Okupacja niemiecka w

1939-1945
1 września 1939 roku III Rzesza, na mocy paktu Ribbentrop-
Mołotow, zawartego w sierpniu 1939, przewiduje podział Polski
pomiędzy agresorów na linii rzek Narew, Wisła i San, atakują
Polskę na lądzie, morzu i w powietrzu. Kolejna wojna światowa
staje się faktem i trwa aż do 1945 roku.
1 września 1939 roku Niemcy napadły na Polskę, rozpoczynając II wojnę światową.
Adolf Hitler zaplanował dokładnie co stanie się z terytorium Rzeczpospolitej po
zakończeniu działań wojennych.
Znaczną część ziem polskich włączono do III Rzeszy. Dotyczyło to województwa:
poznańskiego, pomorskiego, śląskiego, większości województwa łódzkiego, połowy
warszawskiego i niektórych powiatów kieleckiego i krakowskiego. Utworzono tam dwa
okręgi: Danzig - Westpreussen i Wartheland. Reszta ziem została wcielona do
prowincji śląskiej albo do Prus Wschodnich.
12 października 1939 roku z pozostałych ziem zostało utworzone Generalne Gubernatorstwo. Jega stolicą został Kraków,
a generalnym gubernatorem mianowano Hansa Franka, który za swoją siedzibę wybrał Zamek na Wawelu. Generalne
Gubernatorstwo objęło ziemię: krakowską, lubelską, radomską i warszawską. Następnym krokiem okupantów było
całkowite zlikwidowanie szkolnictwa polskiego na ziemiach, które znalazły się w granicach III Rzeszy. Na terenie
Generalnej Guberni ograniczono nauczanie jedynie do najniższego poziomu. Represje spotkały środowiska nauczycieli i
naukowców czyli ludzi, którzy mieli wielki wpływ na kształtowanie świadomości Polaków. Podobnie postępowano wobec
byłych powstańców, oficerów Wojska Polskiego, Policji i działaczy politycznych. Polaków wywożono do obozów
koncentracyjnych, np. w Dachau znajdującym się na terenie Rzeszy.

Podobne obozy zaczęły również powstawać na terenie Polski. Największy z nich to obóz koncentracyjny w Oświęcimiu,
Chełmie, Majdanku, Bełżcu. Pierwsze wywozy do obozów znajdujących się na terenie Niemiec miały miejsce jeszcze w
1939 roku. Tysiące ludzi znalazły w nich śmierć. Taki los spotkał min. profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii
Górniczo - Hutniczej w Krakowie, którzy 6 listopada 1939 roku, zostali zwabieni na odczyt na uczelni, a następnie
aresztowani. Śmierci uniknęli tylko najstarsi z nich, którzy zostali uwolnieni w wyniku protestów opinii światowej.
Dachau
Auschwitz
Do obozów koncentracyjnych i na przymusowe roboty do Niemiec wywożono ludzi
złapanych wprost na ulicy podczas "łapanek". Równocześnie rozpoczęła się
zakrojona na szeroką skalę akcja wysiedleń Polaków. Dotyczyło to zarówno ziem
włączonych bezpośrednio do Niemiec jak i Generalnej Guberni. Szczególnym
echem odbiła się akcja germanizacji Zamojszczyzny. Wysiedlono stamtąd około
150 tysięcy ludzi. W czasie tej akcji, która przypadła na okres od listopada 1942
roku do sierpnia 1943 roku, szczególnie okrutny los spotkał tysiące dzieci, których
część trafiła do Rzeszy, gdzie miały ulec całkowitej germanizacji. W miejsce
Polaków przywożono z kolei rodziny niemieckie, które miały skolonizować te
tereny. Łącznie przybyło tu około 700 tysięcy Niemców.
Plany niemieckie wobec Polaków były przerażające. Według nich w ciągu maksymalnie 20
lat Generalna Gubernia miała stać się całkowicie krajem niemieckim. Podobnie okrutny los
spotkał ludność żydowską. Najpierw wszystkich Żydów zamknięto w oddzielnych dzielnicach
zwanych gettami. Powstały one w każdym większym mieście. Żydzi zostali wyjęci spod
prawa, a za opuszczenie przez nich wyznaczonej dzielnicy groziła im kara śmierci. W
gettach panowały nieludzkie warunki. W ciasnocie, głodzie stłoczono bowiem tysiące ludzi,
których dziesiątkowały choroby i głód. Na przykład w getcie warszawskim stłoczono 600
tysięcy Żydów. Umieralność z głodu wynosiła 20% w skali roku, a dalsze 50% ludzi żyło na
granicy śmierci głodowej. W 1942 roku przystąpiono do tzw. "ostatecznego rozwiązania
kwestii żydowskiej". W ramach tej akcji zaczęto likwidować getta, wywożąc ich mieszkańców
do obozów zagłady. Część transportów kierowano wprost do komór gazowych.
Zdesperowani Żydzi w takich sytuacjach chwytali za broń, stając do nierównej walki.
Polska w czasie II wojny światowej poniosła największe straty biologiczne i
materialne w stosunku do liczby mieszkańców pośród państw koalicji
antyhitlerowskiej. Życie straciło ponad 6 mln obywateli polskich. Jednak tylko 11%
(644 tys.) zginęło wskutek działań wojennych. Około 5 milionów to ofiary akcji
eksterminacyjnych okupanta. Z nich 22% zginęło w więzieniach, obozach
koncentracyjnych i innych miejscach zagłady. Kalectwu fizycznemu uległo w
czasie okupacji ponad 500 tys. ludzi, a kalectwu psychicznemu 60 tys. Poziom
zachorowań na gruźlicę był ponadprzeciętny, zachorowało bowiem blisko 1,2 mln
ludzi. Liczba urodzeń zmniejszyła się o 1 mln 250 tys. osób. Niemieccy okupanci
wysiedlili 2,5 mln osób, na roboty przymusowe do Rzeszy lub do innych państw
okupowanych.
Dziękuję za uwagę!!!