REZYSTORY, SPOSOBY

ŁĄCZENIA, PRAWO
OHMA
  Rezystor
Rezystor jest pasywnym elementem obwodu elektrycznego zaprojektowanym do wykorzystania jego oporu elektrycznego. Główną cechą
rezystora jest jego opór elektryczny. W przypadku charakterystyki liniowej wartość prądu elektrycznego przepływającego przez rezystor w
zależności od napięcia elektrycznego opisuje prawo Ohma.

Rezystory należą do elementów elektronicznych stosowanych w elektrotechnice i obwodach elektronicznych do ograniczania dystrybucji prądu i
napięcia. Rezystory są najczęściej występującymi elementami biernymi sprzętu elektronicznego, stosowanymi jako obciążenia, odbiorniki i
dzielniki w obwodach zasilających, jako elementy filtrujące, boczniki, w obwodach kształtujących impulsy itp.

Główną cechą rezystorów jest opór elektryczny R. Opór elektryczny jest mierzony w omach na
cześć fizyka Georga Simona Ohma

Przykładowe rezystory
 Klasyfikacja rezystorów
W zależności od przeznaczenia rezystory dzielą się na dwie grupy: rezystory ogólnego przeznaczenia oraz rezystory specjalnego przeznaczenia,
do których należą: rezystory wysokooporowe, rezystory wysokonapięciowe, rezystory wysokiej częstotliwości oraz rezystory precyzyjne.

Ze względu na rodzaj materiału rezystancyjnego

rezystory dzielą się na:

rezystory drutowe (najwcześniejsze) — odcinek drutu o wysokiej rezystywności nawinięty na niemetalową ramę. Może mieć znaczną
indukcyjność pasożytniczą;

rezystory metalizowane — cienka warstwa metalu o wysokim oporze właściwym, natryśnięta na rdzeń ceramiczny, na końcu którego nałożone
są metalowe nasadki z przewodami. Jest to najczęstszy typ rezystorów;

rezystory z folii metalowej — jako materiał oporowy stosowana jest cienka taśma metalowa;

rezystory węglowe — są foliowe i wolumetryczne. Zastosowano wysoką rezystywność grafitu;

rezystory półprzewodnikowe — wykorzystują rezystancję półprzewodnika niskostopowego. Rezystory te mogą być zarówno liniowe, jak i mieć
znaczną nieliniowość charakterystyki prądowo-napięciowej. Stosowane są głównie jako część układów scalonych, gdzie inne typy rezystorów
są trudniejsze do zastosowania.
 Metody łącznia materiałów – definicja i podział
Montaż różnych części w jeden zespół nazywa się łączeniem. Do metod łączenia materiałów zalicza się wszelkiego typu operacje, które prowadzą
do złączenia minimum dwóch elementów. Jednakże to nie wszystko, połączenie to musi być na tyle silne, by dzięki niemu możliwe było
stworzenie zwartego produktu pełniącego konkretną funkcję. Zatem kiedy łączymy ze sobą elementy, kreujemy twór, który właśnie dzięki temu
połączeniu może być przez nas użytkowany. Przykładem jest rower – jeśli kierownica, rama, siodełko i koła nie byłyby ze sobą dobrze połączone,
nie moglibyśmy mieć środka transportu. Innym przykładem są ceglana budowla i stos cegieł. Ta pierwsza powstała z trwale połączonych ze sobą
cegieł i dzięki temu stanowi wytrzymałe schronienia. W drugim przypadku mamy tylko stos elementów, które bez trwałego połączenia nie
stanowią żadnego tworu przydatnego człowiekowi.

Do łączenia dochodzi przy użyciu różnych materiałów wiążących konstrukcji łączących lub poprzez spajanie ze sobą elementów .W technice
metody łączenia materiałów rozdziela się na dwie kategorie: połączenia rozłączne i nierozłączne. Podstawowe rodzaje tych połączeń
przedstawiono na poniższym rysunku.

Połączenia nierozłączne zapewniają trwałe związanie materiałów, którego nie można rozdzielić bez
zniszczenia połączenia (często wraz z uszkodzeniem materiałów połączonych).

Połączenia rozłączne pozwalają na wielokrotny montaż i demontaż połączenia za pomocą tych

samych elementów łączących.
 Prawo Ohma
Prawo Ohma – prawo fizyki głoszące proporcjonalność natężenia prądu płynącego przez przewodnik do napięcia panującego między końcami
przewodnika.Prawidłowość odkrył w latach 1825–1826 niemiecki nauczyciel matematyki, późniejszy fizyk, profesor politechniki w
Norymberdze i uniwersytetu w Monachium, Georg Simon Ohm.

Dla prądu stałego proporcjonalność napięcia U i natężenia I

wyraża się wzorem:

Współczynnik proporcjonalności R nazywa się rezystancją lub oporem

elektrycznym.

Współczynnik proporcjonalności pomiędzy natężeniem i napięciem,

oznaczany jest zwykle przez G
Czy między napięciem a natężeniem prądu płynącego przez odbiornik
istnieje jakaś zależność? Na podstawie wykonanego doświadczenia można
stwierdzić, że tak. Wyniki pomiarów wskazują, że wzrost napięcia np. dwa
razy wpływa na równoczesny wzrost natężenia prądu tyle samo razy – obie
wielkości fizyczne są do siebie wielkościami wprost proporcjonalnymi.
Widać to również na poniższym wykresie:

Poziom wody będzie stały (napięcie). Zmianie Gdy poziom wody podniesie się (napięcie wzrośnie),
ulegać będzie jedynie stopień otwarcia śluzy w to z tamy wypłynie więcej wody (wzrośnie prąd).
tamie (opór):