Futuryzm – to nurt w sztuce, który był przede wszystkim patrzeniem w

przyszłość i nowoczesność, przy jednoczesnym odrzuceniu przeszłości i

tradycji. Zachęcano do tworzenia zupełnie nowej sztuki, która daleka będzie
od klasycznego naśladownictwa. Głównymi cechami charakterystycznymi
malarstwa futurystycznego było ukazywanie przedmiotów w ruchu, jakby były
namalowane w formie klatki z filmu. Obraz miał przedstawiać obiekt
zatrzymany w danej sekundzie, podczas ruchu w sposób naturalnie
postrzegany przez wzrok. Przez to dzieła były lekko rozmyte i pełne dynamiki.
Najczęściej pojawiającym się motywem na obrazach w futuryzmie były miasta
uchwycone w ruchu z migającymi światłami. Bardzo często na dziełach
widoczne były nowoczesne maszyny, życie miejskie, tłum i gloryfikacja postępu
technicznego. Zauważalna była również kubistyczna dekompozycja i
przenikanie się płaszczyzn. Głównym twórcą i teoretykiem rzeźby
futurystycznej był Umberto Boccioni, który w swoich kompozycjach wyraźnie
przeciwstawiał się wierności naturze, tradycji i historii. Każde jego dzieło
dążyło ku dynamizmowi i wzajemnemu przenikaniu się form, podobnie jak w
malarstwie futurystycznym. Priorytetem w rzeźbie była nie sama konstrukcja
przedstawienia ciała, ale jego ruch, dlatego Boccioni postulował, aby
wmontować w rzeźby ruchome elementy mechaniczne.
Abstrakcjonizm- charakterystyczna dla sztuki XX wieku tendencja polegająca na rezygnacji z odtwarzania
rzeczywistości i dążeniu do stworzenia czystego malarstwa, czystej rzeźby, czystej architektury, które
rządziłyby się własnymi zasadami. Abstrakcjoniści przedstawiali w swych dziełach nową rzeczywistość, która
w niczym nie przypominała natury. Artyści-malarze rezygnowali z zasad perspektywy, traktując obraz jako
czystą płaszczyznę, umieszczone na niej plamy, kształty i linie nie były realistyczne. Termin abstrakcjonizm
pochodzi od wyrazu abstrakcja, oznaczającego coś oderwanego od rzeczywistości. Abstrakcjonizm to jeden z
awangardowych kierunków w sztukach plastycznych, który zrodził się w Rosji na początku XX wieku. Jego
największy rozkwit miał miejsce po I wojnie światowej – jako swoista reakcja na okrucieństwo europejskiej
cywilizacji. Tendencja ta, podobnie jak wszystkie inne awangardy, opierała się na całkowitej kontestacji
rzeczywistości i tradycji, a narzędziem buntu okazało się w przypadku abstrakcjonizmu odejście od
przedstawiania świata. Abstrakcjonizm zrezygnował zatem z wszelkiej figuratywności na rzecz zupełnie
nowej estetyki, mianowicie – budowania dzieła plastycznego z jakości takich jak: kolor i jego różnorodne
odcienie, linie czy geometryczne kształty.
Suprematyzm- to kierunek w sztuce abstrakcyjnej, który zakładał przede wszystkim całkowite oderwanie od rzeczywistości,
do której należą organiczne kształty czy zmienności barw. Założyciel tego nurtu starał się za wszelką cenę przekonać do
zerwania z jakąkolwiek formą narracyjną na obrazach i dziełach suprematyzmu. Jednocześnie zależało mu na próbie
pokazania najmniejszej jednostki w sztuce, znanej jako “malarski atom”. Według artysty suprematyzm miał ukazywać, że
znacznie większe znaczenie w sztuce mają odczucia odbiorcy patrzącego na obraz niż to, co dane dzieło przedstawia.
Wszystko to sprawiało, że należało zerwać ze znanymi do tej pory środkami wyrazu i zastąpić je zupełnie innymi – takimi,
które idealnie wpisywałyby się w myśl i teorię suprematyzmu. Głównym motywem wszystkich dzieł suprematycznych były
abstrakcje, które składały się głównie z figur geometrycznych. Najczęściej pojawiały się one w podstawowej formie, dlatego
na obrazach można było zauważyć kwadraty, koła, prostokąty, krzyże i proste linie.
Neoplastycyzm - pierwsze wzmianki dotyczące neoplastycyzmu pojawiły się w holenderskim piśmie traktującym o sztuce
ugrupowania “De Stijl”, założonego przez Theo van Doesburga i malarza Pieta Mondriana. Na samym początku dzieła typowe
dla neoplastycyzmu składały się z wielu pojedynczych kwadratów oraz prostokątów wypełnionych kolorami, przedstawionymi
na białym, neutralnym tle. Charakterystyczną cechą był brak jakichkolwiek linii i zarysów figur geometrycznych. Artyści
tworzący zgodnie z ideą kierunku operowali jedynie liniami pionowymi i poziomymi, które nachodząc na siebie tworzyły
podział płaszczyzny na kwadraty i prostokąty. Stosowane kolory to trzy barwy podstawowe: czerwony, żółty i niebieski oraz
tzw. nie-kolory: czerń, biel i mieszanina tych dwóch barw, czyli szarość.
Ready-made - Idea obiektu ready made to nadanie fabrycznemu przedmiotowi nowego znaczenia poprzez wyniesienie go
poza kontekst, w którym naturalnie występuje w kontekst artystyczny, dzięki czemu obiekt nabiera nowych znaczeń.
Podniesienie przedmiotów użytkowych do rangi sztuki kwestionuje jej istotę, naśmiewa się z akademizmu wymagającego od
artystów i artystek nie tylko talentu, ale także odpowiedniego warsztatu. Tworząc obiekt „ready-made” artystą może zostać
teoretycznie każdy, jednak oczywiście elementem, który podnosi taki przedmiot to rangi sztuki jest idea, która za nim stoi;
dzieła ready made noszą więc znamiona sztuki konceptualnej.
Dadaizm- cechuje go między innymi zupełny brak sztywnych ram i reguł, w efekcie czego dzieła są ujmujące, nietypowe i
awangardowe. Przez wielu krytyków sztuki obrazy dadaizmu nawiązują do anarchii, gdyż przedstawiają świat w szokujący
sposób. Sama nazwa dadaizmu do tej pory nie została rozszyfrowana. Część osób uznaje nazwę “dada” za termin określający
drewnianą zabawkę przypominającą konika, podczas gdy inni traktują ją wyłącznie jako słowo przypadkowo wypowiedziane
przez dziecko. Dadaizm w malarstwie, który można uznać za ideologię, zrodził się z buntu, chęci odwrócenia ról i naprawienia
zniszczonego wojną globu.
 Realizm metafizyczny ( magiczny ) - malarstwo realizmu magicznego pokazuje na pozór zwyczajny świat, który jednak odbiega
od normalności. Trudne do wychwycenia napięcie wyraża się w dziwnych kontrastach, tajemniczych złożeniach osób i miejsc
lub w dużo odważniejszym chaosie przedmiotów i ludzi. Istotą realizmu magicznego jest właśnie element niejasności, który ma
prowokować do tworzenia samodzielnych interpretacji. Realizm magiczny jest ściśle powiązany z onirycznymi
przedstawieniami surrealizmu i neoromantyzmu.
Surrealizm - w sztuce stanowi przeciwieństwo realizmu, przypomina sen na jawie, kiedy to w trakcie jego trwania myśli zdają
się stawać rzeczywistością. Artyści surrealistyczni starają się przelać na papier nieskrępowane niczym myśli i brak logiki w
nieświadomym umyśle podczas snu, kiedy to jakiekolwiek sztywne ramy zdają się zupełnie istnieć. Nie bez powodu
surrealizm w sztuce ma swoje korzenie w teoriach psychoanalitycznych, medytacji, zjawiskach paranormalnych czy w
hipnozie. Dzieła tworzone z zachowaniem pełnej swobody artysty miały skłaniać do głębokiej refleksji i prowadzić do
psychologicznych rozważań. To proces znany w sztuce jako automatyzm, który polega na malowaniu obrazów bądź pisaniu
felietonów w spontaniczny sposób dyktowany przez ludzki mózg i psychikę.
, „Ulica wchodzi do domu”, „Jedyna forma ciągłości
w przestrzeni"
, Czarny kwadrat na białym tle
„Broadway Boogie Woogie
– urodziny
"Fontanna"
Tajemnica i melancholia ulicy
Trwałość pamięci, Zagadka
Hitlera