WOJNA DOMOWA W

Kuba Różewicz
Martyna Albert
Alek Wyskiel 1E
HISZPANII Wiktoria Świątek
Amelia Barczyńska
 POWOJENNA HISZPANIA
Choć podczas I WŚ, Hiszpania pozostała
neutralna, dotknęło ją wiele
wewnętrznych zawirowań politycznych.
Na początku lat 20. upadła monarchia, a
do władzy doszli dyktatorzy wojskowi. Po
dekadzie uzależnienia króla od realnych
przywódców, jego pozycja i poparcie
społeczne były nikłe, co przyczyniło się
do zwycięstwa wyborów samorządowych
w 1931 przez partię socjalistyczno-
liberalną. Ustanowiono Drugą Republikę
Hiszpańską, skompromitowany król
uciekł z kraju, a dyktator został
zdymisjonowany. Wkrótce opracowano Herb II Republiki Hiszpańskiej
także nową Konstytucję.
U PROGU WOJNY DOMOWEJ
Generał Francisco Franco cieszył się olbrzymią
popularnością i szacunkiem wśród żołnierzy
Nowy prezydent zajął się reformami i
demokratyzacją państwa, co poskutkowało
bardzo wysokim poparciem społecznym. Było
to nie w smak ultrakonserwatywnemu
Kościołowi i radykalnej prawicy, która wciąż
marzyła o powrocie monarchii. W
rzeczywistości jednak agresywnie brnęła w
kierunku totalitaryzmu, a wzorce czerpała od
faszyzmu włoskiego i niemieckiego. Wybory w
1936 wygrali republikanie, a kraj ogarnęły
walki między lewicowymi a prawicowymi
radykałami. Dochodziło do setek morderstw i
ataków na tle politycznym, a parlament
ogarnęła anarchia. Spiskowcy wykorzystali ten
moment, by wszcząć pucz.
 STRONY KONFLIKTU
REPUBLIKANIE – byli popierani przez
mieszkańców miast, robotników i klasę
średnią, a ich poglądy były rozpięte od
liberalizmu aż po anarchizm. Sprawowali
władzę w Hiszpanii jako Front Ludowy, a w
trakcie wojny domowej otrzymywali pomoc
od ZSRR, Francji, Meksyku, Argentyny czy
też Chile. ZSRR pokładało ogromne nadzieje,
na to, że wojna domowa okaże się
kontynuacją wszechświatowej rewolucji
komunistycznej tym razem w Europie.
NACJONALIŚCI – poparcie mieli wśród
burżuazji i duchowieństwa, które łączył
tradycjonalizm i antykomunizm. Ich główną
siłą polityczną była Hiszpańska
Konfederacja Prawicy Autonomicznej
(CEDA), a potem Falanga pod
przewodnictwem generała Franco. Pomocy
szukali u sąsiedniej Portugalii, III Rzeszy i
Włoch. Ostatnia dwójka liczyła, że w razie
dużego konfliktu Hiszpania będzie ich
sojusznikiem.
 WOJNA DOMOWA
Rebelia rozpoczęła się w hiszpańskiej części
Maroka i w ciągu kilkunastu dni objęła
właściwą Hiszpanię. Konflikt szybko
przybrał postać wojny pozycyjnej, w której
każde nowe kontrolowane terytorium miało
wielkie znaczenie. Jesienią 1936, Wojska Stan walk w Hiszpanii na październik 1937 i listopad 1938
generała Franco rozpoczęły marsz na
Madryt, nieprzynoszący sukcesów. Wielki
spryt i kunszt strategiczny generała pozwolił
jednak przełamać front w innych miejscach i
utorował drogę do dalszych ważnych
ośrodków przemysłowych i strategicznych w
kraju. Republikanie byli coraz bardziej
odcięci od potrzebnych surowców i
arsenałów, co zmuszało ich do importu
produktów.
LOSY REPUBLIKANÓW
Podziały w gronie republikanów,
niedobór sprzętu i ogólna
dezorganizacja miały wielki wpływ na
ostateczną klęskę poprzedzoną
miesiącami ciężkich walk. Podzieleni
republikanie stawiali ogromny opór,
jednak hart ducha i poświęcenie nie
wystarczyły do zwycięstwa ze starannie
wyszkolonymi i świetnie prowadzonymi
nacjonalistami. Początkiem końca
republikanów była Bitwa nad Ebro,
która doprowadziła do wyczerpania ich
Żołnierze republikańscy zasobów, a więc całkowitej porażki.
 NASTĘPSTWA I OCENA WOJNY
DOMOWEJ
Po upadku rządu republikańskiego,
dyktatorską władzę w Hiszpanii przez
przeszło czterdzieści lat (1939-1975)
sprawował generał Franco. Jedni uważają go
za wybitnego stratega i męża stanu, zaś
drudzy za zwyczajnego zbrodniarza
wojennego. Warto jednak pamiętać, że w
czasie wojny domowej w Hiszpanii obie
strony konfliktu dopuszczały się strasznych
zbrodni i były sprawcami terroru.
Republikanie zgładzili tysiące osób
duchownych, a także tych oskarżonych o
wspieranie nacjonalistów, zaś frankiści nie
oszczędzali lewicowych działaczy czy Ruiny miasta Guernica, które padło
przeciwników politycznych, sprzeciwiających ofiarą bombardowania nacjonalistów.
się represjom wobec Baskonii czy Katalonii.
KONIEC PREZENTACJI
Dziękujemy za uwagę:D