Hades

Fillo de Cronos e Rea. Irmán de Zeus e Posidón. No reparto do mundo

tocou ser o señor das rexións infernais que se encontran baixo terra, o
que remataríase chamando o Hades. Na Titanomaquia, os Cíclopes
forxáronlle un casco que tiña a virtude de facer invisible a quen o levase;
este casco sería utilizado por outros personaxes. No Hades residen as
almas dos mortos, é moi difícil saír, tal vez por Cerbero, o can de tres
cabezas que designou Hades para a garda das portas do Hades.
Representa á morte, o fin dos mortais, é por isto polo que todos o
temen, tanto deuses como humanos.
Nome e epítetos
Nome grego: Hades
Nome romano: Plutón
Significado: O non visto. Rico. (Para non nomealo)
Epítetos: Polidegmon (Hospitalario), Eubuleo (de prudente
consello),...
Linaxe e Identidade
Linaxe: Fillo dos titáns Cronos e Rea; irmán de
Zeus, Posidón, Hestia, Deméter e Hera.
Identidade: Rei do inframundo e os seus
habitantes.
Importancia e Figura
Importancia: Similar á dos seus irmáns, pero menos activo.
Ten poder absoluto sobre os fallecidos.
Figura: Asemellado a Zeus "cando lanza o raio". Sombrío,
pero grandioso. Triste no seu carácter e funcións, pero
xusto. Terrible, pero non malo. Pouco representado.
Atributos
Atributos: Casco de invisibilidad. Cornucopia. Trono. (Can
Cerbero).
Animais: Serpente, can e lobo.
Plantas: Ciprés, narciso, menta e álamo.
Acompañantes: Erinias, Keres, Arpías. Caronte. Minos,
Radamantis e Éaco.
Campos de Protección
 Funcións/ Campos de protección: Soberano do mundo
subterráneo e dos mortos. Xuíz de bos e malos. (demo;
morte -Thánatos).
Lugares de Culto
Lugares de Culto e Festivais: Só en Elis, aínda que as
supostas entradas ós infiernos eran respectadas e
consideradas sagradas (Plutonia, Xaronia).
Episodios míticos: reparto de poder
 Hades, fillo de Crono e Rea, foi un dos que
protagonizou a titanomaquia, para arrebatar o poder ó
seu pai. Trala vitoria repartíronse o imperio do
universo: Zeus obtivo o ceo, Posidón o mar e a Hades
atribuíuselle o mundo subterráneo, ou Hades.
Rapto de Proserpina
Namorado desta filla de Deméter ou Ceres, decidiu raptarla,
xa que Zeus rexeitaba o matrimonio por temor a se
enfrontar con ela. Obrigado a devolvela, fixo que a xoven
comese un gran de engraiada, o que lle impediría volver ao
mundo dos vivos. Ceres e Plutón chegaron a un acuerdo:
Proserpina pasaría un tercio do ano no inframundo e dous
terzos coa súa nai.
Orfeo e Eurídice
 namorouse da ninfa Eurídice. A dor pola morte dela,
levoulle a tentar recupera-la súa alma do reino de
Plutón. Tralo seu descenso, concedéuselel coa
condición de non ollar atrás no seu regreso. No último
momento non puído aguanta-la tentación e volveu a
vista, perdendoa definitivamente.
Castigos a Impíos: Ticio
 Xigante de Orcómeno. A súa nai era unha filla de Minias á que
Zeus deixou embarazada e despois ocultouna na terra por temor
ós celos de Hera. Máis tarde, Hera, para castigar a Leto, fixo que
Ticio se namorase dela. Por elo foi fulminado por Zeus (ou ben por
Apolo e Ártemis) e encerrado no Tártaro, onde un voitre lle
devoraba o hígado sen cesar.
Castigos a Impíos: Sísifo
a fin de que o río fixese brotar unha fonte en Corinto. Zeus, irritado, envíoulle a
Tánato; pero Sísifo, grazas á súa astucia, conseguiu encadenarlo, de forma que
durante algún tempo non morreu ninguén no mundo. Finalmente, Tánato foi
liberado por Ares e Sísifo por fin morreu. Pero antes díxolle á súa esposa que
non organizase a súa funeral; cando chegou ó mundo dos mortos, pedíulle a
Hades que lle deixase volver á terra para reprender á súa muller por elo. Pero
non regresou. Cando Sísifo se fixo ancián e morreu por segunda vez, foi
castigado a empuxar eternamente unha roca pola ladeira dunha montaña; unha
vez que chega á cima, a roca cae de novo .
Castigos a Impíos:Danaídes
concertou o matrimonio das súas fillas cos cincuenta fillos do seu
irmán Exipto, pero ordenoulles que desen morte ós seus maridos
na noite de vodas. Elas obedeceron, agás a menor, Hipermestra.
Despois deste crime, as Danaides foron purificadas por Hermes e
Atenea e casáronse con xóvenes de Argos, dando lugar a
numerosas estirpes heroicas. No Tártaro, o seu castigo foi o de
tentar encher un bocoi con buratos.
Castigos a Impíos: Ixión
tanto debía recibir un castigo, pero Zeus apiadouse del. Os deuses
ofrecéronlle a súa amizade e incluso compartían con el os seus
alimentos. Pero el non correspondeu á súa amizade e pretendeu á
deusa Hera; entón Zeus modelou unha nube coa forma da deusa,
e a esta uníuse Ixión, dando lugar así ó pobo dos Centauros. Pola
súa ingratitude foi castigado a estar atado a unha roda que xiraba
sen parar no Tártaro.
Castigos a Impíos: Tántalo
 deuses a un banquete; pero, para proba-la súa omnisciencia, servíulles
carne humana do seu propio fillo, Pélope. Os deuses déronse cuenta,
pero desgraciadamente Deméter xa comera algúns bocados. Cando lle
devolveron a vida ó neno, resultou que lle faltaba un ombreiro, que foi
substituído por outro de marfil. Tántalo foi envíado ó Hades e recibiu un
castigo: estaba no centro dun lago, pero cando tentaba bebe-lo auga
desaparecía; por encima del colgaban abundantes froitos, pero cando
tentaba collelos fuxían.