Źródło: https://polszczyzna.

pl/partykula-i-wykrzyknik/ Autor: Katarzyna Buchman

Wykrzyknik i partykuła to nieodmienne części
mowy.
 Wykrzykni
k
Samodzielna i nieodmienna część mowy.
Wykrzykniki wyrażają stan uczuciowy mówiącego i służą do
wzywania kogoś. Dzięki nim zaznaczamy w mowie radość, podziw,
niezadowolenie, złość czy nawet wstręt, odrazę:
ach!, och!, ha!, łuu!, hura!, fuj!, fe!, eh!, aj!, ojoj!, mniam!.
Do wykrzykników możemy zaliczyć również przekleństwa i
wulgaryzmy, np. psiakrew!
Co ciekawe, prawdziwą intencję osoby mówiącej możemy odczytać
dopiero z intonacji
i kontekstu wypowiedzi.
Do wykrzykników zaliczamy też wyrazy
dźwiękonaśladowcze, które również możemy zaliczyć do
wykrzykników,
np. bęc!, trach!, łups!, puk!, kukuryku!, człap-człap!
Dzięki wykrzyknikom możemy nawiązać kontakt i przywitać
się z drugą osobą, np. hej!, halo!, siema!, ahoj!, ej!.
Funkcją wykrzykników jest także wyrażenie woli mówiącego.
Gdy chcemy, żeby ktoś sobie poszedł,
powiemy precz! lub sio!, a jeśli mamy zamiar uciszyć
rozmówcę, użyjemy słówka cii!.
 Partykuła
Niesamodzielna i nieodmienna część
mowy.
Funkcją partykuły jest wzmocnienie, uwydatnienie
jakiegoś wyrazu lub modyfikowanie wypowiedzi,
np.: li, czy, no, że, niech, by, nie.
Partykuły mogą przeczyć, np. nie, przypuszczać,
np. by, chyba, rozkazywać, np. niech, pytać, np. czy, li,
potwierdzać, np. tak, życzyć, np. oby oraz wzmacniać
wypowiedź, np. no, że.
Partykuły sprawiają, że nasze wypowiedzi wywierają większe
wrażenie
na odbiorcy.
Podsumowanie
Autor grafiki:
Teresa Dubel