ys e j a

O d
• Odyseja jest eposem grecki, przypisywanym Homerowi, opartym na
antycznej ustnej tradycji epickiej i spisanym przypuszczalnie w VIII
wieku p.n.e.
• Odyseja była przez Homera śpiewana wierszem, tzw. heksametrem.
Składa się z 24 ksiąg (pieśni), nie jest to jednak podział oryginalny,
został wprowadzony w epoce hellenistycznej przez gramatyków
aleksandryjskich. Pierwsze cztery pieśni (notabene uważane za
osobny, słabszy utwór, dołączony przez Homera do oryginalnej
epopei) są poświęcone wędrówce Telemacha, syna Odyseusza,
któremu z kolei poświęcone są dalsze pieśni.
Wprowadzenie
Odyseja zaczyna się po 10 latach wojny trojańskiej. Odyseusz ciągle nie
wraca do domu z wojny. Jego syn Telemach ma 10 lat i dzieli dom z jego
matką Penelopą i 108 młodymi ludźmi, których celem jest poślubienie
Penelopy.
Opiekunka Odyseusza, Atena rozmawia o jego przeznaczeniu z królem
bogów Zeusem w momencie, gdy jego wroga, Posejdona nie ma na
Olimpie. Po tym Atena w przebraniu nawiązuje kontakt i przekonuje
Telemacha, aby poszukał nowych wieści o swym ojcu. On ofiarowuje
bogini gościnność i razem obserwują zalotników, podczas gdy bard
przygotowuje dla nich pieśń.
Przygody Odyseusza
• Cyklop
• Syreny
• Kalipso
• Kraj Feaków
• Kirke
• Hades
• Itaka
Cyklop
Podczas swojego powrotu do domu po wojnie trojańskiej Odyseusz trafia na
wyspę cyklopa Polifema. Cyklopy są nieprzyjemnymi, niecywilizowanymi
olbrzymami z jednym okiem. Odyseusz wraz ze swoimi ludźmi wchodzą do
jaskini olbrzyma. Gdy Polifem wraca, nie pozwala im odejść z jaskini
zasłaniając wejście głazem. Potem, rozrywa i zjada parę osób z załogi.
Odyseusz próbuje zabić Polifema mieczem, ale wie, że tylko cyklopy są na
tyle silne, aby poruszyć głaz blokujący wejście do jaskini. Mając na celu dobro
załogi, szybko obmyśla plan ucieczki. Mówi on Polifemowi, że nazywa się
"Nikt" i daje mu do wypicia wino. Pijany olbrzym zasypia. Odyseusz z załogą
znajduje drewniany słup, podpala go w ogniu i uderza nim Polifema w oko,
oślepiając go.
Cyklop cd.
Gdy Polifem krzyczy w agonii, inne cyklopy z wyspy odpowiadają na jego
wezwanie. Będąc poza jaskinią pytają go kto go zranił. Polifem odpowiada "Nikt
mnie oślepił" (co w grece jest równoważne do nikt mnie nie oślepił) więc reszta
cyklopów opuszcza go. Następnego ranka Polifem (ciągle ślepy) wypuszcza
swoje owce z jaskini, ale sprawdza czy nikt nie wsiadł na nie, upewniając się, że
ludzie Odyseusza nie uciekli. Natomiast oni złapali się brzuchów owiec, żeby
wydostać się z pułapki. Kiedy Odyseusz jest już na swoim statku, krzyczy do
Polifema i mówi mu swoje prawdziwe imię. Zdenerwowany cyklop rzuca dużym
głazem, prawie trafiając w statek. Potem, w formie zemsty, pomodlił się do
swego ojca Posejdona, aby Odyseusz nigdy nie dotarł do Itaki, a jeśliby jednak
mu się to udało to straci całą załogę, statek i zastanie dom w rozbiciu. Ostatnie
słowa modlitwy stają się głównym wątkiem "Odysei".
Syreny
• Podróż Odyseusza do domu prowadzi go do wyspy syren. Syreny, to
piękne pół kobiety, pół ptaki które śpiewając pięknie przyciągają do
siebie żeglarzy, po czym ich statki ulegają zniszczeniu a oni sami giną.
Odyseusz mówi swoim ludziom, żeby zatkali sobie uszy woskiem
pszczelim, żeby nie usłyszeli śpiewu. Mówi także, żeby przywiązać go do
masztu, aby nie mógł pójść do syren, gdy usłyszy ich głos. Ponieważ Odys
chciał usłyszeć śpiew syren i przeżyć. Podczas przepływania obok wyspy
Odyseusz rzuca się, próbuje oswobodzić i błaga kompan by go
oswobodzili. Ale załoga uwalnia Odyseusza dopiero wtedy kiedy zaczyna
zachowywać się spokojniej. Dopiero wtedy wyjmują wosk z uszu. Po tym
jak żeglarze odpłynęli syreny w smutku rzucają się w odmęty wód.
Kalipso
• Po odpłynięciu z obszaru wyspy syren, Odyseusz trafia na wyspę
Ogygia. Zamieszkuje ją nimfa Kalipso, która zmusza go, aby został z nią
– trwa to 7 lat. Później Hermes przychodzi do Kalipso mówiąc, iż
bogowie powiedzieli, że ma uwolnić Odyseusza. Kalipso obiecuje
Odyseuszowi nieśmiertelność jeśli zostanie, ale on postanawia wrócić
do swojej żony Penelopy. Następnie buduje tratwę i opuszcza wyspę
Kirke
• Niedługo później zatrzymano się na wyspie Ajai, na której mieszkała
czarodziejka Kirke. Towarzysze Odyseusza, którzy wyszli na zwiady,
zostali przez nią zamienieni w trzodę chlewną. Dzięki pomocy
Hermesa – podarowanej przez niego roślinie, która czyniła
niewrażliwym na czary Kirke – zachował swoją postać. Widząc swą
bezsilność, władczyni wyspy przywróciła zamienionym w świnie
dawną postać i gościła przybyszy przez rok. Następnie dała ich
przywódcy kilka dobrych rad odnośnie dalszej podróży.
W kraj Feaków
• Po morskiej burzy, Odys trafia na wyspę Feaków. Tam odnajduje go
Nauzykaa, która zabiera go do pałacu jej ojca, króla Alkinoosa.
Podczas pobytu u króla, Odyseusz opowiada swoje przygody z podróży
po wojnie trojańskiej. Po czym Alkinoos daje Odyseuszowi statek i
wysyła go do jego rodzinnego kraju, Itaki. Po tym jak Odyseusz opuścił
Itakę, Posejdon zamienił każdego mieszkańca tego kraju w skałę.
Powrót do domu
• Przez cały czas, Penelopa trzymała zalotników z dala od siebie. Obiecała, że
wybierze jednego z nich, gdy skończy tkać sukno pogrzebowe dla teścia.
Jednakże, każdej nocy rozpruwa pracę z poprzedniego dnia. Historia staje się
bardziej prawdziwa przez niepokój Penelopy. Bogini Atena powoduje, że
Penelopa czuje potrzebę do manifestowania siebie, i podsycania pożądania
zalotników.
• Odyseusz ostatecznie wraca do Itaki, gdzie Atena zamienia go w żebraka. Idzie
on do swojego domu i spotyka swego syna Telemacha, który jako jedyny (i
później jedna ze służących Penelopy) rozpoznaje go. Razem zabijają zalotników,
którzy zamierzali poślubić Penelopę i zyskać władzę nad jego królestwem.
Później rodziny zalotników przychodzą zabić Odyseusza żeby się zemścić, lecz
wówczas Atena dokonuje interwencji, wprowadzając pokój na wyspie.
 • żona Odyseusza, matka
Telemacha, wzór wiernej żony;
przez okres dwudziestu lat
oczekiwała powrotu męża (10 lat
wojny trojańskiej i 10 lat tułaczki
Odyseusza), zwodząc ubiegających
Penelopa się o jej rękę zalotników
(przyrzekła wybrać jednego z nich
na męża, gdy ukończy tkać szatę
dla swojego teścia) przy pomocy
podstępu (aby odwlec ukończenie
szaty, pruła nocą tkaninę, nad
którą pracowała w dzień).
 Telemach
Syn Odyseusza i Penelopy. Razem z matką czekał 20 lat na
powrót ojca z wojny trojańskiej. W czasie nieobecności
Odyseusza opiekował się nim zaufany przyjaciel ojca Mentor.
Kiedy Telemach dorósł, postanowił wyruszyć w podróż, w
poszukiwaniu informacji o ojcu. Zalotnicy wysłali okręt, który
miał zniszczyć statek Telemacha, na nieszczęście zalotników
Telemach kazał popłynąć inną drogą, dzięki temu uratował
siebie i całą załogę. Odwiedził Menelaosa i Nestora. Po
powrocie na Itakę stanął przy ojcu w walce z zalotnikami
Penelopy. Po śmierci ojca ożenił się z Kirke. Narodził im się syn
Latynus, przodek mieszkańców Italii, Latynów.
Polifem
Cyklop. Uchodził za syna boga Posejdona i
jego kochanki, nimfy.
Mieszkał na Sycylii. Uwięził Odyseusza i jego
kompanów przy okazji zjadając paru z nich.
Błagał Posejdona o to by król Itaki nigdy już
nie wrócił do domu, a jeśli dane mu będzie
jednak zobaczyć rodzinną wyspę, to niech
przybędzie sam, bez statku i niech zastanie
swe domostwo w kłopotach.
Kalipso
Nimfa żyjąca na Ogygii wyspie identyfikowanej
różnymi rzeczywistymi wyspami na Morzu
Śródziemnym i Oceanie Atlantyckim. Uchodziła za
córkę tytana Atlasa lub Heliosa. To przez
wspieranie ich podczas tytanomachii została
uwięziona na Ogygii i skazana na przyjmowanie
sławnych herosów, w tym Heraklesa. Trzyma go
przez siedem lat jako zakładnika na Ogygii chcąc go
uczynić swoim nieśmiertelnym mężem. Odys ma
odmienne plany – pragnie wrócić do swojej
ukochanej żony Penelopy.
Kirke Heliosa i jednej z nimf –
Perseis ,siostra Ajetesa i Pazyfae.
Wróżbitka, jedna z bohaterek
Odysei. Prawdopodobnie mieszkała
na wyspie Ajai. To właśnie ona
gościła przez rok powracającego
spod Troi Odyseusza. Zmieniła
towarzyszy Odyseusza w świnie, a
jego jako jedynego odpornego na
jej czary przetrzymywała na swojej
wyspie. Wierząc w swoją niemoc
odmieniła załogantów z powrotem
w ludzi.
Feakowie

Lud zamieszkujący wyspę Scherii do

którego trafił Odyseusz. Z niego
wywodziła się Nauzykaa która
udzieliła pomocy Odyseuszowi i król
Alkinoos który też udzielił mu
pomocy dając mu łódź i wysyłając do
domu. Wszyscy Feakowie srogo
zapłacili za pomoc Odyseuszowi,
zostali zamienieni w skały przez
Posejdona.
Syreny
Syreny wyobrażano sobie na dwa sposoby:
jako pół kobiety, pół ptaki oraz Pół kobiety,
pół ryby mieszkały na wyspie znajdującej
się między wyspą Kirke a Scyllą i Charybdą.
Siedziały na łące i śpiewały. Na wybrzeżu
znajdowało się mnóstwo kości tych, którzy
usłyszeli ich śpiew i wyszli na ląd. Odyseusz,
przepływając statkiem w ich pobliżu, za
radą Kirke kazał przywiązać się do masztu
po wcześniejszym zalepieniu uszu woskiem
swoim towarzyszom. Chciał usłyszeć ich
śpiew i przeżyć. Wydał bezwzględny rozkaz,
aby go nie rozwiązano, mimo błagań. Gdy
jego statek szczęśliwie minął wyspę,
zrozpaczone syreny rzuciły się w morskie
odmęty.
 Streszczenie
W czasie rozmowy na Olimpie Atena
zwraca uwagę na nieszczęśliwy los
Odyseusza i prosi Zeusa o
przychylność. Posejdon bowiem nie
pozwala spokojnie płynąć
wojownikowi do rodzinnej Itaki. Ciągle
burzy toń morską. Bogini proponuje
też zaangażować Telemacha do
poszukiwań ojca.
Syn Odysa zwołuje wiec mieszkańców
Itaki. Skarży się na zuchwalstwo
zalotników jego matki, Penelopy. Prosi
też zebranych o okręt i wioślarzy, bo
chce wyruszyć na poszukiwania ojca.
Nic to nie daje. Tłum nie zważa na tę
prośbę i rozchodzi się. Interweniuje
jednak Atena i Telemach wypływa w
morze. Odwiedza dom Menelaosa.
Podczas uczty słyszy opowieść o
podstępie Odyseusza w bitwie o
Troję. Dowiaduje się też, że ostatnio
widziano go u bogini Kalipso.
Telemach wraca więc do domu.
Tymczasem Zeus rozkazuje Kalipso, by
uwolniła Odyseusza. Grek buduje
tratwę i wypływa. Po 17 dniach
dopływa do wyspy Feaków. Zostaje tu
przyjęty bardzo godnie. W pałacu
Alkinoosa bierze udział w igrzyskach,
podziwia pieśni Demodoka. W jednej
z nich słyszy o koniu trojańskim i
zagładzie Troi. Wtedy postanawia
wyjawić swoje imię. Opowiada
zebranym o kolejnych swoich
przygodach.
Mówi m. in. o pobycie w kraju
Lotofagów, o wyprawie do jaskini
cyklopa Polifema, którego oślepił,
narażając się w ten sposób na gniew
Posejdona. Wspomniał również o
Eolu. Dostał od niego wór z wiatrami,
ale ciekawość żeglarzy zaprzepaściła
szybki powrót do Itaki. Walczył też z
olbrzymami, Lajstrygonami. Stracił
wtedy jedenaście okrętów. Nie ominął
opowieści o czarach Kirke, która
zamieniła jego towarzyszy w świnie.
Musiał z nią walczyć i zmusić do
uwolnienia kolegów. To Kirke poleciła,
by udał się do Hadesu. Tam ma
odszukać ciało jej męża Elpenora, ale
równocześnie spotka Tyrezjasza, który
wywróży, ile jeszcze trudów go czeka i
wskaże drogę do domu.
Odys zadziwił gospodarzy
opowiadaniem o zejściu do
podziemi i rozmowie z duchami.
„Widział się” bowiem wtedy nie
tylko z duchem zmarłej matki, ale i
Achillesa, Agamemnona, Ajasa, a
nawet Minosa, Tantala, Syzyfa i
Heraklesa. Wrócił do Kirke ze
zwłokami Elpenora, które
pochowano. Przed ostatecznym
rozstaniem z Kirke dowiedział się od
niej o czyhających kolejnych
niebezpieczeństwach. Dzięki temu
bezpiecznie przepłynął obok wyspy
syren oraz dwu wysp z potworami:
Scyllą i Charybdą.
Stracił jednak wszystkich
swoich towarzyszy na wyspie
Heliosa, ponieważ zjedli oni
najlepsze krowy boga, za co
zapłacili śmiercią od pioruna
Zeusa. Wtedy już samotnie
dopłynął do Kalipso, a od niej
trafił do Feaków. Tu kończy się
opowieść.
Król pociesza Odyseusza.
Przepowiada mu rychły powrót do
domu. Obdarowuje gościa licznymi
prezentami, użycza swojego okrętu
i serdecznie żegna. Nie wie nawet,
że czeka go zemsta Posejdona.
Kiedy Odys odpływa, żeglarze
feaccy widzą, że ich okręt staje w
pół morza i nie rusza się żadną siłą z
miejsca. Władca szybko działa –
stawia ołtarz ofiarny Posejdonowi i
prosi boga o przebaczenie.
Odyseusz budzi się ze snu już na
lądzie. Nie wie, gdzie jest. Zjawia
się jednak Atena i oznajmia mu, że
to jego ojczysta ziemia. Przebiera
Odysa za żebraka i kieruje do chaty
pasterza Eumajosa. Ten przyjmuje
gościa ciepło i serdecznie. Nie
poznając wędrowca, opowiada mu
o zaletach męża Penelopy, o jej
trudzie w walce z zalotnikami,
którzy stają się coraz bardziej
natrętni i bezczelni. Szykują nawet
zasadzkę na Telemacha. Są więc
niebezpieczni. Syn zjawia się w
chacie Eumajosa. Rozpoznaje tam
swojego ojca. Radości nie ma
końca, ale czas nagli i trzeba
działać. Telemach opowiada więc o
sytuacji na Itace.
Odyseusz decyduje się udać do
domu w przebraniu żebraka.
Szykuje podstęp na zalotników i
niewiernych służących. Wyrusza z
Eumajosem. W domu rozpoznają
go tylko: piastunka Eurykleja oraz
pies Argos, bardzo zaniedbany i
schorowany. Sypią się obraźliwe
określenia i obelgi pod adresem
Odysa – żebraka. Dochodzi nawet
do bijatyki, kiedy w domu
Penelopy pojawia się pijanica i
obżartuch, stale nękający
domowników. Odyseusz solidnie
go obija i wyrzuca za bramę.
Nierozpoznany przez żonę
podejmuje z nią rozmowę.
Dowiaduje się, że ona ciągle jest
mu oddana i wierna. Opowiada,
jak wpadła na pomysł tkania i
prucia całunu dla męża. Robi
wszystko, aby tylko wydłużyć czas
do podjęcia decyzji o
zamążpójściu. Ciągle czeka na
swojego ukochanego. Pod koniec
rozmowy Odyseusz podpowiada,
że nadszedł już czas, by urządziła
zawody, podczas których wybierze
zalotnika na męża. Nazajutrz,
podczas uczty zalotnicy – coraz
bardziej rozjuszeni – nie szczędzą
kpin i szyderstw. Atena zsyła na
nich „szaleństwo”: są jak pijani,
śmieją się bez opamiętania.
Wchodzi Penelopa z wielkim
mężowskim łukiem. Wyznacza
zalotnikom zawody w strzelaniu.
Próby się nie udają. Nikt nie może
napiąć łuku. Wtedy dopiero
zebranym ujawnia się Odys i
pokazuje znak – bliznę z czasów
młodości, a następnie napina łuk i
przeszywa strzałą otwory
dwunastu toporów ustawionych
rzędem przez Telemacha.
Zaskoczeni zalotnicy truchleją.
Zaczyna się rzeź. Odyseusz, z
pomocą syna i pasterzy atakuje
zebranych. Trwa zacięta walka.
Giną wszyscy zalotnicy, a niewierni
służący zostają powieszeni.
Penelopa do końca jest nieufna.
Kiedy jednak Odyseusz wyjawia
tajemnicę związaną z ich
małżeńskim łożem, rzuca się
mężowi w ramiona. Atena
wspomaga małżonków i
przedłuża im noc. Rankiem Odys
udaje się do zagrody ojca, by
naradzić się z nim, jak mają
uniknąć zemsty rodzin
pomordowanych zalotników.
Starzec rozpoznaje syna również
po ranie zadanej przez dzika
przed laty. Nie zdążyli zacząć
rozmowy na temat ciał
zamordowanych, gdy zjawia się
bogini wieści Ossa i informuje, że
trupy wyniesiono i pogrzebano.
Tymczasem na agorze zbierają
się rodziny i przyjaciele ofiar.
Zanosi się na śmiertelną walkę.
Wtedy zjawia się Atena i
ostrzegając przed gniewem
Zeusa zaleca pojednanie. I tak też
się staje.
W finałowej rozmowie Ateny z
Zeusem zapada decyzja, iż
Odyseusz zostanie królem Itaki, a
miłość, z jaką będzie rządził,
zjedna mu serca poddanych.
Motywy poruszone w ,,Odysei”
• Wędrowiec - główny motyw „Odysei”. Podróż Odysa jest naszpikowana rozmaitymi
niebezpieczeństwami, spotkaniami z mitycznymi stworami (syreny, cyklopi itp.) i morskimi
bożkami. Charakterystyczną cechą podróży bohatera jest… niepewność jego dalszego losu.
Odys i jego druhowie unikają danego niebezpieczeństwa tylko po to, by za chwilę trafić na
jeszcze gorsze, bardziej złowrogie monstrum. Za drobnym zwycięstwem następuje klęska,
śmierć części podróżników lub utrata kolejnego statku.
• Zemsta
Zemsta to główna motywacja działań Posejdona. Pan morza i ojciec cyklopów wysłuchuje
pewnego dnia modlitwy oślepionego syna:
Jeślim syn twój, a tyś jest rodzic mój prawdziwy,
Ścigaj tego Odysa, zakaż nieść go wodom
Do Itaki, i nigdy niech nie wróci do dom!
Bóg – poruszony krzywdą Polifema – postanawia dokonać zemsty. Ściga Odysa i jego towarzyszy,
przerywając co rusz ich długotrwałą żeglugę.
• Wierność
Homer zawarł w „Odysei” jeden z piękniejszych, literackich portretów żony.
Penelopa to uosobienie wierności i wytrwałości. Sytuacja młodej żony – po
zaginięciu Odysa – nie jest godna pozazdroszczenia. Starszyzna Itaki domaga
się nowego następcy tronu. Przedstawiciele najzamożniejszych rodów
wysyłają do królowej zalotników naciskając na jak najszybszy wybór.
Penelopa trwa jednak w swym postanowieniu – wierzy, że mąż powróci.
• Bogowie
Bogowie greccy chętnie ingerują w życie śmiertelników. W „Iliadzie”
większość bóstw była mocno zaangażowana w walkę pomiędzy Grekami i
mieszkańcami Troi. W „Odysei” na los głównego bohatera ma wpływ trójka
ważnych bogów – Atena, Posejdon i Zeus. To Posejdonowi Odys
„zawdzięcza” swą tułaczkę. Morski bóg mści w ten sposób swego syna,
Polifema. Atena wspierała króla Itaki jeszcze w czasach wojny trojańskiej. I
tym razem towarzyszy mu w najcięższych perypetiach, pomaga też
Penelopie i Telemachowi. Zeus, namówiony przez Atenę, przyczynia się z
kolei do uwolnienia Odysa spod wpływów nimfy Kallipso. Warto zaznaczyć,
że ostateczny los bohatera zależy od odwiecznego „fatum”, na które nawet
 Cechy Homeryckiego eposu
• Rozpoczyna się inwokacją (łac. invocatio - wezwanie) - rozbudowaną apostrofą umieszczoną na
początku utworu, w której poeta zwraca się w uroczysty sposób do muzy z prośbą o natchnienie,
• wszechwiedzący, obiektywny narrator, zachowujący dystans wobec opowiadanych treści; poznajemy
go już w inwokacji,
• heroiczni bohaterowie,
• współistnienie dwóch płaszczyzn: boskiej (nadprzyrodzonej, np. Atena, Posejdon, Zeus) i ludzkiej
(np. Odyseusz, Telemach, Penelopa); każde ważne wydarzenie odbywa się przy udziale bogów, z ich
ingerencją,
• styl podniosły, uroczysty, patetyczny,
• stałe epitety (np. Zeus egidowładny), rozbudowane porównania (tzw. porównania homeryckie),
w których część zaczynająca się od "jak" stanowi osobną scenę lub opis;
• nagromadzenie scen realistycznych, bogate tło obyczajowe;
• nadrzędny tok akcji wzbogacony jest bardzo licznymi epizodami.
Problematyka
• Problematyka Odysei koncentruje się przede wszystkim na niezwykłych, często bardzo dramatycznych,
przygodach władcy Itaki. Jego podróż może być odczytana jako metafora ludzkiego losu. Bohater epopei
wędruje i mimo wielu trudów wciąż nie może dotrzeć do upragnionego celu. Odyseusz chce powrócić spod
Troi do Itaki, swojego domu i ojczyzny.
• Powrót trwa dziesięć lat, ponieważ na drodze bohatera ciągle pojawiają się jakieś przeciwności. Odys
jednak uparcie dąży do celu. Dom w Odysei to przede wszystkim miejsce upragnione. Być może król Itaki
już nie bardzo pamięta, jak wygląda dom, do którego zmierza, ale wie, że to jego miejsce na ziemi i że za
wszelką cenę musi tam dotrzeć. Idea utworu wyraźnie ilustruje przesłanie, że takie właśnie jest ludzkie
życie, pełne trudów, zasadzek, niebezpieczeństw, pokonywania przeszkód. Ponieważ wędrówkę Odyseusza
odczytuje się jako metaforę ludzkiego życia, dom, do którego bohater zmierza, staje się symbolicznym
celem życia człowieka, do którego trzeba zawsze dążyć. Każdy człowiek pragnie osiągnąć jakiś cel, dotrzeć
do swej Itaki. Walczy, pracuje, męczy się i wreszcie kiedyś dopływa do brzegu, jakiejś wymarzonej wyspy
lub tylko do kresu wędrówki i życia. Tułaczka Odyseusza ma jeszcze inne znaczenie. To wyprawa
w głąb siebie, poznanie swoich słabości, odnalezienie i określenie tego, co naprawdę w życiu ważne
i wartościowe. Dlatego Odys odrzuca nieśmiertelność ofiarowywaną mu przez piękną Kalipso. W czasie lat
podróży odkrywa, że pragnie jedynie powrócić do domu i do rodziny. Odyseja, tak jak ludzkie życie, zawiera
wszystko: zdradę, namiętności, poszukiwanie drogi życia, walkę siły z podstępami i przebiegłością, strach
i odwagę człowieka, ale także miłość, wierność, przyjaźń i gościnność. Wymowa utworu, mimo
dramatycznych doświadczeń bohatera, jest optymistyczna i pełna humanizmu. Mimo że los bywa okrutny,
miota człowiekiem jak łupiną orzecha, to jednak warto żyć i pokonywać trudności.
Odyseusz
Odyseusz jest królem Itaki, który przyczynił się do
zwycięstwa Greków nad Trojanami, mąż Penelopy i
ojciec młodego Telemacha.
Jest on dzielny co udowodnił w pojedynku z
Polifemem,
Odważny ponieważ przepłynął obok wyspy syren
Podstępny- podstęp polegający na wtargnięciu do
Troi dzięki jego Koniu Trojańskiemu
Jest on Archetypem męża i ojca ponieważ pomimo
wszystkiego ciągle myślał o rodzinie i chciał do niej
wrócić.
Odyseusz był jednym z najbardziej inteligentnych
herosów
Mimo jego wad, uważam, że Odyseusz był dobrym
człowiekiem. Stawiał na wielkie wartości, takie jak
rodzina czy patriotyzm.