Professional Documents
Culture Documents
Parimet ABA - Seanca 4.1
Parimet ABA - Seanca 4.1
(Analiza e Zbatuar
e Sjelljes)
Seanca 4.1
VLERËSIMI I PËRFORCUESIT
Cilësia / fuqia e një objekti në rolin e përforcuesit mund të përcaktohet me anë të një
vlerësimi alternativash që vendosen përballë fëmijës.
o për të paraqitur një ose më shumë stimuj që varen nga një përgjigje që buron nga dëshira e fëmijës
dhe më pas
o për të matur efektet e ardhshme në shkallën e përgjigjes
SISTEMI TOKEN
Një Sistem Token (i quajtur gjithashtu "Sistemi i Përforcimit të Tokenit" ose "Ekonomia
e Tokenit") përdoret për të rritur sjelljen dhe të mësuarit nëpërmjet mjeteve ndihmëse
vizuale. Shenjat ose shpërblimet, janë përforcuesit që fiton fëmija dhe që më pas
zvëndësohen për një shpërblim më të madh bazuar në suksesin e fëmijës.
2. Lejoni lehtësisht aksesin në stimujt përforcues për një sjellje specifike në çdo çast.
3. Promovon mirëmbajtjen e një aftësie për një kohë më të gjatë kur përforcimi
rezervë nuk është i aksesueshëm.
6. Më pak të ngjarë të jetë i ndjeshëm ndaj efekteve të lodhjes apo rraskapitjes së fëmijës
nga përmbushja e një detyre për shkak se aktiviteti ruan vazhdimisht forcën e tij motivuese.
7. I njëjti nivel përforcimi mund t'u sigurohet fëmijëve pavarësisht dallimeve që ata mund të
kenë në preferencën e tyre për përforcues rezervë.
8. Ekziston një potencial më i madh për përvetësimin e aftësise sesa nëpërmjet një
përforcuesi të vetëm parësor.
Hapat për zhvillimin e një
Sistemi TOKEN
ZGJIDHNI SJELLJET E SYNUARA
Hapi i parë drejt zhvillimit të një sistemi Token është identifikimi i sjelljeve të synuara,
të dëshiruara dhe reduktuese, të cilat do të jenë fokusi i ndërhyrjes. Sigurohuni që
përgjigjet të përcaktohen në mënyrë eksplicite në terma përshkrues, në mënyrë që të
sigurohet përforcimi i duhur për përgjigjet specifike, kështu që mos të ketë vend për
interpretim (Kazdin & Bootzin, 1972).
Një shembull i një sjelljeje përmes një objektivi të përcaktuar qartë për ngritjen e dorës
mund të përfshijë sa vijon: “Fëmja do të ngrejë njërin krah (d.m.th., me një dorë të
hapur) lart dhe mbi kokë, duke e mbajtur bërrylin paralel me veshin dhe do të qëndroj
në këtë pozicion derisa t’i thuhet nga një i rritur që ta ulë. Një përkufizim përshkrues që
përfshin si tipologjinë (d.m.th., si duket sjellja), ashtu edhe sjelljen e synuar për ulje
(d.m.th., thirrjen nga i rritur) ofron udhëzime të mjaftueshme për të minimizuar gjasat e
IDENTIFIKONI PËRFORCUESIT REZERVË
Pasi sjelljet e synuara të jenë të qarta, vlerësimet e preferencave të fëmijës mund të
përdoren për të identifikuar llojin e përforcuesve rezervë që do të ofrohen në shkëmbim.
Kazdin & Bootzin (1972) diskutuan një parim të krijuar nga Premak në 1965, i cili
shpjegoi se si sjelljet me probabilitet më të lartë që ndodhin shpesh mund të përdoren si
përforcues për sjelljet me probabilitet të ulët.
Për një fëmijë që i përket një moshe më të hershme, rregulli mund të jetë po aq i thjeshtë sa
përgjigjja ndaj një kërkese, dhe pasi të realizohen tre minidetyra me sukses do të mund të jepej
një stimul përforcues që ju e keni identifikuar më parë nga vlerësimi i rolit që ka përforcues te
fëmija.
Për një fëmijë që i përket një stadi zhvillimor pak më të avancuar, shembujt e rregullave mund
të përfshijnë kryerjen e detyrave pa refuzim verbal, ngritjen e dorës kundrejt thirrjes nga ana e
terapistit, madje edhe përgjigjen e shpejtë ndaj kërkesave. Përfocuesit do të jepeshin në çdo rast
të realizimit të sjelljes/sjelljeve të synuara, duke rezultuar që nxënësit t'i jepet një mundësi për