Polityka

strukturalna
 Definicja

• Polityka strukturalna – jeden z

kierunków polityki gospodarczej,
obejmujący wszystkie przedsięwzięcia,
które instancje państwowe podejmują w
celu oddziaływania na strukturę
gospodarki. konkurencyjności.
 Definicja c.d

• Umiejętnie realizowana polityka strukturalna, służąca promowaniu

długookresowych zmian w rozmieszczeniu, wykorzystaniu i
efektywności czynników produkcji odgrywa ważną rolę szczególnie w
przypadku tych gospodarek, które chcą sprostać wymogom
konkurencyjności.
 W ujęciu UE
• Polityka strukturalna UE obejmuje szereg działań,
które sprzyjają stymulowaniu długookresowych
zmian na gruncie społeczno – gospodarczym
poszczególnych regionów i państw członkowskich
Unii.
• Celem tych działań jest wyrównywanie
dysproporcji pomiędzy regionami oraz usuwanie
opóźnień w rozwoju obszarów najbiedniejszych, co
w efekcie ma przełożyć się na harmonijny wzrost
całej Unii Europejskiej. W związku z powyższym,
polityka strukturalna nazywana bywa również
polityką regionalną lub też polityką spójności.
 Cele polityki strukturalnej
• Poprawa efektywności ekonomicznej
gospodarki przez szybsze przemieszczanie
zasobów gospodarki z dziedzin o niskiej
efektywności ekonomicznej do dziedzin
wysoko rentownych;
• Zwiększanie konkurencyjności krajowych
wyrobów na rynkach światowych przez
kształtowanie nowoczesnej struktury
gospodarczej oraz jej proeksportową
orientację;
 Cele polityki strukturalnej c.d
• Wykorzystanie procesu zmian strukturalnych do ograniczania wpływu
barier rozwojowych (barier surowcowych, energetycznych,
ekologicznych, demograficznych itd.);
• Unowocześnianie gospodarki poprzez wspieranie dziedzin
charakteryzujących się wyższym postępem technicznym,
technologicznym i organizacyjnym;
• Przyspieszenie wzrostu gospodarczego i przeciwdziałanie bezrobociu.
 Strategie dostosowań strukturalnych
• Polityka zapobiegawcza – bazuje na mechanizmie rynkowym i
popieraniu prywatnej inicjatywy, polega na ograniczaniu funkcji rządu
do tworzenia odpowiednich warunków funkcjonowania mechanizmów
rynkowych;
• Polityka interwencyjna – redukuje rolę mechanizmów rynkowych, w
jej ramach rząd ingeruje bezpośrednio w procesy gospodarcze w celu
osiągnięcia zamierzonych przekształceń strukturalnych;
 Strategie dostosowań strukturalnych c.d
• Polityka defensywna – zajmuje się ochroną i wspomaganiem gałęzi
przeżywających trudności strukturalne;
• Polityka ofensywna lub antycypacyjna – polega na ułatwianiu
przedsiębiorcom dostosowania się do nowych warunków
gospodarowania w przyszłości, ma na celu ułatwienie przesunięć
zasobów kapitału i pracy do gałęzi "wzrostowych" (zazwyczaj są to
gałęzie zupełnie nowe, tzw. gałęzie wysokiej techniki).
 Rodzaje struktur gospodarczych
• makrostruktura wskazuje na relacje pomiędzy różnymi składowymi
gospodarki w ujęciu najbardziej zagregowanym, w skali gospodarki
narodowej, w sferze produkcji, wymiany i podziału;
• mezostruktura relacje gałęziowo-branżowe lub regionalne,
występujące między makro i mikrostrukturą ;
• mikrostruktura relacje wewnętrzne elementarnych układów
gospodarczych. W przedsiębiorstwie może np. odnosić się to do
podziału na zakłady, wydziały, oddziały, a także do podziału na
produkty i grupy wyrobów, struktury podstawowych czynników
wytwórczych, itp.
 Kierunki przemian strukturalnych krajów
rozwiniętych
• Ograniczenie produkcji i zatrat w gałęziach o przestarzałych
technologiach i przyspieszenie tempa wzrostu w gałęziach
nowoczesnych technologii;
• Dynamiczny wzrost udziału usług w PKB;
• Decentralizacja organów struktur przemysłowych – nowa rola
przypada przedsiębiorstwom mniejszym, maleje znaczenie skali
produkcji rentowości;
 Bibliografia

• Zajdel, Mirosław. ISTOTA I ZAKRES POLITYKI STRUKTURALNEJ (WYBRANE

ZAGADNIENIA). http://instytut.info/wp-content/uploads/2016/08/r29.pdf
• https://pl.wikipedia.org/wiki/Polityka_strukturalna