Człowiek i grupy

społeczne
Przygotował Maksymilian Wiśniewski kl 1TF
Człowiek jako istota społeczna
• Jednostka ludzka nie może być w pełni rozpatrywana jako samodzielny
byt. Dopiero w kontekście życia w społeczeństwie możemy mówić o w
pełni rozwiniętej jednostce. Istnieje co najmniej kilka powodów, dla
których mówimy, że człowiek jest jednostką społeczną. Oto one:
• człowiek może się rozwijać tylko wtedy, gdy przebywa pośród innych
ludzi
• społeczeństwo umożliwia przeżycie w początkowym okresie życia, ale
także i później, podczas przebywanych chorób i okresu starości
• człowiek może realizować swoje potrzeby tylko wówczas, gdy żyje w
społeczeństwie
• inni ludzie, przekazując tradycję, reguły postępowania, wiedzę o życiu,
przyczyniają się do ukształtowania wiedzy jednostki
• człowiek zawsze oddziałuje na otoczenie
 Grupy Społeczne

• GRUPA SPOŁECZNA Grupa społeczna w psychologii

społecznej i socjologii zaliczany do zbiorowości
społecznej zbiór co najmniej trzech osób, którego członkowie
współdziałają ze sobą na zasadzie odrębności od innych, w celu
zaspokajania własnych potrzeb, charakteryzujący się trwałą
strukturą i względnie jednolitym systemem norm i wartości.
Rodzina- najmniejsza grupa społeczna
Funkcje rodziny
 Socjalizacja
• Socjalizacja to proces, który trwa przez całe życie, ale jej najważniejszy
etap przypada na okres dzieciństwa. W ramach socjalizacji dziecko uczy się
postaw, poznaje normy postępowania, wartości oraz kształtuje swoją
osobowość.
• Aby dziecko mogło swobodnie nawiązywać kontakty społeczne, najpierw musi
mieć możliwość silnie się do kogoś przywiązać.
• Proces socjalizacji jednostki dokonuje się za pośrednictwem małych grup
społecznych wśród których obok szkoły, grupy rówieśniczej, Środowiska
lokalnego i mediów zajmuje najważniejsze miejsce.
 Role społeczne
• Każdy z nas pełni jakąś funkcję w swoim otoczeniu. Nie ma znaczenia
czy jest to praca, dom czy szkoła – wszędzie mamy przypisaną pewną
rolę, którą musimy spełniać.
• Role są odgrywane w każdej grupie. W domu są to rodzice, dzieci,
dziadkowie. W pracy natomiast jest to szef, kolega, pracownik, prezes. W
każdym otoczeniu wszyscy odgrywamy pewną rolę, a więc jak się
możesz domyślać, każdy z nas wykonuje kilka ról w zależności od tego,
gdzie się znajduje.
• Nasze role w społeczeństwie zmieniają się wraz z pojawianiem się
nowych potrzeb życiowych i chęci ich zaspokojenia. Ciągle się
rozwijamy i chcemy osiągać więcej. Zaspokojenie podstawowych potrzeb,
• którymi są potrzeby fizjologiczne (np. wyżywienia czy schronienia),
rodzi nowe potrzeby wyższego rzędu, jak np. potrzeba poczucia
przynależności (m.in. zawodowej i rodzinnej) oraz poczucia
własnej wartości. Z kolei zaspokojenie tych potrzeb toruje drogę do chęci
spełnienia kolejnych, przy czym najwyższą potrzebą jest potrzeba
samorealizacji (samourzeczywistnienia). Proces ten odzwierciedla
piramida potrzeb opracowana według koncepcji Abrahama H. Maslowa
[wym. masloła].
• Zazwyczaj odgrywamy przynajmniej kilka ról społecznych jednocześnie.
Bycie doskonałym aktorem w każdej z nich może być trudne lub wręcz
niemożliwe. Na przykład czasami niezwykle trudno jest pogodzić role
• sumiennego ucznia, kochającego dziecka i dobrego kolegi, gdyż ciężko
jest jednocześnie realizować ciekawy projekt do szkoły, pomagać
rodzicom w domu i towarzyszyć znajomym na koncercie. Czasami
musimy wybrać rolę ważniejszą w danym
 Dobro wspólne
• Każda grupa społeczna musi uwzględnić potrzeby i słuszne dążenia innych
grup, co więcej, dobro wspólne całej rodziny ludzkiej. Dobro wspólne
polega przede wszystkim na poszanowaniu praw i obowiązków osoby
ludzkiej oraz na stworzeniu maksymalnych szans rozwoju jednostkom
ludzkim przynależnym do różnych społeczności.
• Dobro wspólne to dbanie o interes ogółu i osiąganie pozytywnych
rezultatów dla wszystkich, a nie tylko jednostki. Filozofowie
takich jak Platon i Arystoteles podkreślali, że sprawiedliwość i dbanie o
szczęście obywateli są kluczowe dla dobra wspólnego.
 Umowa społeczna a dobro wspólne

• Umowa społeczna i wiążące się z nią prawa obywatelskie nie są ani

naturalne, ani ostateczne. Sama umowa jest raczej środkiem do celu –
dobra ogółu, i według niektórych filozofów jak Locke czy Rousseau jest
uzasadniona tylko wtedy, kiedy przynosi powszechne korzyści.