაა, ნორმალურ
განვითარება წყდება და პიროვნება განვითარების მიღწეულ
სტადიაზე ფიქსირდება.”

ქცევის ცვლილების გზებია:

• თავისუფალი ასოციაციები
• სიზმრების ინტერპრეტაცია